Prawo Ohma - Stosunek natężenia prądu płynącego przez przewodnik do napięcia pomiędzy jego końcami jest wielkością stałą, niezależną od napięcia i natężenia prądu.

Przewodnictwo elektryczne – zjawisko skierowanego przenoszenia ładunków elektrycznych przez dodatnie lub ujemne nośniki (np. elektrony, jony) zachodzące w ośrodku materialnym pod wpływem przyłożonego zewnętrznego pola elektrycznego.

Przewodnikami są ciała, w których istnieją tzw. ładunki swobodne mogące poruszać się wewnątrz tych ciał.

Rezystancja (opór elektryczny, opór czynny, oporność[1], oporność czynna) – wielkość charakteryzująca relacje między napięciem a natężeniem prądu elektrycznego w obwodach prądu stałego.

METALE:

W niezbyt dużym zakresie temperatur (do 100°C) opór metali wzrasta liniowo ze wzrostem

Temperatury

Opór właściwy metali przy wzroście temperatury rośnie na skutek zmniejszenia ruchliwości elektronów, w różnym stopniu dla różnych metali. Jedynie niewielki wzrost występuje w stopach oporowych o specjalnym składzie. Wartość oporu właściwego metali w bardzo niskich temperaturach zależy w dużym stopniu od jego czystości. Niewielkie domieszki mogą silnie zmienić opór właściwy przewodników w pobliżu zera bezwzględnego.

PÓŁPRZEWODNIKI:

W półprzewodnikach samoistnych wraz ze wzrostem temperatury rezystywność maleje.

Półprzewodnikowe oporniki – termistory – odznaczają się tym, że ich przewodnictwo bardzo silnie

zależy od temperatury, ponieważ liczba nośników prądu rośnie wykładniczo ze wzrostem

temperatury. Zgodnie z równaniem (1) wzrost przewodnictwa oznacza zmniejszenie oporu

właściwego.

Elektrony znajdujące się w paśmie przewodnictwa nie są związane z konkretnym atomem, ale mogą przemieszczać się w całej objętości przewodnika. Są to głównie metale, a taki charakter przewodnictwa nazywa się "metalicznym" nawet jeżeli materiał metalem nie jest. Po przyłożeniu do kawałka przewodnika napięcia wytworzy się pole elektryczne, które działa na elektrony zmieniając rozkład ich prędkości. Elektrony poruszające się w kierunku przeciwnym do kierunku działającej siły są hamowane, natomiast elektrony poruszające się zgodnie z tym kierunkiem są przyspieszane. Takie ciała dobrze przewodzą prąd elektryczny.

polaryzacja elektronowa -pe

przesuwanie się środków ciężkości powłok elektronowych pod wpływem przyłożonego pola elektrycznego; charakteryzuje się niewielkimi startami, czas relaksacji 10-15s, słaba zależnością od temperatury. We wszystkich materiałach, określa ich właściwości w zakresie nadfioletu

polaryzacja jonowa -pi

przesuwanie się jonów, charakteryzuje się małymi startami, czasem relaksacji 10-13s, niewielka

zależnością od temperatury. W materiałach o budowie jonowej (szkła, ceramika I rodzaju), określa ich właściwości w zakresie podczerwieni

polaryzacja orientacyjna -pd

obracanie się trwałych dipoli elektrycznych charakteryzuje się znacznymi stratami, czasem relaksacji

10-8s, silną zależnością od temperatury. W dielektrykach biegunowych lub paraelektrykach (poliestry, poliwęglany, polichlorek winylu, polimetakrylan metylu), określa ich właściwości w zakresie częstotliwości radiowych

polaryzacja spontaniczna (samorzutna)

pociąga za sobą tworzenie się domen (obszarów, wewnątrz których momenty dipolowe cząsteczek są zorientowane w tym samym kierunku), obroty domen elektrycznych i przesuwanie się ścian takich domen charakteryzują się dużymi stratami, nieliniowością, dużym czasem relaksacji 10-6s, silną zależnością od temperatury. W materiałach ferroelektrycznych (radioceramika II rodzaju), piezoelektrycznych, elektretach, piroelektrykach

polaryzacja przestrzenna -ps

przemieszczanie się niezwiązanych ładunków elektrycznych w dielektryku, charakteryzuje się b. dużymi

stratami i b. dużym czasem relaksacji. W materiałach niejednorodnych, np. ceramice polikrystalicznej