METODA LABANA - TEORIA

R. Laban wsławił się koncepcją tzw. 'gimnastyki twórczej', w naszym kraju znanej pod nazwą 'improwizacji ruchowej'. W jego metodzie odchodzi się od ruchu odwzorowywanego, wykonywanego na komendę, na rzecz ruchu podejmowanego zgodnie z własną inwencją, fantazją i doświadczeniem. Zgodnie z ta koncepcją ćwiczenia gimnastyczne powinny przybierać formę zadań otwartych, które zapewniają dużo swobody, możliwości decydowania o sposobie wykonywania ruchu i tym samym wyrażania swojej indywidualności. Rudolf Laban hołdował zasadzie, iż w wychowaniu fizycznym nie chodzi o to, 'czego się nauczyliśmy', ale 'jakimi się stajemy' tzn.: jest to odwołanie się do koncepcji wychowania naturalnego i postawienie na twórczy rozwój jednostki. 

Podstawowymi zasadami prowadzenia zajęć ruchowych wg Labana są: 

 każdy ćwiczący wykonuje zadania ruchowe na swój ( bez pokazu),

 zajęcia prowadzone są w luzno ustawionej grupie, a pozycja wyjściowa do ćwiczeń jest dowolna dla każdego dziecka,

 elementami towarzyszącymi wykonywaniu zadań ruchowych może być muzyka.

Tematyka zadań ruchowych wywodzi się z pięciu zasadniczych tematów: 

1. Wyczucie (świadomość) własnego ciała. 

2. Wyczucie ciężaru i czasu. 

3. Wyczucie przestrzeni. 

4. Rozwijanie wyczucia płynności ruchu i ciężaru ciała w przestrzeni i czasie.

5. Adaptacja ruchów własnych do ruchów partnera lub grupy.

Przy konstruowaniu toku zajęć obowiązują trzy zasady:

1. Zasada wszechstronności.

2. Zasada naprzemienności wysiłku i rozluźnienia.

3. Zasada stopniowania trudności.

W tej koncepcji wychowania fizycznego dziecko ćwiczy to, na co ma ochotę i na co je stać. Liczy wyłącznie na siebie, ponieważ nikt niczego mu nie narzuca, ale i nikt mu nie pomaga. Przykłady ćwiczeń w obrębie w.w tematów generalnych.