WYBITNI
POLSCY
INŻYNIEROWIE
Wacław Czerwiński
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wacław Czerwiński (ur. 16 listopada 1900 w Czortkowie, zm. 17 czerwca 1988 w Toronto) - polski konstruktor lotniczy, pilot, jeden z prekursorów polskiego szybownictwa.
Sławę zyskał jako twórca wielu polskich szybowców przedwojennych m.in. Salamandra (1936), WWS-2 Żaba (1938), WWS-3 Delfin, oraz we współpracy: PWS-33 Wyżeł i PWS-101.
W 1928 roku skonstruował CW-I, na którym został wykonany pierwszy w Polsce lot żaglowy przez Szczepana Grzeszczyka w okolicach Złoczowa. W 1929 roku powstały jednoosobowe CW II, CW III, CW. IV oraz dwuosobowy CW-4. W dalszych latach powstał CW 5.
Po wojnie mieszkał w Kanadzie. Był wykładowcą w Instytucie Lotnictwa w Toronto.
Cyprian Brudkowski
Cyprian Brudkowski (1925 - 7 lutego 2004), inżynier elektryk, specjalista w zakresie napędu elektrycznego i energoelektroniki.
Ukończył Wydział Elektryczny Politechniki Śląskiej w Gliwicach, po studiach pracował w Katedrze Elektrotechniki Ogólnej na Wydziale Górniczym tej uczelni, następnie w Biurze
Projektów Górniczych w Gliwicach.
Był zasłużonym działaczem Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP), wieloletnim prezesem oddziału w Gliwicach (1972-1987); 1994-1998 prezes SEP.
Za działaność stowarzyszeniową nadano mu tytuł członka honorowego SEP, był odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Abraham Stern
Abraham Stern (ur. 1769- zm. 1842) - polski Żyd, wybitny konstruktor i uczony, przodek Antoniego Słonimskiego, który był jego prawnukiem.
Od 1810 roku skonstruował serię maszyn liczących, które wykonywały cztery podstawowe działania arytmetyczne i potrafiły również wyciągać pierwiastki kwadratowe. Jako chłopiec terminował u zegarmistrza w Hrubieszowie. Tam zainteresował się nim Stanisław Staszic, dzięki któremu chłopiec znalazł się w Warszawie. Wykazywał niepospolite zdolności matematyczne i wynalazcze. Sporządził tak zwany trianguł ruchomy o dwóch celownikach, zastępujący stolik mierniczy.
Znany był też prosty mechanizm Sterna, zabezpieczający powozy przed rozbieganiem się koni. Najwięcej czasu i wysiłku poświęcił skonstruowaniu "machiny rachunkowej", aby w końcu zaprezentować gotowe dzieło Staszicowi i dowieść, że nie zawiódł pokładanych w nim nadziei. Zademonstrowana na posiedzeniu Towarzystwa Przyjaciół Nauk "machina" wywołała sensację, wykonywała bowiem "sama przez się" wszystkie cztery działania.
Po czterech kolejnych latach pracy
Stern zbudował nową maszynę służącą wyłącznie do wyciągania pierwiastków kwadratowych. Wreszcie 30 kwietnia 1817 roku zaprezentował maszynę stanowiącą niejako skojarzenie dwóch poprzednich, wykonywała bowiem wszystkie pięć działań. W jednym z modeli wystarczyło wprowadzić dane
i operacja była wykonywana przez mechanizm zegarowy, bez ingerencji człowieka. Od 1830 roku członek Towarzystwa Przyjaciół Nauk.
Czesław Somorowski
Czesław Somorowski (14 lutego 1930 w Bukiszkach - 7 kwietnia 2004), profesor dr hab., specjalista melioracji wodnych.
Studiował w Szkole
Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (ukończył studia w 1954); 1961 obronił doktorat, 1965 habilitował się. Wieloletni pracownik naukowy SGGW (do 1991 pod nazwą SGGW-Akademia Rolnicza); był zastępcą asystenta, asystentem, adiunktem, docentem, a od 1973 profesorem. Związany z Katedrą Melioracji Rolnych i Leśnych, w latach 1968-1971 był prodziekanem Wydziału Melioracji Wodnych SGGW-AR. Od 1972 był wieloletnim dyrektorem Instytutu Melioracji Użytków Zielonych Ministerstwa Rolnictwa w Falentach.
Należał do kilku komitetów naukowych PAN i innych instytucji, m.in. członek Rady Naukowej Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej w Warszawie (od 1975). Był przewodniczącym Polskiego Komitetu Narodowego Międzynarodowej Komisji Nawodnień i Odwodnień.
Laureat Nagrody Wydziału Nauk
Rolniczych i Leśnych PAN oraz nagród resortowych III i II stopnia; odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem 30-lecia PRL, odznaką "Zasłużony Pracownik Rolnictwa". Akademia
Rolnicza we Wrocławiu nadała mu tytuł doktora honoris causa.
Feliks Wojtkun
Feliks Wojtkun (1939 - 27 stycznia 2005 w Warszawie), uczony polski, specjalista materiałoznawstwa, obróbki cieplnej i odlewnictwa, działacz państwowy.
Był wieloletnim profesorem Politechniki Radomskiej, dziekanem Wydziału Mechanicznego tej uczelni oraz dyrektorem Instytutu Budowy
Maszyn. Wykładał także w Prywatnej Wyższej Szkole
Ochrony Środowiska oraz wchodził w skład Komitetu Budowy Maszyn PAN. Był autorem wielu publikacji naukowych, także książkowych.
Należał do Stronnictwa Demokratycznego. W lipcu 1981 został powołany na stanowisko wojewody radomskiego na miejsce Romana Maćkowskiego. Zaledwie pół roku później, po wprowadzeniu stanu wojennego, został w grudniu 1981 zastąpiony przez pułkownika Alojzego Wojciechowskiego.
Jego syn Jarosław został księdzem katolickim, pełnił m.in. funkcję wicerektora Wyższego Seminarium Duchownego w Radomiu.
Henryk Magnuski
Henryk Magnuski
Henryk Magnuski (ur. 30 stycznia 1909 - zm. 4 maja 1978) - inżynier, pracownik amerykańskiego koncernu telekomunikacyjnego Motorola, twórca jednego z pierwszych walkie-talkie.
Urodził sie w Warszawie, w 1934 roku ukończył studia na Politechnice Warszawskiej i rozpoczął pracę
w Państwowych Zakładach Tele i Radiotechnicznych. W czerwcu 1939 został wysłany do Nowego Jorku. Wybuch II wojny światowej uniemożliwił mu powrót do kraju.
W 1940 rozpoczął pracę w Motoroli (do 1947 firma
nazywała się Galvin Manufacturing Corporation). Opracował
m.in. projekt radia walkie-talkie Motorola's SCR-300 FM, powszechnie używanego przez amerykańskie siły zbrojne w Europie.Zmarł na raka w swoim domu w Glenview w stanie Illinois.
Jan Beffinger
Jan Beffinger (1902 - 1977) - inżynier i naukowiec polskiego pochodzenia, absolwent Politechniki Lwowskiej, agent wywiadu angielskiego
podczas II wojny światowej na Cyprze, zamieszkały później w Południowej Rodezji (dzisiejsze Zimbabwe). Zmarł na Teneryfie na Wyspach Kanaryjskich.
Jako pierwszy na świecie zaproponował w 1957 roku teorię naukową, że rak płuc powodowany paleniem papierosów jest wynikiem kwaśnego środowiska dymu papierosowego, spowodowanego z kolei brakiem naturalnej fermentacji liścia tytoniu podczas suszenia. Beffinger odkrył we własnym laboratorium w Kenii, że dym z tytoniu naturalnie fermentowanego (suszonego) jest zasadowy, podczas kiedy dym papierosowy z tytoniu sztucznie suszonego w fabrykach przez przedsiębiorstwa
tytoniowe na bazie patentu Proctor miał bazę kwaśną, tj. skrajnie agresywną dla płuc palaczy.
Philip Morris wydał setki tysiecy dolarow na sabotaż badań dr. Beffingera.
Jan Skrzypiński
Jan Skrzypiński (ur. 1891, zm. 7 grudnia 1939), polski inżynier, konstruktor broni strzeleckiej.
Urodził się we wsi Pólko koło
Radzymina. Był dyrektorem Państwowej Fabryki Karabinów w Warszawie. Jako technolog produkcji broni brał udział w opracowaniu
wielu polskich konstrukcji broni, zwłaszcza współpracując z konstruktorem Piotrem Wilniewczycem.
Najbardziej znaną konstrukcją Wilniewczyca i Skrzypińskiego był opracowany w 1931 roku pistolet samopowtarzalny kaliber 9mm Vis, który stał się przepisowym pistoletem Wojska Polskiego, produkowanym seryjnie od 1936 roku, pod oznaczeniem pistolet VIS wz.35. W 1938 Wilniewczyc razem ze Skrzypińskim skonstruowali pistolet maszynowy 9mm Mors, który miał być przyjęty na uzbrojenie Wojska Polskiego jako pistolet maszynowy Mors wz.39, lecz przed wybuchem wojny wykonano tylko serię informacyjną ok. 50 sztuk. Jan Skrzypiński pracował także nad innymi wzorami uzbrojenia.
Po zajęciu Polski przez hitlerowskie Niemcy, odmówił współpracy
z okupantem w zakresie produkcji broni w polskich fabrykach. Zmarł 7 grudnia 1939.
Jerzy Bolikowski
Jerzy Bolikowski (zm. 31 marca 2004), dr hab. inżynier, specjalista elektrotechniki i metrologii elektrycznej.
Studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej; tam także obronił doktorat oraz habilitował się. W 1976 podjął pracę
naukowo-dydaktyczną w Zielonej Górze; najpierw był związany z Wyższą Szkołą Inżynierską, następnie brał udział w procesie tworzenia kolejno Politechniki i Uniwersytetu Zielonogórskiego.
Profesor Uniwersytetu, pełnił funkcję dziekana Wydziału Elektrotechniki, Informatyki
i Telekomunikacji.
Karol Brzozowski
Karol Brzozowski (ur. 1821 – zm. 5 listopada 1904 r. we Lwowie) - inżynier, poeta, powstaniec z 1863. Był też botanikiem, geologiem, geografem i etnologiem.
Po upadku powstania wstąpił do służby tureckiej, początkowo pracował przy urządzaniu lasów w Bułgarii, później powołano go do robót w Mezopotamii przy boku Midhat paszy, reformatora tureckiego. W 1868 w Feredżacie pod Bagdadem założył wzorcowe gospodarstwa rolne, wybudował irygacje, urządził sady, zainicjował utworzenie szkoły
rolniczej.
W 1869 prowadził badania i pomiary w górach Zagros koło
As-Sulajmaniji i opracował
pierwszą mapę topograficzną tych okolic w skali 1:750 000. Dokonał wówczas odkryć archeologicznych. Wyniki wyprawy do Kurdystanu pt.: Itinéraire de Suleimanieh a Amadieh opublikował w „Bulletin de la Société de Géographie” w 1892.
Odegrał znaczącą rolę w wojnie rosyjsko-tureckiej (1877–1878). Demokraci lwowscy powołali go wówczas na swego przedstawiciela w Konstantynopolu ze względu na zaufanie, jakim cieszył się u władz tureckich. Po wojnie pełnił obowiązki wicekonsula hiszpańskiego w Syrii. Po 30 latach pobytu na Bliskim Wschodzie w 1884 osiadł we Lwowie, gdzie spędził resztę życia.
Napisał m.in.: Wzdłuż Eufratu („Wędrowiec”, 1885), Wspomnienia z Turcji („Tygodnik Ilustrowany”, 1886) oraz W Kurdystanie („Tygodnik Ilustrowany”, 1907). Pozostawił także bogate notatki topograficzne, geologiczne i przyrodnicze.
Tadeusz Sendzimir
Tadeusz Sendzimir (1894-1989) - inżynier i wynalazca polski posiadający 73 patenty. Należy do znanych inżynierów polskiej emigracji.
Urodził się w Krakowie w 1894 roku, jednak od wczesnego dzieciństwa wychowywał się we Lwowie. Tam ukończył IV Gimnazjum Klasyczne i Wydział Mechaniczny Politechniki Lwowskiej.
Podczas I wojny światowej pracował w kijowskich warsztatach
samochodowych, a następnie w Rosyjsko-Amerykańskiej Izbie Handlowej. Pod koniec wojny wyjechał przez Władywostok do Szanghaju, gdzie założył pierwszą w Chinach fabrykę śrub, drutu i gwoździ.
W roku 1929 na krótko wyjechał do USA, jednak rok później wrócił do Polski. W 1932 w Bytomiu uruchomiono walcarkę według jego pomysłu, a w 1933 pierwszą w świecie linię technologiczną ciągłego wyżarzania i cynkowania blach stalowych na skalę przemysłową. Sendzimir opracował
i uruchomił w maju 1934 w Hucie Pokój oryginalną linię produkcyjną do walcowania cienkiej blachy na zimno wedle własnego pomysłu. Cały proces oparty był na walcowaniu blachy z równoczesnym jej rozciąganiem.
Jego wynalazek spotkał się z olbrzymim zainteresowaniem za granicą, dzięki czemu Sendzimir w 1935 roku wyjechał do Paryża. Wybuch II wojny światowej zastał go w USA. Po wojnie Sendzimir pozostał na emigracji, gdzie nadal prowadził swą firmę
specjalizującą się w projektowaniu maszyn do obróbki metalu.
W 1973 roku Senat Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie nadał mu tytuł doktora honoris causa. Sendzimir zmarł 1 września 1989 w Waterbury w stanie Connecticut. 4 maja 1990 nadano jego imię hucie w Nowej Hucie, zwanej dawniej Hutą im. Lenina.
Tadeusz Tański
Tadeusz Tański (11 marca 1892 - 23 marca 1941), polski konstruktor samochodowy, inżynier mechanik.
Był synem Czesława Tańskiego, polskiego pioniera lotnictwa. Przed wybuchem I wojny światowej studiował we Francji, gdzie zajmował się następnie m.in. konstruowaniem silników lotniczych, ze sporymi sukcesami na tym polu. W 1919 powrócił do Polski i rozpoczął pracę
w Sekcji Samochodowej Ministerstwa Spraw Wojskowych.
W 1920 skonstruował pierwszy polski samochód
pancerny Ford FT-B, oparty na podwoziu Ford T i zbudowany w serii 16 sztuk. Samochody te wzięły udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po wojnie, od 1922 konstruował pierwsze samochody całkowicie polskiej konstrukcji CWS w Centralnych Warsztatach Samochodowych, charakteryzujące się nowoczesnymi rozwiązaniami technicznymi.
3 lipca 1940 został aresztowany przez Niemców i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, gdzie zginął zamordowany 23 marca 1941.
Tadeusz Sołtyk
Tadeusz Sołtyk (30 sierpnia 1909 - 14 lipca 2004), polski konstruktor lotniczy.
Urodził się w Radomiu. W 1934 ukończył Wydział Mechaniczny Politechniki Warszawskiej i rozpoczął pracę
w Państwowych Zakładach Lotniczych jako konstruktor. Brał udział w rozwoju samolotu PZL.23 Karaś i wdrażaniu do produkcji samolotu PZL.46 Sum. W chwili wojny był na stanowisku zastępcy Głównego Konstruktora (inż. Stanisława Praussa). Uczestniczył w kampanii wrześniowej, między innymi w bitwie pod Kockiem. Dostał się tam do niewoli, skąd następnie uciekł i podczas okupacji ukrywał się na wsi.
Tuż po wyzwoleniu polskich ziem pod koniec 1944, Sołtyk zorganizował pierwsze powojenne biuro konstrukcyjne w Lublinie - Lotnicze Warsztaty Doświadczalne (LWD), zostając jego głównym konstruktorem. Po przeniesieniu LWD do Łodzi, zaprojektowano tam pod jego kierownictwem lekkie samoloty LWD Szpak (pierwszy polski samolot powojenny) i LWD Żak, zbudowane w ilości kilku sztuk, a następnie szkolno-treningowy LWD Junak, produkowany poza LWD w dużej serii. Opracował
też prototyp dwusilnikowego samolotu wielozadaniowego LWD Miś.
Zespół LWD został rozwiązany w 1949 roku, po czym Tadeusz Sołtyk podjął pracę w Instytucie Lotnictwa w Warszawie. W 1952 objął kierownictwo utworzonego tam biura konstrukcyjnego. Pierwszą jego konstrukcją, która weszła do produkcji, była modyfikacja samolotu TS-9 Junak 3 z 1953. Sołtyk zaczął wówczas stosować dla swoich konstrukcji oznaczenie "TS" od swoich inicjałów. W 1955 oblatano pierwszy prototyp nowego samolotu szkolno-treningowego konstrukcji T. Sołtyka, TS-8 Bies, produkowanego następnie od 1957 dla polskiego lotnictwa. Samolot ten zdobył 3 rekordy światowe w swojej klasie. W 1957 jego biuro
konstrukcyjne zostało przeniesione do Ośrodka Konstrukcji Lotniczych WSK-Okęcie. Tadeusz Sołtyk zaprojektował tam następnie pierwszy polski samolot odrzutowy - szkolno-treningowy TS-11 Iskra, oblatany w 1960. Ustanowiono na nim 4 światowe rekordy w swojej klasie. Iskry stały się następnie podstawowymi i do dziś (2004) praktycznie jedynymi odrzutowymi samolotami szkolnymi w lotnictwie polskim, eksportowane były ponadto do Indii.
Od 1964 Tadeusz Sołtyk rozpoczął prace nad projektami nowoczesnego naddźwiękowego samolotu szkolno-bojowego TS-16 Grot oraz samolotu rolniczego TS-17 Pelikan. Wykonano projekt wstępny oraz makietę Grota i projekt Pelikana, lecz gdy pod koniec lat 60-tych władze komunistyczne doszły do wniosku
, że produkcja samolotów w Polsce jest nieopłacalna, dalsze prace nad tymi samolotami przerwano. Na skutek tego, w 1967 Tadeusz Sołtyk przeszedł do pracy w Przemysłowym Instytucie Automatyki i Pomiarów, gdzie pracował przez następne lata głównie w dziedzinie automatyki okrętowej, nie powracając już do konstruowania samolotów. W latach 80-tych jedynie został konsultantem przy konstruowaniu samolotów PZL-130 Orlik i I-22 Iryda. W 1992 przeszedł na emeryturę.
Oprócz pracy konstruktorskiej, Tadeusz Sołtyk wykładał także na Politechnice Łódzkiej, Gdańskiej i Warszawskiej oraz w Wojskowej Akademii Technicznej. Uczestniczył także w pracy instytutów badawczych i był członkiem Krajowej Rady Lotnictwa. Za swoją pracę był kilkakrotnie odznaczany, m.in Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1960). Otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia za samolot LWD Junak i nagrodę MON I stopnia (za samolot Iskra). W 1955 uzyskał tytuł docenta Instytutu Lotnictwa, a w 1975 roku tytuł profesora nauk
technicznych. Napisał on pięć książek, z tego jedną wspomnieniową: "Dwa żywioły, dwie pasje".
Poza lotnictwem, Tadeusz Sołtyk interesował się także żeglarstwem - zwłaszcza przed wojną brał udział w regatach, oraz projektował łodzie i bojery. W 1938 zaprojektował jacht morski. Łodzie te nosiły nazwy "Kumka" I - VI.
Tadeusz Sołtyk zmarł 14 lipca 2004 w wieku 95 lat.
Wiesław Chrzanowski
Wiesław Chrzanowski (1880-1940), inżynier i konstruktor silników cieplnych, profesor politechnik we Lwowie i Warszawie, działacz państwowy.
Urodził się w Gruszczynie koło
Swarzędza, studiował i obronił doktorat w Niemczech. Od 1912 był wykładowcą Politechniki Lwowskiej, a od 1919 Politechniki Warszawskiej. W Warszawie kierował Katedrą Turbin i Maszyn Parowych, a także był rektorem (1932-1933). Przyczynił się do powołania Akademii Nauk
Technicznych w Warszawie (1919) oraz założenia Fabryki Wagon w Ostrowie Wielkopolskim. W 1920 sprawował funkcję ministra przemysłu i handlu. Był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.
Zajmował się konstrukcją silników
parowych. Był autorem wielu prac
naukowych, m.in. Cylindry maszyn spalinowych, Turbiny parowe (1920), Stawidła maszyn parowych (1926-1937).
Kazimierz Gzowski
Kazimierz Stanisław Gzowski (5 marca 1813-1898) - inżynier pochodzenia polskiego, od 1842 na stałe mieszkający w Kanadzie.Budowniczy linii kolejowych, a także międzynarodowego mostu na rzeceNiagara. Był nienominowanym Gubernatorem Porucznikiem (administratorem) prowincji Ontario w 1896.
Wilhelm Rotkiewicz
Wilhelm Rotkiewicz (ur. 27 lipca 1906 w Dokszycach na Litwie, zm. 12 lutego 1983 w Warszawie), polski inżynier, konstruktor radiowego sprzętu odbiorczego.
Studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej (ukończył studia w 1929). Jeszcze przed 1939 realizował pierwsze prace konstrukcyjne w dziedzinie sprzętu radiowego (m.in. popularny, dwuzakresowy odbiornik detektorowy Detefon oraz przystosowany do współpracy
z nim wzmacniacz z głośnikiem Amplifon). W czasie wojny brał udział w walkach partyzanckich w Jugosławii (jako inżynier łączności).
Od 1945 pracował przy tworzeniu Państwowej Fabryki Odbiorników Radiowych w Dzierżoniowie (późniejsza DIORA), do 1947 pełnił funkcję naczelnego dyrektora. Uruchomił produkcję pierwszych odbiorników typu AGA (na licencji szwedzkiej). W kolejnych latach kierował Centralnym Laboratorium Konstrukcyjnym. W 1948 podjął pracę
na Politechnice Wrocławskiej, gdzie kierował Katedrą Techniki Odbiorczej na Wydziale Łączności. W 1954 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1962 - profesora zwyczajnego. W latach 1964-1976 związany z Politechniką Warszawską, prowadził badania w dziedzinie radiotechniki, techniki odbioru radiowego, miernictwa radiotechnicznego. Był jednocześnie m.in. doradcą technicznym w Warszawskich Zakładach Telewizyjnych i Zakładach Radiowych im. Marcina Kasprzaka (ZRK) i przewodniczącym Komisji Ekspertów ds. Oceny Jakości Odbiorników Radiofonicznych i Telewizyjnych przy Biurze
Znaku Jakości. Najbardziej znaną konstrukcją Rotkiewicza z lat powojennych był uniwersalny odbiornik superheterodynowy Pionier.
Imię Wilhelma Rotkiewicza nadano w 1976 Zespołowi Szkół
Radiotechnicznych w Dzierżoniowie (wówczas pod nazwą Technikum Radiotechniczne i Zasadnicza Szkoła Zawodowa w Dzierżoniowie).
Piotr Wilniewczyc
Piotr Wilniewczyc (ur. 31 stycznia 1887 - zm. 23 grudnia 1960), polski inżynier, konstruktor broni strzeleckiej.
Piotr Apolinary Wilniewczyc urodził się 31 stycznia 1887 r. w miejscowości Kimiltiej w guberni irkuckiej na Syberii jako syn polskiego zesłańca. Po zdaniu matury w Wilnie w 1905, studiował na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Uniwersytetu w Petersburgu, następnie w Petersburskim Instytucie Technologicznym, który ukończył w 1914. W 1915 ukończył oficerską Michajłowską Szkołę
Artylerii w Petersburgu.
W 1921 powrócił do Polski i podjął pracę
w Boryszewskiej Fabryce Prochu pod Sochaczewem jako kierownik laboratorium mechanicznego badania prochu. W latach 1924-1928 wykładał w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu, napisał tam trzy podręczniki akademickie. Od 1928 roku do wybuchu II wojny światowej pracował w Państwowych Wytwórniach Uzbrojenia w Warszawie w charakterze eksperta balistycznego i doradcy
w dziedzinie konstrukcji broni. W tym okresie zajął się również konstruowaniem broni.
Najbardziej znaną jego konstrukcją był opracowany w 1931 roku razem z Janem Skrzypińskim pistolet samopowtarzalny kaliber 9 mm Vis, który stał się przepisowym pistoletem Wojska Polskiego, produkowanym seryjnie od 1936 roku, pod oznaczeniem pistolet VIS wz.35. Do wybuchu II wojny światowej, wyprodukowano ich prawdopodobnie ok. 49 400 sztuk (dalsza produkcja kontynuowana była przez Niemców w ilości ponad 300 000 sztuk).
W 1938 Wilniewczyc razem ze Skrzypińskim skonstruowali pistolet maszynowy 9 mm Mors, który miał być przyjęty na uzbrojenie Wojska Polskiego jako pistolet maszynowy Mors wz.39, lecz przed wybuchem wojny wykonano tylko serię informacyjną ok. 50 sztuk. Piotr Wilniewczyc pracował także nad innymi wzorami uzbrojenia i prowadził badania naukowe głównie z zakresu balistyki.
Zmarł na raka 23 grudnia 1960 r. w Warszawie, został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.
Zbysław Ciołkosz
Zbysław Ciołkosz (ur. 23 marca 1902, zm. 25 czerwca 1960), polski konstruktor lotniczy.
Urodził się w Krakowie, studia inżynierskie ukończył na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. W 1926 rozpoczął pracę
w Podlaskiej Wytwórni Samolotów (PWS) w Białej Podlaskiej. Już w tym samym roku współuczestniczył pod kierunkiem Stanisława Cywińskiego w projektowaniu myśliwca eskortującego PWS-1, będącego jednym z pierwszych polskich projektów samolotów bojowych. W 1928 zaprojektował pierwszy polski samolot pasażerski PWS-20, który zwyciężył w konkursie Ministerstwa Komunikacji
, lecz nie wszedł do produkcji. W 1929 we współpracy
z Antonim Uszackim zaprojektował samolot sportowy PWS-52, w 1930 samolot rozpoznawczo-bombowy (liniowy) PWS-19, a w 1931 szybki samolot pasażerski PWS-54. Żadne z jego konstrukcji dla PWS nie weszły jednak do produkcji. Pod koniec lat dwudziestych Ciołkosz ukończył ponadto studia uzupełniające w zakresie konstrukcji lotniczych w USA. W Polsce zajmował się tez popularyzacją sportu lotniczego, zwłaszcza szybownictwa.
W 1933 inż. Ciołkosz przeszedł do pracy w Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie. Zaprojektował tam trzysilnikowy samolot pasażerski PZL.27, oblatany w 1934, będący pierwszym polskim samolotem z chowanym podwoziem. Nie był on jednak udany i nie wszeł do produkcji. Zaczął też tam pracować nad samolotem pasażerskim PZL-30, który następnie został rozwinięty jako średni bombowiec LWS-6 Żubr, którego małą serię 15 sztuk zbudowano w 1938. W 1936 inż. Ciołkosz objął stanowisko dyrektora technicznego w Lubelskiej Wytwórni Samolotów (LWS), utowrzonej z upaństwowionych zakładów Plage i Laśkiewicz. Opracował tam projekty wstępne udanego samolotu sanitarnego LWS-2 oraz samolotu rozpoznawczego LWS-3 Mewa. W 1938 inż. Ciołkosz powrócił do PWS, gdzie objął stanowisko kierownika Wydziału Studiów. W 1939 opracował
on ciekawy projekt wstępny szybkiego lekkiego dwukadłubowego bombowca o drewnianej konstrukcji skorupowej (PWS-46).
Podczas II wojny światowej przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie m.in. pracował jako konstruktor w firmie
Aero Mechano Ltd. W 1943 został dyrektorem Wydziału Lotniczego Ministerstwa Przemysłu, Handlu i Żeglugi w polskim rządzie emigracyjnym, planując rozwój polskiej produkcji lotniczej po zakończeniu wojny. Był też aktywny w organizacjach lotniczych i konferencjach naukowo-technicznych.
Na skutek objęcia władzy w Polsce po wojnie przez partię komunistyczną, pozostał na emigracji, pracując w angielskich
, a od 1948 w amerykańskich firmach lotniczych. W USA pracował jako konstruktor w wytwórniach śmigłowców Piasecki Helicopter i Hiller Aircraft Corporation. Od 1959 pracował w kanadyjskim oddziale Boeinga. Zmarł 25 czerwca 1960 w Seattle.
Teodor Blachut
Teodor Józef Blachut (10 lutego 1915 w Częstochowie - 17 czerwca 2004), geodeta, kartograf, twórca instrumentów fotogrametrycznych i kartograficznych.
Studiował geodezję na Politechnice Lwowskiej (1932-1938), w 1971 obronił doktorat w Związkowej Wyższej Szkole
Technicznej (ETH) w Zurychu. Po studiach kierował sekcją pomiarów w firmie
pomiarowej inż. Kwiecińskiego w Katowicach. Brał udział w kampanii francuskiej II wojny światowej jako ochotnik 2. Dywizji Strzelców Pieszych (1940). W latach 1940-1945 internowany w Szwajcarii, pracował jako asystent w ETH w Zurychu, wykładał także w obozie akademickim dla internowanych polskich żołnierzy w Szwajcarii. Po wojnie był inżynierem w dziale rozwoju i kontroli instrumentów fotogrametrycznych fabryki Wild w Heerbruggu. Od 1951 związany z Kanadą; w 1951 założył, a następnie do 1980 kierował Sekcją Badań Fotogrametrycznych przy National Research Council of Canada.
W pracy
naukowej zajmował się instrumentami geodezyjnymi i fotogrametrycznymi oraz projektowaniem nowatorskich systemów pomiarowych i kartograficznych na bazie nowych technik; uzyskał 7 patentów kanadyjskich i 8 amerykańskich.
Od 1996 był członkiem zagranicznym PAN.
Karol Bohdanowicz
Karol Bohdanowicz (ur. 29 listopada 1864 w Lucynie koło Witebska (dziś Łudza na Łotwie), zm. 5 czerwca 1947 w Warszawie) - geolog, specjalista w dziedzinie geologii złożowej i górnictwa, geograf.
Badania Karola Bohdanowicza przyczyniły się do budowy zakaspijskiej linii kolejowej oraz umożliwiły oszacowanie złóż ropy naftowej na pustynnych terenach Niziny Nadkaspijskiej. Odkrył on także pokaźne złoża złota na Syberii.
Był autorem ok. 200 prac naukowych, w tym szeregu podręczników z zakresu geologii złóż oraz dwóch monografii: Surowce mineralne świata i Rudy żelaza.
Mieczysław Łubiński
Mieczysław Łubiński (6 września 1921 w Warszawie - 20 maja 2004), prof. dr habilitowany, specjalista budownictwa lądowego, w szczególności w dziedzinie oceny niezawodności oraz zmęczenia konstrukcji.
W 1946 ukończył studia na Politechnice Warszawskiej. Obronił doktorat w 1955, w 1962 habilitował się; w 1968 został mianowany profesorem nadzwyczajnym, 1972 profesorem zwyczajnym. Od 1977 członek korespondent PAN, później członek rzeczywisty.
Od 1951 związany z Politechniką Warszawską, od 1968 wieloletni profesor tej uczelni. W latach 1969-1970 był prorektorem, a 1970-1973 rektorem uczelni.
Projektował i nadzorował realizację m.in. odbudowy Warszawskiego Węzła Kolejowego PKP, rozbudowy Huty Bankowej, Zakładów Przemysłu Bawełnianego w Zambrowie i Fastach, obiektów siłowni wodnych Zespołu Myczkowice, Brzeg Dolny i Koronowo, Rurociągu Naftowego Przyjaźń. Wieloletni dyrektor Międzyresortowego Instytutu Przemysłu Budowlanego
w Warszawie.
Działacz Polskiego Związku Inżynierów Techników Budownictwa (1968-1970 wiceprzewodniczący), laureat nagród resortowych; członek Prezydium Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie. W latach 1974-1980 był zastępcą przewodniczącego Rady Narodowej miasta stołecznego Warszawy, 1980-1985 posłem na Sejm PRL. Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz tytułem Zasłużony Nauczyciel PRL.
Autor i współautor ponad 160 prac
naukowych, m.in. Wymiarowanie konstrukcji stalowych. Nowe metody (1956), Lekkie konstrukcje stalowe (1961), Konstrukcje metalowe (1966).