1. W swoich pismach Kant podzielił etykę na:

1. etykę praktyczną – poprzez badania antropologiczno–psychologiczne i poszukiwanie odpowiedzi kim jest człowiek i jak funkcjonuje jego psychika, stara się znaleźć również odpowiedzi na pytania dotyczące dobra i zła. Rozum praktyczny, poparty doświadczeniem formułuje recepty właściwego działania,

2. metafizykę moralności – istnieje także etyka, nie będąca elementem doświadczenia ludzkiego. Wynika ona jedynie z samej siebie, z chęci czynienia dobra, dla samego dobra. Jest to sfera czystej moralności, w którym człowiek nie kieruje się emocjami, ale samym rozumem w działaniu, poświęca się czynieniu dobra bez żadnej korzyści dla siebie.

1. Utylitaryzm – postawa zwana też filozofią zdrowego rozsądku, kierunek etyki zapoczątkowany w XVIII wieku, według którego najwyższym dobrem jest pożytek jednostki lub społeczeństwa, a celem wszelkiego działania powinno być największe szczęście największej liczby istot żywych.

2. Zasada użyteczności – głosi ona, że postępowanie jest słuszne, jeśli prowadzi do uzyskania jak największej ilości szczęścia i jak najmniejszej ilości nieszczęścia.

3. Będąc klasycznymi utylitarystami, jeśli chcemy przeprowadzić rachunek użyteczności, negatywnych i pozytywnych konsekwencji naszych działań, musimy znać przynajmniej:

1. wszystkie dostępne nam opcje działania,

2. wartość alternatywnych stanów świata, które będą wynikiem wybrania dostępnych nam opcji,

3. wszystkie skutki wszystkich możliwych do zrealizowania przez nas działań.

1. Aby odkryć wartość wszystkich alternatywnych działań, musimy poznać:

1. stan pozytywnych lub negatywnych przeżyć wszystkich podmiotów, których dotkną konsekwencje naszego działania,

2. okoliczności wpływające na szczęście konkretnej osoby. 

1. Utylitarysta musi posiadać umiejętność trzeźwego obliczania, nie bacząc na własne sentymenty i stronniczość. Nie może szczęścia swoich przyjaciół mnożyć przez trzy, cierpienia bliskich podnosić do potęgi drugiej, przyjemność wrogów pierwiastkować a własne pożądania wyciągać poza nawias.

2. Bentham wyznawał zasadę utylitarystyczną (użyteczność decyduje o wartości moralnej czynu). Nie posiadają tej mocy żadne prawa – ani naturalne, ani stanowione. Ponadto Bentham hołdował zasadzie hedonizmu (dobrem jest przyjemność, a złem cierpienie). Pozostałe rzeczy poza przyjemnością i cierpieniem mają obojętną wartość moralną. Etyka ta została oparta na obserwacji, że wszyscy ludzie pragną przyjemności. Miała więc podłoże psychologiczne.

3. Etyka hedonistyczna Benthama miała charakter ilościowy – o wartości rzeczy i działań decyduje ilość dostarczanej przez nich przyjemności lub rozkoszy, a rodzaj tej przyjemności jest obojętny. Jedynie przyjemność ma moc motywowania człowieka do podjęcia konkretnego działania i jest też kryterium jego moralnej oceny.

4. Bentham wyliczył następujące wymiary przyjemności:

1. intensywność – mocniejsze doznanie przyjemności ma większą wartość niż słabsze,

2. trwanie – im dłużej trwająca przyjemność, tym większa jej wartość,

3. pewność – pewność zaistnienia przyjemności w wyniku podjętego działania,

4. bliskość – im szybciej nastąpi, tym lepiej,

5. płodność – jedna przyjemność rodzi kolejne przyjemności,

6. czystość – przyjemność jest najlepsza, kiedy nie prowadzi do przykrości,

7. zakres – przyjemność doznawana przez większą liczbę ludzi.