Widzę postać zamgloną w odbiciu mroku

Patrzę w oko okiem bez duszy

Duszy poszukać muszę by stać się

By stać się godzien zdobycia Ciebie

Rok za rokiem mija mój czas

Ciągle to samo krzyki i wrzask

Pragnę skończyć z życia kruchością

I stać się godzien uczucia Twego

Miesiąc mija i kolejny znika ciągle brak

Ciągle myślę o Twym pięknie

Krzyczę gdy się budzę gorycz czuję

Czuję ten strach palący trzewia

Dzień za dniem ach szkoda

Czas mój mija czas się kończy

Sztuka tkwi w umyśle który prowadzi przez życia drogi

Widzimy świat oczami lecz czy on naprawdę tak wygląda?

Czy nasz umysł dostrzega wszystko a może coś mu umyka

Ja nie wiem nie mogę powiedzieć co się zmienia a co niknie zapomniane

Myślałem kiedyś że życie jest proste i bez przeszkód sobie poradzę

Lecz nie daję rady gubię się w umyśle

Ma droga znika las przede mną wyrasta

Woda płynie z nieba a nogi mnie niosą hen daleko

I jest tak jak jest nic się nie zmienia nic mnie nie zmieni

Tracę nadzieję wyciągam rękę łapię natchnienie