Teoria cyklu życia Modiglianiego zakłada, że ludzie dążą do utrzymania poziomu konsumpcji na względnie stałym poziomie podczas trwania całego życia. W szczególności oszczędzają w okresie aktywności zawodowej po to, by móc sfinansować konsumpcję w okresie emerytalnym. W teorii Modiglianiego indywidualna konsumpcja zależy od bieżącego dochodu oraz zgromadzonego wcześniej majątku. W modelu Modiglianiego założono, że cały okres życia dzieli się na dwie części. W trwającym N lat okresie pracy zarobkowej dochód rozporządzalny jest stały i wynosi Y. W okresie emerytalnym trwającym (L - N) lat, wcale nie osiąga się dochodów. Osoba planuje utrzymywać swoją konsumpcję na stałym poziomie C w okresie pracy zarobkowej i w okresie pozostawania na emeryturze. Aby to sobie umożliwić w warunkach braku jakiegokolwiek zabezpieczenia emerytalnego, osoba ta musi gromadzić oszczędności podczas okresu pracy zarobkowej. Maksymalny poziom zakumulowanych oszczędności zostaje osiągnięty w momencie przechodzenia na emeryturę.

Model Modiglianiego opiera się na założeniu, że jednostka podejmuje decyzje dotyczące poziomu konsumpcji wyłącznie w oparciu o własne dochody osiągnięte podczas okresu pracy zarobkowej, długości tego okresu i przewidywanego czasu trwania życia. W szczególności nie bierze się pod uwagę możliwości otrzymania spadku, ani pozostawienia spadku dla przyszłych pokoleń. Ando i Modigliani testowali empirycznie ukierunkowaną na przyszłość teorię konsumpcji. Uzależnili oni konsumpcję bieżącą od bieżącego dochodu i całości posiadanych aktywów

Funkcja konsumpcji Ando-Modiglianiego może zostać zapisana jako:

gdzie:

C - wydatki konsumpcyjne gospodarstw domowych,

Yd - dochód rozporządzalny,

A - poziom aktywów, bogactwo,

b1, b2 - parametry modelu.

Model Modiglianiego może być wykorzystany do wyjaśnienia, dlaczego krańcowa skłonność do konsumpcji jest różna w długim i krótkim okresie. W krótkim okresie zgromadzony majątek pozostaje stały, zatem konsumpcja zależy wyłącznie od dochodu, jak w teorii Keynesa. W długim okresie majątek rośnie wraz z dochodem, a przeciętna skłonność do konsumpcji jest stała.