Pedagogika pragmatyzmu

Autor: Barbara Prus

05.06.2007.

Jedna z najbardziej nośnych koncepcji XX w. Początek w USA - filozoficzna reakcja na doświadczenia amerykańskich osadników, którzy podbijali nowe tereny, przez co przystosowywali nowe środowisko do potrzeb człowieka a zdobywane przez nich doświadczenia zmieniały ich samych oraz całe społeczeństwo.

Z czasem idea ekspansywności cechująca osadników rozszerzyła sie: poszerzenie środowiska, wiedzy, pogladów. John Dewey (1859-1952)

- uczenie sie przez doświadczenie i działanie

- indywidualizm pedagogiczny

- edukacja i demokracja.

Dewey krytykował przeszłość i odrzucał sposób kształcenia oparty na przekazywaniu materiału, kształcenia zawierającego gotowa wiedze. Tradycyjna edukacja nauczycieli narzucała metody i treści kształcenia z góry.

Szkoła jest miejscem wymiany doświadczeń i przez to sie uczymy. Nauczyciel powinien rozszerzać doświadczenia uczniów i opierać sie na nich. Zadaniem nauki nie jest podanie gotowej, niezawodnej

wiedzy, ale przyjecie roli przewodnika w procesie edukacyjnym. Jeśli dziecko może oprzeć sie na doświadczenia i wzrasta jego motywacja i efektywność. Reakcje dziecka są odmienne w zależności od jego charakteru - ujecie subiektywne. Warunki życia dziecka też są odmienne – ujecie obiektywne w kontekście społecznym. Respektowanie – szacunek dla indywidualnych różnic. Trzeba się koncentrować na tym, co jest w jednostce nietypowe i niepowtarzalne. Nacisk na współdziałanie, jako postawa edukacyjnej aktywności człowieka. Demokracja jest tu związana z dążeniem pragmatystów do osiągnięcia równowagi społecznej. Najwybitniejszym współczesnym kontynuatorem jest amerykański filozof Richard McKay Rorty