mgr Iwona Bruśk

Zakład Zdrowia Publicznego

Akademii Medycznej w Warszawie

Materiał do cyklu wykładów – zdrowie publiczne

Organizacja systemu ochrony w Polsce

Transformacja systemu opieki zdrowotnej w Polsce w latach 1999-2003

1. Transformacja systemu opieki zdrowotnej w Polsce sytuacja przed rokiem 1999

2. Cele reformy systemu ochrony zdrowia

3. PUZ - struktura instytucjonalna systemu

4. Zasady funkcjonowania PUZ

5. NFZ - założenia systemu

Do końca 1998r.

Polski system opieki zdrowotnej charakteryzował się;

1. finansowaniem opieki zdrowotnej ze środków budżetu państwa,

2. decydującą rolą administracji państwowej szczebla centralnego i wojewódzkiego w organizacji ochrony zdrowia,

3. przewagą finansowania bazy lecznictwa nad finansowaniem świadczeń.

Rozwiązania zmierzające do stworzenia regulowanego rynku świadczeń w publicznym systemie opieki zdrowotnej wprowadzone w latach 1991-1998 :

1. kontraktowanie świadczeń zdrowotnych,

2. przekształcenie jednostek budżetowych w samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej,

3. powstanie niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej,

4. prywatyzacja aptek i hurtowni leków,

5. przejęcie części zadań ochrony zdrowia przez samorządy lokalne,

6. wprowadzenie instytucji lekarza rodzinnego, jako podmiotu działającego na zasadach samodzielności gospodarczej w oparciu o kontrakt z publicznym płatnikiem,

7. wprowadzenie rachunku kosztów w publicznych zakładach opieki zdrowotnej,

8. wprowadzenie Rejestru Usług medycznych - instrumentu wspomagającego monitorowanie wykonania kontraktów i ich rozliczanie.

Mimo licznych prób cząstkowego modyfikowania i usprawnienia systemu nie zdołano wyeliminować negatywnych zjawisk, do których można zaliczyć:

1. upolitycznienie opieki zdrowotnej w zakresie finansowania i zarządzania,

2. niski poziom finansowania systemu publicznej opieki zdrowotnej,

3. realny spadek dochodów pracowników sektora publicznego, w tym opieki zdrowotnej (sfera budżetowa), powodujący silne niezadowolenie tej grupy zawodowej,

4. ograniczenie dostępności do świadczeń.

5. W odbiorze społecznym publiczna służba zdrowia była oceniana źle, a konieczność jej szybkiej naprawy była uznawana za sprawę pierwszoplanową.

1. W drugiej połowie lat 90-tych wszystkie siły polityczne dostrzegały konieczność przeprowadzenia gruntownych reform.

2. Wzrost znaczenia szarej strefy, wywołujące uzasadnione niezadowolenie pacjentów,

3. Częste przypadki nieracjonalnego wydatkowania środków publicznych (np. zakupy zbędnego sprzętu i aparatury medycznej).

Brak efektywnej polityki przestrzennego rozmieszczenia bazy lecznictwa - wieloletnie, kosztowne inwestycje bez dostatecznego uzasadnienia na jednych terenach przy równoczesnym upośledzeniu pod tym względem innych czy wreszcie ukierunkowanie bazy leczniczej głównie na opiekę stacjonarną.

Koncepcja dotycząca organizacji służby zdrowia.

1. Pierwsza zakładała zwiększenie roli samorządów terytorialnych w zarządzaniu i finansowaniu opieki zdrowotnej. Prace zmierzające do wprowadzenia tej koncepcji w życie były prowadzone w ramach tzw. pilotażu. Obejmował on samorządy ówczesnych miast wojewódzkich w wyjątkiem Warszawy.

2. Uczestnikom pilotażu wojewodowie przekazali, na podstawie umów, większość publicznych zoz-ów działających na danym terenie. Samorządy zaczęły finansować ochronę zdrowia, uzyskując na ten cel środki z budżetu państwa rozdzielane na podstawie formuły. Środki te były wydatkowane zarówno na nowe inwestycje jak i poprawę funkcjonowania istniejących publicznych zakładów. Prowadzono też prace nad nowymi narzędziami zarządzania, takimi jak umowy o świadczenia zdrowotne, by poprawić sprawność funkcjonowania ochrony zdrowia.

W lipcu 1995r. Do Sejmu RP wpłynęły dwa projekty ustaw o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym:

1. przedłożony przez Prezydenta RP, przygotowany przez Społeczną Komisję Zdrowia przy Krajowej Komisji Niezależnego Samorządu Związku Zawodowego „Solidarność”

2. projekt rządowy, opracowany w ówczesnym Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej.

Oba projekty stały się podstawą prac Sejmowej Komisji Nadzwyczajnej, które po przeszło rocznej debacie doprowadziły do uchwalenia przez Sejm w 1997r. Ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym.

1. Przyjęcie ustawy o PUZ oznaczało, że samorządy przestały być odpowiedzialne za finansowanie świadczeń zdrowotnych, choć nadal pełnią rolę organów założycielskich dla większości SP ZOZ-ów.

2. Rozwiązanie to było zgodne z obowiązującą w powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym zasadą rozdziału płatnika i świadczeniodawcy.

Cele reformy systemu ochrony zdrowia

Głównym celem działań reformatorskich było poprawienie poziomu bezpieczeństwa zdrowotnego społeczeństwa oraz:

1. poprawa stanu zdrowia społeczeństwa,

2. realizacja konstytucyjnych uprawnień obywateli w zakresie opieki zdrowotnej,

3. zapewnienie podmiotowej roli pacjenta w systemie,

4. wyrównanie dysproporcji w dostępie do świadczeń różnych grup społecznych,

Cele reformy systemu ochrony zdrowia cd.

1. dostosowanie struktury materialnej i organizacyjnej lecznictwa do potrzeb społecznych,

2. oddzielenie funkcji płatnika od funkcji wytwórcy świadczeń,

3. upodmiotowienia świadczenia zdrowotnego, które stało się usługą w obrocie gospodarczym,

4. wprowadzenie kontraktowania świadczeń zdrowotnych,

5. stworzenie konkurencyjności na rynku pomiędzy realizatorami usług medycznych,

6. zwiększenie efektywności finansowania opieki medycznej, m. in. Poprzez większe wykorzystanie dostępnych środków finansowych i zahamowanie lawinowego narastania zobowiązań,

7. poprawa warunków pracy pracowników ochrony zdrowia, a co za tym idzie, zwiększenie ich motywacji do pracy.

Struktury instytucjonalne systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego

Głównymi elementami struktury instytucjonalne systemu PUZ były:

Kasy Chorych - instytucje samorządne, nie nastawione na zysk, których zadaniem jest zapewnienie ubezpieczonym świadczeń zdrowotnych mających na celu zachowanie zdrowia oraz zapobieganie chorobom i urazom, wczesne wykrywanie chorób, leczenie, zapobieganie niepełnosprawności i jej ograniczanie.

W celu realizacji tych zadań kasy chorych gromadziły środki finansowe pochodzące ze składek, zarządzały nimi oraz zawierały ze świadczeniodawcami umowy o udzielanie usług zdrowotnych, zarówno w zakresie profilaktyki jak i leczenia.

1. Regionalna kasa chorych była podstawową jednostką organizacyjną ubezpieczenia zdrowotnego.

2. Wprowadzając system utworzono 16 regionalnych kas chorych oraz branżową kasę chorych dla służb mundurowych.

3. Regionalna kasa chorych obejmowała zasięgiem swojego działania obszar zamieszkany przez co najmniej 1 000 000 ludności. Obszar działania kasy chorych uwzględniał granice administracyjne jednego lub kilku województw.

Świadczeniodawcy - którymi zgodnie z definicją zawartą w ustawie o PUZ były zakłady opieki zdrowotnej wykonujące zadania określone w jego statucie oraz grupowa praktyka lekarska, grupowa praktyka pielęgniarek, położnych, osoby wykonujące zawód medyczny w ramach indywidualnej lub specjalistycznej praktyki albo osoby, które uzyskały fachowe kwalifikacje do udzielania świadczeń zdrowotnych i udzielają ich w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Minister Zdrowia - który odpowiadał za przygotowanie i realizację polityki zdrowotnej państwa. Dokonywał też zakupu określonych usług wysokospecjalistycznych, które nie były finansowane przez kasy chorych. Ponadto minister mógł zlecać kasom realizację programów zdrowotnych i profilaktycznych.

Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych (UNUZ) -centralny organ administracji państwowej, realizujący od 1.01. 1999 roku funkcje nadzoru nad kasami chorych.

Pierwotna wersja ustawy zadania z tego zakresu powierzyła Ministrowi Zdrowia oraz regionalnym izbom obrachunkowym (kontrola gospodarki finansowej). Jednakże “brak wyspecjalizowanej instytucji nadzoru przy rozdzieleniu funkcji kontroli i nadzoru między kilka podmiotów” był, zgodnie z uzasadnieniem do nowelizacji ustawy, powodem wprowadzenia do systemu Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych.

Zadanie Urzędu - ochrona interesów osób ubezpieczonych.

UNUZ sprawował nadzór nad realizacją powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego stosując kryterium legalności nad działalnością Kas chorych i świadczeniodawców w zakresie realizacji umów z kasami chorych.

UNUZ sprawował nadzór nad gospodarką finansową kas chorych w zakresie legalności, rzetelności, a więc zgodności z wymaganiami wiedzy i techniki, celowości, gospodarności oraz zgodności dokumentacji finansowej ze stanem faktycznym.

Urząd zatwierdzał statuty kas chorych oraz badał uchwały rad kas, w zakresie zgodności z prawem i stwierdzał nieważność uchwały w całości lub części, jeżeli naruszała ona prawo lub stwarzała zagrożenie wystąpienia ujemnego wyniku finansowego. Kontrolą Urzędu objęty był również plan finansowy kasy na następny rok obrachunkowy oraz kwartalne i roczne sprawozdania finansowe. W przypadku stwierdzenia rażącego naruszenia przepisów prawa i nie usunięcia nieprawidłowości, UNUZ mógł ustanowić zarząd komisaryczny kasy chorych.

Z dniem 1 stycznia 2003 r. zadania UNUZ miał przejąć Państwowy Urząd Nadzoru Ubezpieczeń - instytucja nadzorcza nad podmiotami gospodarczymi prowadzącymi działalność w zakresie ubezpieczeń majątkowych i osobowych.

ZUS i KRUS –

zajmowały się m.in. zbieraniem składek i przekazywaniem ich kasom chorych, kontrolą rzetelności odprowadzania składek i prawidłowości jej obliczenia, egzekwowaniem zaległości, odprowadzaniem składek za niektóre grupy osób objętych obowiązkiem ubezpieczenia, przekazywaniem kasom chorych informacji o ubezpieczonych i wysokości pobieranych składek.

Krajowy Związek Kas Chorych

instytucja ta w systemie obowiązywała do 30 czerwca 2001r. Powołany był do reprezentowania wspólnych interesów regionalnych i branżowych kas chorych. Podobnie jak kasy chorych, KZKCh miał osobowość prawną, którą uzyskał z chwilą wpisu do rejestru.

Podstawowe zasady systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego to:

1. Zasada solidarności społecznej - była wyrazem koncepcji sprawiedliwości społecznej. W myśl tej zasady część kosztów leczenia biedniejszych lub bardziej chorych, opłacana była ze składek bogatszych lub zdrowszych ubezpieczonych.

2. Zasada samorządności - była podstawą funkcjonowania instytucji ubezpieczenia zdrowotnego, jakimi były kasy chorych. Ustawa o puz wyraźnie stwierdzała, że kasa chorych, która miała osobowość prawną, była instytucją samorządną, reprezentującą ubezpieczonych.

3. Zasada samofinansowania systemu - oznaczała iż zarówno instytucje ubezpieczenia zdrowotnego - kasy chorych, jak również ich partnerzy - świadczeniodawcy - powinni finansować swoją działalność z uzyskanych przychodów, zachowując zasadę równowagi bilansu.

4. Zasada jawności finansów kas chorych - która realizowana była m.in. przez:

1. jawność umów (wprowadzenie obowiązku zamieszczania po zakończeniu konkursu ofert na stronie internetowej kas, informacji o zawartych umowach, z podaniem rodzaju, liczby i ceny zakupionych świadczeń oraz maksymalnej kwoty zobowiązania kasy chorych wobec świadczeniodawcy wynikającej z każdej umowy),

2. obowiązek ogłaszania przez kasy bilansu, rachunku zysków i strat oraz sprawozdania z przepływu środków pieniężnych za rok obrotowy w dzienniku prasowym o zasięgu ogólnopolskim.

5. Zasada wolnego wyboru i kasy chorych - ubezpieczony uzyskał prawo wyboru świadczeniodawcy spośród wszystkich podmiotów zakontraktowanych przez daną kasę.

6. Zasada zapewnienia równego dostępu do świadczeń - ściśle wiąże się z zasadą solidarności. Niezależnie od wysokości opłacanych składek czy też od okresu przynależności do kasy chorych, jej członkom przysługują świadczenia zdrowotne na tych samych zasadach. Prawo zabezpieczało ubezpieczonemu właściwie nieograniczony dostęp do wszystkich medycznie uzasadnionych świadczeń zdrowotnych (formułując tylko niewielki “negatywny koszyk”). Jednak kasy mogły kontraktować świadczenia tylko w ramach posiadanych zasobów.

7. Zasada gospodarności i celowości –

stanowi podstawę funkcjonowania wszystkich organizacji sektora publicznego jak i prywatnego. Mimo jednak powszechności tej zasady często niełatwo ją stosować, szczególnie w sytuacjach, gdy nie istnieją jasne kryteria oceny jej przestrzegania. Trudności widoczne są szczególnie w odniesieniu do kas chorych.

W sytuacji braku określenia gwarantowanego koszyka świadczeń, nie wiadomo jaki zestaw usług zdrowotnych powinien być finansowany przez kasy. Obecnie nie można też stwierdzić czy opłaty płacone w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego za świadczenia odpowiadają kosztom skutecznej i sprawnej ich realizacji, czy też nie.

8. Zasada gwarancji państwa –

Prawo do ochrony zdrowia należy do najważniejszych, dlatego dotyczące go zapisy zostały umieszczone w Konstytucji. Stwierdza się w niej, że prawo to przysługuje każdemu polskiemu obywatelowi, niezależnie od jego sytuacji materialnej i wskazuje się władze publiczne jako odpowiedzialne za zapewnienie równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych. Przy czym regulacje na temat konkretnych warunków i zakresu udzielania świadczeń znajdują się w ustawach.

Konstytucja zawiera dodatkowe zapisy odnoszące się do poszczególnych grup ludności lub rodzajów chorób.

Wynika z nich, że władze publiczne są obowiązane do zapewnienia szczególnej opieki zdrowotnej dzieciom, kobietom ciężarnym, osobom niepełnosprawnym i osobom w podeszłym wieku, a także odpowiadają za zwalczanie chorób epidemicznych i zapobieganie negatywnym dla zdrowia skutkom degradacji środowiska (art. 68 Konstytucji).

Ustawa z dnia 23 stycznia 2003r.

o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia

(Dz. U. nr 45, poz. 391 z dnia 17 marca 2003r.)

weszła w życie (1 kwietnia 2003r.)

1. W skład Funduszu wchodzą :

2. centrala Funduszu

3. odziały wojewódzkie Funduszu

Narodowy Fundusz Zdrowia założenia systemu

NFZ z dniem 1.04.2003 stał się podmiotem wszelkich praw i obowiązków kas chorych,

1. z dniem wejścia w życie ustawy regionalne kasy chorych przekształciły się z mocy prawa w oddziały wojewódzkie Funduszu

2. ubezpieczeni na podstawie ustawy o puz, stali się z dniem 1.04.2003 ubezpieczonymi w NFZ

3. NFZ zapewnił ciągłość udzielania świadczeń zdrowotnych ubezpieczonym, w szczególności wstąpił w prawa i obowiązki kas chorych wynikające z umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych zawartych przed 1.04 między kasami chorych a świadczeniodawcami,

Ustawa nie wprowadza zasadniczych zmian dotyczących sytuacji ubezpieczonego i świadczeniodawców; doprecyzowała rozwiązania przyjęte w ustawie o PUZ i rozszerzyła zakres niektórych uprawnień ubezpieczonych. Wypracowane zostały również rozwiązania stwarzające mechanizmy poprawiające dostępność do świadczeń zdrowotnych w ramach ubezpieczenia zdrowotnego (np. zniesienie promes, określenie zasad i kryteriów korzystania z transportu sanitarnego), ujednolicenie zasad kontraktowania świadczeń na terenie całego kraju,

Zasady ujednoliconego kontraktowania przez NFZ świadczeń zdrowotnych na rok 2004

Główne założenia ujednoliconego systemu
kontraktowania świadczeń

1. uporządkowanie i ujednolicenie nazewnictwa świadczeń medycznych

2. wyrażenie ich w punktach

3. uporządkowanie i ujednolicenie kodowania świadczeń medycznych

4. ujednolicenie sprawozdawczości

Zmiany w zasadach kontraktowania świadczeń zdrowotnych

I. Lecznictwo szpitalne:

1. Świadczenia zdrowotne zdefiniowane w katalogach

2. - katalog świadczeń szpitalnych,

3. - katalog świadczeń onkologicznych składający się z części:

4. świadczenia onkologiczne - radioterapia

5. świadczenia onkologiczne - chemioterapia

6. - katalog procedur ratunkowych - tylko do sprawozdawczości

7. - katalog programów terapeutycznych (lekowych)

8. lecznictwo szpitalne - finansowanie świadczeń

9. cena jednostkowa wyrażona w punktach

10. gotowość dobowa finansowana ryczałtem:
    - świadczenia w szpitalnej izbie przyjęć
    - szpitalny oddział ratunkowy

1. lecznictwo szpitalne - typy oddziałów

2. oddziały szpitalne ze względu na kryteria jakościowe: baza diagnostyczna, kwalifikacje kadry medycznej, dostępność do świadczeń i inne , zostały podzielone na typy:
   - jednodniowy
   - TYP I
   - TYP II
   - TYP III

3. z typem oddziału wiąże się możliwość wykonywania odpowiedniego zakresu świadczeń z katalogu

1. dużą wagę przykłada się do świadczeń wykonywanych w trybie jednodniowym

2. opracowano osobne zasady realizacji tych świadczeń:

- definicje świadczenia realizowanego w trybie jednodniowym

- standardy

- zakres świadczenia

- kwalifikacje personelu

-warunki lokalowe i techniczne dla placówki

Podstawowa opieka zdrowotna:

1. Liczba zadeklarowanych ubezpieczonych

2. lekarz POZ - nie więcej niż 2 750,

3. w tym max. 1 320 osób objętych opieką pediatrycznej

4. pielęgniarka środowiskowa/rodzinna - nie więcej niż 2 750

5. położna środowiskowa/rodzinna - nie więcej niż 6 600 populacji żeńskiej

6. pielęgniarka środowiskowa/rodzinna w miejscu nauczania i wychowania - nie więcej niż 880 uczniów

7. nie określono minimalnej liczby podopiecznych dla praktyki lekarskiej, pielęgniarskiej

Utrzymanie kapitacyjnego sposobu finansowania świadczeń podstawowej opieki zdrowotnej:

- struktura stawki lekarza POZ

przedział wiekowy od 0 – 6 lat wskaźnik 1,5

przedział wiekowy od 7- 65 lat wskaźnik 1,0 (stawka bazowa)

przedział wiekowy powyżej 65 r.ż. wskaźnik 1,7

podopieczni DPS wskaźnik 2,5

- brak zróżnicowania stawki wg zadań

- brak zróżnicowania stawki wg kwalifikacji

podstawowa opieka zdrowotna

struktura stawki pielęgniarki środowiskowej-rodzinnej

- wyróżniono przedziały wiekowe

1. przedział wiekowy od 0 – 6 lat wskaźnik 1,3

2. przedział wiekowy od 7- 65 lat wskaźnik 1,0 (stawka bazowa)

3. przedział wiekowy powyżej 65 r.ż. wskaźnik 1,7

- nie wyróżnia się stawki dla podopiecznych DPS

Programy profilaktyczne

1. realizowane po rozstrzygnięciu odrębnego konkursu

2. optymalnie we współpracy z samorządami

3. brak ostatecznych decyzji w tej kwestii

4. deklaracja Zarządu NFZ o konieczności realizacji programów profilaktycznych przez POZ

Ambulatoryjna opieka specjalistyczna

1. Wprowadzenie rozliczeń świadczeń specjalistycznych w punktach

2. Wprowadzenie podziału porad na typy:

3. porada I typu – 1pkt

4. porada II typu – 4 pkt

5. porada III typu – 7 pkt

6. porada IV typu – wg katalogu ambulatoryjnych świadczeń zabiegowych

Porada I typu

Świadczenie związane z ciągłością leczenia (kolejna wizyta u lekarza specjalisty, również kontrola po wcześniej wykonanych zabiegach), obejmujące:

- badanie podmiotowe i przedmiotowe

- ordynację leków, zabiegów leczniczych i pielęgnacyjnych

- zlecanie badań diagnostycznych z katalogu świadczeń diagnostycznych ambulatoryjnych współfinansowanych

- zlecenie badań diagnostycznych i procedur terapeutycznych

- wykonanie 1-2 badań diagnostycznych z kompetencji lekarza POZ

- kierowanie na konsultacje, do szpitala i leczenie uzdrowiskowe

- udzielanie pisemnej odpowiedzi lekarzom kierującym na konsultację,

- wydawanie niezbędnych w procesie leczenia orzeczeń i opinii o stanie zdrowia pacjenta

Porada II typu

dodatkowo obejmuje wykonanie badań diagnostycznych wynikających z kompetencji lekarza poz i/lub określonymi w katalogu świadczeń w ambulatoryjnej opiece specjalistycznej, przypisanymi do tej porady, i/lub zawartymi w katalogu świadczeń diagnostycznych ambulatoryjnych współfinansowanych

Porada III typu

dodatkowo obejmuje wykonanie badań diagnostycznych, określonych w katalogu świadczeń ambulatoryjnej opieki specjalistycznej przypisanymi do tej porady i/lub zawartymi w katalogu świadczeń diagnostycznych ambulatoryjnych współfinansowanych. Do tego typu zalicza się także wizytę domową lekarza specjalisty.

Porada IV typu - zabiegowa

obejmuje świadczenie zabiegowe określone w katalogu

Ambulatoryjne świadczenia diagnostyczne współfinansowane

jest związane ze zleceniem kosztochłonnego badania diagnostycznego z katalogu ambulatoryjnych świadczeń diagnostycznych współfinansowanych i wykonane w placówkach mających umowę z NFZ

Sytuacja finansowa systemu ubezpieczenia zdrowotnego
w latach 1999-2003

Wnioski - 1

w systemach płatniczych powinna być alokowana taka ilość środków pieniężnych aby zaznaczała się ich przewaga nad zobowiązaniami,

od czerwca 2001 obserwuje się zmniejszanie ilości środków pieniężnych w systemie ubezpieczeń zdrowotnych,

zwiększanie poziomu składki nie powoduje wzrostu ilości pieniędzy w systemie płatniczym,

w Polsce wprowadzenie reform ubezpieczeniowych doprowadziło do zdyscyplinowania wydatków,

ubezpieczenia dodatkowe, alternatywne (P1 = P2) – jako droga do zniwelowania deficytu płatniczego ?

nie ma jedynej idealnej formy finansowania świadczeń,

Wnioski - 2

Konkurencyjność poszczególnych podmiotów świadczących różne zakresy usług.

Konkurencyjność na rynku usług medycznych umożliwia przeciwdziałanie „hiperaktywności” usługodawców oferujących kosztowne świadczenia poprzez zamawianie świadczeń u tańszych oferentów.

Istnienie jednego, kompleksowego usługodawcy oferującego świadczenia we wszystkich zakresach usług od POZ do szpitalnictwa pozbawiłoby system takiej możliwości.

„Oszczędzanie” jako wada zintegrowanego lecznictwa

Przy zastosowaniu opłat ryczałtowych czy kapitacyjnych istnieje ryzyko „oszczędzania” kosztem redukcji świadczeń (analogiczne do zjawiska „oszczędzania” na diagnostyce w POZ).

Najpierw dezintegracja

Ewentualną integrację musi poprzedzić „dezintegracja pozytywna” - restrukturyzacja molochów działających na zasadzie „załatwiania” pieniędzy, a nie zarabiania ich na rynku konkurencyjnym.

Zaproponowanie systemu dodatkowych ubezpieczeń zdrowotnych

(II filara) jako sposobu na pozyskanie dodatkowych środków do systemu ochrony zdrowia, jednocześnie promującego jakość i poprawiającego dostępność do świadczeń.

II filar ubezpieczeń zdrowotnych:

- jako trzeci dział ubezpieczeń,

- obejmujący tylko ryzyka zdrowotne,

- będący wyodrębnioną strukturą,

- nie prowadzący działalności w innych ryzykach

Dodatkowe ubezpieczenia zdrowotne - II filar

Dodatkowe i uzupełniające ubezpieczenia zdrowotne:

- dobrowolne

- dostępne dla wszystkich

- uzupełniające i poszerzające zakres świadczeń ubezpieczenia powszechnego

- wprowadzone ustawowo

- zaakceptowane społecznie

- obejmujące docelowo od 5% do 10% osób ubezpieczonych w systemie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego

Zjawisko współpłacenia za usługi

- obejmuje opłaty formalne i nieformalne

im wyższe wykształcenie i dochody tym wyższy poziom współfinansowania

- szacunkowo określane przez MF na poziomie kilku miliardów

zjawisko współfinansowania jako jeden z podstawowych elementów strategii tworzenia dodatkowych ubezpieczeń pod hasłem „i tak już płacisz - sformalizuj to”

Koszyk świadczeń zdrowotnych

- powinien być dostosowany do możliwości finansowych państwa, jednakże nie jest określany z powodów politycznych i społecznych

- utrzymuje się mit pełnego bezpłatnego dostępu do ochrony zdrowia pomimo, że nie ma osoby w naszym kraju, która by w ten mit wierzyła