Dziura ozonowa jest zjawiskiem zaobserwowanym po raz pierwszy w latach '80 dwudziestego wieku nad obszarem Antarktydy, jest to ubytek ozonu w górnej warstwie atmosfery ziemskiej tzw. stratosferze. Mówi się o ubytku rzędu 50%. Ochronna warstwa ozonowa na wysokości od 10 do 50 km od powierzchni ziemi uległa degradacji głównie na skutek emisji związków powodujących rozpad ozonu - przede wszystkim freonu.

W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono, że ostatnie kilkanaście lat skutkowało zmniejszeniem stężenia ozonu w atmosferze o około 0,2% w ciągu roku. Zjawisko to nazywa się powiększaniem dziury ozonowej. Co gorsza występuje ono już nie tylko nad samą Antarktydą, ale i nad wieloma innymi obszarami kuli ziemskiej.