USTAWA REFERENDALNA:

- ustawa ustanowiona przez Naród w drodze referendum (przedmiotem stanowienie ustawy, również referendum derogacyjne - usunięcia danej ustawy)

- koncepcja pełnego uczestnictwa (obywatele składają projekt ustawy, a projekt zostaje poddany pod głosowanie - wnioskodawcy mają możliwość pełnego kreowania ustawy);

- koncepcja mieszanego uczestnictwa (współstanowienie: obywatele wnoszą projekt parlament obrabia lub inny organ wnosi a projekt zostaje poddany pod glosowanie obywateli);

- problem legitymizacji: nie ma różnicy między ustawą uchwaloną w drodze referendum a ustawą uchwaloną w parlamencie;

- charakter art. 90 i 235 Konstytucji pod kątem ustawy referendalnej (90 - dwa tryby: 1) kwalifikowana większość w Sejmie lub w Senacie 2/3, 2) ust. 3)

- Dla realnego stosowania ustawy referendalnej konieczne jest określenie:

- podmiotu (podmiotów) uprawnionych do występowania z wnioskiem o uchwalenie danej ustawy w trybie referendum;

- podmiotu (ów) władnych zarządzić referendum oraz warunków prawnych dokonania tych czynności;

- wymogów prawnych samego uchwalenia ustawy - co do frekwencji i liczby wymaganych głosów;

- procedury podpisywania i ogłoszenia ustawy referendalnej;

- procedury podpisania i ogłoszenia ustawy referendalnej;

- procedury badania zgodności przyjętej ustawy z konstytucją;

- zasad i samej dopuszczalności nowelizacji i uchwalania ustaw referendalnych (w związku z wprowadzeniem ograniczeń ciała przedstawicielskiego).

Ustawodawca nie tylko, że nie zdecydował się na wprowadzenie instytucji ustawy referendalnej, ale również nie wprowadził jakichkolwiek modyfikacji precyzujących procedurę referendum akcesyjnego. W obecnie obowiązującym art. 67 referendum powtórzono bowiem treść uchwalanego jednocześnie art. 10 ustawy o referendum z 1995 roku. Wynik referendum nie podlega podpisaniu ani opublikowaniu tak jak ustawa, nie zawiera też elementów treści charakterystycznych dla ustawy upoważniającej. Specyfika tej procedury referendalnej polega więc na tym, że z formalnego punktu widzenia podstawą prawną dla późniejszych działań właściwego organu staje się uchwałą SN, w której stwierdza się, iż głosowanie jest ważne, a wynik referendum jest wiążący i rozstrzygający. Poza SN, który dokonuje jedynie proceduralnej oceny głosowania i spełnienia konstytucyjnych wymogów dotyczących wiążącego wyniku, jakikolwiek inny organ państwowy, w tym TK, nie jest ustawowo wprost upoważniony do badania konstytucyjności samego wyniku referendum.

http://lexpolonica.lexisnexis.pl/aktualnosc/reforma-w-sadach-nowela-opublikowana

http://ustroj-prokuratury.eprace.edu.pl/

wyroki interpretacyjne - spisana prezentacja:

Charakterystyczne zdanie: rozumiany w taki sposób, że…

Ograniczenie się do formuły orzeczenia prostego jest niekiedy niewystarczające. Ma to miejsce wtedy, gdy „granice wniosku, pytania prawnego lub skargi konstytucyjnej (którymi Trybunał jest związany), treść badanej materii i jej relacje z wzorcem kontroli lub wzgląd na praktyczne skutki wyroku wymagają wzbogacenia formuły wyroku o elementy precyzujące czy specyfikujące zakres orzeczenia o zgodności lub niezgodności przedmiotu kontroli z jej wzorcem.

Zasadniczo wyróżnić można dwie formuły wyroków interpretacyjnych:

• Afirmatywne (tj. pozytywne) wyroki interpretacyjne , polegają na przyjęciu zgodnego z konstytucją rozumienia ustawy (nakaz określonej interpretacji); mają charakter deklaratoryjny, nie powodują zmiany normatywnej

• Negatywne wyroki interpretacyjne, wykluczające określone, sprzeczne z konstytucją rozumienie przepisu (zakaz określonej interpretacji); powodują derogację normy prawnej rozumianej w sposób uznany przez Trybunał za niekonstytucyjny, pozostawiając jednocześnie taki przepis prawny w systemie prawa w niezmienionym brzmieniu (derogacja normy prawnej wywiedzionej z przepisu prawnego)

Formuła pozytywna jest stosowana zdecydowanie częściej.

Wyroki aplikacyjne: określają w sentencji wyroku skutki prawne wyroku dla aktów stosowania prawa. W ich przypadku TK w wyroku o niezgodności przepisu z Konstytucją w odrębnym punkcie sentencji rozstrzyga dodatkowo o wpływie tej niezgodności na stosunki społeczne, tzn. na czynności podjęte na jego podstawie w przeszłości. W szczególności może to polegać na wyłączeniu uprawnienia przewidzianego w art. 190 ust. 4 Konstytucji .

TK przyznaje sentencji tzw. wyroku interpretacyjnego w całości walor powszechnego obowiązywania. Oznacza to w konsekwencji, że niedopuszczalne (niezgodne z Konstytucją) jest stosowanie w praktyce normy wywiedzionej z przepisu będącego przedmiotem kontroli przy rozumieniu przeciwnym do wskazanego w takiej sentencji. W orzecznictwie TK podkreśla się, że „nie ma różnicy w obowiązywaniu wyroku stwierdzającego niezgodność z Konstytucją przepisu i (wyroku) stwierdzającego jego zgodność pod warunkiem określonego rozumienia.

SN w postanowieniu SN z 6 V 2003r. stwierdził, że skoro TK został pozbawiony przez Konstytucję (Art. 239 ust. 3 ) kompetencji ustalania powszechnie obowiązującej wykładni ustaw, orzecznictwo interpretacyjne „powinny być traktowane identycznie, jak każda inna forma wykładni niewiążącej. W związku z tym trzeba przyjąć, że dokonana przez TK pod postacią wyroku interpretacyjnego wykładnia ustaw nie ma waloru powszechnie obowiązującego, ponieważ w sposób oczywisty wykracza poza treść art. 188 pkt. 1 (w związku z art. 190 ust.1 ) Konstytucji. Tym samym nie wiąże ani Sądu Najwyższego, ani innych sądów, skoro wedle art. 178 ust.1 Konstytucji, sędziowie podlegają tylko Konstytucji i ustawom”

Podobne stanowisko zajął także w uchwale siedmiu sędziów z 17 sędziów z 17 grudnia 2009 r.

Pozytywne orzeczenia TK nie są orzeczeniami o niezgodności z Konstytucją i nie stanowią podstawy do wznowienia postępowania przewidzianego w art. 190 ust. 4 Konstytucji