Recenzja filmu dokumentalnego pt: ,, Narkotyki- Huragan i narkotyki", w reżyserii Grega Scotta.

Film opowiada o historii prawdziwej społeczeństwa zamieszkującego Nowy Orlean, po przejściu huraganu Katrina. Głównymi bohaterami są osoby uczestniczące w procesie produkcji, przemytu i handlu narkotykami, ludzie uzależnieni od zażywania heroiny, metamfetaminy, kokainy i marihuany, a także przedstawiciele prawa podejmujący walkę z szerzącą się narkomanią.

Nowy Orlean, to miasto, w którym od zawsze szerzyła się narkomania i dilerstwo narkotykowe. W latach do roku 2005 problem dotyczył tylko niektórych dzielnic. Po kataklizmie, kiedy to ponad 400 tys. osób zostało pozbawionych mieszkań, a 80% terenu zostało zalane wodą, bossowie narkotykowi przenieśli się do innych miast i dzielnic. Na miejsce dawnych handlarzy narkotykow pojawili się nowi. Życie w mieście, które zostało w dużym stopniu zniszczone, stało sie bardzo trudne i niebezpieczne. Wiele osób zginęło. Około 1/8 populacji czarnoskórych opuściło tamte rejony. Mieszkańcy cierpieli na depresję i stres pourazowy.

Świat nie pozostał obojętny. Zewsząd zaczęła napływać pomoc i pieniądze. Niektórzy owo wsparcie wykorzystali do odbudowy domów i dalszego, lepszego życia. Inni natomiast woleli inwestować w narkotyki.

Jedną z głównych postaci w filmie jest Bix-T, pracownik budowlany należący do grupy społecznej handlującej narkotykami. Opowiada on o niektórych swych podwładnych, którzy uzależnieni od heroiny, za wykonaną pracę nie chcą otrzymywać pieniędzy lecz używki. On sam, jak twierdzi, źle się czuje płacąc im w ten sposób. Wie jednak, że gdyby tego nie robił, to na jego miejsce znalazłby się ktoś inny. Nikt nie jest bowiem niezastąpiony. Takie myślenie jest niestety absurdalną próbą usprawiedliwienia przestępczej działalności.

Bix-T jest drobnym handlarzem pracującym głównie nocą. Narkotyki sprzedaje także włóczęgom i turystom, którzy przyjeżdżają do miasta żeby się zabawić. Mimo, iż zdaje sobie sprawę z konsekwencji posiadania i handlu narkotykami, to jednak chęć uzyskania ekonomicznej niezależności sprawia, że co tydzień uzupełnia swoje zapasy. Sam nie bierze, ale uzależnił się od adrenaliny jaką daje mu handel i niebezpieczeństwa z nim związane. Jego zdaniem wystarczy tylko uważać, żeby nie stać się za bardzo pewnym, bo to może doprowadzić do końca ,,kariery". Wyraża pogląd, że to narkotyki odbudowały Nowy Orlean. Zadziwiająca jest swoboda, z jaką snuje swą opowieść. Jest pewny siebie. Uważa, że ten kto posiada narkotyki, może mieć wszystko.

Inną postacią przedstawioną w filmie jest Corey, włóczęga i muzyk uliczny, który przyjechał do Nowego Orleanu kilka miesięcy po przejściu huraganu. Tak jak inni mieszka w opuszczonych domach i „imprezuje". Należy do grupy społecznej reprezentującej margines miasta. By przetrwać zbiera śmieci i tworzy z nich swój dobytek. Corey, tak jak Bix-T, opowiada o życiu w mieście zaraz po kataklizmie. Mówi, że w tym czasie na ulicach leżały apteczki, min. ze środkami pobudzającymi i uspokajającymi, które wraz z przyjaciółmi zbierał i zażywał w dużych dawkach, doprowadzając się w ten sposób do stanu odurzenia. Tak właśnie powstała używka zwana "amfetaminową krówką". Grupa, do której należał zażywała ją przed każdą eskapadą do opuszczonych, grożących zawaleniem domów, w poszukiwaniu złomu, którego sprzedaż dostarczała środków na zakup kokainy. Corey uważa, że ,,Nowy Orlean jest miastem utraconej trzeźwości''.

Billy reprezentuje społeczność osób uzależnionych od heroiny. Zaczął brać w wieku 17 lat. Jako dwudziestoletni mężczyzna stał się już narkomanem. Do Nowego Orleanu przyjechał tuż po przejściu huraganu. Żył w prymitywnych warunkach, w swym mieszkaniu nie miał mebli, za łóżko służył mu stary materac. Jego uzależnienie było tak silne, że nawet podczas rozmowy z dziennikarzami nie mógł się powstrzymać i wstrzyknął sobie "działkę". Widok ten wywołuje w widzu wstrząsające przeżycia. Billy niemal natychmiast popadł w stan odurzenia i zaczął opowiadać o swych odczuciach. Mimo wszystko żałuje, że zaczął brać. Narkotyki sprawiły, że jego życie stało się ruiną. Chce skończyć z nałogiem, jednak zdaje sobie sprawę, że Nowy Orlean nie jest odpowiednim miejscem, by ten cel zrealizować. Pod koniec programu dowiadujemy się, że Billy wraz z dziewczyną zapisał się na kurację odwykową do profesjonalnego ośrodka poza miastem i zerwał z nałogiem.

Kolejną grupą, jaka pojawia się w mieście jest szajka ulicznych dilerów „The Dream Team”. Są to bezwzględni gangsterzy działający w całym mieście. Ich spotkania z innymi dilerami zawsze kończą się krwawymi starciami. Ludzie ci nie mają żadnych skrupułów ani zahamowań przed zabiciem człowieka. Żyją z obrotu środkami odurzającymi. Handlują każdym rodzajem „prochów”, także podrobionym „crackiem”, który powstaje z wymieszania proszku do pieczenia i żelu do ust. Po zażyciu mieszanki drętwieją usta i niedoświadczony klient myśli, że tak działa narkotyk. Podrobione w ten sposób psychotropy sprzedają zazwyczaj turystom, którzy nie mają doświadczenia i nie potrafią odróżniać narkotyków.

Claude, muzyk i sprzedawca marihuany, swoją ,,karierę" rozpoczął zaraz po przejściu Katriny. Wsparcie finansowe otrzymane od rządu, zainwestował w sprowadzanie z Kalifornii i Kolorado marihuany. Claude nie uważa swych czynów za złe. Na usprawiedliwienie podaje przykład autorytetu muzycznego, Louisa Armstronga, który , jak twierdzi, codziennie palił joint'a. On sam zresztą zachowuje się podobnie.

Pozornie pozytywną postacią filmu wydaje się być panna Budd, która sprzedaje leczniczą marihuanę. Produkuje ciasteczka i inne potrawy z dużą zawartością tego narkotyku. Nie uważa, że robi źle. Jest przekonana, że pomaga ludziom, którzy cierpią na różne dolegliwości, np. ból głowy. Ma świadomość, że jej działalność jest nielegalna, dlatego, żeby nie rzucać się w oczy policji sama rozwozi ,,lekarstwo" do klientów.

W filmie pojawiają się także postacie pozytywne. Jedną z nich jest wolontariuszka Nora, która widząc rozmiar szerzącej się narkomanii i chorób nią spowodowanych, podjęła się nielegalnej działalności, którą nazwała ,, Polityką ograniczania szkód". Jej praca polega na rozdawaniu narkomanom strzykawek. Według niej takie działanie w znacznym stopniu zapobiegnie rozprzestrzenianiu się wirusa HIV i żółtaczki typu C. Nora jest świadoma konsekwencji swych czynów. Grozi jej 5 lat pozbawienia wolności i 5 tys. dolarów grzywny. Mimo to konsekwentnie realizuje swój plan.

Sierżant Jeff Coley należy do oddziału zwalczającego przemyt narkotyków z Huston do Nowego Orleanu. Jest dobrym policjantem, potrafi odróżnić, w którym samochodzie są przemycane narkotyki. Jest oddany swej pracy. Ma na uwadze dobro mieszkańców miasta. Wie, że jego praca jest niezwykle niebezpieczna, jednak wykonuje ją profesjonalnie, konsekwentnie i z dużym zaangażowaniem.

W filmie pojawia się także były agent FBI, Jim Bernazzani. Nie podejmuje on żadnych działań zmierzających w kierunku zwalczania szarzącego się zła, a jedynie opowiada o życiu młodzieży w Nowym Orleanie. Uważa, że brakuje jej dyscypliny, która jest potrzebna w późniejszym, dorosłym życiu. Wielu z tych młodych ludzi nie potrafi pisać ani czytać, a bez tego trudno jest dostać dobrą pracę. Jednym ze sposobów na życie stała się dla nich działalność dilerska. Bernazzani jest zadnia, że nie byłoby handlu narkotykami, gdyby nie popyt na nie. Uważa, że nieporadność władz jest przyczyną powstawania gangów. Krytykuje system oświaty, który jego zdaniem się nie sprawdził. W obliczu skutków działalności przestępczej zawiodło również sądownictwo. Korupcja wypchnęła z miasta przedsiębiorców, co zabrało młodym szansę na dobrą pracę.

Film, w sposób bardzo realistyczny, przedstawia tragedie ludzkie będące wynikiem nie tylko kataklizmu i nieporadności władz wobec żywiołu, lecz również własnych wyborów dróg życiowych. Skierowany jest do szerokiej rzeszy odbiorców zainteresowanych problemem narkomanii, jako zjawiska patologicznego. Z powodzeniem może posłużyć jako materiał edukacyjny w szkołach, ośrodkach szkolno - wychowawczych i innych placówkach zajmujących się wychowaniem młodych ludzi. Realistyczne sceny świata ogarniętego narkomanią, ukazujące biedę, choroby, strach i śmierć mogą, wraz z odpowiednim komentarzem osób kompetentnych, uświadomić młodzieży konsekwencje złych wyborów. Profilaktyka uzależnień odgrywa niezwykle ważną rolę w edukacji młodzieży. Głównym jej

celem jest stworzenie samostanowiącej się społeczności, gdzie każda jednostka jest odpowiedzialna za siebie, będąc jednocześnie integralną częścią wspólnoty.

Istotną misję do spełnienia w tym zakresie mają nauczyciele oraz pedagodzy szkolni przebywający na co dzień z uczniami. Jako osoby przygotowane do pracy z młodzieżą posiadają możliwość wnikliwej obserwacji tworzących się spontanicznie na terenie placówki grup nieformalnych, które łączą wspólne zainteresowania, sposób spędzania wolnego czasu oraz poglądy. Mając na uwadze fakt, iż młodzi ludzie wykazują często postawy konformistyczne, które polegają na ścisłym podporządkowaniu się normom, systemom wartości, wzorcom zachowań i myślenia oraz poglądom powszechnie przyjętym w danej grupie społecznej, wychowawcy mogą prowadzić spotkania zmierzające do wypracowania u swych protegowanych postaw asertywnych. Umożliwiają one dziecku stanowcze wyrażanie własnego zdania i emocji, nie naruszając jednocześnie praw i interesów innych osób. Człowiek asertywny potrafi powiedzieć nie, zażądać czegoś, co mu się należy, nie lęka się nadmiernie oceny, krytyki i odrzucenia. Pozwala sobie na błędy i potknięcia, dostrzega swoje sukcesy i mocne strony.

Dokument może być również wykorzystany jako materiał do pedagogizacji podczas spotkań z rodzicami. Uświadomienie niebezpieczeństw zagrażających dzieciom jest jednym z zadań szkoły. Rodzina jest najważniejszym środowiskiem wychowawczym dziecka. To właśnie rodzice wraz ze swymi podopiecznymi tworzą grupę pierwotną. Dzięki nieskomplikowanym zabiegom wychowawczym rodzice mają możliwość zorientowania się w przeżywanych przez dziecko problemach, a nastolatek może podzielić się swoimi wątpliwościami. Sprzyja to budowaniu atmosfery otwartości i empatii. Dzieci nie będą czuły się samotnie, gdy będą miały świadomość, że mogą liczyć na pomoc i wsparcie w sytuacjach kryzysowych. 
Nastolatek popełniający błąd bądź ponoszący porażkę wymaga wsparcia, a nie karania. Rodzice muszą wykazać się dużą cierpliwością i obiektywnością, które pomogą dzieciom skorygować błędy i wzmocnią ich zdolność do podejmowania własnych, akceptowanych i pożądanych ze społecznego punktu widzenia decyzji. Nastolatek musi wiedzieć, że istnieją granice dla jego postępowania, które muszą być określone, przedyskutowane w gronie rodzinnym i zaakceptowane zarówno przez rodziców jak i dzieci.
Bazując na więziach emocjonalnych i bliskich kontaktach osobistych rodzice mogą mieć ogromny wpływ na to, czy ich dziecko sięgnie po środki odurzające. Aby jednak być dla dziecka autorytetem i partnerem podczas rozmów na ten temat, każdy rodzic musi wykazać się rzetelną wiedzą w dziedzinie narkomanii oraz nauczyć się rozpoznawać sygnały ostrzegawcze, wskazujące na zażywanie narkotyków.

Film pokazany rodzicom i wychowawcom zapoznaje ich nie tylko z zagrożeniami wynikającymi z brania narkotyków, lecz również uświadamia cały mechanizm przestępczego świata oraz konsekwencje zakazanej działalności. Przedstawiając, często, nieudolną i nieskuteczną działalność służb odpowiedzialnych za walkę z narkomanią i dilerstwem, musi być motorem skłaniającym dorosłych do działania.

Natalia Kluczyńska