ZESTAW I PYTANIE 1OPISZ PRZEBIEG STAROŻYTNYCH IGRZYSK OLIMPIJSKICH ( 776 – 393)Igrzyska starogr. Miały miejsce w 776 r. p.n.e. Miały one program sportowy, były połączone z kultem religijnym. Największa sławę uzyskały igrzyska olimpijskie odbywające się co 4 lata w Olimpii. Centralne miejsce zajmował stadion. Dla widzów przeznaczona była skarpa.I dzień – przygotowanie segregowanie i przysięga uczestników. II dzień - zawody chłopców bieg, mocowanie się, walka na pięści, po południu pankration oraz ofiara ku czci Achillesa i Pelopsa. IV i V dzień - zawody hippiczne, pentatlon, bieg hoplitówVI dzień - dekoracja zwycięzców, uczta dla gości Igrzyska Pytyjskie w Delfach odbywały się na cześć Apollina co 4 lata w 3 roku olimpiady. Miały na początku charakter konkurencji śpiewu i muzyki, z czasem wprowadzono konkurencje sportowe. Igrzyska Istmijskie pod Koryntem odbywały się co 4 lata w programie występowały konkurencje hippiczne, wioślarskie, żeglarskie, gimnastyczne i muzyczne. Igrzyska Nemejskie w nemie odbywały się co 2 lata obejmowały one konkurencje sportowe i artystyczne. Igrzyska panatenajskie organizowane w ramach święta ludowego, ku czci Ateny.Igrzyska starogreckie miały charakter klasowy w początkach nawet arystokratyczny. Niewolnicy, barbarzyńcy nie mieli prawa uczestniczenia w igrzyskach. Decyzja dopuszczenia do igrzysk leżała w rekach urzędników – hellandików. Przed przystąpieniem do zawodów zawodnicy składali przysięgę. Przybywali na igrzyska w ściśle określonych terminach. Dla zapewnienia możliwości udziału w igrzyskach wszystkim wolnym Grekom ustalony był pokój powszechny – ekechejrija. Igrzyska odbywały się w czasie pełnego lata i dostępne były jedynie dla mężczyzn. Do konkurencji olimpijskich zaliczamy: 1 bieg na jeden stadion (192,28 m) 2 bieg na dwa stadiony (400 m) 3 bieg długi (20 lub 24 długości stadionów) 4 pięciobój nowoczesny ( bieg, skok w dal, rzut dyskiem, rzut oszczepem, zapasy) 5 pięściarstwo 6 wyścigi 7 wyścig rydwanów 8 bieg w uzbrojeniu 9 pankration ( połączenie zapasów z pięściarstwem) 10 rywalizacja trębaczy i heroldów. Igrzyska w Rzymie odzwierciedlały wzory igrzysk greckich. Cesarz August zorganizował na wzór igrzysk greckich igrzyska w Neapolu. Składały się one z popisów sportowych, atletycznych i hippicznych oraz z popisów muzycznych i dramatycznych. Zwycięscy w zawodach sportowych nagrodzeni mieli być wieńcem.

ZESTAW I PYTNIE 3WYMIEŃ NAJWIĘKSZE SUKCESY REPREZENTANTÓW POLSKI W LETNICH IO W OKRESIE MIĘDZYWOJENNYM ANTWERPIA 1920 – brak sukcesów Polaków, PARYZ 1924 Jeździectwo skoki indywidualne – 3msc A. Królikiewicz,; AMSTERDAM 1928 Lekkoatletyka, rzut dyskiem- 1msc H. Konopacka 39,62 m; Szermierka, szabla – drużyna – 3msc A. Papee T. Friedrich K. Laskowiski Wioślarstwo 4 ze sternikiem- 3mscF. Bronikowski E. JankowskiL. BirkhdeB. Ormanowski Cz. Drewek Wioślarstwo 8 – 4msc O.Gordziałkowki S. Urban….Jeździectwo WKKW drużyna – 3mscM. Antoniewicz K. Rómmel J. Trenkwald Boks Waga Piórkowa 57 kg – 5msc J. Górny Jeździectwo Skoki Drużyna – 2msc K. Gzowski K. Szosland M. AntoniewiczJeździectwo skoki indywidualne – 4msc K. Gzowski LOS ANGELES 1932 Szermierka szabla drużyna – 3msc A. Pape T. Friedrich W. Segda L. Lubicz – Nycz W. Doborowski M. Suski Lekkoatletyka – skok wzwyż – 7msc J. Pławczyk Lekkoatletyka – 100 m – 1msc S. Walasiewicz RŚ – 11,9sWioślarstwo dwójki ze sternikiem – 2msc J. Braun D. Ślązak J. Skolimowski Wioślarstwo dwójki bez sternika – 3msc H. Budziński J. Mikołajczak Wioślarstwo czwórki ze sternikiem – 3msc J. Braun S. Urban J. Ślązak J. Skolimowski F. KobylińskiBERLIN 1936 Piłka nozna -4msc Lekka ,rzut oszczepem-3msc Lekka , rzut dyskiem-2msc Lekka100m – 2msc Szermierka szpada drużyna – 5msc Strzelectwo karabin dowolny – 3msc Gimnastyka kobieca wielobój drużyna – 4msc Szermierka szabla drużynowo – 4msc Wioślarstwo 2podwójne – 3msc Koszykówka mężczyzn – 4msc Boks waga średnia 75kg – 4msc Boks waga piórkowa 57kg – 5msc Jeździectwo WKKW drużynowo – 2msc

ZESTAW I PYTANIE 4 PODAJ PRZYCZYNY DELEGALIZACJI ,,SOKOLA” W POLSCE PO II WOJNIE SWIATOWEJ ORAZ PROBY I ODMOWA JEGO REAKTYWOWANIA PRZED 1989r.W latach 1939-1988 sokolstwo polskie w kraju miało zakaz legalnej działalności. Po wojnie komuniści i socjaliści rządzący Polską nie pozwalają na legalizację “Sokoła”. Toteż przez prawie 50 lat sokoli w Polsce działają w konspiracji. Na emigracji znaleźli się niektórzy działacze i przywódcy “Sokoła”. W Wielkiej Brytanii organizuje się sokolstwo na czele z prezesem Franciszkiem Arciszewskim. Powstają na emigracji związki i gniazda-sokole. Legalna i nieprzerwana praca i działalność sokola rozwija się w Polish Falcons w USA i Związku Towarzystw Gimnastycznych “Sokół” we Francji. Istnieją bliskie kontakty sokołów w kraju i na emigracji. W Anglii powstały nowe gniazda sokole, gdzie założono Związek Sokołów Polskich w Wielkiej Brytanii. Nadszedł listopad 1988 r. Komunistyczne rządy miały się ku końcowi. W dziejach Polski rozpoczął się nowy okres. Sokoli przystąpili w następstwie przemian demokratycznych w Polsce, do rejestracji gniazd sokolich w kraju, oraz swojego związku. Sokolstwo przetrwało w kraju, w latach 1939-1988, chociaż nie posiadało zarejestrowanego swojego Towarzystwa. Zaczęły ożywiać swoją działalność legalną gniazda sokole. Jako pierwsze w 1989 r. rejestrują się gniazda sokole: 10 stycznia 1989 r. TG “Sokół” Warszawa-Macierz. 28 lutego 1989 r. TG “Sokół” Inowrocław. 14 marca 1989 r. TG “Sokół” Gniewkowo. 22 czerwca 1989 r. TG “Sokół” Bydgoszcz-Macierz. 6 listopada 1989 r. TG “Sokół” Poznań. Są to wszystkie gniazda związkowe powstałe 1989 r.

ZESTAW I PYTANIE 5 WYMIEŃ NAJWAŻNIEJSZE OSIĄGNIĘCIA SPORTOWE STUDENTÓW – SPORTOWCÓW BYŁEGO WSP ORAZ UNIWERSYTETU XXI Mistrzostwa Polski WSP i Filii Uniwersytetów 2000-2002Na tych mistrzostwach studenci-sportowcy zajęli I miejsce w takich dyscyplinach sportu jak:A)mężczyźni: biegi przełajowe, koszykówka, lekkoatletyka, pływanie, street basket, tenis stołowyB)kobiety: koszykówka, piłka siatkowaXX Mistrzostwa Polski WSP i Filii Uniwersytetów 1998-2000A)mężczyźni: judo,piłka nożna, tenis stołowyB)kobiety: koszykówkaXIX Mistrzostwa Polski WSP i Filii Uniwersytetów 1996-1998A)mężczyźni: pływanie, piłka nożna, tenis stołowyB)kobiety: koszykówka

ZESTAW II PYTANIE 1REAKTYWOWANIE RYCHU OLIMPIJSKIEGO W CZASACH NOWOŻYTNYCH IO W LATACH 1896-1912Twórcą wskrzeszenia idei igrzysk olimpijskich był Pierre de Coubertin. W listopadzie 1892r nadarzyła mu się okazja do oficjalnego podniesienia idei wskrzeszenia igrzysk olimpijskich. Mianowicie miał on w Sorbonie wykład w czasie konferencji Unii Towarzystw Sportowych we Francji. Wykład zakończył zapowiedzią podjęcia starań o wskrzeszenie igrzysk olimpijskich. Coubertin spodziewał się żywej reakcji na tę zapowiedź lec spotkał się z niezrozumieniem. Nie osłabiło to jednak jego energii, dzięki której pozyskał dla swej idei poparcie francuskiej Unii Towarzystw Sportowych, która w roku 1893 powołała komisje do przygotowania kongresu sportowego. Komisja ta odbyła 2 większe narady(w Nowym Jorku 1883 i w Londynie 1894) i postanowiła zwołać w dniach 16-24 czerwca Międzynarodowy Kongres Sportowy do Paryża. Miał on dwa cele: przedyskutowanie zagadnienia amatorstwa w sporcie oraz odnowienie igrzysk olimpijskich. Kongres paryski uchwalił wznowienie tradycji igrzysk, ustalił podstawowe założenia organizacyjne i programowe nowożytnych olimpiad i powołał komitet wykonawczy do przygotowania pierwszych wznowionych igrzysk w roku 1896 w Atenach. Pierwsze igrzyska odbyły się w dniach 5-15 kwietnia na specjalnym stadionie w pobliżu Akropolu. Współczesne igrzyska niewiele przypominały dawne igrzyska greckie zarówno pod względem konkurencji jak i liczby zawodników. Ogółem w IO wzięło udział 115 zawdoników z 13 krajów. Najliczniejsze były konkurencje lekko atletyczne. Pierwsze zwycięstwo w Atenach odniósł zawodnik USA Jannes Connoly w trójskoku.Drugie igrzyska odbyły się w Paryżu w 1900r zostały one potraktowane nieco marginesowo, jako jedna z wielu atrakcji Paryża w okresie odbywającej się wówczas wystawy. Jednak wzrosłą liczba zawodników i państw biorących udział w IO (do 20).Trzecie IO odbyły się w St. Louis w 1924r. Przez trudności komunikacyjne wzięli w nich udział zawodnicy jedynie z 11 krajów. Ogromną większość stanowili Amerykanie. Wyniki jednak wykazały dalszy postęp igrzysk.Czwarte odbyły się w Londynie w 1908r. Wzięło w nich udział ponad 2500 zawodników z 22 krajów. Znacznie wzrosła liczba konkurencji w stosunku do poprzednich igrzysk. Piąte igrzyska odbyły się w Sztokholmie w 1912r. Udział wzięli zawodnicy z 28 krajów. Po raz pierwszy startowali Polacy w barwach innych krajów. W 1906r w Atenach zostały zorganizowane Igrzyska Interwałowe, nie powtórzono ich jednak.

ZESTAW II PYTANIE 2ZAINTERESOWANIE RUCHEM I SPRAWAMI CIAŁA W DOBIE RENESANSU W EUROPIE I W POLSCEW renesansie równolegle z rozwojem myśli o wychowaniu tworzyła się nowa praktyka wychowawcza. Już w wieku XV powstają we Włoszech nowe szkoły zrywające ze średniowieczną rutyną. Dwie z nich, mianowicie w Ferrarze i Mantui rozwinęły szeroki zakres nauczania wychowania fizycznego. Kierownikiem szkoły w Ferrarze był Guarino daVerona. Zakreślił on swoim wychowankom duży program ćwiczeń fizycznych. Jedne miały na celu kształcenie sprawności wojskowych (polowanie, jazda konna) inne natomiast miały szerokie ogólno wychowawcze uzasadnienie.(pływanie i taniec). Dużego rozgłosu nabrały organizowane przez niego wycieczki uczniów w okolice szkoły.Przedstawicielem szkoły w Mantui był Vittorino da Feltre. Ćwiczeniom fizycznym przypisywał on wartości lecznicze. Drogą systematycznych i wytrwałych ćwiczeń usiłował osiągnąć odporność fizyczną. Ponadto pojmował ćw. Fizyczne jako składnik ogólnego wychowania. Podkreślał również rolę ćw. jako czynnika hartowania organizmu. W jego programie wychowania dominowały zajęcia na wolnym powietrzu. W ramach teoretycznych koncepcji nowego wychowania dziedzina wych fiz widocznie odzyskuje prestiż zdeprecjonowany w okresie średniowiecza. Wznowieniu zainteresowań sprawnością fizyczną człowieka sprzyjały studia nad kulturą starożytną, grecką i rzymską. W okresie renesansu odradza się starożytny termin gimnastyka. Starożytna gimnastyka wzbudziła zainteresowanie nie tylko lekarzy upatrujących w niej środek leczniczy, ale i artystów sławiących piękno ciała ludzkiego. Staje się ona przedmiotem studiów. Największym osiągnięciem w tej dziedzinie jest dzieło Mercurialisa pod tytułem „O sztuce gimnastycznej”. Całość dzieła składa się z 6 ksiąg w tym 3 poświęcone gimnastyce. Wachlarz ćw. przedstawiony przez Mercurialisa jest bardzo obszerny. Oprócz gimnastyki przedstawia on starożytny taniec, grę w piłkę, zapasy, bieg, skok, dysk, walki, ćw. równoważne, jazdę konną, wioślarstwo, pływanie i polowanieInny charakter ma dzieło Archange Tuccaro pt. „Trzy dialogi o skokach i woltyżerce”. W dziele swym omawia on ćw. stosowane w starożytności (w szczególności skok), ćw. o różnym stopniu trudności, które powinny stanowić program współczesnej gimnastyki. Mówi też o zdrowotnych walorach ćw. gimnastycznych, wskazuje ćw. które pozwalają utrzymać siłę i sprawność cielesną. Najwybitniejszymi przedstawicielami tego okresu w Polsce byli: Sebastian Petrycy, Jan Kochanowski, Mikołaj Kopernik, Andrzej Frycz Modrzewski, Łukasz Górnicki, Marcin Kromer, Stanisław Orzechowski i inni. Najpoważniejszy wkład do dziedziny wych fiz wnoszą pisma Sebastiana Petrycego. Zalecał on równomiernie rozwijać umysł i ciało dziecka. Omawia rolę wychowawczą poszczególnych gier i zabaw. Wśród zabaw dla dzieci wymienia cygę i gałki, dla młodzieży: zapasy, gry w piłkę, wyścigi, biegi, skoki, pływanie oraz szermierkę, której poświęca szczególną uwagę. Okres odrodzenia jest więc okresem rekonstrukcji starożytnej gimnastyki. Ukazuje się szereg prac poświęconych specjalnym ćw. jak szermierka, jazda konna, polowanie, rybołówstwo, pływanie i gry z piłką

ZESTAW II PYTANIE 3ROZWÓJ SOKOŁA W ZABORZE PRUSKIM PRZED I WOJNĄ ŚWIATOWĄ (1884 – 1914)Na terenie zaboru pruskiego gniazda sokole zaczęły powstawać w końcu XIXw. Pierwsze gniazda Sokoła na terenie zaboru pruskiego powstało w Inowrocławiu w roku 1884. dzięki tamtejszemu działaczowi narodowemu Maksymilianowi Gruszczyńskiemu. W roku 1886 powstały gniazda w Poznaniu i Bydgoszczy. W roku 1887 w Gnieźnie i Szamotułach. W 1884r utworzono gniazdu w Bytomiu. W latach dziewięćdziesiątych powstały dalsze gniazda na Śląsku: w Rybniku, Chorzowie, Lipinach, Mysłowicach i innych miejscowościach. Na terenie zaboru pruskiego Sokół rozwijał się bardzo prężnie (9 gniazd w 1893, 290 w 1913r). W 1893 powołano Związek Sokołów Wielkopolskich, przemianowany później na Związek Sokołów Polskich W Państwie Niemieckim, którego celem było nadanie działalności gniazd sokolich jednolitego kierunku. Gniazda sokole prowadziły szeroką działalność kulturalną i oświatową. Podstawową jednak dziedziną ich działalności były ćw. fizyczne, wzorowane na ogólnych założeniach gimnastyki sokolej. W 1897r został wydany podręcznik „nauka gimnastyki sokolej” przez działacza sokolego Wiktora Gładysza. W gniazdach w Wielkopolsce i na Śląsku uprawiano oprócz gimnastyki ćw. lekko atletyczne, gry i zabawy oraz różne rodzaje turystyki. Pod wpływem politycznym gniazda sokoła ulegały wpływom Narodowej Demokracji. Okręgi od 1905 r kierowane były przez jedenastoosobowe zarządy. Z powodu wojny ostatnie zebranie miało miejsce 30 lipca 1914 r, na nim postanowiono o zaprzestaniu działalności.

ZESTAW IV PYTANIE 3CENTRALNE ZARZĄDZANIE KULTURĄ FIZYCZNĄ W POLSCE 16.I.1946r. Prezydium Krajowej Rady Narodowej zatwierdziło dwa istotne dla kultury fizycznej dekrety: o utworzeniu urzędów i rad wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego oraz o powszechnym obowiązku wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego. Pierwsza organizacja państwowego zarządzania sprawami kultury fizycznej działała tylko 2 lata. Powyższy dekret powołał przy Ministerstwie Obrony Narodowej, Państwowy Urząd Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego. Zadaniem urzędu było nadzorowanie i kierowanie wszelkimi pracami związanymi z kultura fizyczna w Polsce Ludowej. Najistotniejszym rozstrzygnięciem władz centralnych była ustawa sejmowa z dnia 25 II 1948 r. o powszechnym obowiązku przysposobienia wojskowego młodzieży oraz organizacji spraw kultury fizycznej i sportu. Powołała ona do życia Główny Urząd Kultury Fizycznej, który istniał w latach 1948-1949. Decydujące znaczenie z politycznego punktu widzenia dla ewolucji modelu kultury fizycznej w Polsce miała uchwala Biura Politycznego KC PZPR z dnia 28 IX1949 r. w sprawie kultury fizycznej i sportu. Natomiast ustawa grudniowa z 1949 r. powołała Główny Komitet Kultury Fizycznej, który stal się centralnym organem administracji państwowej, działającym przy Prezesie Rady Ministrów. Terenowymi organami stały się wojewódzkie, powiatowe i miejskie komitety kultury fizycznej. Ukształtowana w 1949 r. struktura organizacyjno-prawna kultury fizycznej przetrwała do 1957 r. na podstawie uchwal GKKF z dnia 26 X 1956 r. w sprawie demokratyzacji ruchu sportowego i z 23 XI 1956 r. o przeprowadzeniu prac nad nadawaniem osobowości prawnej klubom sportowym, a także z dnia 30 IV 1957 r. w sprawie ustalenia podstawowych zasad organizacyjnych oraz trybu tworzenia klubów, związków i federacji sportowych. W tym okresie, tj. w 1957 r., w ramach powszechnej kultury fizycznej powstały masowe w swym założeniu organizacje, takie jak Towarzystwo Krzewienia Kultury Fizycznej i Szkolny Związek Sportowy. Kolejne zmiany zostały zapoczątkowane w 1960 r. Mianowicie w myśl lutowej ustawy sejm uchwalił zmiany dotyczące organizacji kultury fizycznej. W wyniku likwidacji Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Komitetu ds. Turystykii ich miejsce zajął Główny Komitet Kultury Fizycznej i Turystyki. Należy dodać, ze terenowymi organami administracji państwowej były komitety kultury fizycznej i turystyki w województwach, wydzielonych miastach i powiatach. Skład osobowy tych komitetów był podobny do składu organu centralnego, a przewodniczących powoływały prezydia wojewódzkich rad narodowych przy akceptacji Przewodniczącego GKKFiT. W 1967 r. Prezes Rady Ministrów uprawomocnił oddolne inicjatywy środowisk społecznych, w wyniku których powoływano gromadzkie komitety kultury fizycznej i turystyki. Wspomniane zarządzenie pozwoliło objąć struktura organizacyjna komitetów kultury fizycznej i turystyki wszystkie szczeble administracji państwowej.

ZESTAW II PYTANIE 5ROZWÓJ AKADEMICKIEGO RUCHU SPORTOWEGO (AZS) W ŚRODOWISKU RZESZOWSKIM.Podwaliną pod rozwój Akademickiego ruchu sportowego w rzeszowie było utworzenie na terenie miasta dziennej uczelni technicznej. Prezydium WRN w Rzeszowie przeznaczyło dwa kredyty na budowę jej obiektów i wyposażenia m.in. w 1963r rozpoczęto budowę głównego budynku uczelni przy ul. Wincentego Pola. Wieloletnie starania zaowocowały wydaniem uchwały nr 153 Rady Ministrów z 25 VIII 1963r na mocy której utworzono w Rzeszowie Wyższą Szkołę Inżynieryjną.Rozpoczęcie działalności studium przez WFWSI w Rzeszowie datuje się na dzień 1 II 1964r. Nie należy jednak zapomnieć o okresie poprzedzającym powstanie studium, ponieważ zajęcia z wych fiz odbywały się już od października 1961r. 14 V 1963r powstał Klub Uczelniany AZS jako pierwsza struktura organizacyjna sportu akademickiego w środkowisku rzeszowskim. Na jego prezesa wybrano wówczas Kazimierza Oczosia. W początkowym okresie istnienia klubu utworzono sekcję koszykówki mężczyzn i kobiet, oraz siatkówki mężczyzn. Pierwszy okres pracy Klubu to tworzenie prawidłowych zasad organizacji oraz rozwój sekcji siatkarskiej i koszykarskiej. Po kilku latach Klub skupiał już 500 członków. Nie można nie wspomnieć o kadrze prowadzącej zajęcia w sekcjach sportowych. Mało było wówczas na terenie woj. Rzeszowskiego sekcji cieszących się tak wysoko wykwalifikowaną i cenioną kadrą instruktorską. Było to możliwe dzięki ścisłej współpracy KU AZS ze studium WF uczelni. W 1964r po raz pierwszy została zorganizowana Spartakiada Uczelniana. Po raz pierwszy została również przeprowadzona spartakiada międzyuczelniana z udziałem studium nauczycielskiego i WSP w Rzeszowie. W roku akademickim 1966/1967 odbyła się spartakiada przeprowadzona, aż w 12 dyscyplinach sportu. Rozegrano towarzyskie spotkania ze studenckim WSI Lublin w koszykówce. Najpoważniejszą imprezą sportową było rozegranie w Rzeszowie I Mistrzostw Polski WSI w koszykówce, siatkówce i w lekkiej atletyce, piłce nożnej. Dużym sukcesem organizacyjnym i sportowym Studiom WF oraz KU AZS WSI były „Dekady sportu i turystki”. Ich założeniem było umożliwienie każdemu studentowi pokazanie się w wybranej dyscyplinie sportu. Finałową imprezą „Dekad” był turniej władz uczelni miasta Rzeszowa, który organizowali działacze AZS. W roku 1970 KU AZS WSI miał już 8 prężnie działających sekcji sportowych. Uprawiane były w nich następujące gry: koszykówka mężczyzn, piłka ręczna kobiet, piłka ręczna mężczyzn, piłka siatkowa kobiet i mężczyzn, pływanie, tenis stołowy. Od 1 X 1974 klub uczleniany AZS WSI zmienił nazwę na Klub Uczelniany AZS Politechnika Rzeszowska. Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 XII 1981 nastąpiły masowe represje dotknęły one także kulturę fizyczną w postaci aresztowań lub byli internowani, oraz byli zawieszani na mocy zarządzeń. Prezesa RM statutowej działalności klubów i zrzeszeń sportowych. Zakaz ten dotknął AZS i trwał od kilku tygodni do kilku miesięcy. Do 1989r AZS był jednostką specjalizującą się w zakresie kultury fizycznej i turystki.

ZESTAW III PYTANIE 1ORGANIZACJA ĆWICZEŃ FIZYCZNYCH W COLLEGIUM NOBILIUM I SZKOLE RYCERSKIEJCollegium Nobilium, założone w 1740 r., mieszczące się w Warszawie początkowo przy ul. Długiej, a później w nowym gmachu przy ul. Miodowej, było szkołą przeznaczoną dla synów ówczesnej arystokracji. To właśnie oni, podobnie jak ich ojcowie, mieli w przyszłości objąć rządy w Rzeczypospolitej. Dlatego Konarski chciał wychować ich na światłych ludzi i prawych obywateli, dla których dobro kraju byłoby ważniejsze niż osobiste korzyści. Nauka w Collegium trwała 7 lat. Do domów mogli wyjeżdżać jedynie na wakacje W programie nauczania Konarski ograniczył rolę języka łacińskiego, choć nie usunął go zupełnie, gdyż jego znajomość była wówczas konieczna. Natomiast położył nacisk na wykształcenie potrzebne w życiu. W kursie Collegium Nobilium pojawiły się więc nowe przedmioty: geografia, historia powszechna i ojczysta, nauki matematyczne i przyrodnicze, prawo i ekonomia. Zupełną nowością było położenie dużego nacisku na naukę języków nowożytnych, przede wszystkim francuskiego oraz niemieckiego, a także języka ojczystego, którego piękny wzór ukazywano w utworach Jana Kochanowskiego i innych wybitnych poetów. Nie zaniedbywano oczywiście także religii, którą Konarski uważał za fundament moralności. Doszły również przedmioty kształcące sprawność fizyczną - ćwiczenia cielesne, musztra, szermierka, konna jazda i taniec.Nowością były nie tylko same przedmioty, ale także metody, którymi ich uczono. Oprócz tego czytano obcojęzyczne czasopisma i książki, wystawiano francuskie sztuki teatralne. Głównym celem pracy szkolnej w kolegiach pijarskich było wychowanie poprzez naukę. W szczególny sposób wychowaniu służyły religia, filozofia z etyką i polityka. Gust artystyczny pomagały wyrabiać sztuki wystawiane w szkolnym teatrze, starannie dobierane przez Konarskiego spośród najlepszych utworów francuskich. Te ostatnie metody wychowawcze były jednocześnie dla młodych ludzi rozrywką. Do innych rozrywek należały np. gry w bilard i warcaby oraz wspominane już ćwiczenia fizyczne. Collegium Nobilium zapewniało również wygodne warunki życia. Każdy wychowanek miał osobny pokój, a na czterech paniczów przypadał jeden lokaj. Pożywienie było zdrowe i obfite. Wychowankowie byli właściwie pod stałą kontrolą. Musieli ściśle przestrzegać porządku dnia oraz zasad obowiązujących w zachowaniu i ubiorze. Opornych spotykały kary. Nie były to jednak zazwyczaj kary cielesne, które Konarski pragnął całkowicie usunąć jako środek hańbiący człowieka. Dopuszczał je zupełnie wyjątkowo w przypadku "zuchwalstwa i złośliwej krnąbrności". Uważał, że skuteczniejsze od rózgi jest oddziaływanie osoby nauczyciela. Wzór szkoły, jaki zaproponował ks. Konarski, był dostosowany do konkretnych potrzeb w tamtych czasach. Jednak, jak łatwo zauważyć, wiele jego propozycji, wówczas nowatorskich, jest aktualnych do dzisiaj. Szkoła Rycerska zwana także Akademią Szlachecką Korpusu Kadetów, była pierwszą w Rzeczypospolitej szkołą państwową, założoną w Warszawie w 1765r. przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Utrzymywana przez skarb koronny i litewski, przeznaczona była głównie dla ubogiej młodzieży szlacheckiej. Miała za zadanie przygotowywać młodzież do służby wojskowej i do urzędów cywilnych, wychowując ją w duchu miłości, patriotyzmu i poświęcenia dla kraju. Nauka trwała 4 lata kształcenia ogólnego wraz z nauką języków obcych i 2 lata zawodowego, uzupełniane jazdą konną, szermierką itp.. Kadrę pedagogiczną tworzyli w części oficerowie wykładający teorię i prowadzący ćwiczenia wojskowe, w części - profesorowie realizujący program obejmujący historię, geografię, prawo, ekonomię, języki nowożytne. Komendantem Szkoły Rycerskiej był książę Adam Kazimierz Czartoryski, także autor „Katechizmu Kadeckiego” (przeznaczonego dla uczniów, zbioru wskazań z zakresu etyki indywidualnej i obywatelskiej). Do nadania szkole charakteru narodowego przyczynił się jej pierwszy dyrektor nauk, Anglik - J. Lind, metody dydaktyczne udoskonalił jego następca, profesor matematyki, Wirtemberczyk - Ch. Pfleiderer. O zapewnienie bytu i przetrwanie szkoły walczył jej ostatni dyrektor, Gdańszczanin - M. Hube. Przez szkołę przeszło ok. 650 uczniów. Część z nich wzięła udział w powstaniu kościuszkowskim w 1794r.. Do jej wychowanków należeli, m.in.: T. Kościuszko, J. Jasiński, M. Hauke, J. Ursyn Niemcewicz, K. Kniaziewicz, J. Sowiński. Szkoła została rozwiązana decyzją władz zaborczych 30. XI. 1794

ZESTAW III PYTANIE 2NA CZYM POLEGAŁ SYSTEM REKREACJI RUCHOWEJ DZIECI I MŁODZIEŻY WEDŁUD DR HENRYKA JORDANAW rozwoju rekreacji ruchowej młodzieży w Polsce znaczącą rolę odegrał Henryk Jordan, profesor medycyna na UJ, interesował się zagadnieniami wychowani fizycznego między innymi w czasie licznych podróży i studiów w Berlinie, Anglii, Wiedniu. Zainteresował się on czasem wolnym ucznia i podjął próby jego realizacji poprzez planowanie gier i zabaw ruchowych. W aktywności dostrzegał walory zdrowotne i wychowawcze. W latach 80 XIX wieku podjął inicjatywę w dziedzinie pozaszkolnego wychowania młodzieży. W 1889r Rada Miasta Krakowa przyznała mu 8ha na Błoniach Krakowskich. Tam zorganizował park nazwany swoim imieniem. Było tam 12 boisk sportowych, każde miało inne przeznaczenie. Były tam między innymi boiska dla chłopców, dziewcząt, do gier i zabaw, do skoków na tyczce, dla najmłodszych. Znajdowały się tam również urządzenia i specjalne boiska do gier. W zajęciach brała udział młodzież szkolna i rzemieślnicza. Na czele każdej grupy stał przewodnik, który organizował i prowadził gry każdej grupy zgodnie z planem zajęc. Wielką tradycją parku były mundurki dla młodzieży. Pomiędzy grupami organizowano współzawodnictwo, był to jeden z elementów formowania więzi grupowej wśród młodzieży. Wszystkich uczestników obowiązywał regulamin. Park stał się ośrodkiem opracowywania szerszych programów wychowawczych. Park Jordana był wzorowym ośrodkiem pozaszkolnego wychowania nawet za granicą. Jordan był głęboko przekonany o walorach wychowawczych gier i zabaw. Jego idea wywarła wpływ na wychowanie pozaszkolne.

ZESTAW III PYTANIE 3POWSZECHNE WYCHOWANIE FIZYCZNE W SZKOLNICTWIE II RP W II RP wychowanie fizyczne dzieci i młodzieży miało stanowić integralny składnik procesu wychowawczego, równorzędny w stosunku do innych dziedzin. Podnosząc wysoką rangę wf postulowano szeroki jego wymiar w programach szkolnych. Postulaty te stanowiły wytyczne do praktycznej działalności przez cały okres 20-lecia i realizowane były w miarę rozwoju naszego szkolnictwa i jego wyposażenia. Dokonywał się postęp w dziedzinie kształcenia nauczycieli, doskonalenia programów i rozbudowy urządzeń. Realizacja założeń programowych wychowania fizycznego w początkowych latach niepodległości była bardzo trudna. Odczuwano rażący brak kadr i niezbędnych urządzeń. Najtrudniejsze warunki występowały w szkołach podstawowych, zwłaszcza na terenach wschodnich, gdzie istniały liczne szkoły nisko zorganizowane, w licznych, często wynajętych i nie przystosowanych budynkach. Nawet lekcje gimnastyki nie wszędzie mogły być realizowane z powodu braku nauczycieli i niezbędnych urządzeń. Tam, gdzie były realizowane posługiwano się przeważnie popularnym podręcznikiem A Filipowicza pt. „Gimnastyka metodyczna dal szkół początkowych”. W szkołach średnich obowiązywał wymiar 2 godzin tygodniowo zorganizowanych zajęć ruchowych po lekcjach. Szczegółowy program ćwiczeń zawierał: ćwiczenia porządkowe, kształtujące, równoważne, stosowane (chód, bieg, rzuty) ponadto – zabawy i gry, tańce, pływanie, wioślarstwo, narciarstwo, kolarstwo, i inne. Był to więc program wszechstronnego usprawniania młodzieży nawiązywał do najlepszych naszych tradycji i postulatów. Program wychowania fizycznego ulegał ciągłemu doskonaleniu zarówno lekcji wf jak i zajęć pozalekcyjnych. Program z roku 1933 przewidywał 2 godziny lekcyjne ćwiczeń cielesnych w tygodniu, 2 godziny w tygodniu zabaw i gier ruchowych, sportów i ćwiczeń polowych, ponadto 10 minut codziennej gimnastyki, prowadzonej pod opieką nauczyciela przed pierwszą lekcją. W latach 30 szkoła polska dysponowała już dobrze wykształconą kadrą nauczycieli wf, a wf jako przedmiot szkolny i dziedzina pozaszkolnej działalności młodzieży uzyskało odpowiednią rangę. Postęp szkolnego wf był możliwy m.in. dzięki rozbudowie urządzeń.

ZESTAW III PYTANIE 4ZARZĄDZANIE KULTURA FIZYCZNĄ NA SZCZEBLU LOKALNYMPo przemianach październikowych w Polsce, w 1956r. Uchwalono bardziej elastyczną ustawę z 25 stycznia 1958roku o radach narodowych, w której przewidziano pewna decentralizację zarządzania na szczeblu lokalnym. Wszelkie sprawy niezastrzeżone ustawowo na rzecz innych szczebli administracji należały do właściwości powiatowych rad narodowych oraz ich prezydiów. Do kategorii tych spraw zaliczano także kulturę fizyczna i turystykę. Pod wpływem ustawy z 1960r nastąpiły również istotne zmiany w zarządzaniu kulturą fizyczną na szczeblu lokalnym. Wydano rozporządzenie o szczegółowej organizacji i zakresie działań. Komitety były terenowymi organami administracji państwowej zarządzającymi tymi dziedzinami życia społecznego. Były one obligatoryjnie tworzone na szczeblu centralnym, wojewódzkim i powiatowym oraz w miastach stanowiących powiaty miejskie. Po 1960r komitety kultury fizycznej i turystyki w terenie działały zarówno na podstawie uchwał swoich rad narodowych jak również wytycznych komitetów wyższego szczebla. W jednostkach podziału administracyjnego sprawy zarządzania KF weszły do właściwości terenowych organów administracji państwowej. Zajmowały się one fachową pomocą pieniędzmi, podstawowymi inwestycjami. Na szczeblu wojewódzkim tych komitetów przewidziano podkomitety: KF i turystyki. Kolejne wytyczne dla WKKFiT oraz PKKFiT zostały wydane jako załącznik do zarządzenia przewodniczącego o KKiT z 1967r. Dotyczyły one zakresu działania oraz organizacji wewnętrznej. Na mocy przepisów rozporządzenia rady ministrów z 20 marca 1970r w sprawie zasad tworzenia wydziałów przez prezydia rad narodowych, postanowiono, że tworzenie komitetów KF i turystki mogło następować w miastach za zgodą właściwego prezydium powiatowego. Komitety podobnie jak cała władza działały w skrajnie centralistycznym systemie nakazowo-rozdzielczym. W połowie lat 60 eksperymentalnie zaczęto powoływać lokalne komitety KF i turystyki. W 1966 w województwie kieleckim zapoczątkowano powoływanie komitetów KF i turystyki na najniższym szczeblu administracyjnym tj., gromad. Komitety na szczeblu gromad były powoływane przez prezydia gromadzkich rad narodowych i działały na podstawie wytycznych gromadzkich rad narodowych. Miały one obradować raz na kwartał, zaś minimalne quorum wynosiło 4 osoby. Barierą dalszych zmian w zakresie reform zarządzania kulturą fizyczną na wszystkich szczeblach w omawianym okresie były nieprzekraczalne granice systemowe. ZARZĄDZANIE PO ROKU 1975W drugiej połowie 1975 roku po likwidacji powiatów i wprowadzeniu z dniem 1 czerwca 1975r dwustopniowego podziału administracyjnego państwa na gminy i województwa, administracja KF była już dostosowana do nowych reguł i zasad zarządzania państwem. W wyniku reformy administracyjnej przywrócono gminy w miejsce gromad, likwidując jednocześnie powiatowy szczebel zarządzania. Od 1975r odrębne wydziały KF i turystyki miały istnieć we wszystkich 49 województwach. Po zakończeniu reformy GKKFiT nie miał już tak znacznego wpływu na pracę aparatu terenowego w zakresie spraw KF i turystyki. Na terenie jednostki administracyjnej mógł działać tylko jeden ośrodek, a zatem w ówczesnych warunkach jakakolwiek konkurencja była wykluczona. Ustawy z 1978r nie naruszyły modelu kierowania kulturą fizyczną na szczeblu lokalnym ustalonego w toku kolejnych reform administracji terenowej z lat 1973-1975. po 1978r struktura zarządzania kulturą fizyczną w nowoutworzonych województwach została bez zmian. W sytuacji organizacyjno-prawnej, jaka wytworzyła się w drugiej połowie lat 70 w celu racjonalnego sterowania kulturą fizyczną istniały dwie możliwości: A) przejście kierowania kultura fizyczną przez autentyczne czynniki społeczne, B) powołanie nowego centralnego organu rządowego do spraw kultury fizycznej. Jednak panujące wówczas poglądy skutecznie uniemożliwiły realizację powyższych koncepcji. Reformy z połowy lat 70 nie miały zatem nic wspólnego z wizją samorządowego społeczeństwa obywatelskiego.

ZESTAW III PYTANIE 5NAJWIĘKSZE OSIĄGNIĘCIA POLSKIEJ PIŁKI NOŻNEJJednym z pierwszych i najważniejszych sukcesów polskiej piłki nożnej jest wstąpienie do międzynarodowych federacji piłkarskich UEFA w 1955r i do FIFA w 1923r. Kolejnym sukcesem było rozegranie pierwszego międzypaństwowego meczu w 1921 roku gdzie przegrała z Węgrami 1-0. było to w Budapeszcie 18 grudnia. Najważniejsze osiągnięcia polskiej reprezentacji to:1złoty medal za 1. miejsce w Igrzyskach Olimpijskich Monachium 1972 2srebrny medal w Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu w 1976r.3srebrny medal w Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie w 1992r.4brązowy medal na Mistrzostwach Świata w Monachium w 1974r.5brązowy medal na Mistrzostwach Świata w Hiszpanii w 1982r.Piłkarska reprezentacja Polski jak na razie występowała na MŚ siedem razy. Pierwszy raz wystąpiła na nich w 1938roku.W dotychczasowych mistrzostwach świata osiągnęła następujące rezultaty: 1938 – 1/8 finału, 1974 – trzecie miejsce, 1978 – druga runda, 1982 – trzecie miejsce, 1986 – 1/8 finału, 2002 – faza grupowa, 2006. W mistrzostwach europy Polska ani razu nie wystąpiła, ponieważ się nie zakwalifikowała.W igrzyskach olimpijskich osiągnęła rezultaty: 1924 – pierwsza runda, 1936 – czwarte miejsce, 1952 – druga runda, 1960 – pierwsza runda, 1972 – srebrny medal, 1976 – srebrny medal, 1992 – srebrny medal.W piłce nożnej klubowej również nie mamy wielkich osiągnięć. Najlepiej reprezentowały się drużyny Górnika Zabrze, Legii Warszawa i Ruchu Chorzów. Górnik Zabrze osiągnął następujące wyniki: finalista Pucharu Zdobywców Pucharów – 1969/1970, 1/4 finału Pucharu Zdobywców Pucharów – 1970/1971, 1/4 finału Pucharu Karla Rappana 1966/1967.Ruch Chorzów osiągnął następujące wyniki: 1/4 finały Pucharu UEFA 1973/1974, finalista Pucharu INTERTOTO 1998.Legia Warszawa osiągnęła: półfinał Pucharu Zdobywców Pucharów 1990/1991, 1/4 finału Ligii Mistrzów 1995/1996, 1/4 finału PEMK 1970/1971

ZESTAW IV PYTANIE 1DZIAŁALNOŚĆ KOMISJI DUKACJI NARODOWEJ W ZAKRESIE RUCHOWYM W SZKOLNICTWIE KEN ustanowiona została w 1773r. Była pierwszym w Europie państwowym urzędem szkolnym sprawującym nadzór nad wszystkimi szkołami w kraju. W XIXw. WF wkracza do szkol jako przedmiot analogiczny do innych przedmiotów nauczania. Tworzy się nowa specjalność – nauczyciela wychowania fizycznego. Na podstawie źródłowych studiów nad wychowaniem fizycznym w szkołach Komisji Edukacji Narodowe, można stwierdzić, iż w planie wychowawczym szkol aktywność ruchowa młodzieży zajmowała pozycje kluczowa. W szkołach Komisji realizowana była dewiza by z edukacja moralna wiążąc edukacje fizyczna. Dokonał się w ten sposób awans wychowania fizycznego w szkołach Komisji Edukacji Narodowej do rzędu podstawowego środka wychowawczego. Zakres i zadania rekreacji formułują Ustawy Komisji Edukacji Narodowej. Wyrażają one tendencje by aktywność ruchowa młodzieży przesycała jej codzienne życie zarówno w szkole jak i poza szkoła. W rozdziale „Czas wolny od nauki” znajdziemy zalecenie, ze oprócz dni rekreacyjnych powinien być czas wolny wyznaczony na rozrywkę dla dzieci w domach lub na świeżym powietrz. Zadbać o to powinni prefekci z dyrektorami. Jest to jedna z tych tendencji wychowawczych które zapewniały jej duży wpływ na dalszy rozwój teorii i praktyki wychowania fizycznego w szkole polskiej.

ZESTAW IV PYTANIE 2SYSTEM KSZTAŁTOWANIA KADR W II RZECZYPOSPOLITEJ W wyniku walki zbrojnej na frontach 2 wojny światowej oraz eksterminacji hitlerowskiej ponieśliśmy ogromne straty w kadrze fachowej wych. Fiz. Bezpośrednio po zakończeniu wojny najpilniejszym zadaniem stało się wiec kształcenie kadry zarówno dla szkolnictwa jak i związków sportowych. Już w roku 1945 znowily działalność studia wych. Fiz. na uniwersytetach w Poznaniu i Krakowie. W 1946 wznowiła działalność akademia wych. Fiz. w Warszawie a przy uniwersytecie wrocławskim powołano 3-letnie studium wych. Fiz.W roku 1950 3-letnie studia wych. Fiz. na uniwersytetach w poznaniu Krakowie Wrocławiu zostały przekształcone w samodzielne wyższe szkoły wych. fizycznego. Potrzeby kadrowe były tak duże ze konieczne było kształcenie kadr w trybie przyspieszonym. Dla tych celów powoływano kursy przysposobiajace do zawodu nauczyciela wych. Fiz. W roku 1957 funkcjonowało 18 takich liceów. W 1954 ministerstwo oświaty przystąpiło do organizacji 2 letnich studiów nauczycielskich o kierunku WF na podbudowie szkoły średniej. W latach 1954-1968 wykształciły one 7 tys. nauczycieli WF. Szkolnictwo wykazywało jednak coraz większe zapotrzebowanie na kadry pedagogiczne o wyższym wykształceniu. W roku 1968 podjęto decyzje o likwidacji 2-letnich studiów nauczycielskich. W ich miejsce powołano 3-letni wyższe szkoły nauczycielskie. W 1968/69 funkcjonowało już 8 takich szkol. Karta praw i obowiązków nauczyciela z roku 1973 ustalała wymóg wyższego wykształcenia dla wszystkich nauczycieli.

ZESTAW IV PYTANIE 3CENTRALNE ZARZĄDZANIE KULTURĄ FIZYCZNĄ W POLSCE 16.I.1946r. Prezydium Krajowej Rady Narodowej zatwierdziło dwa istotne dla kultury fizycznej dekrety: o utworzeniu urzędów i rad wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego oraz o powszechnym obowiązku wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego. Pierwsza organizacja państwowego zarządzania sprawami kultury fizycznej działała tylko 2 lata. Powyższy dekret powołał przy Ministerstwie Obrony Narodowej, Państwowy Urząd Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego. Zadaniem urzędu było nadzorowanie i kierowanie wszelkimi pracami związanymi z kultura fizyczna w Polsce Ludowej. Najistotniejszym rozstrzygnięciem władz centralnych była ustawa sejmowa z dnia 25 II 1948 r. o powszechnym obowiązku przysposobienia wojskowego młodzieży oraz organizacji spraw kultury fizycznej i sportu. Powołała ona do życia Główny Urząd Kultury Fizycznej, który istniał w latach 1948-1949. Decydujące znaczenie z politycznego punktu widzenia dla ewolucji modelu kultury fizycznej w Polsce miała uchwala Biura Politycznego KC PZPR z dnia 28 IX1949 r. w sprawie kultury fizycznej i sportu. Natomiast ustawa grudniowa z 1949 r. powołała Główny Komitet Kultury Fizycznej, który stal się centralnym organem administracji państwowej, działającym przy Prezesie Rady Ministrów. Terenowymi organami stały się wojewódzkie, powiatowe i miejskie komitety kultury fizycznej. Ukształtowana w 1949 r. struktura organizacyjno-prawna kultury fizycznej przetrwała do 1957 r. na podstawie uchwal GKKF z dnia 26 X 1956 r. w sprawie demokratyzacji ruchu sportowego i z 23 XI 1956 r. o przeprowadzeniu prac nad nadawaniem osobowości prawnej klubom sportowym, a także z dnia 30 IV 1957 r. w sprawie ustalenia podstawowych zasad organizacyjnych oraz trybu tworzenia klubów, związków i federacji sportowych. W tym okresie, tj. w 1957 r., w ramach powszechnej kultury fizycznej powstały masowe w swym założeniu organizacje, takie jak Towarzystwo Krzewienia Kultury Fizycznej i Szkolny Związek Sportowy. Kolejne zmiany zostały zapoczątkowane w 1960 r. Mianowicie w myśl lutowej ustawy sejm uchwalił zmiany dotyczące organizacji kultury fizycznej. W wyniku likwidacji Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Komitetu ds. Turystykii ich miejsce zajął Główny Komitet Kultury Fizycznej i Turystyki. Należy dodać, ze terenowymi organami administracji państwowej były komitety kultury fizycznej i turystyki w województwach, wydzielonych miastach i powiatach. Skład osobowy tych komitetów był podobny do składu organu centralnego, a przewodniczących powoływały prezydia wojewódzkich rad narodowych przy akceptacji Przewodniczącego GKKFiT. W 1967 r. Prezes Rady Ministrów uprawomocnił oddolne inicjatywy środowisk społecznych, w wyniku których powoływano gromadzkie komitety kultury fizycznej i turystyki. Wspomniane zarządzenie pozwoliło objąć struktura organizacyjna komitetów kultury fizycznej i turystyki wszystkie szczeble administracji państwowej.

ZESTAW IV PYTANIE 4WYMNIEŃ NAJWAŻNIEJSZE NORMY PRAWNE DOTYCZĄCE KULTURY FIZYCZNEJ W LATACH 1918-1989 Po 1918 odrodziły się organizacje sportowe w tym sokol, to stowarzyszenie w odrodzonej polsce działalo na podstawie dotychczasowych przpisów prawnych wydanych przez państwo zaborcze. W 1932 zostało wydane w Polsce prawo o stowarzyszeniach. Był to akt normatywny rangi rozporządzenia o mocy ustawy. Wszedł w życie w 1933, dotyczył on wszystkich stowarzyszeń w tym także stowarzyszeń i klubów sportowych. W 1920 został zarejestrowany status związków polskich TGS w Polsce. Po przewrocie majowym w 1926 Sokół poparł opozycję wobec rządzącej sankcji, zabroniono wówczas funkcjonariuszom przynalezność do Sokoła. Władze państwowe odmawiały dotacji do gniazd Sokolich. W 1938 została uchwalona ustawa o szkołach wyższych, ograniczyła ona dotychczasowe autonomie szkół wyższych. Przewidywała, że stowarzyszenia akademickie mogą działa jedynie w obrębie jednej danej uczelni. W 1938 wydano ustawę o objęciu obowiązkiem WF studentów I roczniku niektórych kierunków studiów, przede wszystkim pedagogicznych. Projektu tego jednak nie wniesiono do obrad sejmu. Na przłomie lat 1938/39 senat UJ w Krakowie podjął uchwałę o objęciu obowiązkiem WF wszystkich studentów uczelni którzy nie uczęszczają na szkolenie wojskowe w ramach legii akademickiej. W 1948 kiedy władze uznały, że sytuacja polityczna w Polsce jest opanowana, postanowiły przeforsować radziecki model w kulturze fizycznej, odrzucając rodzime tradyje. Model ten obowiązywał w Polsce do 1956. Przez ten model w latach 40-tych rozwiązano organizacje takie jak Sokół, KSM. W 1961 została uchwalona ustawa o rozwoju systemu i wychowania. Poraz pierwszy w warunkach Polski Ludowej ustawa ta przywiązywała tak szczególna uwage do wychowania fizycznego dzieci i młodzieży. W 1967 minister oświaty i szkolnictwa wyższego wydał zarządzenie w sprawie „Świeta sportu szkolnego”. Kolejnym krokiem milowym w dalszym upowszechnianiu i rozwoju sportu szkolnego było zarządzenie ministra oświaty i szkolnictwa wyższego z 1971 w sprawie zasad współdziałania organizacji społecznych ze szkołami w realizacji zadań wychowawczych. Niewątpliwą pomoca dla działalności ZSZ stało się kolejne zarządzenie ministra z 1971 w sprawie nadobowiązkowych zajęć z WF i sportu w szkołach wyższych. W 1973 została podjęta uchwała nr 85 rady ministrów w sprawie dalszego rozwoju kultury fizycznej. W 1989 opublikowany został „Raport o kulturze fizycznej w Polsce” w jego ramach ukazało się opracowanie na temat wychowania fizycznego

ZESTAW IV PYTANIE 5NAJWIĘKSZE OSIĄGNIĘCIA POLSKIEJ SIATKÓWKI (MĘSKIEJ I ŻEŃSKIEJ) Choć początki siatkówki sięgają w Polsce lat 20. poprzedniego stulecia, to w pierwszych oficjalnych meczach reprezentacje Polski wystąpiły dopiero po II wojnie światowej - w 1948 r. z Czechosłowacją. I co ciekawe, kobiety debiutowały, dwa tygodnie wcześniej niż mężczyźni (14 i 28 lutego). Do dziś (lato 2005) panie rozegrały ponad 1300 międzypaństwowych meczów, a panowie - ponad 1500. Największe sukcesy w historii Polki odnoszą w ostatnich latach - dwukrotnie zostały mistrzyniami Europy. Najpierw, w 2003 roku w Turcji, następnie w 2005 r. w Chorwacji. Warto dodać, że dotychczas obrona tytułu mistrzyń

ZESTAW V PYTANIE 1WYMIEŃ OGÓLNOPOLSKIE ZLOTY SOKOLE W OKRESIE PRZED I WOJNĄ ŚWIATOWĄ ORAZ W OKRESIE MIĘDZYWONEJJYMNajbardziej widowiskową formą działania Sokoła były zloty. Odbywały się one dość często na wszystkich szczeblach od okręgu w górę. Miały na celu: prezentowanie efektów poszczególnych jednostek, wzmacnianie rywalizacji, efekt propagandowy na zewnątrz. Od 1867 r. do 1939 r. w Polsce i okręgach sokolstwa polskiego na emigracji odbyło się kilkaset zlotów o różnej skali i na różnych szczeblach struktury (w tym 8 zlotów wszechzwiązkowych sokolstwa polskiego). W 1922 r. w Lublinie, we Lwowie 1933 r., w Poznaniu 1929 r., w Cieszynie 1923 r., w Wilnie 1924 r., w Bydgoszczy, w Warszawie 1925 r., w Katowicach 1937 r., w Inowrocławiu 1924 r. 1892 pierwszy zlot sokoła w Lwowie przy współ udziale 30 tyś rzeszy sokołów z Galicji oraz ziem zaboru Pruskiego i delegacji sokołów czeskich.1894 Drugi zlot sokoła odbył się w Lwowie z okazji Krajowej wystawy . 1896 3 zlot sokoła w Krakowie.1903 czwarty zlot sokoła w Lwowie. 1910 krowie w 500. Rocznicę zwycięstwa pod Grunwaldem. Organizatorem tego zlotu było sokolstwo, mimo ze wzięło w nim udział wiele org. z całej polski.

ZESTAW V PYTANIE 2CHRZEŚCIJAŃSKIE ZRZESZENIA KULTURY FIZYCZNEJ (KSM YMCA) I ICH ZNACZENIE DLA ROZWOJU KULTURY FIZYCZNEJ W POLSCE.Równolegle ze wzrostem wychowania fizycznego w szkołach następował rozwój pozaszkolnych instytucji wychowania fizycznego i sportu. Wśród młodzieży wielką popularnością cieszyło się stowarzyszenie YMCA (Young Mens Christian Association), które od roku 1864 wprowadziło do swej działalności obszerny Program , rekreacji fizycznej obejmująca zarówno gimnastykę , gry zespołowe i lekkoatletykę. W roku 1869 powstały dwa pierwsze boiska sportowe YMCA New York & St. Louis. Powodzenie ich okazało tak duże, do roku 1875 liczba urosła do 350. KSM było częścią składową Akcji Katolickiej, dlatego też w celu poznania jego historii należy sięgnąć do dziejów tego wielkiego dzieła Kościoła. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. istniały, szczególnie na ziemiach zaboru pruskiego i austriackiego różne organizacje. W 1926 r., pod wpływem encykliki "Ubi arcano", doszło do zwołania Katolickiego Zjazdu w Warszawie, który skierował petycję do Episkopatu o zorganizowanie Ligi Katolickiej, na co biskupi odpowiedzieli pozytywnie. Na wzór włoski utworzono 4 organizacje zwane kolumnami: Katolicki Związek Mężów (KZM) z siedzibą w Warszawie, Katolicki Związek Kobiet (KZK) z siedzibą w Krakowie (tymczasowo w Poznaniu), Katolicki Związek Młodzieży Męskiej (KZMM) i Katolicki Związek Młodzieży Żeńskiej (KZMŻ), oba z siedzibą w Poznaniu. W skład związków ogólnopolskich wchodziły odpowiadające im stowarzyszenia diecezjalne: Katolickie Stowarzyszenie Mężów (KSM), Katolickie Stowarzyszenie Kobiet (KSK), Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Męskiej (KSMM) i Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Żeńskiej (KSMŻ). Działalność KSMM i KSMŻ, prowadzona pod hasłem "Budujmy Polskę Chrystusową", była bardzo bogata. Można podzielić ją na 4 grupy: 1. Działalność religijna. Udział w sakramentach świętych, częsta spowiedź i szczególny kult Eucharystii przejawiający się w adoracjach, procesjach, 2. Działalność kulturalno-oświatowa. Stanowiło ją przede wszystkim ciągłe kształcenie członków KSMM i KSMŻ. Kierownictwa stowarzyszeń kształcono na kursach, zjazdach, zlotach, wizytacjach oddziałów. Szerokie rzesze członkowskie kształcono przez akcję odczytową. Największym powodzeniem u młodzieży cieszyły się imprezy sportowe, wycieczki, obozy, przedstawienia, akademie, wieczornice oraz szkolenia zawodowe (przysposobienie rolnicze, kursy higieny, prowadzenia gospodarstwa domowego itd.). Ważną rolę w formacji członków młodzieżowych kolumn Akcji Katolickiej stanowiły czasopisma: "Przyjaciel Młodzieży" wydawany przez KZMM i "Młoda Polska" – KOMŻ Duże znaczenie miały też specjalnie pisane serie książkowe i filmy, np.: w 1934 r. powstała w Katowicach Centrala Filmowa mająca na celu zaopatrywanie kin parafialnych w wartościowe filmy. 3. Działalność charytatywna. 4. Działalność społeczno-patriotyczna. Młodzież zrzeszona w Akcji Katolickiej chciała wpływać na losy i kształt Ojczyzny. Stąd wielkie znaczenie miało budzenie postaw patriotycznych. Obchodzono uroczyście rocznice ważnych wydarzeń, święta narodowe, szczególnie rocznice odzyskania niepodległości i powstań narodowych. Niestety, wybuch II wojny światowej

ZESTAW V PYTANIE 3TZW KONSTYTUCJA SPORTOWA W ROKU 1935 I JEJ KONSEKWENCJE DLA RUCHU SPORTOWEGO W POLSCETa sportowa konstytucja spowodowała bardzo znaczne ograniczenie demokracji w społecznym ruchu sportowym . Należy przy tym stwierdzić, że w niektórych krajach europejskich podążano tą samą drogą , pozostawiając społecznemu ruchowi sportowemu niewielki margines samorządności i samodzielności . Po mimo obcych niektórym środowiska robotniczym treść ideowa z w zakresie działalności wychowawczej PUWFiPW posiada on znaczne zasługi w rozwoju wychowania fizycznego w Polsce. Być może były by onewiększe, gdyby nie eksponowana działalność na rzecz przysposobienia wojskowego i gdyby władze centralne stworzyły PUWFiPW solidniejsze podstawy materialne

ZESTAW V PYTANIE 4WYCHOWANIE FIZYCZNE W SZKOLE W OKRESIE POLSKI LUDOWEJ Polska po wojnie miała wiele do odrobienia w dziedzinie wychowania fizycznego. W latach powojennych rozpoczął się proces jej odbudowy na podstawie socjalistycznego ustroju społeczeństwa i kultury. Upowszechnienie wychowania fizycznego i sportu były podstawowymi założeniami pierwszej w naszym kraju ustawy o powszechnym obowiązku przysposobienia zawodowego, wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego młodzieży. Uchwała biura politycznego KC PZPR z września 1949 r. sformułowała podstawy ideowe na których został oparty rozwój kultury fizycznej. Ustawa ta dotyczyła wychowania młodego człowieka świadomego twórcy nowego sprawiedliwego ustroju. W procesie tym ważną role stanowi wychowanie fizyczne i sport, które przez podnoszenie sprawności i stanu zdrowia narodu przysposabia go do wydajnej pracy i obrany ludowej ojczyzny.Wychowanie dzieci i młodzieży w szkołach i uczelniach miało charakter obowiązkowy. Treści programowe oraz rozwiązania metodyczne były zróżnicowane i uwzględniały kryteria w zależności od wieku jak i specyfiki programowej uczelni np. szkoły ogólnokształcącej czy zawodowej. Wychowanie fizyczne w Polsce ludowej miało traktowane było jako integralny element ogólnego procesu wychowawczego. Pierwszy etap programu wychowania fizycznego dla 8 letniej szkoły podstawowej ukazała się w roku 1947 r. W latach 1949 – 1950 ukazały się programy wych – fiz dla pełnej 11 letniej szkoły. Programy te szeroko ukazywały brak odpowiednich kadr i odpowiedniego wyostrzenia szkół. Następny etap rozwoju przypada na lata 1949 – 1961 wówczas nacisk położono na szkoły zawodowe było to związane z chęcią uprzemysłowienia kraju. W latach 1956 – 1959 zostały przeprowadzone badania w całym kraju oparte na różnych wariantach programowych wych. – fiz w szkołach np. ( różne liczby godzin 2 – 6 tygodniowo oraz programy oparte na ćwiczeniach systematycznych, gimnastyka i lekkoatletyka, a także programy gdzie prym wiodły gry sportowe). Wyniki tych badań stanowiły podstawę do kolejnych reform i tworzenia nowych programów wychowania fizycznego. W ramach ogólnej reformy z roku oświatowej z roku 1961. W latach 1963 – 1966 opracowano nowe programy wych-fiz dla szkół ogólnokształcących i zawodowych i zmodyfikowano wych-fiz dla przedszkoli. Modernizacja zmierzała do tego by uwzględnić poza ćwiczeniami systematycznymi o charakterze ogólno rozwojowym i korektywnym uwzględnić: gry sportowe, taniec, pływanie i sporty zimowe. Postęp w kształceniu nauczycieli zakładał indywidualizacje w doborze treści i metod, które wynikały z zainteresowań młodzieży. Obowiązkiem wych-fiz objęto także wyższe uczelnie. Następny etap doskonalenia systemu wych-fiz i oświaty miał miejsce w 1973 r. gdy Rada Ministrów podjęła decyzje uchwałę o sprawie dalszego rozwoju wych-fiz, rekreacji ruchowej i sportu wyczynowego.

ZESTAW V PYTANIE 5SPORT LUDNOŚCI ŻYDOWSKIEJ W RZESZOWIE W OKRESIE MIĘDZYWOJENNYM.U źródeł powstających i rozwijających się żydowskich organizacji sportowych leżał utworzony końcem IX stulecia ruch syjonistyczny oraz wytyczne Maxa Nordaua i Teodora Herzla też idea odbudowy państwa żydowskiego została połączona z kwestią fizycznego odrodzenia Żydów. Nie mogli oni jak dotychczas spędzać wolnego czasu, jedynie w kawiarniach na spacerach i deptakach mieszkając często w zaniedbanych i zakurzonych gettach. Odrodzenie fizyczne miało służyć przede wszystkim powstaniu nowego modelu Żyda: ”Żyd muskularny”, „Żyd dumny” którzy jako przyszli obywatele państwa żydowskiego musieli być wystarczająco silni i wysportowani. W odpowiedzi na wezwanie Herzla i Nordaua zaczęły powstawać organizacje sportowe i gimnastyczne „Makkabi”. Nazwa ta była nawiązana do powstania przeciwko greckim wojskom. Do największego rozwoju organizacji „Makkabi” doszło po zakończeniu I wojny światowej. W roku 1932 Związek zorganizował pierwszą w historii żydowską olimpijską ,tzw. Makkabiadę. Została ona urządzona w Palestynie. W dniach od 28 marca do 6 kwietnia w Tel-Aviwie walczyło ze sobą w zmaganiach sportowych setki Żydów z całego świata dając przy tym niesłychany popis entuzjazmu i jedności. Po sukcesie olimpiady Związek zorganizował Igrzyska Zimowe odbyły się w dniach 2-5 lutego 1933r. W Zakopanem. W okresie międzywojennym w Polsce działały 2 nurty organizacji sportowych skupiających ludność pochodzenia żydowskiego. Pierwszym był nurt robotniczy. W jego ramach skupione były kluby należące do: Związku Robotniczych Stowarzyszeń Sportowych (ZRSS) Komunistycznej Partii Polski (KPP) i Związku Młodzieży Komunistycznej (ZMK).W klubach tych najczęściej uprawiano piłkę nożną tenis stołowy lekkoatletykę i boks. W roku 1938 żydowskie kluby sportowe zrzeszone w ZRSS stanowiły 13% ogółu klubów żydowskich w Polsce. Wśród nich najżywotniejszy był Żydowski Robotniczy Klub Sportowy „Hapoel” Katowice oraz Robotnicze Stowarzyszenie Wychowania Sportowego „Gwiazda” z Nowego Sącza. Oba te kluby posiadały po 11 sekcji sportowych. Pod wpływami Komunistycznej Partii Polskiej i ZMK istniało w 1927r. 76 klubów żydowskich .Drugim nurtem był nurt mieszczański. Jego reprezentantem był klub „Makkabi” .W 1915r. w Warszawie zostało założone Żydowskie Towarzystwo Gimnastyczno Sportowe „Makkabi”(ŻTGS).Jego celem było krzewienie i popularyzacja kultury fizycznej wśród społeczeństwa żydowskiego Warszawy. W 1921r. powstała sekcja piłki nożnej a w latach następnych: lekkoatletyki boksu gier sportowych pływanie i inne. Godny uwagi w okresie międzywojennym był rozwój żydowskiego robotniczego ruchu sportowego Warty odnotowania był również fakt że zawodnicy żydowskich klubów sportowych zdobywali tytuły mistrzów Polski oraz startowali w barwach reprezentacji Polski w niektórych dyscyplinach.