Polietylen to tworzywo będące doskonałym dielektrykiem, charakteryzujące się znaczną elastycznością, dobrymi właściwościami mechanicznymi, duża odpornością na działanie zasad, kwasów, soli.
To biała, termoplastyczna, porowata substancja o gęstości 0,92-0,97 g/cm3, temperaturze topnienia 110-137°C.
Otrzymujemy polietylen w wyniku polimeryzację etylenu. Polimeryzacja etylenu może zachodzić w następujący sposób:
1.Pod wysokim ciśnieniem, tj. 127-245 MPa oraz w temperaturze. 150-250.C. Konieczna jest także obecność tlenu, ewentualnie nadtlenków organicznych (inicjatory polimeryzacji);
2. Pod umiarkowanym ciśnieniem, tj. 2,5-9,8 MPa oraz w temperaturze 75-300.C. Konieczna jest także obecność katalizatorów molibdenowych, ewentualnie chromowych;
3. Pod cieniem ciśnieniem o wartości 1 MPa oraz w temperaturze poniżej 100.C. Konieczna jest także obecność katalizatorów metaloorganicznych Zieglera oraz Natty.
Polietylen jest wykorzystywany do produkcji: folii, rur, węży, pojemników, materiałów elektroizolacyjnych, kijów hokejowych, nart, żagli, lin, kamizelek kuloodpornych, zabawek, opakowań.
Polipropylen ma gęstość równą 0,90-0,91 g/cm3. jest otrzymywany w wyniku polimeryzacji propanu. Jest substancją lżejszą od polietylenu. Wykazuje wyższą temperaturę topnienia oraz większą wytrzymałość.
Wyróżniamy:
- polipropylen izotaktyczny, wykazujący odporność na działanie soli nieorganicznych, zasad, kwasów;
- polipropylen syndiotaktyczny;
- polipropylen taktyczny.
Stosowany jest w procesach produkcyjnych folii, wykładzin, kół zębatych, pojemników oraz rur.
Właściwości polipropylenu zależą ciężaru cząsteczkowego, metod otrzymywania, stopnia polidyspersji oraz krystaliczności i faktyczności. Charakteryzuje się wyższą temperatura topnienia i wrzenia, mniejszą odpornością na niską temperaturę oraz odpornością na proces utleniania niż polietylen. Jest niepolarny. Wykazuje dosyć dobra odporność na kwasy (pomijając kwasy utleniające), zasady, alkohole oraz różnego rodzaju rozpuszczalniki. Nie wykazuje odporności w stosunku do węglowodorów aromatycznych, może rozpuścić się w ciepłym ksylenie.
Poli(chlorek winylu) to:
- termoplastyczna biała substancja o konsystencji proszku i gęstości 1,35-1,46 g/m3;
- substancja o ciężarze cząsteczkowym wynoszącym 30 - 150 tyś g/mol;
- substancja o małym udziale fazy krystalicznej;
- substancja o wysokiej sztywności i dobrych właściwościach wytrzymałościowych;
- substancja nierozpuszczalna w wielu niepolarnych rozpuszczalnikach;
- substancja odporna na działanie wody oraz stężonych, ale i także rozcieńczonych kwasów i zasad, olejów mineralnych;
- substancja o małej odporności na działanie promieni słonecznych;
- substancja o wysokiej sztywności.
Polichlorek winylu wykazuje odporność na kwas solny, siarkowy, rozcieńczony azotowy, NaOH, KOH, amoniak, roztwór sody, alkohol, benzynę. Może rozpuszczać się w acetonie, cykloheksanonie, estrach, dioksanie, toluenie, pirydynie, ksylenie, dwusiarczku węgla, chlorku etylenu, dimetyloformamidzie.
Wykorzystanie polichlorku winylu:
- branża budownicza (płytki oraz wykładziny, rury, kształtki);
- branża elektro oraz radiotechniczna;
- produkcja celulozy oraz papieru;
- produkcja elastomerów oraz włókien;
- produkcja odzieży oraz obuwia;
- produkcja opakowań;
- w energetyce, jako materiał elektroizolacyjny;
- w medycynie, jako dreny, sondy, cewniki, strzykawki;
- pokrywanie boisk piłki siatkowej, koszykowej, ręcznej.
Polichlorek winylu twardy jest obrabiany mechanicznie. W czasie obróbki wydzielają się pewne ilości chlorowodoru, które mogą powodować korozję narzędzi.
W czasie ogrzewania polichlorek winylu mięknie w temperaturze 60-70°C, topi się zaś w temperaturze 140-170°C. Gdy jest wprowadzany do płomienia natychmiast się zapala na żółty, trochę zielonkawy płomień. Wydziela się także chlorowodór. Gdy wyjmiemy polichlorek winylu z płomienia to od razu gaśnie Chlorowodór jednak wydziela się przez pewien okres. Polichlorek winylu twardy może być wykorzystany w produkcji rur wykorzystywanych w przemyśle chemicznym, przewodach wodociągowych, kanalizacyjnych, przyborach kreślarskie, opakowaniach, instalacjach wentylacyjnych, pompach, zbiornikach.
Polichlorek winylu miękki może być wykorzystany w produkcji węży ogrodniczych, do przemysłu chemicznego oraz do izolacji elektrycznej, do różnego rodzaju okładzin, uszczelek, płyt dachowych, folii, sztucznej skóry.
Poli(octan winylu) powstaje w wyniku polimeryzacji octanu winylu. To tworzywo termoplastyczne. Własności polioctanu winylu są uzależnione od jego masy cząsteczkowej. Ten rodzaj tworzywa jest nietoksyczny bezbarwny, palny, dobrze się rozpuszcza w metanolu, estrach, ketonach, węglowodorach aromatycznych. Nazwa handlowa tego tworzywa to: winacet.
Polimetakrylan metylu, czyli szkło organiczne-pleksiglas, to przezroczysty materiał o gęstości 1,18 g/cm3.
Łatwo się formuje. Wykazuje odporność na działanie kwasów oraz zasad, benzyny i terpentyny. Nie jest odporny na działanie: węglowodorów aromatycznych, estrów. Ketonów. To tworzywo nie jest odporne na działanie wysokich temperatur.
Stosowany do wyrobu: szyb, soczewek, szkieł, reflektorów. Szkło organiczne stosowane jest także w konstrukcyjnej oraz w budownictwie (przeszklenia poziome oraz pionowe, pokrycia dachowe, balkony, okna, kabiny prysznicowe. Tworzywo to wykorzystywane także jest w procesach produkcyjnych materiałów reklamowych (stojaki, materiały dekoracyjne, włączniki, tablice, wyświetlacze. Może być wykorzystany w protetyce dentystycznej.
Polistyren to polimer polimer termoplastyczny o gęstości równej 1,05 g/cm3. tworzywo dosyć twarde, bezbarwne oraz kruche, charakteryzujące się niską temperaturą topnienia. Otrzymujemy z niego styropian- bardzo lekkie tworzywo izolacyjne. Polistyren jest także wykorzystywany w produkcji pojemników, zabawek, opakowań, sztucznej biżuterii, szczoteczek do zębów, pudełek do płyt CD. Monomerem polistyrenu jest styren, powstający przez odwodornienie etylobenzenu. Polistyren charakteryzuje się kruchością i małym przewodnictwem cieplnym. Polistyren możemy polerować.
Polistyren wykazuje odporność na działanie kwasów, zasad, alkoholi, węglowodorów nasyconych, olejów mineralnych oraz roślinnych. Może rozpuszczać się w styrenie, benzenie, toluenie, dwusiarczku węgla, dioksanie, cykloheksanie. Polistyren, gdy jest wprowadzony w płomień palnika, to zapala się szybko i może palić się jeszcze nawet po usunięciu źródła ciepła. Pali się żółtopomarańczowym kopcącym płomieniem.
Polistyren jest wykorzystywany do produkcji materiałów elektroizolacyjnych, części lodówek, naczyń, pojemników, zabawek, galanterii.
Politetrafluoroetylen jest bardzo interesującym tworzywem sztucznym. Wykazuje odporność na bardzo ekstremalne temperatury (bardzo wysokie oraz bardzo niskie). Jest chemicznie obojętny, jest także dobrym izolatorem. Powstaje w wyniku polimeryzacji tetrafluoroetylenu. Politetrafluoroetylen jest tworzywem sztucznym bardzo odpornym na organiczne oraz nieorganiczne substancje chemiczne (kwasy oraz zasady). Podczas pracy w środowisku promieniowania UV możemy zastosować go w zamkniętych pomieszczeniach oraz na zewnątrz. Te właściwości zmniejszają ilość konserwacji.
Politetrafluoroetylen nie ulega rozpuszczeniu w wyniku wody królewskiej. Reaguje tylko z ciekłym wapieniem ciekłym sodem oraz gorącym fluorem.
Nie oddziałuje na substancje pochodzenia organicznego. Jest wykorzystywany w transplantacjach oraz chirurgii odtwórczej. Może być stosowany w rekonstrukcji kości twarzy.
Nie przewodzi prądu, dlatego też bardzo dobrym izolatorem kabli. Zachowuje plastyczność w temperaturach -270*C-260*C.
Jest stosowany w przewodach na statkach kosmicznych, gdyż jest odporny na ekstremalne temperatury. W promieniach słońca panuje bardzo wysoka temperatura, zaś w strefie ziemskiej bardzo niska.
Polipropylen ma gęstość równą 0,90-0,91 g/cm3. jest otrzymywany w wyniku polimeryzacji propanu. Jest substancją lżejszą od polietylenu. Wykazuje wyższą temperaturę topnienia oraz większą wytrzymałość.
Wyróżniamy:
- polipropylen izotaktyczny, wykazujący odporność na działanie soli nieorganicznych, zasad, kwasów;
- polipropylen syndiotaktyczny;
- polipropylen taktyczny.
Stosowany jest w procesach produkcyjnych folii, wykładzin, kół zębatych, pojemników oraz rur.
Właściwości polipropylenu zależą ciężaru cząsteczkowego, metod otrzymywania, stopnia polidyspersji oraz krystaliczności i faktyczności. Charakteryzuje się wyższą temperatura topnienia i wrzenia, mniejszą odpornością na niską temperaturę oraz odpornością na proces utleniania niż polietylen. Jest niepolarny. Wykazuje dosyć dobra odporność na kwasy (pomijając kwasy utleniające), zasady, alkohole oraz różnego rodzaju rozpuszczalniki. Nie wykazuje odporności w stosunku do węglowodorów aromatycznych, może rozpuścić się w ciepłym ksylenie.
Skrótowe oznaczenie tworzyw sztucznych:
PET - politereftalan etylenu
HDPE - (PE-HD) sztywny polietylen
PVC - polichlorek winylu
LDPE (PE-LD) miękki polietylen
PP - polipropylen
PS - polistyren
Tworzywa sztuczne produkowane są na duża skale.
Są stosowane m.in.:
- w produkowaniu części maszyn, osłon kabli, przyrządów, opakowań, elementów aparatury fizyko-chemicznej, galanterii, artykułów wykorzystywanych w gospodarstwie domowym;
- w przemyśle: samochodowym, elektrotechnicznym, lotniczym, elektronicznym, budowniczym, włókienniczym;
Zalety tworzyw sztucznych:
- niewielki ciężar właściwy;
- brak smaku oraz zapachu;
- odporność na korozję oraz na kwasy oraz zasady;
- znakomite własności izolacyjne, elektryczne oraz cieplne.
Charakterystyka teflonu
Teflon jest polimerem- politetrafluoroetylen -[-CF2-CF2-]n- (PTFE). Jest tworzywem sztucznym, z którego wyrabiane są różnego rodzaju garnki. Jest bardzo śliskim (woskowatym) tworzywem. Współczynnik tarcia teflonu ma wartość zbliżona do lodu. Gdyby kiedyś komuś przyszło do głowy pokrycie drogi tym związkiem, to nie możliwe byłoby normalne chodzenie oraz jeżdżenie po takiej nawierzchni. Doprowadziłoby to do wielu wypadków, a co za tym idzie wielu ofiar w ludziach i szkód materialnych.
Dzięki pokryciu garnków warstwą teflonu, mycie oraz czyszczenie jest prostsze, gdyż produkty spożywcze nie przywierają do ścianek oraz dna. Poza tym przygotowane jedzenie jest smaczniejsze i mniej się przypala. Politetrafluoroetylen może być także stosowany do pokrywania powierzchni części maszyn, w których ruch wymaga bardzo małego tarcia.
Politetrafluoroetylen jest bardzo interesującym tworzywem sztucznym. Wykazuje odporność na bardzo ekstremalne temperatury (bardzo wysokie oraz bardzo niskie). Jest chemicznie obojętny, jest także dobrym izolatorem.
PTFE został odkryty przez amerykańskiego naukowca Roya Plunketta roku 1938. Tak jak w większości odkryć, był to czysty przypadek. Badacz ten prowadził badania nad substancjami, które mogą być wykorzystane w chłodzeniu lodówek. Pracował wówczas dla firmy DuPont. Firma ta nadała nowemu związkowi nazwę handlową Teflon. Choć patent na ten produkt już dawno wygasł, nazwa "teflon" nadal jest znakiem towarowym firmy DuPont i inni producenci tego związku nie mają żadnych praw, aby tą nazwą się posługiwać.
Związek ten jest dosyć trudny w obróbce, ale początkowo był stosowany w produkcji specjalnej (przemysł zbrojeniowy). Zastosowanie w gospodarstwie domowym odkrył po raz pierwszy francuski badacz Mark Gregoire. Patelnie teflonowe, które otrzymał z tej substancji w latach pięćdziesiątych nazwano Tefal. Kilka lat później wiele innych firm zaczęło produkować kuchenne naczynia wykorzystywane w gotowaniu oraz pieczeniu. Wszystkie były pokryte warstwa politetrafluoroetylen.
Po II wojnie światowe teflon znalazł bardzo szerokie zastosowanie w branży przemysłowej. Pokrywano nim trzpienie, które utrzymują walce obrotowe.
Teflon posiada najmniejszy współczynnik ślizgowy wśród wszystkich tworzyw technicznych. Charakteryzuje się niską przyczepnością oraz najniższym współczynnikiem tarcia na wszystkich ciałach stałych. Dzięki równości statycznego oraz dynamicznego współczynnika tarcia nie ma miejsca zjawisko "drgań ciernych". Te właściwości zmniejszają konieczną moc napędową, redukując tym samym zużycie energii. Teflon jest szczególnie polecany do wszelkiego rodzaju uszczelnień, łożysk oraz listew ślizgowych, gniazd zaworów i wirników pomp. Teflon może być wzmacniany innym tworzywem (włókno szklane lub grafit). Tego typu związki są używane w pompach do przetłaczania kwasów.
Wyjątkowa cechą politetrafluoroetylen jest mała energia powierzchniowa, dlatego też teflon ma dobre właściwości smarujące i nie przywierają do niego żadne substancje.
Politetrafluoroetylen może być także stosowany przy obciążeniach uderzeniowych oraz zderzeniowych bez niepotrzebnych konstrukcji ochronnych. Mogą panować ekstremalne niskie temperatury. Stosowanie Politetrafluoroetylen redukuje hałas oraz tłumi uderzenia.
Politetrafluoroetylen jest tworzywem sztucznym bardzo odpornym na organiczne oraz nieorganiczne substancje chemiczne (kwasy oraz zasady). Podczas pracy w środowisku promieniowania UV możemy zastosować go w zamkniętych pomieszczeniach oraz na zewnątrz. Te właściwości zmniejszają ilość konserwacji.
Politetrafluoroetylen nie ulega rozpuszczeniu w wyniku wody królewskiej. Reaguje tylko z ciekłym wapieniem ciekłym sodem oraz gorącym fluorem.
Nie oddziałuje na substancje pochodzenia organicznego. Jest wykorzystywany w transplantacjach oraz chirurgii odtwórczej. Może być stosowany w rekonstrukcji kości twarzy.
Nie przewodzi prądu, dlatego też bardzo dobrym izolatorem kabli. Zachowuje plastyczność w temperaturach -270*C-260*C.
Jest stosowany w przewodach na statkach kosmicznych, gdyż jest odporny na ekstremalne temperatury. W promieniach słońca panuje bardzo wysoka temperatura, zaś w strefie ziemskiej bardzo niska
Wyjątkowe własności chemiczne teflonu biorą się z jego budowy chemicznej. Wiązanie chemiczne pomiędzy atomami fluoru oraz węgla fluoru są bardzo silne, w skutek czego politetrafluoroetylen nie reaguje z większością związków. Cząsteczki teflonu są połączone wiązaniami fluoro-węglowymi. Wiązanie to jest niesłychanie mocne. Tak silne wiązania pomiędzy cząsteczkami powodują, że politetrafluoroetylen nie topi się w bardzo wysokich temperaturach.
Politetrafluoroetylen powstaje z chlorodifluorometanu (czynnik chłodzący). Amerykański naukowiec udowodnił, że podgrzewając freon 22 wydzielimy gaz- tetrafluoroetan.
Tetrafluoroetan przy ciśnieniu 40-59 atmosfer oraz obecności nadtlenku użytego jako katalizatora, przechodzi w sypki proszek. Tak powstaje PTFE. Do teflonu dodawane jest specjalne spoiwo, a następnie wkłada do odpowiedniej formy. Gdy proszek poddany jest bardzo wysokiemu ciśnieniu oraz wysokiej temperaturze ulega stopieniu w jednolitą masę. Aby wyprodukować naczynia teflonowe, konieczne jest rozpylenie zawiesiny sproszkowanego politetrafluoroetylenu w wodzie na powierzchni odpowiedniego naczynia oraz jego wypalenie.
POWŁOKI Z TWORZYW SZTUCZNYCH – tworzywa sztuczne znalazły szerokie zastosowanie w technice nie tylko jako surowce służące do wyrobu określonych elementów konstrukcyjnych, ale również jako materiał powłokowy. Powłoki z tworzyw sztucznych stanowią bardzo skuteczne i dobre zabezpieczenie antykorozyjne, mają dobre własności izolacyjne i ślizgowe, a także w wielu przypadkach dekoracyjne. Opracowanie technologii nanoszenia powłok ochronnych z tworzyw sztucznych, szczególnie proszkowych, pozwoliło rozwiązać cały szereg problemów technicznych i uzyskać znaczne oszczędności materiałowe i finansowe.
ADHEZJA – zjawisko trwałego powierzchniowego przywierania ciała z określoną siła do powierzchni innego ciała. Rozróżnia się adhezję mechaniczną i adhezję specyficzną.
ADHEZJA MECHANICZNA – polega na przenikaniu nieutwardzonego tworzywa powłokowego w pory i nierówności powierzchniowe materiału podłoża, co po utwardzeniu polimeru daje elementy mechanicznego połączenia powłoki z pokrywanym materiałem.
ADHEZJA SPECYFICZNA – jest przejawem wzajemnego przyciągania się cząsteczek utwardzonego tworzywa i cząsteczek materiału podłoża na skutek działania sił międzycząsteczkowych, zwanych siłami van der Waalsa.
ODTŁUSZCZANIE – proces ten ma na celu usunięcie z powierzchni metalowej śladów olejów lub tłuszczów oraz zanieczyszczeń w nich zawartych. Oleje lub tłuszcze, jak i przypadkowe zanieczyszczenia mogą niekiedy utrudniać trawienie chemiczne oraz nanoszenie warstw specjalnych fosforanów zwiększających przyczepność powłoki. Odtłuszczanie należy przeprowadzać bardzo starannie, gdyż warunkuje to przyczepność nałożonej powłoki.
ODTŁUSZCZANIE ROZPUSZCZALNIKAMI CHLOROWCOWYMI – zaliczamy do nich wszelkie pochodne węglowodorów alifatycznych. Do odtłuszczania powierzchni metalowych stosuje się zazwyczaj trójchloroetylen oraz czterochloroetylen. Oba produkty, zarówno w stanie gazowym, jak i płynnym, rozpuszczają znaczną ilość substancji tłuszczowych, przy czym są one niepalne, co jest korzystne ze względów bezpieczeństwa. Dla pełnego wykorzystania właściwości tych rozpuszczalników konieczne są specjalne urządzenia umożliwiające otrzymanie kąpieli odtłuszczających w temperaturze wrzenia, tj. 87°C dla trójchloroetylenu i 119°C dla czterochloroetylenu.
ODTŁUSZCZANIE W ROZTWORACH ALKALICZNYCH – w tym celu stosuje się roztwory alkaliczne oparte na wodorotlenku sodowym, które uzupełniane są dodatkami substancji zasadowych mniej agresywnych oraz środków powierzchniowo czynnych umożliwiających zmydlanie olejów i tłuszczów. Należy przy tym zwrócić uwagę na to, że niektóre metale , np. stopy aluminiowe, ulegają zniszczeniu pod wpływem alkaliów.
OCZYSZCZANIE MECHANICZNE – tlenki znajdujące się na powierzchni są usuwane przez mechaniczne odrywanie cząsteczkami ścierniwa narzuconego z odpowiednią energią kinetyczną na oczyszczany przedmiot. Stosuje się dwa rodzaje ścierniwa: mineralne i metalowe. Jako ścierniwa mineralne używane są najczęściej piaski rzeczne, piaski kwarcowe z kamieniołomów i sztuczny korund (tlenek glinowy krystaliczny). Jako ścierniwo metalowe stosowany bywa śrut kulisty lub pryzmowy. Zalecany jest raczej śrut pryzmowy, ponieważ z uwagi na swoje działanie pozwala uzyskiwać powierzchnię dobrze zszorstkowaną , co polepsza przyczepność powłoki.
WYTRAWIANIE – ma na celu usunięcie tlenków z powierzchni oczyszczanych przedmiotów. Trawienie jest zawsze poprzedzane odtłuszczaniem, gdyż kwasy nie rozpuszczają tłuszczów. Stosowanie kwasów lub ich roztworów w celu rozpuszczenia tlenków wymaga po trawieniu płukania wodą bieżącą oraz pasywacji lub neutralizacji. Wszystkie kwasy rozpuszczają, oprócz tlenków, również metal; a zatem, aby ograniczyć to niszczące działanie bez zmniejszenia szybkości rozpuszczania tlenków, do roztworów trawiących należy dodatkowo wprowadzić odpowiednie inhibitory ograniczające niszczenie metalu. Inhibitorami są substancje organiczne, jak siarczki, niektóre produkty aminowe lub związki aminosiarkowe.
NANOSZENIE GRUNTU – przy stosowaniu organicznych powłok ochronnych przygotowanie powierzchni pod powłokę obejmuje również dla większości tworzyw sztucznych nakładanie tzw. gruntu lub międzywarstw. Ma to na celu zapewnienie dobrego połączenia warstwy ochronnej z podłożem. Rodzaje stosowanych gruntów oraz technologie ich nanoszenia związane są przede wszystkim z rodzajem tworzywa powłokowego.
POWLEKANIE PRZEZ ZANURZENIE – do powlekania tą metodą używa się najczęściej past ze zmiękczonego PCW o zwiększonej tiksotropii i lepkości poniżej 10 . W skład past z PCW wchodzą zasadniczo trzy składniki: PCW - 100% cz.wag., zmiękczacz - 10050% cz.wag., stabilizator - 12% cz.wag. Przy pastach barwiących dochodzą jeszcze pigmenty w ilości 0,2 do 1% cz.wag. plastyfikatu. W celu nałożenia powłoki przedmiot podgrzany do temperatury 100 lub 120°C należy zanurzyć powoli w wannie z plastizolem, przetrzymać ok. 2030s i następnie powoli wynurzać. Przy zetknięciu się podgrzanego przedmiotu z plastizolem następuje żelowanie warstewki tworzywa na zanurzonej powierzchni, co pozwala uzyskać warstwy o dużej przyczepności. Dalsze żelowanie uzyskanej powłoki przebiega już po wyjęciu przedmiotu z wanny i umieszczeniu w piecu w temperaturze 180190°C. Czas żelowania wynosi 3060 minut, po czym przedmiot jest wyjmowany z pieca i ochładzany. Powłokę można poddać badaniom i pomiarom po upływie 24 godzin od zakończenia operacji powlekania.
METODA FLUIDYZACYJNA – polega na wytwarzaniu z proszku polimeru zawiesiny fluidalnej, która omywając ścianki zanurzonego w niej podgrzanego przedmiotu wytwarza na nich żądaną powłokę ochronną. Zawiesinę fluidalną uzyskujemy w urządzeniu zwanym fluidyzatorem.
NATRYSKIWANIE PŁOMIENIOWE – nanoszenie powłoki tą metodą wykonuje się za pomocą specjalnych pistoletów natryskowych. Najczęściej stosuje się pistolety acetylenowo-powietrzne lub tlenowo-propanowe.
NATRYSKIWANIE ELEKTROSTATYCZNE – elektrostatyczne nanoszenie powłok z proszków polimerów prowadzi się za pomocą specjalnych pistoletów wraz z urządzeniami pomocniczymi umożliwiającymi wytworzenie odpowiedniego pola elektrostatycznego. Pełne wyposażenie stanowiska składa się z trzech zasadniczych części: generatora wysokiego napięcia prądu stałego, pistoletu oraz kabiny i zbiornika na materiał proszkowy.
NANOSZENIE ELEKTROLITYCZNE – realizuje się poprzez wytworzenie odpowiedniego potencjału elektrostatycznego pomiędzy tworzywem a pokrywanym elementem, wywołującego ruch cząstek tworzywa do powierzchni pokrywanego elementu. W upłynnionym tworzywie mającym własności elektrolitu zanurza się dwie elektrody pod napięciem. Cząstki obdarzone ładunkiem ujemnym rozpoczną ruch w kierunku elektrody dodatniej, którą stanowić powinien przedmiot powlekany. W ten sposób wykonuje się np. powłoki z alkalizowanego lateksu kauczukowego. Otrzymane tą metodą powłoki są na ogół porowate.
NANOSZENIE W BĘBNIE – realizuje się w ten sposób, że szczelny bęben wypełnia się powlekanymi przedmiotami (ok. 2/3 objętości bębna) oraz ściśle określoną ilością upłynnionego tworzywa i tak wypełniony wprawia się w powolny ruch obrotowy, podczas którego następuje pokrywanie mieszanych przedmiotów tworzywem. Po pewnym czasie bęben ogrzewa się, wskutek czego następuje takie zestalenie tworzywa, że bez obawy o sklejenie się przedmiotów można je wysypać na drucianą siatkę i umieszczając w piecu poddawać w dalszym ciągu zestaleniu naniesioną powłokę.
POWLEKANIE FORMUJĄCE – polega na wtarciu w nośnik upłynnionego tworzywa i następnie jego zestaleniu. W wyniku tego uzyskuje się materiał powlekany, składający się ze wstęgowego nośnika trwale złączonego jednostronnie lub dwustronnie z gładką powłoką tworzywa. Elementem nanoszącym tworzywo może być wał lub nóż powlekający.
ZMIĘKCZACZE – stanowią mało lotne związki organiczne, są bardzo ważnym składnikiem pasty, ponieważ określają jej płynność oraz wywierają wpływ na własności mechaniczne i fizykomechaniczne wykonanej z niej powłoki.
STABILIZATOR – jego zadaniem jest zapobieganie rozkładowi pasty podczas żelowania naniesionej powłoki, które przebiega w podwyższonej temperaturze, a także zobojętnianie powstającego chlorowodoru.
ŻELOWANIE – polega na tym, że w układzie heterogenicznym, jaki przedstawia sobą np. pasta PCW, pod wpływem temperatury zainicjowane zostają procesy, przebiegające kolejno i obok siebie, adsorpcji zmiękczacza przez ziarna polimeru i solwatacji makrocząsteczek przez zmiękczacz. Prowadzi to w konsekwencji do utworzenia jednorodnego roztworu, który przy ochłodzeniu zestala się dając jednolitą, ciągłą powłokę.
FLUIDYZATOR – uzyskuje się w nim zawiesinę fluidalną. Jest to naczynie zaopatrzone w porowate dno wykonane z porcelany filtracyjnej, porowatych spieków metalicznych, ceramicznych lub tworzywowych, bądź tkanin filtracyjnych, umożliwiających zachowanie średnicy pory d=50. Przez porowate dno wprowadza się strumień sprężonego powietrza, który porywa cząstki proszku znajdującego się w naczyniu i tworzy zawiesinę fluidalną.