Henryk Pająk pt: „Sąsiedzi! Płacić za ludobójstwa”. Jest to książka bezcenna, szczególnie w czasach powszechnego kłamstwa i równie powszechnego zwierzęcego antypolonizmu. Autor na 388 stronach bez ogródek i poprawności politycznej broni prawdy historycznej i porusza tematy o których inni boją się choćby pomyśleć. Polecamy zapoznać się z całością pracy i po przeczytaniu przekazać ją dalej: przyjaciołom, rodzinie czy innym bliskim.  Książkę można nabyć w Wydawnictwie Retro pod numerem tel.  [phone]. Przypisy w oryginale. 

Po 123 latach okupacji prusko-rusko-austriackiej i po dwudziestu latach pozornie niepodległej Resztówki Polski Jagiellonów – w 1938 r. spis powszechny ustalił – 35,5 mln obywateli tej Resztówki.

Po „wyzwoleniu” w spisie z 1946 r. naliczono zaledwie 24 mln obywateli ponownie zniewolonej, przedwojennej Resztówki, okrojonej obszarowo o 51 proc. powierzchni przedwojennej Polski.

W tej pracy nie postawimy retorycznego pytania o to, gdzie się podziałojedenaście milionów (11.000.000) Polek i Polaków. Ustalamy sprawców tej hekatomby, naszych przemiłych SĄSIADÓW: Niemców, Żydów sowieckich, Żydów polskich, bolszewików, Rosjan i Ukraińców spod znaku NKWD, komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy i UPA – „Ukraińskiej Powstańczej Armii * sadystycznych rizunów”.

Po siedemdziesięciu latach od wspólnego najazdu Niemców i Żydobolszewików, powojenna Resztówka posiada 36 min obywateli – o dwa min więcej niż w 1939 r. Wspaniały wynik współpracy naszych SĄSIADÓW!

Takie są realia demograficzne i czasowe okupacji i dobijania Resztówki, trwających od 1772 r.

Przenieśmy się do początków Resztówki z 1919-1939.

Zaczynamy do fragmentu rozkazu nr 2 generała Dowbor-Muśnickiego, twórcy I Korpusu Polskiego z 25 lipca 1917 r., wydanego w Bobrujsku.

Najzawziętszym wrogiem polskiego narodu i w ogóle całej Słowiańszczyzny były, są i będą Niemcy. Potęga pruska wyrosła i zmężniała z krwi i kości naszej Ojczyzny. Wskrzeszenie Polski to groźne niebezpieczeństwo dla potęgi niemieckiej i odwrotnie – zwycięstwo Niemiec, to zguba Polski. Odpowiedzialni przed potomnością, musimy nie bacząc na żadne ofiary, walczyć o nasze ideały.

W lipcu 2017 roku minie sto lat od czasu wydania tego rozkazu. Do wybuchu żydowskiej rewolucji w Rosji pozostały wtedy tylko trzy miesiące. Gdyby generał Dowbor-Muśnicki redagował ten rozkaz kilka lat później, z pewnością tamto pierwsze zdanie cytowanego fragmentu brzmiałoby tak:

Największym wrogiem polskiego narodu i w ogóle całej Słowiańszczyzny, byli, są i będą Niemcy i Żydzi – bolszewicy…

Na główną zawartość tej książki o zbrodniach „Sąsiadów” składają się:

–    tajne dokumenty NKWD-GRU o współpracy wojskowej Żydobolszewii z Niemcami w latach 1921-1937, dającej im możliwość wywołania drugiej żydowskiej wojny światowej we wrześniu 1939 roku, z jej tragicznym skutkiem dla Polski;

–    kolaboracja polskich Żydów z Żydobolszewią, zwłaszcza na Kresach, potem w czasie wojny i w PRL, mająca wszystkie „znamiona ludobójstwa”;

–    ukraińskie ludobójstwo na ludności polskiej Wołynia.

Na dowód tego, że Żydzi byli, są i będą ludobójczymi wrogami polskości (dziś we współpracy z Niemcami) – zamieszczamy biogramy żydowskiej polskojęzycznej piątej kolumny – agentów NKWD i sowieckiego wywiadu wojskowego, głównie ich matecznika – Komunistycznej Partii Polski. Jednym z przykładów żydowskiej zdrady jest długa lista Polaków ze Lwowa i okolic, wydanych w łapy NKWD przez tamtejszych Żydów, obywateli Polski, po zajęciu Kresów przez Armię Czerwoną.

Pełną skalę tej zbrodniczej zdrady żydochazarów polskojęzycznych mogłaby oddać wielotomowa monografia gehenny Polaków z całych Kresów, od Stanisławowa i Lwowa po Wilno. Uniemożliwia to brak miejsca i środków.

Główne przesłaniem tego tomu brzmi:

Niemcy, Żydzi, Żydobolszewicy, Rosjanie, Ukraińcy:

płacić za ludobójstwa na narodzie polskim!

Dzisiaj winni sądzą niewinnych.

Ten faryzeizm żydowski jest cechą naszych czasów.

Kto tak powiedział, tak napisał? Nikt nie zgadnie. Tak napisał w 1922 roku (!) Niemiec Wilhelm Meister, autor książki „Księga win Judy” (w przekładzie Ignacego Oksza-Grabowskiego) z jej ósmego niemieckiego wydania.

Jeżeli motto tego rozdziału może być esencją programu politycznego każdej polskiej partii, każdego Polaka nie będącego odmóżdżonym „Michałkiem” to słowa tamtego niemieckiego rewanżysty zapisane dziewięćdziesiąt lat temu, nabierają mocy ponadczasowej i tej prawdy nie osłabi oczywisty fakt, że wyszła ona spod pióra wroga narodu polskiego, wroga Słowian, który nie mógł pogodzić się z niemiecko-prusacką klęską w pierwszej żydowskiej światowej wojnie.

Już na pierwszych stronach swojego requiem wskazuje na żydowskie sprawstwo tej wojny, na „Judę”, na zbiorowego sprawcę niemieckiej klęski i upodlenia Niemców głodem, nędzą, inflacją, bezrobociem i narodową beznadzieją.

Ten Niemiec wyrażał gniew i rozpacz dziesiątków milionów swoich rodaków. W żaden sposób nie można go nazwać faszystą czy nazistą, bo oddzielało go od tych stempli kilkadziesiąt lat. Nie mógł być też „rasistą” ani „antysemitą”. On tylko ujawniał prawdę o roli Żydów: socjalistów, komunistów i syjonistów w wywołaniu i finansowaniu tej wojny.

Meister cytuje Francuza, barona Beyen’a opowiadającego w „Revue des Deux” swoje wrażenia z Berlina:

W Berlinie już od drugiego roku wojny kupcy i inteligenci żydowscy pracowali nad przewrotem i parli do zawarcia pokoju. Dzisiaj [1922] stanowią oni sztab główny komunizmu.

Po pierwszym wydaniu książki, Wilhelm Meister otrzymał list:

„Księgą win Judy” osłania pan swoją słabiznę […] Czemu na miejscach naczelnych są niektórzy Żydzi? Bo właśnie z żydostwa wychodzą najzdolniejsze głowy. Czemu handel i finanse są przeważnie w rękach żydowskich? Albowiem Żyd myśli jasno, bo umie wyzyskać (sic!) swoje zalety. Jacy lekarze byli najtężsi podczas wojny i kto na froncie oddawał swoje życie za sprawę ojczyzny? – Żydzi. Statystycznie jest dowiedzione, że procentowo jest więcej Kawalerów Krzyża Żelaznego Żydów, niżeli chrześcijan.

Należy nieustannie czynić odniesienia spraw sprzed prawie wieku, do sytuacji polskiej A.D. 2013 roku, a sprawa „wysypu” odznaczeń dla Żydów jest tu wdzięcznym tematem porównawczym. Żydzi w Resztówce Polski zwanej „RP” sami siebie obsypują medalami: „Orłami”, Krzyżami najwyższej rangi.

Kaizer I z insygniami masońskimi na mundurze. Kciuk prostopadły do dłoni

Mason Fredrich III w fartuszku, z obrzędowym młotkiem w dłoni

Oburzony i zgnębiony Niemiec W. Meister nie mógł pominąć milczeniem nadwartościowania niemieckich Żydów odznaczeniami, toteż sięgnął do urzędowej statystyki oraz po książkę Otto Armina „Żydzi w wojsku, statystyka ze źródeł urzędowych”. Meister dodaje: „Tę książkę musi przeczytać każdy, kto chce wiedzieć prawdę”. Straty wojska niemieckiego na 1 listopada 1916 roku wyniosły 11 procent, a Żydów – 5,4 procenta. Padło w walkach ponad 36 procent wszystkich oficerów niemieckich, a żydowskich tylko 9 procent. Ze wszystkich żołnierzy żydowskich na froncie, czynnych w walkach było tylko 34 procent, natomiast 80 procent wszystkich Żydów znajdujących się w obszarze frontu otrzymało Krzyże Żelazne, a w służbie przy oficerach było dwa razy więcej Żydów niż Niemców. Prawie każdy Żyd w wojsku był czyimś zwierzchnikiem, dowódcą.

W. Meister sięga do praktyki frontowej w wojskach austriackich. W unikaniu służby w wojsku aktywnie udzielali się rabini, dając pierwszeństwo swoim współplemieńcom, rzecz jasna nie za darmo.

Żydzi po wojnie robili wszystko, aby te wstydliwe dla nich statystyki utajnić. Nalegał na to słynny żydowski bankier z klanu Wartburgów, Maks Wartburg i wielu żydowskich prominentów, którzy wspólnie wymogli na ministrze wojny von Steinie, zapewnienie, że statystyka żydowska „spocznie w aktach”. Zagrozili nawet strajkiem przeciwko pożyczkom wojennym, co wynikało z listu Wartburga do radcy Schneedecke w Banku Państwa, z 10 stycznia 1917 roku.

Żyd dr Lange w książce „Żydzi, wojna światowa, rewolucja” pisał:

„Minister wojny [który się temu utajnieniu statystyki sprzeciwiał], musiał za to ustąpić”. Potęga żydowska była tak wielka, iżdoprowadzili do dymisji ówczesnego ministra wojny!

A po wojnie? Pełna dominacja „starszych braci”: „W sumie, pierwsze utworzone rządy w całem państwie, łącznie z niemiecką Austrią, zawierały Żydów 83 procent”.

Identyczne proporcje wystąpiły w „polskich” ekipach rządowych „Trzeciej RP”, poczynając od rządu „Mazowieckiego”.

Tę nadreprezentację „Judy” w rządach niemieckich krytykowali, oczywiście z powodów taktycznych, sami Żydzi.

„Judische Echo” z Wiednia pisało: „…postępują być może nierozsądnie, jeżeli trwają w roli przywódców. Niechęć i niedowierzanie, szkodzi nie tylko im, ale ogółowi, przede wszystkim żydostwu”.

Polskojęzyczny zbrodniarz Jakub Berman, w słynnym wykładzie dla powojennych Żydów polskich , głosił to samo: „stać za plecami Polaków i wszystkim rządzić”.

„Głównym rządzeniem Judy jest socjaldemokracja niemiecka” pisał W. Meister, a za jej ojca duchowego uważał żydowskiego syjonistę Henryka Heine’go (Chaima Biickeburga), który deklarował:

Wszystko co niemieckie, działa na mnie, jak proszek na womity [wymioty].

Nasz niemiecko-polskojęzyczny „Chaim” – Donald Tusk, był łaskawszy dla polskości, bo nazwał ją tylko „nienormalnością”, a nie „womitami”.

Mehring, autor książki o socjaldemokracji, tak rekapitulował jej istotę (wiecznie żywej także w „Trzeciej RP”): „jądro socjaldemokracji, to nienawiść do ojczyzny”. Warto o tym pamiętać w Polsce.

Co do Heinego: kiedy przed pierwszą żydowską wojną światową niemiecka socjaldemokracja, chciała postawić mu pomnik, francuski „Figaro” napisał:

Jeżeli Niemcy rzeczywiście postawią pomnik Heinemu, Francuzi mogą tegoż samego dnia zdemobilizować jeden korpus.

Wtedy Żyd Barth, sławny z wniosku o uwięzienie marszałka Hindenburga, oświadczył:

Można by się cieszyć, że Niemcy już nie mają nic do stracenia ze swego honoru narodowego… Lud niemiecki musi wydrzeć ze swego serca myśl narodową, a myśleć międzynarodowo.

Był jeszcze inny żydo-niemiecki bard pogardy dla Niemców – Paweł Mayer. W żydowskim piśmie „Aktion” (nr 5 ze stycznia 1913 roku) wydalił z siebie następujące wyznanie:

Odpędzacie mnie od progu, jednak jestem pożądany, wasza zawiść ryczy, bo wypijam wasze źródła i ważę, coście warci […]. Więc moja zuchwała dojrzałość prowadzi do gry osobliwe, arcysubtelne, ostateczne, skryte dla was cele krwi mojej azjatyckiej.

Cytujemy tego Judę dla trzech ostatnich słów: „krwi mojej azjatyckiej”, to znaczy chazarskiej, która stała się tematem mojej czterotomowej książki „Chazarska dzicz panem świata”.

Pokonani, rzuceni na kolana Niemcy „obudzili się” we własnej ojczyźnie jako rzekomi „antysemici”, których należy obłożyć karami za ten ich antysemityzm. Pierwszy prekursor Landesgericht, dr Weissmann, wydał 29 listopada 1919 roku następującą, tajną dyrektywę o bezwzględnym zwalczaniu „antysemityzmu” co wiernie powtórzył „nasz” Jakub Bermanwydając zbrodniczą dyrektywę o likwidacji bez sądu każdego „antysemity”. Oto dyrektywa Weissmanna:

Od miesięcy w Niemczech, w miastach i po wsiach, związki i broszury szerzą antysemicką propagandę, która może i prawdopodobnie ma na celu w sposób dla spokoju publicznego niebezpieczny, podżeganie niektórych klas ludności do wzajemnych gwałtów (par. 130). Aby, w celu kary, powziąć pogląd na zakres propagandy antysemickiej, proszę uprzejmie o wiadomość, szczególniej o wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:

1.    Czy na miejscu istnieją związki lub filie związków, zajmujących się obecnie lub dawniej propagandą antysemicką i w jaki sposób?

2.    Czy oddzielne jednostki działały antysemicko? Nazwiska, adresy, sposób działania.

3.    Czy są dzienniki lub czasopisma, gdzie się pisze przeciwko ludności żydowskiej? Dokładny wykaz dzienników i czasopism, nazwisko i adres odpowiedzialnego redaktora. Pożądany jest wykaz szczególnie wydatnych artykułów i załączenie kilku egzemplarzy broszur.

4.    Czy rozpowszechniane są broszury o treści antysemickiej? Od kogo wyszły broszury i kto je rozpowszechnia? Załączenie paru broszur pożądane.

5.    Czy znane są fakty ukarania propagandy antysemickiej? Pożądane jest wskazanie podejrzanego, akty oskarżenia i odnośnych władz, jeżeli możliwe – dane o wyniku procesu.

6. Czy zauważono ruchy w kierunku obrony propagandy antysemickiej, jakie?

Proszę o szybkie śledztwo, dokładne wiadomości i możliwy pospiech.

Obecnie, dyrektywa Weismanna z 1919 roku obowiązuje w całej Europie, w tym zwłaszcza w „antysemickiej” zniewolonej Resztówce Polski.

Były to czasy żydowskiej rewolucji w Niemczech pod wodzą Róży Luksemburg i Karla Liebknechta. Butnie rozkwitał terror żydowski, w porę jednak zdławiony zbrojnie. Tajna dyrektywa Weismanna była namiastką tego, co miało się dziać w Niemczech po zwycięstwie żydowskiej rewolucji. Ponad 90 lat później, W „Trzeciej Resztówce Polski”, rząd Tusko-pruski także zatwierdził dekret o „mowie nienawiści” to znaczy o „antysemityzmie”. Rządy kryptożydów „Kaczyńskich” poprzedników Tuska, reanimowały żydowską lożę B’nai B’rith rozwiązaną w 1938 roku przez prezydenta Ignacego Mościckiego. Loża ostro zabrała się do rozprawy z „antysemityzmem”, z „mową nienawiści” i rzekomo odradzającym się „brunatnym nazizmem”. Oto dowód:

LOŻA BNAI B’RITH ZAPRASZA.

W NIEDZIELĘ 14 KWIETNIA [2013] O 11.45

DO ŻYDOWSKIEGO INSTYTUTU HISTORYCZNEGO

(błękitny wieżowiec, sala na parterze)

NA DEBATĘ pt.

BRUNATNE ZAGROŻENIE?

Naturalną reakcją środowisk liberalnych na powtarzające się ekscesy radykalnej prawicy jest oburzenie i zaniepokojenie, wyrażane m.in. w listach otwartych i publicystyce ludzi nauki, kultury i sztuki. Jest czym się oburzać i niepokoić – od lat patrzymy bezsilnie na kuriozalne uzasadnienia wyroków uniewinniających „rzymskie pozdrowienie” i pamiętamy, komu przekazano swego czasu władzę nad oświatą i publicznymi mediami. Niepokój wzmaga się, gdy język pogardy przenosi się, jak ostatnio, ze stadionów na uniwersytety – miejsce szczególne, wymagające symbolicznej dbałości, bo od uniwersytetu wymagamy więcej. Pamiętamy getto ławkowe, numerus clausus i numerus nullus, pamiętamy też Tadeusza Kotarbińskiego, który wykładał na stojąco w geście solidarności ze studentami żydowskimi i innych, którym nie przyszło to do głowy.

Oburzenie jest reakcją naturalną, ale też łatwą. Zwalnia z umysłowej odpowiedzialności, ze spoczywającego na nas obowiązku rozpoznawania rzeczywistości. Nie ulegajmy pokusie-oburzajmy się kiedy trzeba, ale też obserwujmy i myślmy. Polska i pozapolska radykalna prawica jest zjawiskiem wielowątkowym i wieloznacznym, wymaga szczegółowego rozpoznania. Określenia „neofaszyzm”, „brunatna fala” itp., pasują do fenomenu, jednak za łatwo zrównują pod wspólnym mianownikiem złożony nurt myślenia, odczuwania, reagowania (uznanie złożoności nie oznacza uznania). Nierozpoznanie zjawiska może okazać się kosztowne tyleż poznawczo co politycznie. Łatwe etykietki – antysemityzm, homofobia – nie wystarczą, trzeba wiedzieć więcej.

Zagają Jerzy Jedlicki, Marek Czyżewski, Magdalena Tulli, Kazimierz Wóycicki i Michał Bilewicz, w imieniu loży poprowadzi Sergiusz Kowalski.

Jerzy Jedlicki, „historyk idei” napisał m.in. Jakiej cywilizacji Polacy potrzebują. Źle urodzeni i Świat zwyrodniały, przewodniczy radzie programowej Otwartej Rzeczypospolitej.

Marek Czyżewski, socjolog, badacz dyskursu publicznego i społecznej komunikacji, autor książek. Socjolog i życie potoczne, komunikowanie publiczne i prawicowy ekstremizm, współautor Rytualnego chaosu i Cudzych problemów.

Magdalena Tulli, pisarka, autorka m.in. Skazy i Włoskich szpilek, współautorka raportu o mowie nienawiści Zamiast procesu.

Kazimierz Wóycicki, publicysta, historyk i politolog, działacz warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej, zajmuje się Niemcami i Europą Środkową.

Michał Bilewicz, psycholog społeczny i publicysta, badacz konfliktów etnicznych i mechanizmów wykluczeń, kierownik Centrum Badań nad Uprzedzeniami Uniwersytetu Warszawskiego.

„Kaczyńscy” reanimując tę Piątą Kolumnę chazarstwa ukręcili bicz na „polskich antysemitów”. Jeden skończył w Smoleńsku, drugi szykuje się na premiera…

Pierwsza wojna światowa była niszczycielskim biznesem żydostwa, a ziemie polskie trzech zaborców terenem krwawych bitew, poligonem tej wojny. W Niemczech ojcem wojennego systemu gospodarczego był Żyd Walter Rat-henau. Angielska prasa już w pierwszych tygodniach wojny groziła:

Musicie wy, Niemcy, jeżeli wojnę wygracie, na korzyść dr. Rathenau’a zrzec się wszystkich nadziei na wolność waszą, waszych dzieci i dzieci waszych dzieci.

Pisano o zarazie komunistycznej, którą Niemcom wszczepiano w momencie ich kapitulacji w listopadzie 1918 roku po tym, jak sami „Niemcy”, to znaczy niemieccy Żydzi, wszczepili zarazę komunistyczną Rosji. Był to zarazem, paradoksalnie, początek końca jeszcze nieodrodzonej Polski. Aby jednak przewidzieć taki obrót wojny, należałoby stać się prorokiem.

Wojna okazała się złotym biznesem żydowskim. Rząd Niemiec stał się niewolnikiem„Judy”, ich cesarz, mason Wilhelm II, bezwolnym manekinem.Niemal cała machina dostaw wojennych znajdowała się w łapach „Judy” Wojenne stowarzyszenie akcyjne dostaw metali miało radę składającą się z czternastu osób, z których tylko dwóch nie było Żydami. Przy rozdziale zamówień wojennych, firmy żydowskie zbijały fortuny na krwi Niemców oraz ich militarnych wrogów.

Pisał W. Meister:

Firmy niemieckie, nawet wytwórcy [producenci] mogły dostać zamówienie [tylko] przez żydowskich pośredników. Różnorodne towarzystwa wojenne i podobne im instytucje wzięły za jedno z głównych zadań oddawać wszystkie wielkie zamówienia armii firmom żydowskim i ich agentom. Intendentursy odsuwały producentów niemieckich i posługiwały się agentami Żydami, chociażby ci nie mieli pojęcia o danym towarze np. jeden z oddziałów pruskich potrzebował w polu 2 000 cetnarów czekolady, to dostarczył ją żydowski fabrykant bluzek z Berlina (porówn. Otto Armin: „Żydzi w towarzystwach wojennych i w gospodarstwie”).

Tak więc Niemcy toczyli dwie wojny jednocześnie: tę na polach bitewnych i tę wewnętrzną, gospodarczo-finansową z wrogiem wewnętrznym.

Nie było to zmartwienie polskie, bo naszym zmartwieniem były dziesiątki tysięcy Polaków z trzech zaborów, ginących często z własnych rąk polskich, rzuconych do bratobójczych walk w ramach trzech zaborów.

Doszło do wiadomości związku rzeźników, że Żydzi rzeźnicy pewnego miasta otrzymali tylko najlepsze mięso, nigdy konserw i solonego. Gdy ludność żydowska jest doskonale zaopatrzona, mając mięso pierwszej klasy z wielką wartością pożywną, reszta ludności, zwłaszcza robotnicy, muszą się zadowolić mniej wartościowymi konserwami i solonem.

Sześćdziesiąt i siedemdziesiąt lat później, w okupowanej przez żydobolszewików PRL, ten żydowski dyktat odbywał się w sklepach za słynnymi „żółtymi firankami”, „nur fur” ubeków i bonzów partyjnych.

Bezlitosny wyzysk niemieckiej gospodarki wojennej odbywał się poprzez banki i giełdy. Bogami tej wojny byli „wielcy finansiści”. Słynny pisarz WernerSombard stwierdził krótko: „Judaizm i kapitalizm to jedno”. Towarzystwa akcyjne, posiadacze większości akcji i władze nadzorcze, były już przed wojną suwerennymi poletkami „strzyżenia” Niemców, co osiągnęło apogeum w czasie drugiej żydowskiej wojny światowej i po jej zakończeniu. Tenże Walter Rothenau zasiadał przed wojnę w trzydziestu radach nadzorczych. Według statystyk przedwojennych, 40 Żydów zajmowało 1 131 stanowisk w radach nadzorczych, przeciętnie po 30 stanowisk każdy, przy czym okupowali kluczowe rady nadzorcze. Byli oni panami rynku finansowego związanego także z kapitałem zagranicznym. Po przegranej wojnie, Żydzi tak zdewaluowali markę, że robotnik musiał w dniu wypłaty zabierać woreczek na pieniądze. Rathenau wygadał się, że istnieje 300 „królów” pieniądza. Stanowili oni triadę międzynarodowego pieniądza, międzynarodowego handlu i międzynarodowej „socjaldemokracji”. Ta ostatnia była niezbędna jako ideologiczna nadbudowa „Judy” i tak jest do dnia dzisiejszego, wszędzie, w tym w obecnej Resztówce Polski (RP).

Meister:

Bankowość berlińską reprezentuje 280 żydowskich banków i kantorów wymiany […] Pośród 100 banków frankfurckich, jest co najwyżej kilka nazwisk chrześcijańsko-aryjskich. Hamburg posiada banków żydowskich 40, Hanower 30, Lipsk 12, Monachium 20, Norymberga 25. Prócz tego w małych handlowych i przemysłowych miasteczkach Niemiec jest w rękach Żydów, 400 banków i kantorów wymiany.

Publikowanie takich faktów było już wtedy i jest po dzień dzisiejszy skrajnym („zoologicznym”) antysemityzmem, podobnie jak każdej innej prawdy o Żydach, co w obecnej Resztówce Polski goje przerabiają od świtu do nocy. Gdybyśmy np. wznowili wydanie książki Wilhelma Meistera, na co mamy ochotę jako licencjonowani przez „starszych braci” zoologiczni antysemici, wówczas zakończyłoby się to rozprawą sądową za „sianie nienawiści rasowej i faszyzmu”.

Rewolucja w Niemczech, z najwyższym trudem stłumiona i zakończona fizyczną likwidacją Róży Luksemburg i Karla Liebknechta, obsadziła urzędy finansowe ówczesnej „republiki” wyłącznie Żydami, o czym nie dowiemy się z hagiografii tej rewolucji. Słynny J. Schiff – „kasjer” rewolucji w Rosji z 1917 roku, grasował w Prusach; Simon w Bawarii; Jaffe w Wirtembergii; Thalheimer w Saksonii. Simon panujący nad bankiem berlińskim Simon & C-ie, zarządzający finansami Prus tak się rozpanoszył, że zażądał, aby tylko on dostarczał fundusze na cele specjalne (wojenne) poprzez tzw. „pożyczkę nacjonalizacyjną”.

W. Meister nazwał to żądanie Simona „powrozem dawanym Niemcom do zbiorowego samobójstwa”.

Żydzi mieli już wtedy opanowaną prasę. Wykorzystywali ją do prowadzenia zmasowanego ostrzału oponentów. Żyd Moritz Rappaport w książce „Socjalizm, Rewolucja i Sprawa Żydowska” pisał butnie:

Potężną bronią Żydów jest język, którym władają po mistrzowsku. Za pomocą zręcznego porównania można zabarwić rzecz niewinną na niebezpieczną [np. „sianie niepokojów społecznych”], rzecz niebezpieczną na niewinną.

Meister, cytując Rappaporta, komentował:

Jeszcze dzisiaj w kołach wykształconych słyszy się: „to stoi w gazecie” „wydrukowano, więc musi być prawdą”. Do tego przyczyna się niewykształcona wola narodowa, brak poczucia narodowego, brak samowiedzy i szacunku dla samego siebie…

Przypomnijmy – pisane dziewięćdziesiąt lat temu!

Meister brnie w szczegóły:

Dzisiaj około 9/10 gazet po niemiecku drukowanych są żydowskie, zależne od Żydów, na ich usługi. Odnosi się to przede wszystkim do tak zwanej prasy stołecznej, chociaż i prasa prowincjonalna w części wciągnięta jest do „koncertu”. Jest to fakt wstrząsający, że przeważna część narodu niemieckiego bezwolnie i bezmyślnie pozwala wytwarzać opinie tym, którzy uważają go za narzędzie do własnych celów. Drobna cząstka mieszkańców Niemiec tym sposobem osiągnęła władzę absolutną, duchową i polityczną nad resztą.

Jota w jotę jak w „Trzeciej RP”. Polacy czytają polskojęzyczną prasę nie wiedząc, że jest ona żydo-niemiecka.

Przegrani Niemcy jeszcze zdobyli się na zduszenie żydobolszewickiej rewolucji u siebie, wiedząc już, że sami wyhodowali rewolucję bolszewicką w Rosji, wysyłając ze Szwajcarii bandę żydowskich rzezi mieszkańców z Leninem na czele przez całe Niemcy, do Finlandii. Ratowali się poprzez tę rewolucyjną dywersją żydowskiej Piątej Kolumny od klęski militarnej, ale wystarczyły dwa, trzy lata, aby zrozumieli, że wsparli wtedy najgorsze męty chazarstwa, które w latach 1919-1920 uruchomiły „Judę” wewnętrzną i obcą do zbudowania żydochazarii na gruzach pokonanych Niemiec. Wilhelm Meister pisząc swoją książkę, znał już prawdę o bolszewickiej zarazie w Rosji. Omawia w niej opracowany w listopadzie 1918 roku przez „Lenina” „Trockiego” „Radka” (Sobelsona) i „Cziczerina” plan zrewoltowania pokonanych Niemiec. Czyta się to – pisze Meister – „jak wynurzenia rabinów”:

1.

a.    popieranie wielkich zatargów narodowych

b.    popieranie wszelkich „ruchów” wywołujących zatargi międzynarodowe. Przy zastosowaniu tej metody (taktyki) podgrzewać niepokoje i spory wewnątrz Niemiec; spory rangi państwowej, poprzez (głównie) silną agitację socjaldemokracji, ostoi tej dywersji oraz agitację międzynarodówki komunistycznej

2.

a.    wszyscy znani i wpływowi Niemcy powinni być kompromitowani za pomocą dowolnych środków

b.    podżeganie do zamachów i buntów przeciwko rządowi

c.    popieranie strajków powszechnych i lokalnych

d.    niszczenie maszyn, pieców hutniczych, itp.

e.    dezorganizacja komunikacji

f.    wstrzymywanie dowozu zboża do miast, co wywoła niezadowolenie „klasy robotniczej”

g.    „zalanie” rynku fałszywymi banknotami

4.

a. prowokowanie zatargów między oficerami i żołnierzami armii

Na pierwszym miejscu stawiają walkę z „antysemityzmem”. Rozkaz dzienny XII Armii bolszewickiej z 30 czerwca 1920 roku nakazywał:

Wsie, gdzie stwierdzono propagandę antysemicką, zrównać z ziemią. Winnych bez sądu rozstrzeliwać [patrz – dyrektywa Jakuba Bermana z 1945 roku]. Ponieważ ludność żydowska okazała szczególną gorliwość dla sprawy komunizmu, przedewszystkiem trzeba pomagać towarzyszom żydowskim.

W. Meister opierając się na „Kurierze warszawskim” (nr 141/20) cytuje M. Kahna, który tak pisał w charkowskim „Komuniście”:

Można rzec bez przesady, że wielka rewolucja rosyjska jest to dzieło Żydów. Żydzi nie tylko jej dokonali, ale dziś sprawa sowietów jest w pewnym ręku Żydów. Dopóki dowództwo czerwonej armii jest w ręku Trockiego, możemy być spokojni. Prawda, że Żydzi nie służą w armii jako prości żołnierze, jednakże w komitetach, w radach delegatów, jako komisarze, Żydzi odważnie i bez lęku prowadzą masy proletariatu do zwycięstwa. Nie na próżno przy wyborach do władz sowieckich zwyciężają, nie na próżno proletariat rosyjski wybrał [!!] na wodza i kierownika Żyda Lwa Trockiego.

W. Meister opierając się na faktach, podaje przerażające opisy barbarzyńskich rzezi w Żydobołszewii i jednoczesny rabunek wszelkich dóbr:

Przytem stale rabuje się najpierw wszystko narodowe złoto i drogie kamienie. Polowanie na złoto następowało jedno za drugiem w ciągu trzech miesięcy: 15 000 obładowanych drogiemi kamieniami „Rosjan” przeszło granicę finlandzką. Wszystkie pałace, cerkwie i muzea, Lenin i Trocki zrabowali aż do dachu. Potem przyszła kolej na domy prywatne. Godne uwagi i u nas, olbrzymie wyprzedaże diamentów i drogich kamieni! Żydowski kapitał wszechświatowy przedewszystkiem wyrafinowanie usiłuje owładnąć magazynami surowców pracy metalurgicznej.

Berliński Żyd Anatol Zweig w jednym z odczytów oświadczył:

Wyprowadziliśmy do góry [na szczyt] socjalizm i socjalną ideę rewolucyjną. Wpędziliśmy świat w mechanizm i materializm.

A słynny historyk żydostwa prof. H. Graetz z Wrocławia, oznajmił krótko:

Rewolucja jest gwiazdą „Judy”

Rewolucjonistą socjalistycznym był „nasz” Józef Piłsudski i jego grandziarze z PPS Frakcji Rewolucyjnej. Zafundował Polakom z zaboru rosyjskiego rewolucję w 1905 roku jako ideowy agent żydostwa niemieckiego. Bastiony żydostwa były w Hadze, Bazylei, Kopenhadze, Zurychu. Po wybuchu wojny, europejskie socjalistyczne żydostwo, zgodnie z instrukcją Trockiego i Lenina, wydało dla żołnierzy frontowych – odezwę:

Zbiegi niech krzyczą do posterunków słowo: „rzeczpospolita”. Rzeczpospolita oznacza pokój i wolność. Jeżeli chcecie, może wraz z rodakami tak samo myślącymi, pracować dla wyswobodzenia Niemiec. Rozpowszechniajcie prawdę, rozpowszechniajcie to pismo, agitujcie za rzecząpospolitą niemiecką.

Złoto płynęło dla niemieckiego bolszewizmu z powalonej Rosji, z Anglii, Stanów Zjednoczonych, Szwajcarii.

W. Meister pisząc swoje oskarżenia pod adresem „Judy”, już wiedział:

Ententa i Ameryka nigdy nie będą zwalczały bolszewizmu w Rosji jako bolszewizmu, ale będą zwalczały państwo rosyjskie, jeżeli zechce zerwać powróz, tj. zagrozić ich bezpośrednim interesom, np. na brzegu Murmańskim. Stąd były w swoim czasie te naszej prasy zaklinania mocarstw zachodnich, aby przez „fałszywą politykę” nie dopuściły do Niemiec bolszewizmu – dziecinną głupotą.

Pierwsze wydanie książki Meistera ukazało się w 1918 roku. We wstępie pisał:

Przed narodem niemieckim otwiera się ostatnia i najtrudniejsza walka: walka z własną słabością i z cudzoziemcem, wydzierającym mu ojczyznę pod każdym względem. Trzeba ją stoczyć. Mamy nadzieję, że Zygfryd ostatecznie zwycięży, gdyż nie wierzy w trwałe zwycięstwo kłamstwa nad prawdą.

W marcu 1918 roku, w dniu urodzin Wilhelma Wiernego W.M.

Tymczasem pokonane Niemcy już dwa lata później podjęły współpracę militarną, wojskową z żydobolszewicką Rosją.

Co się stało?

Jak mogło dojść do takiego zwrotu, do takiej symbiozy upokorzonych Niemiec ze zwycięskim żydobolszewizmem?

A jednak doszło. To najbardziej ponury „epizod” historii Europy minionego wieku, który zadecydował o rychłym wybuchu następnej wojny i upadku ledwo odrodzonej Polski. Dokumenty spoczywały przez 90 lat w archiwach Łubianki jako do dziś najpilniej strzeżona tajemnica dramatu drugiej wojny światowej, w tym zwłaszcza dramatu Polski.

Zanim jednak zagłębimy się w tajniki tej kolaboracji Niemców z Żydobolszewią, zakończonej we wrześniu 1939 roku rozszarpaniem noworodka pod nazwą Polska, sięgnijmy do straconej szansy utworzenia półmilionowej armii polskiej w głębi Rosji, jeszcze nie bolszewickiej, Rosji carskiej związanej w bojach z Niemcami. To dzieje I Korpusu Polskiego pod wodzą generała J. Dowbor-Muśnickiego, walczącego z dwoma wrogami: Niemcami i „socjalistami” polsko i rosyjskojęzycznymi. Niemcy zmagali się z wrogiem wewnętrznym – socjaldemokratami i komunistami, czyli zbiorową „Judą” a Polacy w zaborze rosyjskim także z socjalistami i bolszewikami.

Kolejny paradoks historii: kiedy wojska generała Dowbor-Muśnickiego trwały w ramach armii carskiej w walkach z zaborcą niemieckim, miały za swoimi plecami i wokół siebie wroga wspierającego socjaldemokratów tak rosyjskich jak i niemieckich.

Z tego właśnie powodu I Korpus generała Dowbor-Muśnickiego został skazany na demobilizację i marginalizację przez Piątą Kolumnę, Korpus była prekursorską formacją niepodległościową, polską armią, która mogła zgromadzić w swoich szeregach ponad pół miliona Polaków: żołnierza bitnego, ostrzelanego w licznych walkach, uskrzydlonego nadzieją wybicia się na niepodległość.

Dzieje tego bohaterskiego I Korpusu zostały upamiętnione z okazji dwudziestej rocznicy jego powstania, w wydanym w 1937 roku: „Inwentarzu Pamiątek po I-szym Polskim Korpusie w Muzeum Wojska w Warszawie”.

Ale najbardziej niebezpiecznym wrogiem I Korpusu byli polskojęzyczni socjaliści, głównie z kręgów Piłsudskiego.

Towarzysz Piłsudski ujawniał swoje lewactwo już w książce „Rosja”, wydanej w 1895 r. Pisał tam, że niepodległość Polski najlepiej ułatwi i zabezpieczy ostateczne zwycięstwo proletariatu – „zaprowadzenie ustroju socjalistycznego” Dla Piłsudskiego: „Niepodległość jest znamiennym warunkiem zwycięstwa socjalizmu w Polsce”

Tak więc niepodległość Polski była dla niego środkiem, drogą, a nie celem, którym miało być ostateczne zwycięstwo socjalizmu w Polsce. W „Rosji, oznajmił, że jego socjalistyczne środowisko to odłam międzynarodowego ruchu robotniczego, którego za najwybitniejszych przedstawicieli uważał Marksa, Engelsa, Liebknechta, Bebela.

Jak każdy lewak – terrorysta, zachwycał się terrorem rewolucji francuskiej: „byłem zachwycony zapałem i zajadłością rewolucji oraz udziałem mas ludowych” – pisał w „Rosji”.

Henryk Pająk

Sąsiedzi! Płacić za ludobójstwa

=========================================================

Ataki Żydów na polski patriotyzm i nasze tradycje narodowe. Henryk Pająk

Komentarz: Fragment książki pt: „Dyktatura nietykalnych” Henryka Pająka. Książki autora można nabyć w patriotycznych internetowych księgarniach jak i Wydawnictwie Retro pod numerem tel:  [phone]. Przypisy i zdjęcia w oryginale. 

Jedną z ulubionych form tych ataków jest dyskredytowanie wielkich Polaków. Celował w tym Ludwik Stomma, syn Stanisława Stommy w jego Królów polskich przypadkach (1993). Zastosował tam perfidną meto­dę wychwalania głupców, niedołęgów, szkodników dla Polski, takich jak Władysław Herman, Michał Korybut Wiśniowiecki, August II Sas, jedno­cześnie szkalując Bolesława Chrobrego, Bolesława Krzywoustego, Władysława Łokietka, Kazimierza Jagiellończyka i Stefana Batorego. Wie­lkiego szkodnika dla Polski Augusta II Sasa nazywa najbardziej wykształco­nym, najsubtelniejszym.

Edmund Szot z „Rzeczypospolitej”‚ z ukontentowaniem wyszydzał cechy narodowe Polaków. Przedstawiał ich jako naród zdolny egzystować tylko dzięki zastrzykowi obcej krwi.

Tomasz Jastrun w czerwcu 1995 r. wspólnie z E. Zajączkowskim wziął w obronę biednych oczernionych Krzyżaków, którzy stali się ofiarą polskiej ma­nipulacji historycznej.

Zofia Kowalska w książce Krzyżacy w innym świetle zajęła się wybiela­niem Krzyżaków, pomijając milczeniem ich bestialską rzeź ludności Gdań­ska 14 listopada 1308 roku. Ani słowem o wyczynach Krzyżaków podczas wyprawy na Polskę w 1331 roku. Tymczasem obiektywny historyk żydo­wskiego pochodzenia Paweł Jasienica przypomniał, że w tymże 1308 roku Krzyżacyuderzyli na miasto (Gdańsk) tnąc w pień mieszkańców i pusz­czając je z dymem.

Janusz Majcherek na łamach „Rzeczypospolitej”¹ wychwalał misję cywilizacyjną Krzyżaków, jako emisariuszy cywilizacji zachodniej i chrześcijań­skiej, zapominając o powodach bitwy pod Grunwaldem

Podobnie Paweł Pizuński w książce Krzyżacy od A do Z. Nie wspomina o rzezi Gdańska, o Związku Jaszczurczym założonym przez szlachtę ziemi chełmińskiej do obrony przed terrorem krzyżackim, ani słowa o spaleniu przez tych „cywilizatorów” kościołów w Nakle, Warcie, Szadku, Bełdrzychowie, Koninie, Słupcach, Pobiedziskach i Kurczowie.

Adam Krzemiński w artykule „Winnetou pod Grunwaldem” („Poli­tyka” 8 VIII 2000) domaga się rewizji naszego obrazu Krzyżaków i przy okazji zerwania zrozbiorowymi kompleksami naszych wieszczów. Krzemiński pomija wykorzystanie przez Krzyżaków naiwności Konrada Mazowieckie­go, fałszowanie przez Krzyżaków bulli papieskiej, wyprawy przeciwko Prusom aż do ich wytępienia, przeciwko Litwie i Polsce, podstępne zagar­niecie Gdańska i Pomorza w 1304 roku. Przerwała to krzyżackie Drang nach Osten bitwa pod Grunwaldem, a potem bitwa o Berlin w 1945 roku.

Papież Klemens V kategorycznie zareagował na rzeź Gdańszczan w 1308 roku. Polecił rozpatrzyć tę rzeź arcybiskupowi z Bremy i kanoniko­wi z Rawenny pisząc:

W mieście Gdańsku więcej niż 10 tysięcy ludzi orężem pobili, dzieciom w kołyskach kwilących śmierć zadawali, którym by i nie­przyjaciel wiary świętej był przepuścił¹.

Nawet krzyżacki kronikarz, opisując kolejną wyprawę krzyżacką z 1322 roku pisał:

Grabieżą i pożogą zburzyli gród i inne osady. Tak zaś na­wiedzili okolicę całą, że ani małe dziecko w niej nie zostało’.

Wybielanie Krzyżaków i tym samym niemieckiego prusactwa, zajął się także Niemiecki Instytut Historyczny w Warszawie. Przy jego pomocy wydawnictwo „Volumen” wydało w 1998 roku finansowaną przez „Alfred Krupp von Bohlen” publikację Hartmuda Boockmanna: Zakon krzyżacki, w całości poświęconą wybielaniu okrucieństw tego ludobójczego „zakonu”. Ujawnił też ideę tych wszystkich kłamstw:

niezbywalne prawo Polski do Pomorza Gdańskiego staje się z gruntu wątpliwe.

Wyszło szydło z worka.

Tytułem uzupełniającej dygresji powołajmy się na książkę Jana Mar­szałkaTajny zakon. Autor przypomina, opierając się na książce M. Bisku­pa i G. Laludy Dzieje zakonu krzyżackiego w Prusach (Gdańsk 1986 s. 117), że w 1211 r. król węgierski Andrzej II sprowadził Krzyżaków do osłony Sie­dmiogrodu przed Połowcami, nadając Krzyżakom duże posiadłości nad rzeką Alutą. Krzyżacy bez wiedzy węgierskiego króla zwrócili się do papie­ża Honorjusza o przyznanie im autonomi politycznej celem stworzenia tam niemieckiego państwa krzyżackiego. Papież wydał taki edykt w 1224 roku i nakazał biskupom węgierskim ogłosić ten edykt w kościołach. Król węgierski zareagował przezorniej niż władcy Polski. W latach 1224-1225 przepędził ich z Węgier siłą z uzasadnieniem, że Krzyżacy są:

jak ogień w piersiach, jak mysz w plecaku, jak żmija w łonie.

W podrozdziale O fałszowaniu i dyskredytowaniu zasłużonych Polaków od najazdu szwedzkiego do końca XIX wieku, S. Wysocki pisze na podstawie prac polskich historyków, o szkalowaniu obrony Częstochowy i księdza.Kordec­kiego. Jednocześnie pisze o przemilczaniu takich postaci, jak ks. Sta­nisław Staszic i inni.

Dobierali się do polskiej tolerancji wspomniany Majcherek pisząc, że legenda polskiej tolerancji jest mocno zmitologizowania i zmistyfikowana oraz ten­że Edmund Szot, który w „Rzeczypospolitej” (29-30 VII 1995) zapewniał, że przekonanie Polaków o ich tolerancji nie znajduje potwierdzenia w hi­storii.

Dołożył swoje cegiełki również znany tu już Wacław Sadkowski, były stanowo-wojennego komisarz Pen-Clubu. Występując na promocji albu­mu osławionej M. Niezabitowskiej i Tomaszewsldego o współczes­nych polskich Żydach, chwalił autorów za to, że:

ustrzegli się dwóch obrzydliwości, często przy tym tema­cie popełnianych. Nie ma ani słowa o tolerancji i ani słowa o gościnności. Bo niby dlaczego człowieka, który umie żyć z drugim człowiekiem, nazywać tolerancyjnym’.

Czy ta wypowiedź Sadkowskiego nie zasługuje na pogrubienie?

1. Wysocki komentując tę podłość nietykalnego Sadowskiego stwier­dzał:

Mamy zatem nie przypominać o polskiej tolerancji, a tyl­ko cierpliwie znosić publicystyczne oszczerstwa żydowskich pismaków, ośmielających się oskarżać Polaków o nietoleran­cję i godzić się na ich plugawe oskarżenia.

Cytowana kontra S. Wysockiego także zasługuje na pogrubienie te­kstu!

Wysocki uzupełnia swoje oburzenie popisem Żyda z Polski – Herma­na Wouka. W książce Wichry wojny (wyd. polskie za polskie pieniądze – 1993) ogłosił on, jak zwykle i zawsze bezkarnie:

Młodzi ludzie, a szczególnie młodzi Amerykanie, nie zdają sobie sprawy, że europejska tolerancja Żydów, liczy sobie od pięćdziesięciu do stu lat i nigdy głęboko się nie zakorzeniła. Do Polski, gdzie się urodziłem, w ogóle nie dotarła.

A prawdę o tradycyjnej polskiej tolerancji potwierdzał nawet zaciekły wróg polskości, słynny pruski feldmarszałek Helmut von Moltke. W książce Von Polen („O Polsce”) przyznał:

Przez długi przeciąg czasu Polska przewyższała wszystkie inne kraje Europy swoją tolerancją (…) w Polsce panowała daleko większa tolerancja, niż wewszystkich innych krajach

Słynny D. Diderot, wcale nie kochał Polski i Polaków, ale w Wielkiej Encyklopedii Francuskiej z XVIII wieku, redagowanej przez niego napisano, że naród polski brat bardzo mały udział we wszystkich wojnach religij­nych. Jest to kraj, w którym spalono najmniej ludzi za to, że pomylili się w dogmatyce.

Amerykański historyk R.H. Lord w książce „Polska” (Lwów 1921) stwierdzał:

W szesnastym i siedemnastym wieku republika ta (Pol­ska) była najswobodniejszym państwem w Europie, pań­stwem, w którym przeważała wolność konstytucyjna, obywatelska i umysłowa.

W pozbawianiu Polaków tradycji poprzez zohydzanie najszlachetniej­szych postaci naszej historii, nietykalni posuwają się do skrajnej zu­chwałości. Nietykalna Maria Janion, historyk literatury, gdy tylko .Okrągły stół” opustoszał, ruszyła do boju z polskością. W książce Wobec zła (1989) M. Janion przedstawiła Kazimierza Rejtana jako patriotę wa­riata. Na okładce książki umieściła jego podobiznę z wyszczerzo­nymi kłami wampira. W pierwszym zdaniu książki stwierdziła:

W polskim patriotyzmie istnieje ciemna strefa, granicząca z sacrum, obłędem i śmiercią samobójczą.

Oburzony na to chamstwo Marii Janion, łódzki adwokat Karol Głogowski niezwłocznie zawiadomił prokuraturę stwierdzając, że każde takie znieważenie polskiego patrioty, to znamiona przestępstwa!

Prokuratura całkowicie zignorowała to doniesienie.

Nie oszczędzają nikogo z polskiego Panteonu walki i męczeństwa. Da­riuszŁukasiewicz we „Wprost” (10 XII 1995), wychwalał króla S. Ponia­towskiego, zdrajcę, masona i sprzedawczyka carycy Katarzyny, w zamian szkalując Tadeusza Kościuszkę. Kłamał pisząc, że Kościuszko wziął „sporą sumkę” od cara Pawła za swoje przyrzeczenie, że nigdy już nie wystąpi przeciwko Rosji, podczas gdy oświadczenie to Kościuszko warunkował wypuszczeniem z Syberii kilku tysięcy polskich patriotów. Otrzymaną od cara sumę odesłał mu w całości po wyjeździe z Rosji.

„Rzeczpospolita” (8-9 X 1994) w 200. rocznicę powstania kościuszko­wskiego zamieściła wredny paszkwil dyżurnego opluwacza – tegoż Edmunda Szota. Drań ten porównał żałobę narodową po klęsce pod Maciejowicami z „żałobą” w Korei Północnej po śmierci Kim- -Ir-Sena!

Prokuratury milczały.

Podobny nikczemnik Dariusz Baliszewski w „Agorze” (8 I 2000) za­rzucił Kościuszce, że przed bitwą pod Maciejowicami tak spił się, że zapo­mniał wziąć mapy i nie mógł dowodzić bitwą.

Nietykalny Wiesław Górnicki, późniejszy propagandowy janczar W. Jaruzelskiego, w tygodniku „Świat” (14/1959) napisał o księciu Józefie Poniatowskim, że prawdopodobnie po pijanemu utopił się w Elsterze, wydając przy tym kabotyńskie okrzyki.

Zygmunt Kałużyński w książce Pamiętnik rozbitka (1991) stwierdził, że nasi przodkowie („Nasi” – Kałużyńskich? – H.P.) nie przejęli się tragedią rozbiorów i zaczynali rozrabiać.

Podobnie niejaki Wiesław Kot we „Wprost” (22 VIII 1992) stwier­dzał, żezamiast przyznać się do własnej nieudolności i lekkomyślności, celebrowali teorię Polski – Chrystusa narodów.

Pat Buchanan, kilkakrotny kandydat na prezydenta USA, człowiek wierzący i patriota, w książce Śmierć Zachodu (Wyd. polskie 2005, s. 195) stwierdzał:

Odrzyjmy bohaterów jakiegoś narodu ze czci, zdyskre­dytujmy ich, a wtedy będziemy w stanie zdemoralizować sam naród.

W swym pożegnalnym przemówieniu, ustępujący prezydent Reagan ostrzegł Amerykanów:

Jeśli zapomnimy, co zrobiliśmy, nie będziemy wiedzieli, kim jesteśmy (…) Ostrzegam przed wykorzystaniem (…) amerykańskiej pamięci, co mogłoby ostatecznie spowodować erozję amerykańskiego ducha’.

Polskojęzyczni nietykalni dobrze wiedzą, jak powodować „erozję” pol­skiego ducha narodowego. I powodują.

Pat Buchanin dodaje:

Jest to moralny (raczej amoralny – H.P.) odpowiednik wandalizmu cmentarnego: niszczenia grobów i bezczeszcze­nia ciał przodków (…) Zniszczyć patriotyzm, zabić miłość do kraju, zdemoralizować naród, rozbić Amerykę.

Aleksander Bocheński w książce Dzieje głupoty w Polsce (1947, potem wznawianej) zajadle atakował polskie powstania. Opowiadał się też za ko­laboracją z Żydobolszewią, gdy przedtem był zwolennikiem kolaboracji z Niemcami hitlerowskimi, o czym wspominał Jerzy Giedroyć w swojejAutobiografii na cztery ręce (1994). Stwierdzał tam, iż Bocheńskiemu ma­rzyło się stworzenie jakiegoś marionetkowego rządu wraz z Januszem Ra­dziwiłłem.

Wsparł Bocheńskiego Jan Karski. W wywiadzie dla „Trybuny” (2 II 1997) nazwał Polskę – co rzekomo odkrył w jakichś dyplomatycznych do­kumentach – ropiejącym wrzodem Europy. Pamiętamy, jak to Mołotow, po wspólnej z hitlerowcami zagładzie Polski, nazwał ją „bękartem Europy”.

Karski nie omieszkał też przypisać Polakom „antysemityzmu”, tkwiącego głęboko w ich podświadomości.

Najgroźniejszym szkodnikiem jest nietykalny Andrzej Garlicki, bo w podręczniku dla klas licealnych’ pomieścił szereg kłamstw o powstań­cach listopadowych. Pisał o samosądzie na czterech generałach oskarżo­nych o spisek przeciwko powstaniu. Wielu natomiast z 34 ofiar samosądu tłumu, było carskimi szpiclami pochodzenia żydowsldego, o czym już Garlicki nie pisze! Powieszono m.in. Joela Birnbauma, Czyżyka Herszke Jednorączkę,Ejzyka Lewkowicza Szwarca, Fajwela Jakowicza, Józ­ka Jakowicza, FeucheiaHerszkowicza, Lejba Jakowicza Kusek, Icka Mittelmana, Mordko Chaima,Michela Możkowicza Mędżak, Afraha- ma Moszkowicza, BerkaBlinnenktanza, Icka Mittelmana, Kaima Lewkowicza – co podawał por. W. Zwierkowski w Rys powstania, walki i działań Polaków 1830 i 1831 roku.(Warszawa 1973, s. 428-433).

Oto przykład fałszowania przez Garlickiego – profesora UW¹, ważnych bitew powstańczych. O bitwie pod Olszynką Grochowską napisał tam, że bitwę Polacy przegrali, ale Dybicz musiał się wycofać spod Warszawy, gdyż armia rosyjska była wygłodzona, schorowana i pozbawiona woli walki.

Ten cyniczny manipulant nie zauważył, a może nie doczytał się u in­nych, że pod Olszynką Dybicz stracił 940 zabitych i wielu rannych i to było powodem jego odwrotu. Jednali jako podręcznikowy kłamca, Garli­cki na zawsze zabalsamował te kłamstwa w umysłach uczniów już kilku pokoleń. Garlicki w swoim podręczniku całkowicie pominął dziesiątki wybitnych Polaków, jak np.Śniadeckich, jak krzewicieli pol­skiej kultury – Matejkę, Grottgera, Moniuszkę.Nie znajdziemy tam nazwisk Staszica, Lindego, Augusta Cieszkowskiego, Kolberga i wie­lu innych. Pominął wynalazcę lampy naftowej I. Łukasiewicza,wreszcie wielu przedstawicieli Wielkiej Emigracji.

W książce S. Wysockiego znajdziemy dziesiątki przykładów dyskre­dytowania i pomijania przez nietykalnych wielu wybitnych Polaków XX ^T.vieku, lecz z braku miejsca pominiemy je. Podobnie musimy pominąć wielce pouczający rozdział o atakach „nietykalnych” oraz przeróżnej maści filosemitów na Kościół katolicki w Polsce, o ich próbach „modernizowa­nia” i „otwierania” Kościoła.

Podobnie pomijam ostatni rozdział o kłamstwach J.T. Grossa w spra­wie Jedwabnego.

Ten z konieczności telegraficzny skrót książki Stanisława Wy­sockiego wykazuje, że mocno ona dopiekła fałszerzom i oszczer­com z obozu oświeconych nietykalnych. Musieli więc postawić ją w stan oskarżenia, doprowadzić do wycofania jej z księgarskiego obiegu. Prawda w oczy kole, więc taka prawda musi być surowo zakaza­na. A już najlepiej, to w majestacie wyroków sądowych.

Tenże autor „nagrabił sobie” u nietykalnych jeszcze innymi książka­mi. Do takich należy m.in. niewielka objętościowo broszura Żydzi – prze­proście(1988). Kilkanaście lat później Jerzy Robert Nowak wydał broszurę o podobnym tytule: Kogo muszą przeprosić Żydzi (2001). Obaj autorzy mocno musieli „podpaść” nietykalnym tymi pracami, bowiem obaj, zwłaszcza J.R. Nowak dokładnie wypunktowali zbrodnie żydowskie wobec Polski i Polaków, lecz także wobec innych narodów. Wystarczy tyl­ko zapoznać się ze spisem treści broszury J.R. Nowaka:

Wstęp 3

1. Powinni przeprosić Polaków 4

• Za zdradzanie nas na rzecz zaborców 4

• Za jakże licznych Żydów, szpicli i donosicieli w służbie carów . 6

• Za koncepcje Judeo-Polonii 7

• Za rozliczne kampanie antypolonizmu 8

• Za rolę w partii zdrady narodowej – KPP 10

• Za zdradę Polski na Kresach w latach 1939-1941 10

• Za zbrodnie w Koniuchach i Nalibokach 10

• Za rolę Żydów w stalinizacji Polski 14

• Za gospodarcze mszczenie Polski w dobie stalinowskiej … 20

• Za zaprzepaszczenie tak wielu polskich szans po 1989 roku. . 21

  1. Powinni przeprosić Rosjan: 22

• Za narzucony im totalitarny system komunistyczny …. 22

• Za rolę w sowieckim systemie terroru 25

• Za dominująca rolę w walce z religią 28

1. Powinni przeprosić Węgrów: 28

• Za tzw. Węgierską Republikę Rad 28

• Za stalinizację i sowietyzację Węgier w latach 1944-1956 . . 30

• Za pomoc w nowej sowietyzacji kraju pod rządami Kádára . . 33

1. Powinni przeprosić Czechów: 35

• Za wspieranie germanizacji i madziaryzacji Czech przed 1918 r. 35

• Za rolę czeskich Żydów w komunizowaniu Czechosłowacji . . 35

1. Powinni przeprosić Cyganów: 38

• Za monopolizowanie holokaustu 38

1. Powinni przeprosić Arabów: 40

• Za zbrodnicze masakry 40

• Za śmierć tysięcy bezbronnych Arabów, padłych na skutek izrael­skiego terroru 44

• Za grabież ziemi arabskiej 46

• Za szowinistyczną dyskryminację Arabów 47

vii. Powinni przeprosić Amerykanów: 48

• Za rolę Żydów w Komunistycznej Partii USA 48

• Za rolę Żydów w szpiegostwie na rzecz Sowietów 49

• Za forsowanie skrajnie proizraelskiej polityki kosztem narodowych interesów USA 50

• Za rolę zdominowanego przez Żydów Hollywood w rozbijaniu tra­dycyjnych wartości 52

1. Powinni przeprosić amerykańskich Murzynów: . . 52

• Za rolę kupców żydowskich w handlu niewolnikami …. 52

1. Żydzi powinni przeprosić Żydów 53

• Byli członkowie Judenratów, policji żydowskiej, b. kapo i ich poto­mkowie powinni przeprosić potomków ofiar holokaustu … 53

• Żydzi amerykańscy, kanadyjscy i izraelscy powinni przeprosić Żydów europejskich 53

• Żydzi antypolscy powinni przeprosić Żydów – polskich patriotów 54

• Żydzi-komuniści i wybielacze komunizmu powinni przeprosić Żydów-antykomunistów 54

– Żydzi-fanatycy powinni przeprosić Żydów-rzeczników dialogu. 55

Koniec