Hegel- przejrzytszy sposób pisania; H. zakłada, że otaczająca nas rzeczywistość jest racjonalna. Tłumaczy zagmatwaną rzewczywistość w sposób klarowny, jasny i przystępny. Racjonalność jego filozofii są wynikiem takiej a nie innej hermenutycznej pozycji Hegla. Biografia H. w pewien sposób wyjaśnia jego filozofię i ją porządkuje. Wychowywany w protestanckiej rodzinie – ogromna rola słowa, wychowanie oparte o studiowanie tekstów, w tekście jest codzienne objawienie, które jest podstawą troski każdego protestanta. Dominacja idei, tekstów, jako wynik protestanckiego wychowania. Był uczniem Schellinga- istotne ze względu poglądów S. na sztukę. Sztuka jako najwyższa forma filozofii, sztuka zespalała filozofię z Absolutem, poglądy te w jakimś stopniu miały wpływ na Hegla nie do końca. Kant zajmował się pieknem, Hegel zaś sztuką. 1770-1831, lata rewolucji francuskiej, gdy miał dwadzieścia pare lat, to był czas gdy w Europie wszystko się zmieniało, dotychczasowy porządek staje na głowie- odrucone dotychczasowe ideały, hierarchie. Europa zmienia się diamterlanie pod wpływem idei rewolucji francuskiej. Uniwersalizm oraz chęć obalenia dotychczasowego porządku i zastąpienia go nowym. Czas po rewolucji zamiast planowaną idyllą stał się chaosem, wynikiem tego były wojny napoleońskie, wojny te objęły prawie cały kontynent, a także kolonie, czyli pierwsza niemal światowa wojna w swoim zasięgu. 1815 kongres wiedeński podjął próbę restauracji poprzedniego porządku, jednak nowe doświadczenia nigdy nie pozwoliłiy na powrót do czasów przerewolucyjnych. Hegel- próba racjonalizacji tego co jest, rzeczywistości. Zmianan roli i funkcji sztuki. Do tej pory miała nasladować rzeczywistość, delektować i pouczać. W końcu XVIII wieku pojawiają się nowe cele do czego powinna służyć sztuka- idee ekspresyjne. To, że sztuka naśladuje to już jest za mało. Liczy się to co artysta może yrazić na temat tego jak ona widzi rzeczywistosć. Jest to zachwaine jednego z takich fundamentalnych pewników. Z artystami zaczyna konkurować przemysł i wizerunek powielany na inne sposoby, już nie jedynie artysta kopiuje i naśladuje rzeczywistość, ale także nowe media, nowe techniki graficzne. Zacieranie granicy pomiędzy tym co jest dziełem, a tym co jest produktem. Początek XIX wieku- pojawia się fotografia, która zaczyna konkurować z człowiekiem jeśli chodzi o naśladowanie rzeczywistości, gdzie człowiek ma znikome możliwości przewyższenia fotografii. Fundamentalne zmiany w polityce, kluturze, które powodują, że dotychczasowy przewidywalny i zhierarchizowany obraz świata zostaje zaburzony. Filozofia Hegla jest próba odpowiedzi na te zmiany zachodzące w świecie na przełomie XVIII i XIX wieku. Próba odpowiedzi na coś co nazywane jest w kategoriach epistemologicznch, modernizmem. Modernizm to odemienna postawa wobec rzeczywistości. Filozofia H. jest próba racjonalego podejścia do wszystkich przemian XVIII i XIX wieku by nadaćim sens, by zjawiska te uporządkować i je znaturalizować. Uznawał pierwotność idei wobec materii. Hegel stoi po stronie irrealistów, dla niego idea jest pierwotna, materia zaś wtórna.

Hegel urodził się w Stuttgarcie, studiował w … (?) jednym z najlepszych wówczas uniwersytetów. Wpływ na jego filozofię mieli filozofowie nieco wczesniejsi, uchodzący za przełomowych jak Kant, Schiller i jego poglądy na kulturę. Próba znalezienia racjonalengo wytłumaczenia dla okropieństw rewolucyjnych, których świadkiem było pokolenie Hegla. Habilitował się w 1801 w Wienie. Współpraca z Schellingiem, zainspirowała go zapewnie do włączenia rozważań nad sztuką w jego przekrojowe myślenie o tym czym jest historia cywilizacji w ogóle, jako historia przemian dialektycznych. Jego życie nie bofitowało nadmiernie w wydarzenia dramatyczne, ale zwrotów tam nie brakowało. Otrzymał katedrę w Wienie, która została mu odebrana z powodów politycznych, został skazany na naukową banicję, ponieważ był dyrektorem gimnazjum w Norymberdze przez wiele lat, co nie było szczytem jego aspiracji. Dopiero w 1816 roku, po kongresie wiedeńskim otrzymał ponownie posadę na uniwersytecie Haiderlbergu, później w Berlinie, gdzie zmarł w 1831 na cholerę- kolejny dowód na to, że Europa była kontynentem pełnym niepokojów i zgrożeń, którym próbował dawać opór w swojej filozofii Hegel. Istotne było jego protestanckie wychowanie, reprezentował poglądy charakterystyczne współczesnej sobie klasy średniej, przywiązanie do porządku, z przekonaniem, że jakiś okres cywilizacyjny wokół nich jakoś się kończy. Podporządkował swoją filozofię próbie skonstruowania takiego systemu, który na podstawie dotychczasowych przesłenk dotyczących kultury i cywilizacji, proponował dość optymistyczne rozwiązania, gdzie kolejny krok nie mógł być gorszy od poprzedniego. Widać było, że jakaś epoka się kończy i że jakaś nowa nadchodzi, ale w filozofii heglowskiej ta nowa epoka, była tak czy inaczej krokiem w kierunku takiego logicznego, celowego rozwoju dziejów, ten chaotyczny świat, zmierzał kierunku wyznaczonym przez logiczny rozwój Ducha czy materii. Fundamentalne prace, które zadecydowały o roli Hegla, w rozwoju filozofii europejskiej to „Fenomenologia ducha” 1806, „Nauka logiki” w trzech tomach 1812-1816, „wykłady z filozofii dziejów”.

Podstawy jego zapatrywania na to czym była rzeczywistość- postrzeganie jej przez przymat dominacji idei i Ducha; w centrum systemu filozoficznego Hegla znajdował się Duch Absolutny, czyli to co w sensie onkologicznym było prapoczątkiem wszystkiego, materializując się zapoczątkował to wszystko czego jesteśmy świadkami. Tym samym duch absolutny materializując się dokonał pierwszej dialektycznej przemiany- z ducha wynikła materia. Od tej pory ponieważ to duch, to idea rządzi światem i jego przemianami, wszystko co się dzieje, jest świadectwem celowego, logicznego, racjonalnego rozwoju owego Ducha Absolutnego. Podstawą rzeczywistości są pojęcia ogólne, wynikające z praprzyczyny( Ducha Absolutnego), które są jednocześnie źródłem i zasadą wszystkich przemian w otaczającym nas świecie. Dialektyka wyznaje, że to co powstaje, jest zaprzeczeniem tego z czego powstaje ( każda teza konstruuję swoją antytezę). W wyniku powstałej syntezy rodzi się kolejna przemiana dialektyczna.

Metoda dialektyczna służy do badania przemian, zachodzących na podstawie tych nieustannych przemian Ducha Absolutnego. Po materialnych objawach ducha wraca do samego siebie i zdobywa pełnię samoświadomości. To jest cel tego całego procesu. Duch rozwija się w kierunku uzyskania samoświadomości. Proces ten materializuje się w każdej dziedzinie życia i o tych kolejnych dziedzinach po kolei pisze Hegel – w historii, w przyrodzie, w kulturze. Widzialne etapy racjonalnych przemian. Zadaniem filozofii więc było badanie manifestacji ducha w świecie zewnętrznym.

Dla historyków, historia w ujęciu heglowskim była próbą badania stopniowego rozwoju Ducha w dziejach. Badanie to w ciągu diachronicznym – w kolejnych, następujących po sobie jednostkach czasu. Tutaj jawi się pewien dysonans w filozofii Hegla. Z jednej strony duch nie zna momentu spoczynku, jednocześnie czasy Hegla jawiły mu się jako szczytowe w dziajch rozwoju ducha. Dramatycznym przkładem napięcia pomiędzy determimizmem, wynikającym z dominującej roli przemian ducha absolutnego a jednoczesnym narastającym kultem wybitnej jednostki, była rola jednostki u Hegla, dla którego kluczową rolę odgrywają przemiany, wybitna jednostka musi realizować cele narzucone jej przez ducha. Kolejne wielkie cywilizacje ucieleśniały kolejne przemiany ducha absolutnego. Najbardziej prymitywny etap- 1. cywilizacje dalekiego wschodu, gdzie d.a. wcielał się w despotę, 2. Okres grecko-rzymski/ klasyczny czas większej samowiedzy, d.a. wciela się w elitę całego narodu, 3. Okres germańsko- chrześcijański / nacjonalistyczny, d.a. osiąga pełną samoświadomość i wola d.a. uzewniętrznia się w całej ludzkości. Państwo jako największe wcielenie d.a. – Pruskie państwo było idealnym ucieleśnieniem d.a. w jego szczytowej fazie rozwoju.