Alkololizm inaczej choroba alkoholowa jest chorobą dotykającą zarówno ciało jak i umysł. Polega na niemożności kontrolowania picia oraz braku adekwatnego rozpoznania konsekwencji nadużywania, co prowadzi do wielu zaburzeń psychicznych i somatycznych.
W międzynarowej klasyfikacji chorób zaburzeenia te mają oznaczenie F.10

Nie odkryto do tej pory przyczyn powstawania tej choroby oraz tego, dlaczego dotyka śrenio 2 z 10 nadużywających osób.

Alkoholizm ma wiele twarzy. Nie jest to tylko ten Pan w brudnym odzieniu sączący tanie wino w pobliżu sklepu alkoholowego. To również lekarz pijący markowe alkohole, nasza ukochana ciotka, najlepszy przyjaciel. Nie jest ważne co się pije. Brak kontroli nad ilością spożytego alkoholu jest miernikiem choroby. Nie jest też istotny sposób picia. Alkoholikiem może być osoba pijąca raz w tygodniu tylko podczas weekendów, ktoś, kto dzień w dzień wypija lampkę czegoś na uspokojenie, osoba upijająca sie po pracy, ale zawsze rano gotowa do odpękania swojego aż do pierwszej dawki jak i ktoś, który raz na 3 miesiące jedzie ze skrzynką piwa na polanę, ale gdyby ktoś odebrał mu te mozliwość, wystąpiły by objawy abstynencyjne.

Jest to właśnie kolejny kluczowy objaw diagnozowania. Objawiają się różnymi cechami psychicznymi i fizycznymi i rozpoczynają się po około 24-36 godzinach niepicia:
- brak łaknienia,
- nudności,
- wymioty,
- biegunki,
- przyspieszenie akcji serca,
- niemiarowy ryt- podwyższenie ciśnienia krwi,
- wzmożona potliwość,
- rozszerzone źrenice,
- rozbicie (jak przy grypie),
- osłabienie,
- silne drżenie rąk a czasami i całego ciała (tremor),
- niepokój,
- lęk,
- bezsenność,
- koszmary,
- obniżenie nastroju.
U koło 5% alkoholików pojawiają się psychozy alkoholowe (deliruim tremens) lub/oraz halucynoza alkoholowa. U 5-15% alkoholików pomiędzy 6 a 48 godziną abstynencji moga pojawić się drgawkowe objawy abstynencyjne typu grand mal (padaczka alkoholowa).

Alkoholizm nie jest chorobą wyleczalną. Jedyny sukces zapewnia dożywotnia abstynencja, korzystanie z terapii, uczęszczanie na spotkania wspólnotowe.

Niestety. 70% osób wraca do nałogu po pierwszej próbie pokonania demona. Czasmi trzeba wielu hospitalizacji, lat i przede wszystkim nastawienia i chęci zmiany życia, nauczenia się go na nowo, wyrobienia w sobie nawyków abstynencyjnych.