Żyło sobie maleńkie bezpańskie Szczeniątko. Nikogo nie miało na świecie. Było samo – samiuteńkie, biegało, swawoliło i robiło, co chciało… Szczeniątko ułożyło nawet piosenkę, jak mu dobrze, że nie musi słuchać starszych i że w ogóle przyjaciół mu nie potrzeba…	Skakało sobie, skakało i omal nie trafiło pod samochód. Na szczęście w pobliżu siedział Kot, który ocalił małego pieska. Ale zamiast być mu wdzięcznym, Szczeniątko zaczęło nań gwałtownie ujadać: Nie waż się ciągnąć mnie za kołnierz! Nie jestem Kotkiem! Do nikogo nie należę, jestem bezpańskim pieskiem. To bardzo smutne – odparł Kot kręcąc głową.
Sędziwy mądry Gąsior pokręcił głową i rzekł: Wielka mi radość, że nikogo nie masz na świecie. Każdy powinien być komuś potrzebny! Ale Szczeniątko nie zwróciło nawet najmniejszej uwagi na słowa Gąsiora.	Ale Szczeniątko było już daleko. Biegało wokół domku wujka Królika, drażniąc maleńkiego króliczka, który ogryzał zielone gałązki. Jesteś niegrzeczny – powiedział wuj Królik. – Nawet się nie przywitałeś. Czyj ty jesteś? Dzień dobry i do widzenia! – odparło Szczeniątko. – Jestem swój!
Piesek zbiegł z górki co sił w nogach i omal nie przewrócił Kaczki, która dreptała z dziećmi do stawu. Proszę nie wrzucać ich do wody! Przecież to nie kamyki! Uciekajcie! – krzyknął do Kacząt. – Mama was utopi! Kaczęta dały nurka, a Szczeniątko machnęło łapką. – Już po nich! Utonęły!	Położył się pod drzewem i wkrótce usnął. Śniły mu się rozmaite smakołyki, toteż mlaskał językiem. W pewnej chwili na niebie ukazała się ogromna czarna chmura i kropla deszczu spadła Szczeniątku na nos. Gdzie by się tu skryć przed deszczem? – pomyślał piesek.
Głuptasku – powiedziała Kaczka. – Kaczęta świetnie pływają. Idź, popływaj razem z nimi. Twoi rodzice będą zadowoleni, jeśli się wykąpiesz. Nie mam nikogo na świecie! Nigdy w życiu nie kąpałem się i nie mam takiego zamiaru! Cześć!	Szczeniątko pobiegło do domku Kota. Nie, tu mnie nie przyjmą, przecież obraziłem Kota i zrobiłem mu krzywdę. Kaczka też nie da mi schronienia. Wuj Królik również mnie nie przyjmie… Piesek nie miał dokąd iść i nie mógł się nigdzie ukryć przed deszczem.
I tak bezpańskie Szczeniątko pozostało na podwórku samotne i zmartwione. Z nosa, uszu i z ogonka spływała mu woda. Nie było na nim suchego włoska. Ale cóż to, czyżby deszcz przestał padać?! Szczeniątko podniosło głowę i zobaczyło sędziwego Gąsiora. Nie masz nic przeciwko temu? – zapytał Gąsior otwierając nad pieskiem wielki parasol. Ależ skąd! – cicho odparło Szczeniątko. Chodźmy! – powiedział Gąsior. I ruszyli w drogę.
Deszcz przestał padać. Zza chmur wyjrzało słoneczko. Gąsior przyszedł ze Szczeniątkiem do domu kudłatego Brysia. R-r-r-r-rad jestem, bardzo r-r-rad, że was widzę! – szczeknął dobrodusznie Bryś. Szczeniątko spojrzało na Gąsiora. Gąsior kiwnął głową i wskazał łapą Brysia. Dzień dobry! – powiedziało Szczeniątko i z nadzieją w głosie zapytało Brysia: Czy teraz ja będę twój? Będę tu mieszkał? Zawsze? R-r-r-ozumie się, że zawsze! – odparł Bryś i przygarnął Szczeniątko do siebie.