DORIS HUMPHREY (1885 – 1958)

Tancerka i jedna z założycielek amerykańskiego tańca modern. Zaczęła studiować w szkole Danishawn w Los Angeles w 1917r . Od kiedy spotkała Ruth St. Denis chciała zostać profesjonalną tancerką. Jej zdolności do nauczania i kreatywność były natychmiast zauważone i zaraz po dołączeniu do kompanii asystowała St. Denis jako nauczycielka, choreograf jednocześnie będąc odtwórczynią głównych ról w spektaklach. W 1919 r. stworzyła solo Valse Caprice (szalik, chusta). W 1920r. Razem z Ruth wykonała tańce Soaring i Sonata Pathetique. Podczas 18 miesięcznego tournee do krajów orientalnych w latach 1925/1926 Humphrey doszła do przekonania, że wszelkie podejmowane przez St. Denis próby naśladownictwa sztuki wschodniej są niewłaściwe i zbędne. Odczuwała coraz większą potrzebę znalezienia własnych środków wyrazu i własnego stosunku do tańca. Po powrocie do Stanów założyła w 1928r. wspólnie ze swym partnerem Charlesem Weidmanem i Koleżanką ze szkoły Danishawn Pauline Lawrence założyli swój zespół w Nowym Jorku pod nazwą Humphrey-Weidman Dance Company, który istniał do 1942. W tym okresie na twórczość Humphrey wpłynęła filozofia Nietzschego, a konkretnie jego dyskusja w Narodzinach Tragedii o wzajemnym oddziaływaniu apollonijskich i dionizyjskich impulsów jako składników wczesnej greckiej tragedii. Humphrey postrzegała ten dialog opozycji jako fizyczny dramat, konflikt między stabilnością i jej brakiem, potrzebą odpoczynku i potrzebą ryzyka. Widziała taniec jako zdarzający się w „ łuku pomiędzy dwoma śmierciami”-„arc between two deaths”. Po środku stabilizacji i destabilizacji odkrywała możliwości dla ekscytującego ruchu. Jej styl był oparty na serii swingów, spirali, upadków, skoków, pięknych linii podczas których tancerz mógł przez chwilę wyjść poza swój balans i przejąć władzę nad siłą, szybkością, kierunkiem zanim go całkowicie straci. „Humphrey wychodziła z założenia ,że źródłem tańca są naturalne ruchy, wykonywane w życiu codziennym. Jej doświadczalnym „laboratorium” było jej własne ciało. Godzinami obserwowała w lustrze swoje ruchy, a zwłaszcza te ich krytyczne momenty, w których ciało traci równowagę. Na podstawie tych obserwacji opracowała własna teorię ruchu opartą na dwóch pojeciach: upadku i odzyskiwania równowagi, rozszerzając je następnie na pojęcia opadania i wznoszenia się, które występują we wszystkich gestach pracy, w krokach, biegu itd. Każdy ruch składa się więc z kolejnych faz wznoszenia się i opadania czyli narastania i zmniejszania się dynamiki, prędkości i amplitudy. Drogą dalszych dociekań Humphrey ustaliła trzy składniki ruchu, analogiczne do wyznaczonych przez Labana: rytm, dynamika i rysunek. Dodała jednak czwarty składnik psychologiczny: motywacje, czyli uzasadnienie i przyczynę tak jak to się dzieje i w każdym geście codziennym”. Humphrey opierała swoje choreografie na uczuciach i stanach psychicznych, które wyrażone były poprzez ruch. Tworzyła tańce konceptualne i bardzo złożone, które mogły pracować z i przeciw muzyce.