UCZTA ZEMSTY. l. Wielkie gody, straszne gody! Śpieszcie, sieroty swobody! Zemsta wzywa was na gody, W zemście nasze dziś nadzieje,. Zemsta dziś bożyszcze nasze. Patrzcie, oto trzymam czaszę, Patrzcie, łzy w nią najprzód leję. Patrzcie, teraz krwią je mącę — Oto napój naszych godów! Niewoli wieków tysiące Ze serc i oczu narodów Kropelkami je sączyły, By zemstę kiedyś uczciły. Spieszcie! Zemstę dziś uczcimy: Łez i krwi się napijemy. CHÓH. Wielkie gody, straszne gody! Śpieszcie, sieroty swobody! Śpieszcie, zemstę dziś uczcimy, Łez i krwi się napijemy. o Do koła, uczty drużyno, Ze sztyletem i pubarem! Burza, burza! Skrzydłem karem Chmury za chmurami płyną - To na ucztę! — Słońce zgasło, Ciemność błyskawicą pala; Piosnka piorunów zagrała — To hasło - to uczty hasło! Zajęczał głucho świat drżący. Ziemia do dna się rozdarła. Piekło buchnęło z jej gardła Baczność, sieroty swobody! Piekło pośpiesza na gody — Dzwońmy w puhar witający.
CHÓR. Tutaj, piekło, tutaj, z nami I Ze wszystkiemi tu larwami! Czekamy cię z puharami, Z puharami, szt3letami! 3. Któż to wyleciał z płomieni podziemnych I pędzi ku nam w kłębach dymu ciemnych? Błyszczy, jak niebo, gwiazdami u łona; Kryje g szata, jak we krwi zmoczona, W prawicy berło, ua głowie korona, A piętno czerni się z pod niej, Jak piętno skazanej zbrodni. Ha! To pan ludów, to ludów morderca! Puhary w górę! Sztylety do serca! Kto się przystroił w bohatera postać, Aby złudzoną ludzkość pychą swą wychłostać, Skąpać się we krwi słabszych, wznieść się nad słabszemi — Kto swą wielkość zasadzał na nieszczęściu ziemi— Kto się otaczał blaskiem władzy dyademu, Aby nim olśnić oczy gminnego rozsądku — Kto swe prawo wywodził z boskiego początku, Aby milczenie nakazać prawu wszelkiemu, Zmienić na prawo królewskie zbrodnie, I łupić ludzkość swobodnie — Kto wdział dla tego pomazanie boskie, Aby uświęcić swe życie łotrowskie — Ten jest godzien wypić z nami I zakąsić sztyletami! CHÓR. Krwi i łez po czaszy krańce! Zemsta za schłostaną ziemię! Na śmierć, piekła pomazańce, Uwieńczonych zbójów plemie!

4.

Niebo ciemniej się zaburza,
Piekło jaśniej się rozchmurza.
Cóż to za orszak płynie w błyskawicy

Przez tę powódź nawałnicy?
Szata ich biała, jak anielska szata,

Głowa, korona czartem rogata,
Klucz doczesnego, klucz wiecznego świata —

Na lud-bydło kij pastuszy,

Powróz dla ciała i duszy —
Ha! To tysiąca Bogów namiestnicy!
Hej! Do sztyletów, do czasz, biesiadnicy!
Kto pod pokorą Chrystusową cichą
Nadymał serce Lucyfera pychą,
Kto wpełzał w duszę, by ciału przewodził,
Kto zjadał Boga, a szatana płodził,
Kto myśli piekieł niebem ubierał,
Kto obiecywał rajskie słodycze,
Aby z dóbr ziemskich ludzkość obdzierał,
Kto świętą szatą krył noże rzeźnicze,

Kto w imię boskiej miłości

Wylał tyle krwi z ludzkości —

Ten godzien wypić jej z nami

I zakąsić sztyletami!

CHÓR.

Uderzmy w zemsty puharyl
Zemsta za ołgane ludy!
Śmierć fałszerzom świętej wiary!
Niech zginą larwy obłudy!

5.

Grubszą się chmurą niebo powlekło,
Ognie na nowo buchnęły z ziemi;
Cóż to za tuman wyszedł nad piekło
I pędzi ku nam wiatrami wszystkiemi?
Zbłocone czoła, złociste szaty —

W barwie ubiorów — służalstwo,
W oczach — spodlenia zuchwalstwo.

Ha! Obskuranty, arystokraty,
Cała oprawców ludu drużyna!
Sztylety w rękę, w czasze zemst} wina!
Do nas tu, do uas, ohydne larwy!
Wy to, pod piętnem królewskiej barwy,
Wlekliście ludy królom na tortury,
Chłostali braci za tarczą purpury!
Zakamieniali oprawce despoty,
Apostołowie jarzma i ciemnoty,

Wyście tyranów bydłem zostali,
Ażeby zmienić narody na trzody —
Ażeby zdeptać, splugawić lud3T,
Wy głowy wasze chętnie ciskali
Pod nogi królów, w tronów kałuże!
O — czyje barki wzniosły tron przemocy,
Kto z plugastwami piekielnej nocy
Opadł na ludzkość w szarańczej chmurze,
Aby ją pożarł, zmienił w plugastwo
I tuczył swoich panów tą pastwą
Dla nikczemnego ich uczty okruszka,
Dla przywileju pierwszego podnóżka —

Kto na chorągwi swojej wywieszał
Ucisk ludzkiego rodu i spodlenie,

Kto go nikczemni! i tem rozgrzeszał
Szatańskie swoje sumienie —
Ten jest godzien W3rpić z nami
I zakąsić sztyletami!

CHÓR.

Pijmy, pijmy bez litości!
Zemsta za spodloną ziemię!
Śmierć, śmierć pijawkom ludzkości!
Niech zginie służalców plemię!

6.

Niebo rozsuwa burzy oponę,
Słońce pogodnem licem się uśmiecha —
Wypróżnione, upojone
Piekło zagasa, ucicha.

Panowie świata, świata dziedzice
Zalegli wokrąg ziemię już nie swoją —
W gruz zamienione trony i bożnice
Nad ich grobami, jak pomniki, stoją,

A przy nich cały świat stary.

Cały świat zbrodniczy kona.
Jeszcze krew starej zbrodni w puchary!
Niech żyje ludzkość oswobodzona!
A teraz skruszmy sztylety i czary —

Biesiada zemsty skończona!

Humań, 1H24 r.