Jeden z teologów i liturgistów¹ podaje dziewięć elementów ME (odnosi się do Kanonu ale można zastosować to także do pozostałych modlitw). Wymienia tam dwie sekcje stylistyczne:

I Część anamnestyczna:

Dziękczynne wprowadzenie, zapisane w trybie oznajmującym, w którym Kościół opowiada to, co Bóg uczynił dla człowieka, jest objawem doskonałej i wdzięcznej pamięci – pamięci tak intensywnej, że to, co wspominane, choć raz na zawsze dokonane w historycznej przeszłości, staje się obecne tu i teraz. W skład niej wchodzi:

• Prefacja

• Sanctus

• Post-Sanctus

II Część epikletyczna:

Błaganie, epikleza (z gr. epi – nad, kalein – wołać). Wyróżniamy tutaj:

• Epikleza nad darami (prośba o przemianę chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa).

• Opowiadanie o ustanowieniu Eucharystii

• Anamneza właściwa (w Kanonie: Wspominając błogosławiona mękę, zmartwychwstanie oraz chwalebne wniebowstąpienie Twojego Syna, naszego Pana Jezusa Chrystusa…

• Epikleza nad ludem

• Prośby wstawiennicze za wszystkie stany Kościoła

• Doksologia końcowa.

SŁOWNIK²:

Anafora - tradycyjna w liturgiach wschodnich nazwa modlitwy eucharystycznej. Grecki źródłosłów niesie w sobie ideę wznoszenia ku górze, czyli ofiarowania.

Anamneza - wspomnienie, pamiątka liturgiczna.

Edycja typiczna — łacińskie wydanie Mszału Rzymskiego, będące podstawowym punktem odniesienia (typem) dla tłu­maczeń na języki narodowe. Dotąd były trzy edycje typiczne: w roku 1970
(editio typica), roku 1980 (editio typica altera), 2000 (editio typica tertia).

Epikleza - modlitwa, a szerzej postawa duchowa człowie­ka, który przyzywa Boga, by był obecny i działał. Epikleza oznacza często modlitwę proszącą Ojca o Ducha Świętego, aby konsekrował dary ofiarne w Ciało i Krew Chrystusa, a także przemienił nas, przyjmujących te konsekrowane dary. Do porządku epiklezy należy każda modlitwa wstawiennicza. Źródłosłów grecki to „wzywanie-nad".

Kanon - z łaciny canon actionis, czyli niezmienna zasada działania. Nazwa typowa naszej modlitwy eucharystycznej.

Prefacja - dziękczynna modlitwa wygłaszana przez ce­lebransa na początku modlitwy eucharystycznej. Łacińskie praefatio oznacza rzecz uczynioną wobec kogoś.

Reforma (ew. msza) Pawła VI - ostatnia reforma liturgii, dokonana w latach sześćdziesiątych dwudziestego wieku, potocznie zwana soborową, watykańską. Zobacz również: edycja typiczna.

Reforma (ew. msza) Piusa V - reforma liturgii po soborze trydenckim, związana z osobą papieża Piusa V, zwana również trydencką, klasyczną, wszech czasów. Nazwy te są wartościu­jące i dyskusyjne, stąd lepiej używać imienia papieża, który przewodził dziełu reformy.

Sanctus - od pierwszych słów: „Święty, Święty, Święty". Część modlitwy eucharystycznej. Hymn znany w tradycjach liturgicznych Wschodu i Zachodu, oparty na wizji proroka Izajasza (Iz 6). W tradycji łacińskiej śpiewany po prefacji.

---

1. C. Giraudo, Preghiere eucaristiche per la Chiesa di oggi, Roma, Brescia 1993, s. 25-30.↩

2. T. Kwiecień, Modlitwa w stylu retro, Poznań 2008, s. 19-20.↩