Spis treści
1. Obligatoryjne i fakultatywne źródła informacji 3
3. Specyficzne cechy nieruchomości 4
4. Składniki rynku nieruchomości 5
5. Ekonomiczne podstawy rynku nieruchomości 6
Obligatoryjne źródła informacji:
księgi wieczyste,
kataster nieruchomości,
geodezyjna ewidencja sieci uzbrojenia terenu,
studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego,
miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego,
państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny,
tabele i mapy taksacyjne.
Fakultatywne źródła informacji:
branżowe systemy informacyjne o sieciach uzbrojenia terenu i o budynkach wchodzących w skład zasobów komunalnych, zrzeszeń właścicieli prywatnych, spółdzielni mieszkaniowych itp.,
dokumentacja techniczna i projektowa, szkice obmiaru obiektów budowlanych,
wykazy prowadzone przez urzędy skarbowe,
bazy danych o cenach i wartościach nieruchomości prowadzone przez administrację rządową, samorządową, stowarzyszenia( np. rzeczoznawców majątkowych), biura pośrednictwa i obrotu nieruchomościami, i wiele innych jednostek organizacyjnych,
bazy danych prowadzone przez firmy i towarzystwa ubezpieczeniowe,
opracowania statystyczne, zbiory jednostkowych wskaźników cenowych z budownictwa, katalogi nakładów rzeczowych.
Nieruchomości jako dobra wolne lub produkty są używane i eksploatowane w różnych obszarach działalności człowieka (przemyśle, budownictwie, rolnictwie, usługach, mieszkalnictwie itp.).
Spełniają one różnorodne funkcje.
Funkcje szczegółowe (10 funkcji):
Funkcja użytkowa;
Inwestycyjna;
Prawna;
Kredytowa;
Fiskalna;
Katastralna;
Zarządzania;
Nieruchomość jako przedmiot obrotu;
Spekulacyjna;
Lokacyjna.
Zagregowane funkcje nieruchomości:
Nieruchomość jako towar:
nieruchomość jako źródło dochodów,
nieruchomość jako przedmiot badań.
Nieruchomość (grunt i obiekt) jako czynnik produkcji:
nieruchomość jako przestrzeń spełniająca funkcje życiowe,
nieruchomość spełniająca funkcję usługowe.
Nieruchomości posiadają szereg cech, które wyróżniają je z pośród innych dóbr. Identyfikacja tych cech i ich analiza mają istotne znaczenie w procesie gospodarowania, zarządzania i obrotu.
Cechy fizyczne:
stałość w miejscu, stałość w czasie,
indywidualny charakter (złożoność i różnorodność),
niepodzielność,
zmienność warunków użytkowania.
Cechy ekonomiczne:
lokalizacja,
deficytowość,
trwałość i współzależność,
wysoka kapitałochłonność (potrzeba kredytu),
niska płynność.
Cechy instytucjonalno-prawne:
instrumenty prawne,
instrumenty ekonomiczne,
uczestnictwo w procesie gospodarowania i obrotu nieruchomościami,
szeregu instytucji i podmiotów gospodarczych (obligatoryjne lub fakultatywne).
Cechy specyficzne rynku nieruchomości:
Rynek nieruchomości jest rynkiem heterogenicznym (niejednolitym);
Na tym rynku występuje tzw. uwarstwiony popyt (nagromadzenie popytu w czasie);
Cechą tego rynku jest duża rozpiętość cenowa (na te same i podobne nieruchomości);
Rynek nieruchomości jest mało doskonały (niedoskonały);
Rynek nieruchomości ma lokalny charakter;
Trudny dostęp do informacji i ograniczona ich wiarygodność;
Rynek nieruchomości jest mało efektywny;
Na rynku nieruchomości występuje relatywnie szeroki zakres interwencjonizmu państwowego;
Rynek nieruchomości wymaga obsługi przez określone instytucje i podmioty;
Relatywna rzadkość zawieranych transakcji.
Przedmiotami omawianego rynku są różnego rodzaju nieruchomości zróżnicowane pod względem cech fizycznych, funkcjonalnych użytkowych, przestrzennych, a także własności, lokalizacji itp. Grunty orne, działki budowlane, sady, mieszkania, lokale usługowe, budynki i lokale produkcyjne, magazyny, garaże, hotele i wiele innych.
Prawo własności jest najpowszechniejszą i najpełniejszą formą władania nieruchomością. Jest to prawo zbywalne, przenaszalne i dziedziczne. Te atrybuty prawa własności pozwalają wskazać podstawowe drogi jego przenoszenia: transakcja kupna-sprzedaży, akt darowizny, spadek. Nabycie tego prawa Mozę też odbyć się poprzez ekwiwalentną zmianę , uwłaszczenie ,restytucję lub egzekucję. Utrata praw własności może być wynikiem np. wywłaszczenia lub eksmisji. Do innych form władania nieruchomością lub jej częścią można zaliczyć użytkowanie, dzierżawę (najem) użyczenie, zarząd i inne.
Podmiotami rynku nieruchomości są bowiem:
osoby fizyczne,
różnego rodzaju spółki,
przedsiębiorstwa produkcyjno-usługowe sektora prywatnego i publicznego,
instytucje samorządowe,
skarb państwa,
podmioty zagraniczne itp.
Na rynku nieruchomości instytucje rynkowe można zatem określić jako zbiór jednostek organizacyjnych w ramach administracji państwowej, jednostek gospodarczych i społecznych, tworzący pewien system, którego celem jest – poprzez podejmowanie czynności- umożliwienie i zrealizowanie transakcji.
Do instytucji rynku nieruchomości należy zaliczyć m.in.:
biura pośrednictwa między nieruchomościami,
jednostki prawne (notariaty, wydziały ksiąg wieczystych, sądów,
Jednostki Administracji Państwowej (izby skarbowe, instytucje katastru, wydziały geodezji i mienia komunalnego itp.),
banki instytucje doradztwa nieruchomościowego,
instytucje wyceny nieruchomości,
jednostki naukowo badawcze,
zarządców nieruchomości i inne.
Według kryteriów wykonywanych czynności instytucje rynku nieruchomości można podzielić na:
Pośredniczące w obrocie nieruchomościami;
Prawne;
Rejestrowe i informacyjne;
Podatkowe;
Finansowo-kredytowe;
Ubezpieczeniowe;
Kontrolne;
Ochrony uczestników rynku;
Naukowo badawcze;
Doradcze;
Wyceny kapitału.
Rynek nieruchomości, a rynek usług towarzyszących: rynek usług projektowych, rynek usług pośrednictwa handlowego, rynek usług marketingowych, rynek usług budowlano-remontowych, rynek usług finansowych, rynek usług ochroniarskich, rynek usług zarządczych, rynek usług doradczych, rynek usług geodezyjnych, rynek usług prawniczych.
Nieruchomość jako dobro ekonomiczne:
Nieruchomość jest to wydzielony obszar ziemi wraz z budynkami oraz innymi urządzeniami na nim wzniesionymi; grunt wraz z jego częściami składowymi trwale z gruntem związanymi.
Definicja prawna nieruchomości:
Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności, jak również budynki trwałe z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od grunt przedmiot własności.
Podział wynikający z definicji prawnej:
nieruchomości gruntowe niezabudowane,
nieruchomości gruntowe zabudowane,
nieruchomości obiektowe.
Nieruchomości gruntowe możemy podzielić na :
nieruchomości rolne- nieruchomości które są wykorzystywane do prowadzenia działalności wytwórczej w rolnictwie, w zakresie produkcji roślinnej i zwierzęcej, nie wyłączając produkcji sadowniczej , ogrodniczej, rybnej itd.,
nieruchomości budowlane- nieruchomości które mogą być lub są wykorzystywane zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego do celów budowlanych.
Podejście atrybutowe( podejście , które w formie skondensowanej zawiera te atrybuty nieruchomości, które przesądzają o jej wartości i co rzutuje.):
nieruchomość gruntowa - jest to przestrzeń geodezyjna o określonych granicach, określonym kształcie, cechach fizycznych, biotycznych, a przede wszystkim funkcjonalno-ekonomicznych. Jest kapitałem wiecznym.
nieruchomość obiektowa - jest to budynek bądź inna budowla o określonym kształcie, strukturze i walorach użytkowych trwale połączona z gruntem, wytworzona przy użyciu pracy, narzędzi i materiałów i z zastosowaniem odpowiednich umiejętności technicznych.
Podział według form własności:
nieruchomości prywatne,
nieruchomości publiczne (komunalne).
Według kryterium przeznaczenia wyróżniamy pięć podstawowych rodzajów nieruchomości:
mieszkalne (domy jednorodzinne, wielorodzinne, oraz pojedyncze lokale mieszkalne),
komercyjne)budynki handlowe , biurowe, usługowe, rozrywkowe, sportowe),
przemysłowe(uzbrojenie terenu, budynki fabryczne , kopalnie , magazyny, hurtownie),
ziemskie(obszary lasu budulcowego, pastwiska, sady, grunty rolne),
specjalne(cmentarze, kościoły, parki).