Szacowanie wartości lasu za pomocą renty leśnej

U podstaw tego rachunku jest proporcja

$$\frac{r}{\text{Ko}} = \frac{p}{100}$$

r – renta (dochód czysty z lasu)

Ko – wartość kapitału (lasu)

p – stopa procentowa

Z tej proporcji określano wartość lasu

Ko$= \frac{r}{0,0p\ }$ Ko$= r\frac{1}{0,0p}$

$\frac{r}{\text{Ko}} = 0,0p$ r=Ko*0,0p

Zwolennicy renty leśnej dochód czysty z lasu obliczyli w następujący sposób:

r=Au+D-(c+uv)

Au – dochód z użytkowania rębnego

D – dochód z użytkowania przed rębnego

c – koszty założenia uprawy na powierzchniach

przylegających użytkowaniu rębnemu

u – wiek rębności (kolej rębu)

v – koszty zarządu i administracji na powierzchni

podlegającej użytkowaniu głównemu

Równanie o postaci:

Ko$= \frac{\text{Au} + D - (c + \text{uv})}{0,0p}$

Ko=$\frac{r}{0,0p}$

Nazywa się równaniem kapitalizacji a sam współczynnik $\frac{1}{0,0p}$ nazywano współczynnikiem kapitalizacji bądź mnożnikiem wartościowania. Mnożniki wartościowania są odwrotnie proporcjonalne do przyjętej stopy procentowej.

P=0,01 $\frac{1}{0,01}$=100

P=0,02 $\frac{1}{0,02}$=50

P=0,04 $\frac{1}{0,04}$=25

Mnożniki wartościowania zestawione były w tabelach w celu ułatwienia szacowania wartości drzewostanów.

Ko=$\frac{r}{0,0p\ }$ - na rentę roczną i wieczną

Ko= $\frac{R}{1,0p}m$ - przy procencie składanym

Zwolennicy renty leśnej przyjmowali założenie że kapitałem podstawowym (zakładowym) gospodarstwa leśnego jest las, czyli grunt wraz z drzewostanami i innym majątkiem. Wartość tego kapitału obliczano pośrednio z dochodu jaki ten las przynosi.

Szacowanie wartości lasu za pomocą renty gruntowej – metoda bezpośrednia, metoda składnikowa

Zwolennicy teorii renty gruntowej przyjmowali założenie, że kapitałem zakładowym (podstawowym)jest grunt oraz środki trwałe na nim, np. budynki, budowle, drogi, natomiast drzewostany traktowane są jako kapitał obrotowy ze względu na długi okres wyrastania (obrotu), oraz ciągłą zmianę wartości. Dochód daje grunt .

Wobec powyższego oddzielnie szacowano wartości gruntu i oddzielnie wartości drzewostanów. Te dwie wartości dodawano do siebie i otrzymywano wartość nieruchomości leśnej.

W ujęciu szkoły Pressler’a – Heyer’a u podstaw rachunku jest tzw. równanie równowagi gospodarczej. Aby utrzymać trwałość, ciągłość i równomierność użytkowania lasu, równanie równowagi powinno być spełnione.

Rachunek na dochodową wartość gruntu leśnego, jak i rachunek na dochodową wartość drzewostanu opiera się na założeniu że u podstaw gospodarki leśnej stoi nie gotowy, dany przez naturę drzewostan, lecz ziemia nie zalesiona. Stąd też założenie że odsetki od kapitału gruntowego B-> jak również odsetki od kapitału administracyjnego V-> jak i odsetki od kapitału odnowień C-> są odsetkami stanowiącymi koszty, które powinny być pokryte przez uzyskiwane dochody, rozumiane jako różnica między przychodami a wydatkami, przy czym te dochody powinny być sprolongowane na koniec kolei rębu. Założenie to przedstawia równanie równowagi gospodarczej.

Au+Da+1,0p^u-a+…+Dn*1,0p^u-n=(B+V)(1,0p^u-1)+c*1,0p^u

Dochody= koszty wytworzone

Au – dochody z użytkowania rębnego

u – wiek rębności

a,b,c – wiek pobrania użytków przed rębnych

B – wartość kapitału gruntowego

V – wartość kapitału administracyjnego

C – wartość kapitału odnowieniowego

1,0p – odsetki

Dochodową wartość gruntu leśnego obliczano za pomocą wzoru Fausmanna, natomiast dochodową wartość drzewostanów obliczano za pomocą wzoru Presslera – Heyera.

Metody empiryczne

Teoria czystego dochodu z gruntu leśnego w ujęciu Preslera – Heyera ostrej krytyce poddał Glaser, albowiem uwierzył że dochód daje las a nie grunt, zatem był zwolennikiem renty leśnej. Na podstawie swych badań uznał że wartość drzewostanów jest zmienna w czasie, zatem też należy dostosować metody wyceny wartości drzewostanów do wieku. Był zwolennikiem maksymalnego dochodu z lasu w przeliczeniu na jednostkę powierzchni. Uważał że maksymalny dochód z gospodarstwa leśnego ma miejsce wówczas, gdy przeciętny dochód z lasu zrówna się z bieżącym, co przy założeniu statycznego gospodarstwa ma miejsce gdy przeciętny przyrost miąższości drewna zrówna się z bieżącym przyrostem miąższości drewna (rocznym). Relacja między przyrostem bieżącym rocznym a rocznym przyrostem przeciętnym była granicą do wyznaczania wieku rębności.