Pojęcie logiki:

- dyscyplina służebna;

- nauka o sposobach jasnego myślenia będącą podstawą do poprawnego rozumowania i uzasadniania twierdzeń;

- zajmuje się definiowaniem i sprawdzaniem prawdy.

Jeden wątek wynika z poprzedniego.

Przedmiot logiki:

- analiza poprawności sądów, pojęć, wnioskowań;

- wskazanie zasad poprawnego rozumowania, argumentowania;

- badanie pojęć i zasad metodycznych wypracowań w innych dziedzinach nauki.

Działy logiki:

-logika ogólna;

- metodologia nauk:

+ semantyka;

+ syntaktyka;

+ pragmatyka;

- logika formalna.

Podział nauk, gdy punktem wyjścia jest tworzenie twierdzeń uznanych za naukowe:

- przesłanki bezpośrednio apiotyczne;

- przesłanki bezpośrednio empiryczne – wiedza pewna, ewolucja wiedzy użyteczność nauki;

- przesłanki bezpośrednio na wypowiedzi (badanie faktów bez uogólnienia).

Działy logiki:

- semiotyka to nauka o znakach i systemach znakowych tworzących język. Zajmuje się rodzajami, właściwościami i funkcjami znaków. W jej obrębie wyróżnia się:

+ syntaktykę;

+ semantykę;

+ pragmatykę.

Syntaktyka – nauka zajmująca się badaniem związków zachodzących między znakami wewnątrz danego języka. Umożliwia poprawne wiązanie znaków w wyrażenia złożone.

Semantyka – nauka zajmująca się badaniem związków zachodzących między znakiem, a rzeczywistością, do której znak się odnosi. Zajmuje się problematyką znaczenia wyrażeń.

Pragmatyka – nauka zajmująca się badaniem związków między znakiem, a tymi, którzy się nim posługują. Badanie w procesie komunikowania się ludzi, zależności między wypowiadającym, a słuchaczem pozwala stwierdzić poprawność zrozumienia treści.

Logika formalna zajmuje się badaniem schematów rozumowań niezawodnych, czyli zawsze prowadzących do prawdziwego wniosku.

Ogólna metodologia, a nauka o sposobach dochodzenia do twierdzeń naukowych. Składają się na nią wyniki badań nad metodami prowadzenia obserwacji i doświadczeń oraz zasadami rozumowań ścisłych. Zajmuje się sposobem uzasadnienia twierdzeń.

Metody badawcze:

- logiczno-językowa – badanie normy jako zjawiska językowego:

+ jednopłaszczyznowe – prawo jako system norm prawnych;

+ wielopłaszczyznowe – traktowanie prawa jako systemu norm prawnych;

- powiązanie prawa i logiki:

+ formalizm – badanie prawa przez pryzmat rachunków logicznych;

+ antyformalizm – badanie prawa za pomocą argumentacji;

- socjologiczna (zakres akceptacji prawa w społeczeństwie);

- komparatystyczna (metoda porównawcza);

- historyczna (odzwierciedlenie w wydarzeniach z przeszłości);

- ekonomiczna (odwoływanie się do zjawisk ekonomicznych);

- aksjologiczna (odwołanie do systemu wartości).

Znak to nadany przez kogoś bodziec, dostrzegany przez układ rzeczy lub zjawisk o określonej treści umożliwiający pewnej grupie odbiorców odczytania jego treści. Celem znaku jest komunikacja.

Elementy znaku:

- nadawca;

- treść;

- odbiorca.

Ten sam znak może zostać wyrażony przy pomocy różnych reguł i w różnych językach.

Oznaka to zjawisko współtowarzyszące danemu stanowi rzeczy. Ma charakter samoistny i nie ma zamierzonej treści komunikatywnej.

Język to zbiór znaków na gruncie danego systemu, składający się ze zbioru zdań i zbioru reguł składowych.

Rodzaje języka:

- naturalny – ukształtowany spontanicznie, reguły składowe zostały utworzone przez człowieka;

- sztuczny – świadomy wytwór człowieka, metody łączenia i konstruowania wypowiedzi są ukształtowane w sposób zamierzony.

Funkcje języka:

- prezentacyjna;

- komunikatywna.

Homonimy – tak samo brzmiący wyraz mający inne znaczenie.

Idiomy – znaczenia wyrażenia nie są sumą znaczeń elementów składowych wypowiedzi.

Synonimy – różne brzmienie, to samo znaczenie.

Role semiotyczne służą posługiwaniu się językiem w sposób optymalny dla danej sytuacji.

Rodzaje:

- funkcja opisowa;

- funkcja ekspresywna;

- funkcja sugestywna;

- funkcja per formatywna – według Austina zachodzi, gdy w zdaniu występują następujące zwroty: biorę, przepraszam, nadaję, obiecuję;

- funkcja fatyczna – podtrzymanie, nawiązanie kontaktu.

Dwa wyrazy należą do tej samej kategorii syntaktycznej jeżeli wyraz A zastąpimy wyrazem B, a całość składowa nie zostanie zmieniona, ale wartość logiczna może ulec zmianie.

Kategorie syntaktyczne:

- nazwy „n”;

- zdania „z”;

- funktor - łącznik;

- operatory.

Nazwa – wyrażenia nadające się na podmiot lub orzecznik orzeczenia imiennego.

Zdanie – każda wypowiedź oznajmująca i jednoznaczna. Informuje, że tak, a tak jest lub tak, a tak nie jest.

Rodzaje funktorów:

- nazwotwórczy;

- zdaniotwórczy;

- dwuargumentowy – funktor nazwotwórczy od dwóch argumentów nazwowych lub funktor zdaniotwórczy od dwóch argumentów zdaniowych;

- predykat – zdaniotwórczy od nazwowego;

- funktor funktotwórczy.

Nazwy są to uzewnętrznienia pojęć, czyli procesów intelektualnych powstających na skutek kontaktu z obiektami świata rzeczywistego.

Budowa nazwy:

- nazwa prosta;

- nazwa wielowyrażeniowa;

- argument nazwy – jądro, które może istnieć samoistnie;

- funktor nazwotwórczy – część nazwy złożonej.

Określenia:

- oksymoron – coś nierzeczywistego;

- pleonazm – dublowanie treści;

- akronimy – skróty;

- abrewiacja – skrócona nazwa;

- nazwy hybrydalne – składają się z kilku nazw w jednym słowie.

Denotacja to oznaczenie, zbiór obiektów desygnatów:

- jeżeli zakres nazwy jest jednoznacznie jednoznaczny (nazwa ostra);

- jeżeli zakres nazwy nie jest jednoznacznie jednoznaczny (nazwa nieostra).

Zakres nazwy, a pojęcia:

- nazwa oznaczająca:

+ jednoznakowa;

+ ogólna;

- pusta;

- zbiorowa.

Konotacja to znaczenie nazwy, jej treści, pozwala na odróżnienie desygnatów nazwy A, od desygnatów nazwy B.

Cechy to właściwości konstytutywne (konkretne) lub konsekutywne (ogólne).

Cecha konstytutywna określa jeden przedmiot.

Cecha konsekutywna określa wiele przedmiotów.