I postulat Bohra- elektron może krążyć tylko po takich orbitach kołowych dla których iloczyn pędu „p” i promieniu orbity „r” równy jest całkowitej wielokrotności stałej Planka „h” podzielonej przez 2pi P*r=n(h/2pi) (n=1,2,3….) mvr=nh(to h z kreseczka jak t :D)

Jeżeli elektron krąży po takich promieniach nie traci energii na promieniowanie. Promienie orbit mogą przyjmować ściśle określone wartości r=n²*r₀

II postulat Bohra elektron może przeskakiwać 2 orbity o wyższej rangi na niższe, wysyłając kwant energii równy różnicy energii jakie elektrony posiadał na orbitach miedzy którymi nastąpił przeskok. Elektron może przeskoczyć z niższej orbity na wyższą jeśli pochłonie odpowiedni kwant energii.

Zjawisko fotoelektryczne zewnętrzne polega na emisji elektronów z metalu pod wpływem padającego na ten metal promieniowania elektromagnetycznego o dostatecznie małej długości fali.

Fotokomórka próżniową bańka szklana z napyloną na wewnętrznej ścianie warstwą metalu alkanicznego stanowiącego fotokatodę. Z tej elektrody emitowane SA elektrony i wtopionym drutem stanowiącym anodę. Oświetlenie fotokatody wywołuje emisję elektronów, które dobiegając do anody zamykają obwód co powoduje przepływ prądu w obwodzie.

Zależność natężenia prądu I płynącego przez fotokomórkę od napięcia Orzy stałym oświetleniu fotokatody

Wnioski:

Prąd nasycenia- osiąga wartość max która nie zależy od napięcia przy pewnym napięciu do anody

Liczba fotoelektronów- w j[t] zależy od natężenia światła padającego na fotokatodę;

Energia kinetyczna fotoelektronów nie zależy od natężenia światła;

Energia kinetyczna fotoelektronów zależy od częstotliwości fali wywołującej foto emisje

Źródło światła: kroposkuły-malutkie cząsteczki. Pierwotnie źródło światła np. słońce. Wtórne np. księżyc. Teoria światła: Teoria Newtona(twórcy korpusowej teori światła): Rozchodzenie się światła polega na prostoliniowym ruchu maleńkich cząstek wylatujących ze źródła. Cząstki te wpadając do oka ludzkiego wywołują wrażenie światła. 1690(falowa teoria światła Huggensa) światło to fale rozchodzące się jak fale mechaniczne w ciałach sprężystych i niosące energie(światło rozchodzi się również w próżni) dlatego założono że cała przestrzeń wypełniona jest niezwykle sprężysta substancją eterem kosmicznym. XIXw-Young i Fresnel zaobserwowali dyfrakcję i interferencję. Czyli ugięcie i nakładanie się fal. 1867 James Maxwell- światło jest falą elektromagnetyczną i może rozchodzić się w próżni. 1887 Michelson i Marley-wykluczenie istnienia eteru kosmicznego; dokonanie pomiaru rozchodzenia się światła. Zakres długości fal elektromagnetycznych: 360-750nm(1nm=10⁻⁹m). Interferencja-Gdy fala świetlna dochodzi do szczeliny każdy jej punkt staje się źródłem fali kulistej. Gdy fale te dojdą do ekranu nakładają się na siebie. Dyfrakcja- gdy rozmiar szczeliny jest porównywalny z dł. Fali (1/100mm). Następuje wzmocnienie w innych wygaszenie fal dając jasne i ciemne prążki na ekranie. Ugięcie zachodzi na szczelinach i przeszkodach. Polaryzacja światła: Fala świetlna wypromieniowana przez źródło jest niespolaryzowana, kierunki lini pola różnych fal w wiązce są prostopadłe do kierunku rozchodzenia się fali. POLARYZACJA ŚWIATŁA-własność fali poprzecznej, fala spolaryzowana oscyluje tylko w pewnym wybranym kierunku. Jeśli związki światła, wybierzemy tylko takie fale dla których linie pola elektrycznego są równoległe do wybranego kierunku otrzymamy światło spolaryzowane liniowo. Światło można spolaryzować przez odbicie lub rozproszenie. Przez odbicie światła ulega spolaryzowaniu całkowitemu lub częściowemu. Zastosowanie polaryzatora: fotografia np. do usuwania efektu czerwonych oczu.

PRAWO ODBICIA ŚWIATŁA:

Kąt odbicia jest równy kątowi padania a promień padający, promień odbity i normalna leżą w jednej płaszczyźnie.

Kąt jaki tworzy promień padający z prostą prostopadłą (normalną) do granicy dwóch ośrodków nazywamy kątem padania , a kątem odbicia, kąt jaki tworzy promień kąt odbity z normalną do tej granicy.

PRAWO ZAŁAMANIA ŚWIATŁA

Stosunek sinusa kąta padania do sinusa kąta załamania jest dla dwóch danych ośrodków wielkością stała równą stosunkowi szybkości światła w tych dwóch ośrodków i nazywa się współczynnikiem załamania ośrodka drugiego względem pierwszego .

$$\frac{\mathbf{\text{sinβ}}}{\mathbf{\text{sinβ}}}\mathbf{=}\frac{\mathbf{V}_{\mathbf{1}}}{\mathbf{V}_{\mathbf{2}}}\mathbf{=}\mathbf{n}_{\mathbf{2/1}}$$

Promień padający, promień załamany oraz normalna do granicy dwóch ośrodków leżą w jednej płaszczyźnie. Jeśli światło przechodzi z próżni do ośrodka, którym rozchodzi się z prędkością V to współczynnik załamania (n) nazywamy bezwzględnym współczynnikiem załamania, wyróżniamy:

$$\mathbf{n =}\frac{\mathbf{c}}{\mathbf{v}}$$

Wiąska światła monochromatycznego przechodząc przez pryzmat ulega odchyleniu od swojego pierwotnego kierunku. Jeśli na pryzmat padnie wąska światła białego na ekranie uzyskujemy ciąg barw zwanym widmem ciągłym.

Światło białe jest mieszaniną światła w różnych barwach, współczynnik załamania zależy od jego barwy a wiec długości fali.

POWSTAWANIE OBRAZÓW W ZWIERCIADŁACH

Najprostszym przyrządem optycznym jest zwierciadło płaskie – bardzo dobrze wypolerowana płaska powierzchnia odbijająca promienie świetlne.

Jeśli powierzchnia odbijająca światło jest wewnątrz części powierzchni kuli (o promieniu r) nazywamy ją zwierciadłem kulistym wklęsłym o promieniu r. Prostą przechodzącą przez środek kuli O i środek zwierciadła S nazywamy główną osią optyczną zwierciadła. Promienie, które padają na zwierciadło równolegle do osi optycznej po obiciu przecinają oś w punkcie, który nazywamy ogniskiem F, odległość ogniska od zwierciadła nazywamy ogniskową.

$$\frac{\mathbf{1}}{\mathbf{f}}\mathbf{=}\frac{\mathbf{1}}{\mathbf{s}}\mathbf{+}\frac{\mathbf{1}}{\mathbf{y}}$$

Obrazy W SOCZEWKACH CIEŃKICH

Ze względu na dobór powierzchni ograniczających rozróżniamy soczewki:

1. wypukłe

2. wklęsłe

Punkt leżący w środku geometrycznym soczewki nosi nazwę środka optycznego soczewki. Prostą przechodzącą przez środki krzywizn nazywamy osią optyczną soczewki. Jeśli ogniskowa jest dodatnia f>0 , soczewka jest skupiająca, padająca na soczewkę wiązka równoległego do osi promieni ulega skupieniu w ognisku. Jeśli ogniskowa jest ujemna f<0, jest rozpraszająca.

ZJAWISKO FOTOELEKTRYCZNE ZEWNĘTRZNE

- polega na emisji elektronów z metalu pod wpływem padającego na ten metal promieniowania elektromagnetycznego o dostatecznie małej długości fali.

Fotokomórka – próżniowa bańka szklana z napyloną na wewnętrznej ścianie warstwą metalu alkaicznego stanowiącego fotokatodę (z tej elektrody emitowane są elektrony) i wtopionym drutem stanowiącym anodę. Oświetlenie fotokatody wywołuje emisję elektronów, które dobiegając do anody zamykają obwód, co powoduje przepływ prądu w obwodzie.

Prąd nasycenia – natężenie osiąga wartość max, która nie zależy od napięcia, przy pewnym napięciu do anody docierają wszystkie fotoelektrony, które w danym czasie opuszczają fotokatodę.

Wnioski:

1. Liczba fotoelektronów emitowanych w jednostce czasu zależy od natężenia światła padającego na fotokatodę.

2. Energia kinetyczna fotoelektronów nie zależy od natężenia światła.

3. Energia kinetyczna fotoelektronów zależy od częstotliwości fali wywołującą fotoemisje.

*1900 Max Planck – Energia przenoszona jest przez fale porcjami, które nazywamy kwantami.

Kwant energii wynosi: E = h •  V

V(ni) – częstotliwość fali

h- stała Plancka = 6, 62•10⁻³⁴ J • s

* 1905 Albert Einstein – światło jest związką fotonów (kwantów). Każdy foton posiada energię I pęd: $\mathbf{p =}\frac{\mathbf{h \bullet V}}{\mathbf{c}}\ $

O natężeniu światła decyduje liczba fotonów wysyłanych przez źródło w jednostce czasu. Każdy emitowany elektron uzyskuje energię od jednego fotonu. Jeśli energia kwantu jest mniejsza od pracy wyjścia (W) potrzebnej to wyrwania elektronu z metalu to fotoemisja nie zachodzi.

Dla energii fotonów większej od pracy wyjścia energia kinetyczna elektronów jest równa: $\frac{\mathbf{m}\mathbf{V}^{\mathbf{2}}}{\mathbf{2}}\mathbf{= hV - W}$

WIDMO WODORU

Po rozszczepieniu światła wysyłanego przez pobudzone do świecenia pierwiastki w stanie gazowym pojawiają się na ciemnym tle pojedyncze prążki (linie widmowe) odpowiadające określonym długością fali. Takie widmo nazywamy dyskretnym lub liniowym.

W 1885r. Balmer zbadał widmo wodoru i stwierdził, że można odróżnić w nim pięć linii odpowiadającym falom o różnych długościach. Odkrył też wzór, który opisywał te wszystkie długości oznaczone: $\frac{\mathbf{1}}{\left( \mathbf{\text{lambda}} \right)_{\mathbf{n}}}\mathbf{=}\mathbf{R}_{\mathbf{H}}\left( \frac{\mathbf{1}}{\mathbf{2}^{\mathbf{2}}}\mathbf{-}\frac{\mathbf{1}}{\mathbf{n}^{\mathbf{2}}} \right)$

$$\mathbf{R}_{\mathbf{\text{h\ }}}\left( \mathbf{stala\ Rydberga} \right)\mathbf{= 1,097 \bullet}\mathbf{10}^{\mathbf{7}}\mathbf{\bullet}\frac{\mathbf{1}}{\mathbf{m}}$$

Analiza widmowa służy do badania składu chemicznego nieznanej substancji. Badaną substancję należy ogrzać do tak wysokiej temperatury a następnie pobudzić do świecenia (przepuszczając przez nią prąd elektryczny). Urządzenie, które służy do badania widm nazywamy spektroskopem a jego główną częścią jest pryzmat lub siatka dyfrakcyjna.

I postulat Bohra- elektron może krążyć tylko po takich orbitach kołowych dla których iloczyn pędu „p” i promieniu orbity „r” równy jest całkowitej wielokrotności stałej Planka „h” podzielonej przez 2pi P*r=n(h/2pi) (n=1,2,3….) mvr=nh(to h z kreseczka jak t :D)

Jeżeli elektron krąży po takich promieniach nie traci energii na promieniowanie. Promienie orbit mogą przyjmować ściśle określone wartości r=n²*r₀

II postulat Bohra elektron może przeskakiwać 2 orbity o wyższej rangi na niższe, wysyłając kwant energii równy różnicy energii jakie elektrony posiadał na orbitach miedzy którymi nastąpił przeskok. Elektron może przeskoczyć z niższej orbity na wyższą jeśli pochłonie odpowiedni kwant energii.

Zjawisko fotoelektryczne zewnętrzne polega na emisji elektronów z metalu pod wpływem padającego na ten metal promieniowania elektromagnetycznego o dostatecznie małej długości fali.

Fotokomórka próżniową bańka szklana z napyloną na wewnętrznej ścianie warstwą metalu alkanicznego stanowiącego fotokatodę. Z tej elektrody emitowane SA elektrony i wtopionym drutem stanowiącym anodę. Oświetlenie fotokatody wywołuje emisję elektronów, które dobiegając do anody zamykają obwód co powoduje przepływ prądu w obwodzie.

Zależność natężenia prądu I płynącego przez fotokomórkę od napięcia Orzy stałym oświetleniu fotokatody

Wnioski:

Prąd nasycenia- osiąga wartość max która nie zależy od napięcia przy pewnym napięciu do anody

Liczba fotoelektronów- w j[t] zależy od natężenia światła padającego na fotokatodę;

Energia kinetyczna fotoelektronów nie zależy od natężenia światła;

Energia kinetyczna fotoelektronów zależy od częstotliwości fali wywołującej foto emisje

Źródło światła: kroposkuły-malutkie cząsteczki. Pierwotnie źródło światła np. słońce. Wtórne np. księżyc. Teoria światła: Teoria Newtona(twórcy korpusowej teori światła): Rozchodzenie się światła polega na prostoliniowym ruchu maleńkich cząstek wylatujących ze źródła. Cząstki te wpadając do oka ludzkiego wywołują wrażenie światła. 1690(falowa teoria światła Huggensa) światło to fale rozchodzące się jak fale mechaniczne w ciałach sprężystych i niosące energie(światło rozchodzi się również w próżni) dlatego założono że cała przestrzeń wypełniona jest niezwykle sprężysta substancją eterem kosmicznym. XIXw-Young i Fresnel zaobserwowali dyfrakcję i interferencję. Czyli ugięcie i nakładanie się fal. 1867 James Maxwell- światło jest falą elektromagnetyczną i może rozchodzić się w próżni. 1887 Michelson i Marley-wykluczenie istnienia eteru kosmicznego; dokonanie pomiaru rozchodzenia się światła. Zakres długości fal elektromagnetycznych: 360-750nm(1nm=10⁻⁹m). Interferencja-Gdy fala świetlna dochodzi do szczeliny każdy jej punkt staje się źródłem fali kulistej. Gdy fale te dojdą do ekranu nakładają się na siebie. Dyfrakcja- gdy rozmiar szczeliny jest porównywalny z dł. Fali (1/100mm). Następuje wzmocnienie w innych wygaszenie fal dając jasne i ciemne prążki na ekranie. Ugięcie zachodzi na szczelinach i przeszkodach. Polaryzacja światła: Fala świetlna wypromieniowana przez źródło jest niespolaryzowana, kierunki lini pola różnych fal w wiązce są prostopadłe do kierunku rozchodzenia się fali. POLARYZACJA ŚWIATŁA-własność fali poprzecznej, fala spolaryzowana oscyluje tylko w pewnym wybranym kierunku. Jeśli związki światła, wybierzemy tylko takie fale dla których linie pola elektrycznego są równoległe do wybranego kierunku otrzymamy światło spolaryzowane liniowo. Światło można spolaryzować przez odbicie lub rozproszenie. Przez odbicie światła ulega spolaryzowaniu całkowitemu lub częściowemu. Zastosowanie polaryzatora: fotografia np. do usuwania efektu czerwonych oczu.

PRAWO ODBICIA ŚWIATŁA:

Kąt odbicia jest równy kątowi padania a promień padający, promień odbity i normalna leżą w jednej płaszczyźnie.

Kąt jaki tworzy promień padający z prostą prostopadłą (normalną) do granicy dwóch ośrodków nazywamy kątem padania , a kątem odbicia, kąt jaki tworzy promień kąt odbity z normalną do tej granicy.

PRAWO ZAŁAMANIA ŚWIATŁA

Stosunek sinusa kąta padania do sinusa kąta załamania jest dla dwóch danych ośrodków wielkością stała równą stosunkowi szybkości światła w tych dwóch ośrodków i nazywa się współczynnikiem załamania ośrodka drugiego względem pierwszego .

$$\frac{\mathbf{\text{sinβ}}}{\mathbf{\text{sinβ}}}\mathbf{=}\frac{\mathbf{V}_{\mathbf{1}}}{\mathbf{V}_{\mathbf{2}}}\mathbf{=}\mathbf{n}_{\mathbf{2/1}}$$

Promień padający, promień załamany oraz normalna do granicy dwóch ośrodków leżą w jednej płaszczyźnie. Jeśli światło przechodzi z próżni do ośrodka, którym rozchodzi się z prędkością V to współczynnik załamania (n) nazywamy bezwzględnym współczynnikiem załamania, wyróżniamy:

$$\mathbf{n =}\frac{\mathbf{c}}{\mathbf{v}}$$

Wiąska światła monochromatycznego przechodząc przez pryzmat ulega odchyleniu od swojego pierwotnego kierunku. Jeśli na pryzmat padnie wąska światła białego na ekranie uzyskujemy ciąg barw zwanym widmem ciągłym.

Światło białe jest mieszaniną światła w różnych barwach, współczynnik załamania zależy od jego barwy a wiec długości fali.

POWSTAWANIE OBRAZÓW W ZWIERCIADŁACH

Najprostszym przyrządem optycznym jest zwierciadło płaskie – bardzo dobrze wypolerowana płaska powierzchnia odbijająca promienie świetlne.

Jeśli powierzchnia odbijająca światło jest wewnątrz części powierzchni kuli (o promieniu r) nazywamy ją zwierciadłem kulistym wklęsłym o promieniu r. Prostą przechodzącą przez środek kuli O i środek zwierciadła S nazywamy główną osią optyczną zwierciadła. Promienie, które padają na zwierciadło równolegle do osi optycznej po obiciu przecinają oś w punkcie, który nazywamy ogniskiem F, odległość ogniska od zwierciadła nazywamy ogniskową.

$$\frac{\mathbf{1}}{\mathbf{f}}\mathbf{=}\frac{\mathbf{1}}{\mathbf{s}}\mathbf{+}\frac{\mathbf{1}}{\mathbf{y}}$$

Obrazy W SOCZEWKACH CIEŃKICH

Ze względu na dobór powierzchni ograniczających rozróżniamy soczewki:

1. wypukłe

2. wklęsłe

Punkt leżący w środku geometrycznym soczewki nosi nazwę środka optycznego soczewki. Prostą przechodzącą przez środki krzywizn nazywamy osią optyczną soczewki. Jeśli ogniskowa jest dodatnia f>0 , soczewka jest skupiająca, padająca na soczewkę wiązka równoległego do osi promieni ulega skupieniu w ognisku. Jeśli ogniskowa jest ujemna f<0, jest rozpraszająca.

ZJAWISKO FOTOELEKTRYCZNE ZEWNĘTRZNE

- polega na emisji elektronów z metalu pod wpływem padającego na ten metal promieniowania elektromagnetycznego o dostatecznie małej długości fali.

Fotokomórka – próżniowa bańka szklana z napyloną na wewnętrznej ścianie warstwą metalu alkaicznego stanowiącego fotokatodę (z tej elektrody emitowane są elektrony) i wtopionym drutem stanowiącym anodę. Oświetlenie fotokatody wywołuje emisję elektronów, które dobiegając do anody zamykają obwód, co powoduje przepływ prądu w obwodzie.

Prąd nasycenia – natężenie osiąga wartość max, która nie zależy od napięcia, przy pewnym napięciu do anody docierają wszystkie fotoelektrony, które w danym czasie opuszczają fotokatodę.

Wnioski:

1. Liczba fotoelektronów emitowanych w jednostce czasu zależy od natężenia światła padającego na fotokatodę.

2. Energia kinetyczna fotoelektronów nie zależy od natężenia światła.

3. Energia kinetyczna fotoelektronów zależy od częstotliwości fali wywołującą fotoemisje.

*1900 Max Planck – Energia przenoszona jest przez fale porcjami, które nazywamy kwantami.

Kwant energii wynosi: E = h •  V

V(ni) – częstotliwość fali

h- stała Plancka = 6, 62•10⁻³⁴ J • s

* 1905 Albert Einstein – światło jest związką fotonów (kwantów). Każdy foton posiada energię I pęd: $\mathbf{p =}\frac{\mathbf{h \bullet V}}{\mathbf{c}}\ $

O natężeniu światła decyduje liczba fotonów wysyłanych przez źródło w jednostce czasu. Każdy emitowany elektron uzyskuje energię od jednego fotonu. Jeśli energia kwantu jest mniejsza od pracy wyjścia (W) potrzebnej to wyrwania elektronu z metalu to fotoemisja nie zachodzi.

Dla energii fotonów większej od pracy wyjścia energia kinetyczna elektronów jest równa: $\frac{\mathbf{m}\mathbf{V}^{\mathbf{2}}}{\mathbf{2}}\mathbf{= hV - W}$

WIDMO WODORU

Po rozszczepieniu światła wysyłanego przez pobudzone do świecenia pierwiastki w stanie gazowym pojawiają się na ciemnym tle pojedyncze prążki (linie widmowe) odpowiadające określonym długością fali. Takie widmo nazywamy dyskretnym lub liniowym.

W 1885r. Balmer zbadał widmo wodoru i stwierdził, że można odróżnić w nim pięć linii odpowiadającym falom o różnych długościach. Odkrył też wzór, który opisywał te wszystkie długości oznaczone: $\frac{\mathbf{1}}{\left( \mathbf{\text{lambda}} \right)_{\mathbf{n}}}\mathbf{=}\mathbf{R}_{\mathbf{H}}\left( \frac{\mathbf{1}}{\mathbf{2}^{\mathbf{2}}}\mathbf{-}\frac{\mathbf{1}}{\mathbf{n}^{\mathbf{2}}} \right)$

$$\mathbf{R}_{\mathbf{\text{h\ }}}\left( \mathbf{stala\ Rydberga} \right)\mathbf{= 1,097 \bullet}\mathbf{10}^{\mathbf{7}}\mathbf{\bullet}\frac{\mathbf{1}}{\mathbf{m}}$$

Analiza widmowa służy do badania składu chemicznego nieznanej substancji. Badaną substancję należy ogrzać do tak wysokiej temperatury a następnie pobudzić do świecenia (przepuszczając przez nią prąd elektryczny). Urządzenie, które służy do badania widm nazywamy spektroskopem a jego główną częścią jest pryzmat lub siatka dyfrakcyjna.