Polaryzacja światła jest zjawiskiem, w którym światło ujawnia swoje właściwości jako fala poprzeczna. W jaki sposób można spolaryzować światło: Polaryzator, przyrząd optyczny służący do otrzymywania światła spolaryzowanego. W konstrukcji polaryzatorów zazwyczaj wykorzystuje się zjawisko dwójłomności, dzieje się tak w przypadku pryzmatów polaryzujących (np. nikol) i filtrów polaryzacyjno-interferencyjnych (filtr optyczny) Brewstera kąt, taki kąt padania światła na powierzchnię dielektryka, przy jakim światło odbite jest całkowicie spolaryzowane poprzecznie, w płaszczyźnie równoległej do powierzchni dielektryka. Dla światła padającego pod kątem Brewstera, kąt między promieniem załamanym a odbitym wynosi 90°. Naturalnymi polaryzatorami występującymi w przyrodzie są tak zwane kryształy dwójłomne, np. kalcyt (szpat islandzki), turmalin lub mika. Promień światła padający na taki kryształ ulega podwójnemu załamaniu i rozdziela się na dwa promienie, załamujące się pod różnymi kątami zwane promieniem zwyczajnym i nadzwyczajnym. Obydwa te promienie są spolaryzowane, ale w płaszczyznach do siebie prostopadłych. Własności kryształów dwójłomnych spowodowane są anizotropią, czyli mają różne właściwości w zależności od kierunku padania światła Optycznie czynne substancje mają zdolność skręcania płaszczyzny światła spolaryzowanego. Największą grupę takich substancji stanowią związki, które w swojej cząsteczce mają atom (bądź atomy) węgla połączone właśnie z czterema różnymi podstawnikami. Promień światła spolaryzowanego w płaszczyźnie jest sumą wektorową dwóch promieni spolaryzowanych kołowo w przeciwnych kierunkach. Każdy z tych promieni inaczej oddziałuje z luźno związanymi elektronami walencyjnymi związku. Zatem składowe promienia spolaryzowane kołowo przechodząc przez roztwór zawierający optycznie czynny związek będą inaczej z nim oddziaływały, wskutek czego płaszczyzna, w której leży wektor wypadkowy ulegnie skręceniu. Dyfrakcja świetlna kiedy fala św. Napotyka na przeszkodę lub szczelinę o rozmiarach porównywalnych z rozmiarami długości fali to zajdzie zjawisko dyfrakcji czyli ugięciu Interferencja światła Polega ona na nakładaniu się fal pochodzących z różnych źródeł. Aby powstał stabilny i możliwy do zaobserwowania obraz interferencyjny, to światło pochodzące z tych źródeł musi być spójne. Takie warunki można uzyskać, kierując światło pochodzące z jednego źródła na dwie szczeliny, z których każda będzie stanowiła odrębne źródło światła spójnego dsinα=n*λ, n=0,1,2...- wzmocnienie falidsinα=(2n+1)λ/2,n=0,1,2...-wygaszenie fali Prawo odbicia kąt padania równa się kątowi odbicia, a promień padający, odbity i normalna (prosta prostopadła płaszczyzny padania) leżą w jednej płaszczyźnie Rozpraszanie światła, wzajemnie oddziaływanie na siebie światła i materii prowadzące do zjawiska nieuporządkowanej, częściowej zmiany kierunku rozchodzenia się światła, obserwowanego jako świecenie ośrodka rozpraszającego. Rozczepienie światła w fizyce to zjawisko rozdzielenia się fali na składowe różnej długości. Rozdzielenie światłą białego na składowe barwy. Załamanie światła jest zmianą kierunku rozchodzenia się fali świetlnej rozprzestrzeniającej się w ośrodku optycznie niejednorodnym. Promień świetlny przechodząc z ośrodka 1 do 2 zmienia prędkość fali, a co za tym idzie także jej długość.

sinα/sinβ=r₁/r₂=n₂/n₁ N1, n₂ – bezwzględne współczynniki załamania ośrodka 1 lub 2 n2/n1 – współczynnik załamania ośrodka 1 względem 2 Zjawisko całkowitego wewnętrznego odbicia Zjawisko to zachodzi tylko wtedy, gdy światło przechodzi z ośrodka gęstszego do rzadszego (załamuje się od normalnej). W takim przypadku sinα/sinβ=1/n_2/1 role kąta padania i kąta załamania odwracają się i dlatego: