Teoria łatwo daje się opisać, wyjaśnić, doskonale czuje się w przestzreni słów i doprecyzowań terminologicznych. Idea w zasadzie nie daje się opisać, ponieważ wychodząc z pragmatyki, ostatecznie lokuje się w sferze emocji i budowanych przez nie więci.

charakter endemiczny

idea - samotnik przekształcający świat

lumpenkulturowość

zmiana rzeczywistości w oczywistość, konsekwencje:

1. amorficzna świadomość pedagogiczna redukująca pedagogiczną tożsamość

2. kulturowa nieświadomość

3. poufałość wobec świata (świadomość pokorna) - przestrzeń pozbawiona tajemnic, w której wszystko, co wolno, uzależnione jest od woli chcącego.

Somatyzacja pedagogiki - skupienie uwagi badaczy na problemie ludzkiej cielesności.

Wychowanie jest osadzonym w kulturze procesem. Należy przez to rozumieć jego charakter jako wyzwalający ze zniewolenia naturą, uwalniający człowieka od władzy dzikich instynktów i popędów na rzecz aktualizacji jego wolnej woli.

Natura - zespół czynników przyrodzonych człowiekowi gatunkowo, a nie osobowo, wyzwalanych w jego wewnętrznym i zewnętrznym świecie z mocy praw, których on nie ukształtował i które są poza jego sprawstwem zmiany.

Kultura - zespół interpretacji i wytworzonych przez człowieka możliwości rezygnacji z podporządkowania się działaniu natury, ściślej jej praw. Nadawanie znaczeń zjawiskom przyrodniczym, których rozumienie sensu jest dla człowieka niedostępne. Wykorzystanie niektórych praw natury w rozbudowaniu sfery kultury.

Kultura - instrument który poprzez chrzest znaczeniowy doprowadza do zrozumienia i ewentualnego wykorzystania natury.

Ujęcie funkcjonalne - próby zbadania wpływu szkoły na określoną rzeczywistość.

Funkcja kapłańska nauczyciela - wykorzystanie wiedzy i doświadczenia do zbudowania autorytetu niezbędnego dla pomyślanego procesu nauczania i wychowania.

Rolą nauczyciela jest przekazywanie wiedzy czyli prawdy o świecie. Nauczyciel jest przewodnikiem, odkrywcą, źródłem wiedzy.

Zabawa dzieci nie jest tak naprawdę zabawą (w rozumieniu dorosłych: fikcyjność i bezproduktywność), ale procesem konsumującym ufność jako filar witalności.

Umiejętność zabawy nie jest indykatorem dzieciństwa, lecz symptomem dorastania lub wręcz dorosłości.

Fazy wchodzenia w dorosłość:

1. Redukcja teraźniejszości jako jedynego czasowego wymiaru istnienia na rzecz dostrzegania przyszłości i przeszłości.

2. Konstruowanie algorytmów życia, zachowań, interakcji.

3. Nabywanie umiejętności zabawy.

4. Zamiana życia w zabawę.

Zjawisko kształtowania dorosłych dzieci przez zdziecinniałych dorosłych.

Dwa sposoby oswajania rzeczywistości:

1. Przemianowanie - nadanie jakiemuś fragmentowi rzeczywistości cech zabawowych.

2. Wyśmianie - wykpienie, poddanie błazenadzie - umieszczenie wśród obiektów pogardzanych.

Tak się dzieje też ze szkołą, jej misją, lekturami, nauczaną w niej historią.