teor

Uświadamianie celów kształcenia.

„świadomość celu”- Można wyróżnić co najmniej trzy przypisywane tej definicji odrębne znaczenia.

M. Kowalczyk przyjął, że świadomość to  "subiektywna realność aktualnie doświadczana przez podmiot."

PROCES KONTROLI polega na tym, że porównujemy rzeczywistość z tym, co przewidujemy.

 Istotnym czynnikiem w ocenie wartości celu i prawdopodobieństwa jego realizacji jest wzrost aktywności jednostki w miarę przestrzennego zbliżania się do celu. Ważna jest:

Dwa pojęcia pomagają uczniowi zrozumieć treści, które przekazuje mu nauczyciel są to :

WIEDZA-stosunek do świata zewnętrznego

PRZEŻYCIA-psychika człowieka

Pojęcia te stanowią jedność u człowieka i wzajemnie się warunkują.

Praca ucznia na lekcji zależy od:

- chęci ucznia

-formy i jasności przedstawienia tematu ucznia

-dostosowania celów i zadań do umiejętności ucznia

-celów i zadań wyznaczanych przez nauczyciela

CEL UBOCZNY-jeżeli nie wiemy jaki jest cel ostateczny, to podczas wykonywania danej czynności szukamy sobie mniejszych celów, do których możemy dążyć.

Motywacja według definicji psychologów jest to stan służący nakierowywaniu działań jednostki na określony cel. 

Taksonomiczne ujęcia celów kształcenia ogólnego.

Pojęcie taksonomii:

            taksonomiczne =  hierarchiczne

    ujęcia celów          uporządkowania

 kształcenie           celów edukacyjnych

Taksonomia charakteryzuje się:

a) poprawnością terminologii dydaktycznej

b) zwięzłością i jasnością haseł

c) zdefiniowaniem kategorii celów z przykładami zadań

d) jednoznacznym powiązaniem poszczególnych kategorii z czynnościami uczenia się

e) hierarchiczną klasyfikacją od kategorii najniższych do najwyższych

5 klas kryteriów identyfikujących taksonomię według Cz. S. Nosala:

 -cechy sytuacji dydaktycznej 

- poziomy organizacji procesów informacyjno - komunikacyjnych uczącego się

- typy i poziomy organizacji procesów kontrolno - programujących

- rodzaje materiału nauczania

- typologie wyników końcowych

Taksonomia powinna być:

a) praktyczna (powinna być zrozumiała dla wszystkich i zawierać tylko cele edukacyjne)

b) kumulatywna (cele szczegółowe zawierają się w celach ogólnych, jest hierarchia celów)

c) jasno sformułowana (cele dydaktyczne są jasno sformułowane)

d) poprawna (poprawność języka)

Funkcje taksonomii:

 a)społeczna 

-umożliwia określenie celów kształcenia

-pomaga ustalić ideał wychowania

b)organizacyjna

-umożliwia zaplanowanie długoterminowych działań

-umożliwia zaplanowanie realizacji celów

Taksonomiczne ujęcie celów edukacji jest ważne, ponieważ:

 -pozwala odpowiedzieć nauczycielowi na pytanie: czy osiągnął on zamierzony cel

- jest źródłem informacji jakościowej i ilościowej:

informacja jakościowa (kategorialna)- określa czy bieżące czynności i ich cząstkowe wyniki zmierzają  we właściwym kierunku, zgodnie z zaplanowanym celem.
informacja ilościowa(parametryczna)- pozwala odpowiedzieć na wiele pytań szczegółowych np. czy  zakres, struktura i trwałość przekazanej wiedzy jest zadowalająca

-porządkuje, kontroluje i wartościuje cząstkowe osiągnięcia uczniów

-w pomiarze pozwala uwzględnić warunki w jakich nastąpiły osiągnięcia uczniów

zwiększa ukierunkowanie i skuteczność działania nauczyciela

-ma wielostronne podeści do procesu kształcenia

Taksonomię tworzy się w zakresie sfer:

a) dziedziny poznawczej

b)dziedziny emocjonalnej

c)dziedziny psychomotorycznej

Dziedzina poznawcza

Stworzona w 1956r. przez Benjamina Blooma. Obejmuje sześć poziomów:

  1. WIEDZA – opanowanie wiadomości różnego rodzaju takich jak fakty, pojęcia ogólne czy teorie.

  2. ROZUMIENIE- ukazywanie rozumienia faktów przez porządkowanie, porównywanie, opisywanie i tłumaczenie.

  3. ZASTOSOWANIE – rozwiązywanie problemów w nowych sytuacjach przez zastosowanie nabytej wiedzy

  4. ANALIZA – analiza informacji, ich podział na części i ustalenie stosunków między nimi. Wyprowadzenie dowodów i wniosków na poparcie twierdzeń.

  5. SYNTEZA – zestawienie informacji w nowy sposób przez łączenie elementów w nowe struktury lub proponowanie alternatywy rozwiązań.

  6. OCENIANIE - przedstawienie i obrona opinii przez wyrażenie sądów o słuszności pomysłów lub jakości pracy w oparciu o założone cele. Rozważanie, dokumentowanie.

Dziedzina emocjonalna 

Opracowana przez zespół w składzie: Dawid R. Krathwol, Benjamin Bloom, Bertram B. Masia. Obejmuje pięć kategorii:

  1. RECEPCJA- odbiór bodźców emocjonalnych z odpowiednim nastawieniem, chęcią oraz uwagą wybiórczą lub dowolnie skierowaną. Uczący się powinien przyswoić ze zrozumieniem m.in. dźwięki, wydarzenia, rozmiary

  2. DZIAŁANIE – z wyrażaniem na nie zgody, z chęcią działania i zadowoleniem z podjętego działania. Znajomość instrumentów, instrukcji, przemówień, twórczości artystycznej itd.

  3. WARTOŚCIOWANIE – akceptacja wartości, wiara i zaangażowanie w nie i poświęcenie im. Inną formą aktywności na rzecz uznawanych wartości jest ich obrona wyrażona w dyskusjach czy protestach rezultatem czego jest często członkostwo w grupach czy twórczość artystyczna.

  4. ORGANIZACJA- pojęciowe ujęcie wartości i tworzenie systemu wartości. Umiejętności potrzebne na tym poziomie to definiowanie, formułowanie, dyskutowanie. Efektami są: strategie, kryteria, standardy

  5. WYBÓR WŁASNEGO SYSTEMU WARTOŚCI – podporządkowanie postępowania wartościom, które stają się cechami osobowymi. Ukształtowanie wartości zmieniają się w światopogląd.

Dziedzina psychomotoryczna
Sfery taksonomii psychomotorycznej obejmują 5 etapów:

Etap 1 – pobudzenie zmysłowe

Etap 2 – nastawienie umysłowo-emocjonalne

Etap 3 – działanie pod czyimś kierunkiem

Etap 4 – automatyzacja

Etap 5 – działania kompleksowe

Jednak nie wszyscy twórcy taksonomii tej grupy wyodrębniają wszystkie wymienione etapy.

Taksonomie opracowane przez polskich autorów:

Trud opracowania taksonomii podjęli również polscy autorzy: Wincenty Okoń, Bolesław Niemierko, Kazimierz Denek.

Według Okonia, taksonomie są to cele kształcenia, które można poddać pomiarowi za pomocą testów dydaktycznych. Bardzo istotne jest to, że uczeń samodzielnie może dokonać oceny tego co zrobił, jakie postępy uczynił oraz to, że samodzielnie będzie mógł zdobyte umiejętności wykorzystać w praktyce.

Taksonomia celów kształcenia według K. Denka propaguje model wykształconego Polaka, który zdobywa wiedzę na różnych polach. Nowo zdobyte wielowymiarowe kwalifikacje posłużą do przygotowania człowieka do nowych ról społecznych, zawodowych, nauczą jak pracować i jak żyć oraz wskażą czym kierować się w życiu, przekażą wartości moralne czy też duchowe. Człowiek musi przystosować się do rzeczywistości, ale posiadając pewną wiedzę będzie mógł ją również zmieniać i udoskonalać.

Taksonomie celów wg. Bolesława Niemirki :

a) taksonomia celów nauczania

b) taksonomia celów wychowania

c) taksonomia celów praktycznych

Taksonomia celów nauczania B. Niemierki:

Stosunkowo dużą popularność zdobyła taksonomia B. Niemierki. Przy czym odnosi się to do celów nauczania. Autor przedstawił ją po raz pierwszy w książce ABC testów osiągnięć szkolnych i dlatego bywa nazywana taksonomią ABC.

Uszczegóławianie celów kształcenia

Cel- według Franciszka Bereźnickiego to świadomie zamierzony stan rzeczy lub zdarzeń, do którego dąży się przez organizację działania.
Kształcenie to system działań zmierzających do tego, aby uczącej się jednostce umożliwić poznanie świata, przygotowanie się do zrozumienia świata i ukształtowanie własnej osobowości (samokształcenie).
Cele kształcenia to planowane, zamierzone i długotrwałe założenia dydaktyczne co do tego jak kształcić, jakie wartości wpajać i jakimi metodami.

2. Uszczegóławianie = Operacjonalizacja
- to inaczej przekształcanie celu ogólnego w cel bardziej precyzyjny, konkretny. Aby zrozumieć jakiś cel ogólny (świat przyrody) musimy przede wszystkim zrozumieć go w sposób bardziej konkretny (rośliny, zwierzęta).

3. Podział celów: 
a) cel ogólny- jest on z reguły mało potrzebny, ponieważ aby zrozumieć jakiś określony cel musi być on przedstawiony w sposób najszczególniejszy; jest to kierunek dążeń pedagogicznych.
b) cel operacyjny- to inaczej jakieś zamierzone, określone osiągnięcia. Jest to zachowanie jakie będzie miał uczący po zakończeniu nauki.
 Możne wyróżnić elementy:

Są trzy rodzaje warunków mających wpływ na wykonanie zadań testowych:

- pomoce naukowe (książki, notatki, globusy, atlasy, sylabusy itp.)
- ograniczenia nakładane na ucznia ( ukończenia sprawdzianu w wyznaczonym czasie, czas trwania zajęć lekcyjnych - jedna lekcja w szkole trwa 45minut)
- forma przedstawianie informacji (ustna, pisemna)

c) cel szczegółowy

Elementy:
- działanie- opis ćwiczenia, które powinno być wykonane
- treść- są to materiały za pomocą których działanie powinno zostać wykonane
- warunek- okoliczności, w których warunek ma mieć miejsce
- kryterium-  to pewien poziom, który jest oczekiwany od uczącego się
Cechy:
- odpowiedniość
- jednoznaczność
- wykonalność
- logiczność
- obserwowalność
- mierzalność

4. Zmiany celów ogólnych w toku operacjonalizacji
a) sprecyzowanie- należy sprecyzować używane wyrażenia unikając luźnych sformułowań, które służą jedynie ozdobie i nie przekazują konkretów
b) uszczegóławianie- pojedyncze hasło należy przedstawić używając dłuższych zdań o bogatszej treści
c) konkretyzacja- działanie dokonywane przez nas w konkretnej sytuacji, które dąży do stanu końcowego musi być dokładnie określone w przejrzysty sposób
d) upodmiotowienie osiągającego cel- tworzone cele operacyjne muszą być oparte na osobistym wkładzie i pełnej odpowiedzialności jednostki, jeśli tego nie ma, nie ma szans na dokonanie oczekiwanych zmian

5. Etapy operacjonalizacji według Bolesława Niemierko
a) analiza znaczenia celu ogólnego- napisanie celu, odczytanie go i rozważenie jego sensu oraz wyobrażenie sobie uczniów w pełni osiągających ten cel
b) luźne zapisy celów operacyjnych- przeprowadzenie tzw. "burzy mózgów" w celu wynotowania wszystkich zachowań u uczniów osiągających cel ogólny
c) selekcja i klasyfikacja luźnych zapisów- wybór zapisów dotyczących czynności ucznia, zachowanie a  nie cech osobowości oraz porządkowanie tych czynności według dziedzin i kategorii celów kształcenia, które zostały wcześniej określone
d) określenie warunków wykonywania czynności, zwanych też sytuacją odniesienia- określenie sytuacji w jakiej będzie znajdował się uczeń (życiowa, szkolna), w której będzie wykonywał  on daną czynność po jej opanowaniu
e) określenie wymagań co do biegłości wykonywania czynności, zwanych też standardami- określenie wymagań, które dotyczą między innymi czasu wykonywania czynności, ewentualnych błędów, które są dopuszczalne oraz norm jakości (standardu)
f) zredagowanie celów operacyjnych- sformułowanie zwięźle i jasno celów przez  nas przedstawianych jako te, które pełnią jakieś zadanie.

CELE I ZADANIA KSZTAŁCENIA – funkcje, istota, źródła i podstawy

WEDŁUG WINCENTEGO OKONIA:
Cele edukacji i cele systemu oświaty to świadomie założone skutki, które społeczeństwo pragnie osiągnąć przez funkcjonowanie systemu oświaty. Zatem zależą one od charakteru każdego społeczeństwa.

2. WEDŁUG ENCYLOPEDII PEDAGOGICZNEJ:

Cele kształcenia i wychowania to najogólniejsza wizja pożądanych właściwości:

a) fizycznych

b) umysłowych

c) społecznych

d) kulturowych

e) duchowych

jednostki ludzkiej, które chce się uzyskać poprzez:

- tworzenie odpowiednich warunków indywidualnego rozwoju

- jego stymulowanie zwłaszcza w systemie oświatowo-wychowawczym: zarówno na lekcji szkolnej, jak i poprzez inne formy kształcenia oraz zabiegi mające na celu przyswojenie uczniowi i wychowankowi:

- wiedzy i związanych z nią umiejętności

- poglądów

- przekonań

- orientacji

- motywacji.

CELE KSZTAŁCENIA:

a)       stanowią podstawę różnych koncepcji kształcenia

b)       według nich można dobrać i ułożyć treści oraz program nauczania

c)       są podstawowym kryterium w opracowaniu i doborze metod, form oraz środków dydaktycznych

d)       są kryterium oceny efektywności pracy nauczyciela i uczniów, działalności całej szkoły

e)       organizują: struktury szkolne, programy, metody, środki nauczania, kształcenie nauczycieli oraz badania naukowe

f)        wyznaczają rolę nauk współdziałających z pedagogiką

g)       spełniają funkcję koordynującą, integrującą i mobilizującą

h)       są prospektywne, to znaczy dające rozległy widok na przyszłość, a więc pokazują nam jak powinno być

i)         mają znaczenie regulacyjne; stanowią gwarancję przeciw nadmiernemu rozbudowaniu środków;

j)        są one punktem odniesienia, do którego wszystko ma być przymierzane i według którego ma podlegać ocenie

k)       od nich zależy osiąganie pożądanych właściwości:
-fizycznych
-umysłowych
-społecznych
-kulturowych
-duchowych jednostki.

CEL OSTATECZNY wg S. Rollera

Chodzi o to, by cały system edukacyjny miał sens i podtrzymywał u uczniów i nauczycieli wymaganie, by nigdy nie podejmowali niczego, czego znaczenia, sensu i celu nie znają.

Metody Formy i Środki kształcenia

Termin „metoda” pochodzi od greckiego słowa „methodos”, co znaczy badanie, sposób badania, droga dochodzenia do prawdy.

Metoda kształcenia – to wypróbowany i systematycznie stosowany układ czynności nauczyciela i uczniów, realizowany jest on świadomie w celu spowodowania zmian w osobowości ucznia.

Metody nauczania- to intencjonalny i systematycznie stosowany sposób pracy z uczniem, umożliwia on osiągnięcie celów.

Metody uczenia się – to systematycznie stosowany sposób w pracy w uczniem używany wielokrotnie w określonym działaniu.

Podział Metod wg W. Okonia

Podająca- metoda asymilacji wiedzy polega na uczeniu się poprzez przyswajanie wiedzy.

Problemowa- metoda samodzielnego dochodzenia do wiedzy-uczenie się przez odkrywanie

Eksponująca- metody waloryzujące wpływają na uczucia, postawy, system wartości i charakter-uczenie się przez przeżywanie

Praktyczna- uczenie się przez działanie

PODAJĄCE:

·         Pogadanka- polega na rozmowie nauczyciela z uczniami, przy czym nauczyciel jest w tej rozmowie osobą kierującą. Nauczyciel stawia uczniom kolejne pytania, na które otrzymuje od nich odpowiedzi.

·         Opowiadanie słowne przedstawienie zdarzeń, faktów, procesów. Spełnia ono swoja funkcję gdy jest żywe, zwarte, obrazowe, pobudza uczucia uczniów.

·         Prowadzenie opisu- polega na słownej charakterystyce przedmiotów, zjawisk, procesów, osób. Może być wspomagany pokazem obrazu, schematu.

Opis i opowiadanie często SA wzajemnie uzupełniają i przeplatają.

·         Wykład informacyjny- zwany także konwencjonalnym, jest to słowne przekazanie określonych treści w sposób ciągłej wypowiedzi..

·         Wyjaśnianie- jest to zwięzłe określenie faktu o charakterze teoretycznym. Często jest to podanie treści i zakresu nieznanego pojęcia czy zjawiska.

·         Kierowanie korzystaniem ze źródeł informacji- Są to po prostu używane przez nauczyciela różnego rodzaju źródła informacji takie jak: materiały drukowane, pamięć komputerowa, filmy itd.

PROBLEMOWE

·         Wykład problemowy- polega na prowadzeniu wykładu lecz z nawiązaniem kontaktu z uczniami poprzez rozszerzenie ich aktywności.

·         Gry dydaktyczne – te metody aktywizują grupę ponieważ zmuszają ich do umiejętności szukania informacji, przetwarzania ich, stawiania i rozwiązywania problemów

a)      Burza mózgów zwana inaczej fabryka lub giełda pomysłów która służy zespołowemu poszukiwaniu wielu pomysłów dotyczących rozwiązania jakiegoś problemu. Metoda ta zmierza do tego aby zachęcić uczniów do wysuwania śmiałych propozycji i zgodnie z zasadą, ze pierwsza myśl jest najlepsza.

b)      Metoda sytuacyjna- istota tej metody polega na zespołowym analizowaniu i rozwiązywaniu

Przez uczniów pod kierunkiem nauczyciela konkretnych, rzeczywistych sytuacji problemowych. Celem tej metody jest oprócz umożliwienia zdobycia przez uczniów nowych wiadomości i rozwijania ich myślenia analitycznego podejmowania samodzielnych decyzji.

c)      Metoda inscenizacji Metoda inscenizacji polega na odgrywaniu ról i może przybierać różne formy w zależności od uczestnictwa wszystkich lub tylko części uczniów.

d) Gry symulacyjne-to inaczej naśladowanie rzeczywistości; odegranie zestawu ról, zgodnie z ich realizacją w prawdziwym świecie. Ten typ gier łączy w sobie właściwości symulacji społecznych i gier edukacyjnych. Po grze uczniowie powinni \"wyjść z roli\" i być gotowi do przedyskutowania powstałych sytuacji.

EKSPONUJĄCE

a) Drama

Drama jako metoda nauczania oparta na bezpośrednim doświadczeniu życiowym ucznia, w której wykorzystuje się zmysł wyobraźnię' mowę ruch. Drama z racji swego integracyjnego charakteru najlepiej nadaję się do stosowania w nauczaniu początkowym.

Drama jako sposób pracy z uczniem oparta jest przede wszystkim na zabawie poprzez która aktywizuje się umysł i emocje.

PRAKTYCZNE

• Metoda ćwiczeń przedmiotowych-

Ćwiczenie jest to wielokrotne powtarzanie czynności stanowiących treść ćwiczenia, zorganizowane w zaplanowany i przemyślany sposób i wymagające wykorzystania odpowiednich środków ułatwiających rozwijanie umiejętności. Ćwiczenia mogą być organizowane jako samodzielna praca uczniów, może odbywać się indywidualnie lub w grupach, czasami te dwie mogą się przeplatać.

• Metoda laboratoryjna

Zajęcia laboratoryjne polegają na tym, że uczniowie samodzielnie przeprowadzają eksperymenty w celu zbadania przyczyn występowania jakiegoś zjawiska jego przebiegu i skutków

• Pomiar

Pomiar to czynności wykonywane bądź przez nauczyciela w postaci pokazu, bądź bezpośrednio przez uczniów pracujących pod kierunkiem nauczyciela Pomiar najczęściej występuje w połączeniu z metodą laboratoryjną z pracą w gabinetach i pracowniach przedmiotowych.

2. RODZAJE PROGRAMÓW NAUCZANIA; podział zaproponowany przez KAPISIEWICZA:

a) PROGRAM LINIOWY:

− Twórcą jest SKINNER;

− Ten program opiera się na teorii uczenia krok po kroku, co oznacza podział materiału

na mniejsze dawki informacji, bo są one łatwiejsze do opanowania przez ucznia niż

duże;

− ZASADY NAUCZANIA PROGRAMU LINIOWEGO:

1) Zasada małych kroków;

2) Zasada natychmiastowego potwierdzenia odpowiedzi;

3) Zasada indywidualizacji tempa uczenia się;

4) Zasada stopniowania trudności;

5) Zasada zróżnicowanego utrwalenia wiadomości;

6) Zasada ujednoliconego toku uczenia się instrumentalnego;

− program liniowy spotkał się z krytyką, która dotyczyła „bezbłędnego marszu małymi

kroczkami przez tekst”, zbytniej atomizacji treści, braku możliwości indywidualizacji

treści uczenia się itd.

b) PROGRAM ROZGAŁĘZIONY:

− Twórca CROWDER;

− Powstał w wyniku krytyki programu liniowego;

− Program ten wywodzi się z prostej linii testów wyborów, u jego podstaw leżą między

innymi następujące założenia:

• Materiał dzieli się na większe dawki, po każdej dawce informacji następuje

pytanie, które zmusza ucznia do wyboru prawidłowej odpowiedzi spośród

kilku podanych.

• Pytania mają na celu służyć sprawdzeniu czy uczeń przyswoił i zrozumiał

dany materiał.

• Gdy uczeń wybiera złą odpowiedz powinno się zapewnić mu możliwość

utrwalenia najważniejszych wiadomości w drodze ćwiczeń, zmuszać

do aktywnej pracy nad tekstem a tym samym wyeliminować uczenie

się „mechanicznie” oparte na wielokrotnym powtarzaniu tych samych treści.

• Droga prowadząca przez program rozgałęziony jest zróżnicowana w

zależności od indywidualnych zdolności uczniów. W Tym programie

indywidualizacji podlega tempo i treść uczenia.

Aby usunąć mankamenty i niedostatki wcześniejszych programów podjęto próby opracowania

programów mieszanych. W skład programów mieszanych wchodzi:

c) PROGRAM BLOKOWY:

− TWÓRCA KUPISIEWICZ;

− Istotnymi cechami tego programu są między innymi;

• Nasycenie problemami, które skłaniają do wykonywania różnych operacji

intelektualnych i posługiwania się zdobytą wiedzą przy rozwiązywaniu

określonych zagadnieniach.

• Zapewnienie pomocy nauczyciela;

− Program blokowy pozwala rozwijać samodzielne myślenie uczniów;

− Środkami służącymi do ekspozycji programu blokowego są podręczniki i maszyny:

PODZIAŁ MASZYN DYDAKTYCZNYCH

a. INFORMATORY – służą do przekazywania nowych wiadomości;

b. EGZAMINATORY – służą do kontroli i oceny opanowanej wiedzy;

c. REPETYTORY – przeznaczone do powtarzania wiedzy w celu jej utrwalenia;

d. TRENERY – służą do kształtowania umiejętności praktycznych, np. pisanie na

maszynie;

e. KOMPUTER – dołączył w ostatnich latach, stworzył możliwość określania

przebiegu dróg sposobu uczenia się poszczególnych jednostek;

3. ZALETY NAUCZANIA PROGRAMOWEGO:

→ Opiera się na podstawowych prawach uczenia się;

→ Respektuje aktywizowanie grupy;

→ Nie powinna być traktowana jako metoda uniwersalna, dzięki której można

zrealizować wszystkie zadania dydaktyczne;

→ NAUCZANIE PROGRAMOWE STAJE SIĘ WARTOŚCIOWYM NARZĘDZIEM

DYDAKTYCZNYM W RĘKACH PRZYGOTOWANEGO NAUCZYCIELA, DO POSŁUGIWANIA

SIĘ NIM W RÓŻNYCH SYTUACJACH DYDAKTYCZNYCH.

4. METODY UTRWALANIA:

∗ FUNKCJE METOD – bardzo ważnym zadaniem jest zapewnienie trwałości

zdobytej wiedzy przez uczniów.

a) POWTARZANIE:

− Warunkiem koniecznym do opanowania materiału przez powtarzanie jest

nastawienie się na zapamiętywanie, dokładne zrozumienie treści, wytrwałe i

regularne powtarzanie;

− Zrozumienie materiału odgrywa rolę podstawowa;

− Nauczyciel powinien dbać o to aby treści przyjmowane przez ucznia układały się

w zwarty system wiedzy;

− Powtarzanie musi być świadome i celowe, musi być wytężoną pracą umysłu

polegającą na przypominaniu.

ODMIANY POWTARZANIA WEDŁUG SOŚNICKIEGO:

a. ŁAŃCUCHOWE: ta odmiana polega na odtworzeniu przerobionego na lekcji

materiału, w celu utrwaleniu go przy zachowaniu nie tylko uprzedniego

układu treści, ale także sformułowań słownych, w jakich one pierwotnie były

poznawane;

b. WYRYWKOWE: ma uzupełniać odmianę łańcuchową; polega na pytaniach o

poszczególne elementy wiedzy w oderwaniu od określonej całości oraz od

związków z pozostałymi elementami i to w dowolnym ich uporządkowaniu;

c. STRUKTURALNE: powtarzanie głównych wiadomości podstawowych (one

tworzą strukturę większej całości wiedzy) wokół których grupują się treści

pochodne; w ten sposób utrwalamy główny szkielet określonej dziedziny

wiedzy;

d. SYNTETYCZNE: polega na tym, że stawiamy uczniowi do rozwiązania

określony problem. Warunkiem rozwiązania tego problemu jest odwołanie

się do posiadanej wiedzy i dokonanie wyboru tej wiedzy, która prowadzi do

celu;

e. UCZENIE SIĘ NA PAMIĘĆ: jest to szczególna odmiana powtarzania, jest to

wartościowy sposób utrwalenia materiału, jeżeli nie będzie polegał na kuciu,

polega na wielokrotnym powtarzaniu, które powinno cechować: celowość,

uświadomienie zadania, aktywność przy uczeniu się, zrozumienie przez

uczniów logicznej struktury materiału nauczania, w tym toku uczenia uczeń

opanowuje najpierw początkowe partie materiału, później końcowe a na

końcu środkowe.

b) ĆWICZENIA:

− Stosowanie wiedzy - jest określane jako stosowanie praktyczne, czyli łączenie

teorii z praktyką. Stosowanie praktyczne występuje miedzy innymi w ćwiczeniach

laboratoryjnych czy pracach technicznych;

− Istnieją takie ćwiczenia, których głównym celem jest uzyskanie sprawności

ruchowych, np. ćwiczeń w pisaniu;

- Ćwiczenia powinny być urozmaicone i systematyczne, musza uwzględnić

stopniowanie trudności i samodzielności;

5. METODY UCZENIA SIĘ:

∗ KRYTERIA DOBORU METOD NAUCZANIA – Wg. Kupisiewicza – kryteria te mają

charakter ukierunkowujący, wskazujący główne tendencje. Wynika z tego, że

nie ma gotowych „recept” doboru metod a jednostronność w posługiwaniu

się metodami podającymi, problemowymi czy praktycznymi nie zapewnia

efektów pracy dydaktyczno – wychowawczej. Z tego wynika, ze należy

racjonalnie łączyć ze sobą różne metody, zarówno przy opracowaniu nowego

materiału, jak i przy jego utrwaleniu oraz kontroli i ocenie wiadomości i

umiejętności.

→ METODA – celowy, zaplanowany i nadający się do wielokrotnego stosowania układu działań, prowadzący do nabycia przed podmiot nowych wiadomości, umiejętności,

nawyków, w skrócie prowadzący do nabycia nowego doświadczenia.

→ METODY WYODRĘBNIONE PRZEZ PÓŁTURZYCKIEGO:

1. METODY RECEPCYJNE – źródłem wiedzy jest sama rzeczywistość, czyli konkretne rzeczy,

zjawiska i procesy.

a) OBSERWACJA:

- Istotna metoda zdobywania wiedzy w sposób bezpośredni;

- Dzięki obserwacji uczeń poznaje zewnętrzne właściwości otaczającej go rzeczy, a

także zachodzących wokół niego zjawisk, wydarzeń i procesów;

- Stosując obserwacje, uczeń musi sobie dokładnie uświadomić przedmiot, cel i

sposób obserwacji;

- Uczeń w toku obserwacji powinien spostrzegać za pomocą wszystkich zmysłów;

b) KORZYSTANIE ZE SŁOWA MÓWIONEGO:

- Jest to istotna metoda nauczania, gdyż żywe słowo nauczyciela zapewnia

poznanie przez uczniów znacznej części, wiadomości.

- Słuchanie wykładów, opowiadań, opisu, instrukcji, rozmów jest podstawowym

źródłem informacji w procesie nauczania i uczenia się.

Tutaj spotykamy się z pojęciem WYKLADÓW:

• Dla ułatwienia słuchania wykładów nauczyciel powinien stosować

wykład o cyklicznym układzie treści, w którym często powraca się do

tego samego zagadnienia, ukazując je w różnych sposobach. (gimnazjum

i liceum);

• Wykłady przedstawione w liniowym układzie treści, w którym

poszczególne cząstki tematyczne wzajemnie się zazębiają, tworząc

uszeregowaną całość. (wyższe klasy liceum);

• ROZUMIENIE TREŚCI WYKŁADU: aby lepiej zrozumieć treść wykładu

uczeń powinien nastawiać się świadomie na „chwytanie” zasadniczych

myśli, łączyć znane wiadomości z nowo poznanymi;

• SŁUCHANIE WYKŁADU: uczeń powinien starać się zwracać uwagę na

treści ważne a eliminować te zbędne, a ważne treści to takie, które są

powiązane z treścią wykładu, mają charakter definicji, tezy, wniosku lub

istotnego wyjaśnienia. To takie informacje, które nauczyciel wyraźnie

podkreśla, żeby ułatwić uczniowi wyodrębnienie członów myślowych

nauczyciel powinien podać plan wykładu, powinien powtarzać czy

podkreślać ważne partie materiału;

• NOTOWANIE WYKŁADU: pożyteczny środek wzmocnienia dyscypliny

słuchania i zwiększenia aktywności umysłowej. Notatki powinny

obejmować najistotniejsze zagadnienia, np. główne fakty, nazwiska,

daty;

c) ROZMOWA:

- Można ją wykorzystać dla przypomnienia i utrwalenia wiedzy, jak też do jej

poszerzenia;

- Rozmowa będzie miała wartości edukacyjne jeżeli słuchający uświadomi sobie jej

cel, czyli będzie wiedział czego chce się dowiedzieć z tej rozmowy;

- Nauczyciel swoja postawą powinien zachęcać uczniów do podejmowania

rozmów po przez zadawanie przez nich pytań z prośbą o wyjaśnienie niejasności;

d) KORZYSTANIE Z PODRĘCZNIKÓW:

- Jest to jedna z istotniejszych metod uczenia się i od opanowania zawartych w

nich treści zależą efekty naszego uczenia się;

- Poznanie treści podręcznika polega na umiejętnym i uważnym jego czytaniu, a

rozumieniu wszystkich słów, zdań i układu całego tekstu. A słowa, których nie

rozumiemy powinniśmy wyjaśnić za pomocą słownika lub encyklopedii;

- W poznawaniu treści podręcznika pomocne jest zróżnicowanie kroju czy czcionki

treści jak i wyrażenia drukowane pogrubioną lub rozstrzeloną czcionką;

2. METODY HEURYSTYCZNE, BADAWCZE – bazujące na samodzielnym dochodzeniu do

wiedzy:

a) KORZYSTANIE Z DYSKUSJI:

− DYSKUSJA – jest grupową formą rozważania i roztrząsania danego problemu,

która zmierza do poznania bardziej obiektywnej jego istoty, wartości ,

przydatności przez wspólną wymianę myśli, doświadczeń i poglądów;

− GŁÓWNY CEL DYSKUSJI – działanie zmierzające do wspólnego celu jakim jest

rozwiązanie jakiegoś problemu;

− Dyskusja jest formą poznawania rzeczywistości, spełnia rolę źródła dla

wiedzy, pozwala każdemu z uczestników powiększyć swoją wiedzę , poznac

poglądy i myślenie innych;

− Najbardziej kształcące są dyskusje o charakterze problemowym, w której

uczniowie rozwiązują określone zagadnienia. Aby dyskusja była aktywna,

uczniowie powinni posiadać wiedze na określony temat lub wcześniej się do

niej przygotować;

b) UCZENIE SIĘ PRZEZ ROZWIĄZYWANIE PROBLEMÓW:

− Ta metoda stanowi ważny rodzaj działalności uczniów oparty na

samodzielnym poznaniu świata, jest szczególnie korzystna, gdyż ogranicza

przyswajanie gotowej treści, a podstawa uczenia się stanowi własną

aktywność umysłową lub praktyczną uczniów; w tym procesie możemy

wyróżnić 4 etapy:

I. Przeżycie trudności oraz wykrycie i określenie trudności, czyli

sformułowanie problemu;

II. Poszukiwanie i formułowanie rozwiązań (hipotez);

III. Formułowanie wniosków oraz weryfikacja i ocena pomysłów

rozwiązań;

IV. Usystematyzowanie i utrwalenie zdobytej wiedzy stosowanie jej w

teorii i praktyce.

c) UCZENIE SIĘ PRZEZ BADANIE:

− Podstawowym warunkiem uczenia sie przez badanie jest stworzenie przez

nauczyciela norm organizacyjnych działalności badawczej uczniów, które

umożliwiają im samodzielne dostrzeżenie i sformułowanie problemów

badawczych, projektowanie i przeprowadzanie badań, analizę i interpretację

wyników badań;

3. METODY EKSPRESYJNE – opierają się na uczeniu przez przezywanie:

a) UDZIAŁ W DRAMIE – pozwala na wzbogacenie intelektualne i emocjonalne

doświadczenia przez wykorzystanie tematów i opowiadań, pomysłów i myśli, uczuć,

postaci z prawie każdego i dowolnego dostępnego źródła. Rozwija koncentracje i

wyobraźnię;

− JAKO METODA UCZENIA –może być wykorzystana do zrozumienia lub

przeżycia historii, literatury, języka ojczystego i innych;

b) UDZIAŁ W FILMIE – może odgrywać doniosłą rolę w procesie uczenia się. Może być

wykorzystana do poznawania nowego materiału czy przekazywania cennych wartości

społecznych, moralnych i innych. Wpływa na przeżycia emocjonalne;

c) UDZIAŁ W SZTUCE TEATRALNEJ – zawiera pewne wartości natury egzystencjonalnej;

stopień zaangażowania uczniów w obrębie wzmacnia walory emocjonalnego

poznania;

→ PRZEBIEG UCZENIA SIĘ PRZEZ PRZEŻYWANIE:

- Zetknięcie z określona wartością zawartą w utworze literackim, filmie itp.;

- Emocjonalne przeżywanie tych wartości i ich przyswajanie;

- Analiza i zrozumienie odczuć;

- Wyrażenie własnego stosunku do wartości;

- Wysuwanie wniosków odnośne do postaw własnych.

4. METODY ĆWICZEBNE:

→ TOK ĆWICZEN MA NASTĘPUJĄCY PRZEBIEG:

• Uświadomienie sobie znaczenia i celu, jakiemu ma służyć ćwiczenie;

• Poznanie reguł działania, jak i sposobów wykonywania działania;

• Obejrzenie wzoru działania bezpośrednio wykonywanego przez

nauczyciela lub zawartego w filmie;

• Pierwsze próbne ćwiczenia z autokontrolą i autokorektą;

• Systematyczne wykonywanie ćwiczeń.

Formy organizacji kształcenia – o efektach pracy dydaktycznej decydują nie tylko stosowane przez nauczyciela metody i środki, ale również różnorodne rodzaje zajęć dydaktycznych, określane jako formy organizacji kształcenia

Proces kształcenia – jest działaniem planowym i celowym, a ujęcie go w pewne ramy organizacyjne czyni bardziej skutecznym. Organizacja procesu kształcenia musi być ujmowana:

a) elastycznie w zależności od celów i zadań dydaktycznych

b) czasu jego trwania

c) właściwości przedmiotów nauczania

2. System klasowo-lekcyjny – polega na tym, że wszystkich uczniów w szkole dzieli się na grupy, tworzące odrębne klasy. Pojęcia klasa oznacza zbiór uczniów, zwykle rówieśników uczących się w danym pomieszczeniu, najczęściej według tego samego programu. Klasę tworzy grupa uczniów w tym samym wieku lub zbliżonym, o zbliżonym zasobie wiedzy i doświadczeń oraz na podobnym etapie rozwoju umysłowego.

Każda klasa pracuje zgodnie z przeznaczonym dla niej rocznym planem nauczania, który określa tygodniową liczbę godzin dla każdego przedmiotu.

System klasowo-lekcyjny:

a) jest powszechnie stosowaną formą nauczania

b) jest ekonomiczny, gdyż nauczyciel pracuje równocześnie z dość dużą grupą uczniów.

c) pozwala realizować zasadę systematyczności oraz opanowanie przez uczniów podstawowego zasobu wiedzy i umiejętności.

Lekcja to zinstytucjonalizowana forma pracy organizacyjnej procesu dydaktycznego, podczas której nauczyciel w ściśle określonych ramach czasowych, prowadzi zajęcia z uczniami. Lekcję planuje i przeprowadza nauczyciel, stosując różne metody, środki dydaktyczne.

Budowa lekcji wg. K. Sośnickiego:

1. Część powtarzająca – służy przypomnieniu, rozszerzeniu i powtórzeniu dawniej opanowanego materiału, sprawdzeniu pracy domowej oraz przygotowanie nowej lekcji

2. Część postępująca – obejmuje podanie tematu i planu całego zagadnienia oraz jego opracowanie

3. Część zbierająca – ma za danie zebrać w całość i uporządkować wiadomości uzyskane przez uczniów, zwrócić uwagę na sprawy istotne, ułatwić zapamiętanie

STRUKTURA LEKCJI TYPY OGÓLNEGO

1. organizacja klasy

2. kontrola pracy domowej i przygotowanie do nowej lekcji

3. przeprowadzenie nowej lekcji

4. podsumowanie nowych wiadomości

5. zadanie pracy domowej

FAZY LEKCJI WG. Z. KLEMENSIEWICZA

1. Przygotowawcza – czyli przygotowanie uczniów do procesu uczenia się na danej lekcji, poprzez określenie celu nauczania, przygotowanie warunków niezbędnych do działania uczniów oraz ustalenie plany wykonania działania

2. Wykonawcza – czyli proces uczenia się

3. Kontrolna – czyli obejmująca porównanie uzyskanych wyników działania z jego celem i planem oraz wprowadzenie korekty, jeżeli efekt działania nie jest w pełni zgodny z założonym celem i planem

RODZAJE LEKCJI WG. J. PÓŁTURZYCKIEGO

1. lekcje podające

2. lekcje problemowe

3. lekcje ćwiczeniowe

4. lekcje eksponujące

TYPY LEKCJI:

1. Obejmująca kilka momentów procesu nauczania

2. poświęcona utrwalaniu wiadomości

3. obejmująca ćwiczenia

4. poświęcona opracowaniu nowego materiału

5. poświęcona kontroli i ocenie

RODZAJE TOKÓW LEKCYJNYCH

Każde zajęcia powinny przebiegać według pewnego plany zadaniowego, charakterystycznego dla danego typu zajęć, zwanego TOKIEM LEKCYJNYM.

Wyróżnia się cztery toki kształcenia:

a) tok podający – uczniowie przyswajają wiedzę w gotowej postaci

b) tok problemowy - uczniowie samodzielnie dochodzą do wiedzy, tok ten opiera się na działalności uczniów, który rozwiązują problemy

c) tok ćwiczeniowy– uczniowie uczą się oddziaływać na rzeczywistość

d) tok eksponujący – uczucia i postawy uczniów ukierunkowane są za pośrednictwem procesów emocjonalnych

Wyróżnionym tokom kształcenia przyporządkować można następujące typy lekcji:

1. lekcja podająca:

a) sprawy organizacyjne, przygotowanie uczniów do pracy

b) sprawdzenie zadania domowego

c) przedstawienie, opracowanie nowych treści nauczania

d) zintegrowanie nowych wiadomości już z nabytymi, systematyzacja

e) utrwalenie nowo zdobytych wiadomości przez zastosowanie ich w nowych sytuacjach

f) wyjaśnienie pracy domowej

2. lekcja problemowa:

a) przygotowanie klasy do pracy

b) w nawiązaniu do poprzednich zajęć, kontrola pracy domowej

c) stworzenie sytuacji problemowej, uczniowie formułują problem główny i związane z nim zagadnienia

d) określenie planu pracy, formułowanie przez uczniów różnych rozwiązań problemu

e) sprawdzenie propozycji rozwiązania problemu (teoretyczne bądź praktyczne)

f) systematyzacja i utrwalenie nowych wiadomości

g) zastosowanie zdobytych wiadomości w nowych sytuacjach praktycznych bądź teoretycznych - w czasie lekcji lub w formie pracy domowej

3. lekcja operacyjna:

a)przygotowanie uczniów do pracy, sprawdzenie pracy domowej

b) uświadomienie uczniom celów zajęć

c) określenie zasad i reguł, według których ma być wykonane zadanie

d) wzorowy pokaz nauczyciela określonej czynności

e) pierwsze próby wykonywane są przez uczniów pod okiem nauczyciela

f) ćwiczenie czynności (urozmaicone)

g) zadanie pracy domowej, której celem jest utrwalenie nabytej sprawności

4. lekcja ekspozycyjna:

a) przygotowanie klasy do pracy

b) prezentacja uczniom informacji dotyczących eksponowanego dzieła oraz jego twórcy

c) uczestnictwo uczniów w ekspozycji (może być powtarzana - cała lub tylko fragmenty)

d) dyskusja dotycząca wartości dzieła

e) twórcza aktywność uczniów w zależności od charakteru dzieła

Istnieją też szkoły w których klasy się łączy, w wyniku małej ilości osób. Dąży się do tego, aby praca dwóch klas była niezależna, np. ustawia ławki w dwóch rzędach. Wtedy Struktura zajęć może być następująca:

- zajęcia wspólne dla obu klas

- zajęcia na przemian głośne i ciche.

Zajęcia wspólne polegają na traktowaniu klas jako całość i opracowuje się ten sam temat. Jest to możliwe wtedy, gdy temat zajęć odpowiada poziomowi obu klas.

Zajęcia głośne i ciche – w zajęciach głośnych uczniowie pracują pod bezpośrednim kierunkiem nauczyciela, a zajęcia ciche, to samodzielna praca uczniów.

Najczęściej stosuje się przeplatanie zajęć cichych i głośnych. Zajęcia takie nazywamy dwufazowymi. Może to nastąpić kilkakrotnie, wtedy są to zajęcia dzielone np. na trzy lub cztery fazy.

FORMY ORGANIZACYJNE PRACY UCZNIÓW

Do najbardziej typowych należy praca jednostkowa, zbiorowa i grupowa. Kryterium podziału tych form to sposób zdobywania przez ucznia wiedzy. Praca zbiorowa korzystnie wpływa na uspołecznienie uczniów, praca grupowa – uczy umiejętnego współdziałania , a forma jednostkowa – wpływa na rozwój indywidualnej aktywności i samodzielności.

Praca jednostkowa

Polega na tym, że uczniowie niezależnie od siebie realizują określone zadania dydaktyczne, korzystając z pomocy nauczyciela. Zaletą takiej pracy jest możliwość dostosowania tempa uczenia oraz dokładniej kontroli przebiegu jak i efektów pracy ucznia. Praca indywidualna ma miejsce nie tylko w pracy domowej, ale Również na lekcji. Indywidualnie uczeń uczy się podczas słuchania wykładu, czytania z podręcznika, oglądania środków wizualnych itp. Indywidualnie

uczeń rozwiązuje problemy, zanim przystąpi do pracy w grupie.

Praca zbiorowa

Jest to praca obejmująca wszystkich uczniów w klasie. Praktycznie jednak to wygląda inaczej, nie wszyscy bowiem uczniowie w tej pracy uczestniczą. Trudność polega na znacznym poziomie umiejętności poszczególnych uczniów. Zachodzi więc potrzeba takiego organizowania procesu dydaktycznego, aby mogli oni zgodnie ze swoimi możliwościami aktywnie uczestniczyć w tym

procesie. We współczesnej dydaktyce bardzo mocno podkreśla się potrzebę indywidualnego podejścia do ucznia w pracy zbiorowej. Ze względu na zróżnicowanie poziomów uczniów należy stosować równolegle z pracą zbiorową – integralnie z nią powiązaną – pracę indywidualną.

Praca grupowa

Stwarza korzystną sytuacje organizacyjną, polegającą na tym, że wszyscy uczniowie w klasie są aktywnie zaangażowani w prace związaną z tematem lekcji. Badania wykazały, że ta forma bardzo korzystnie wpływa na wyniki uczenia się. Uczenie się w grupie przebiega dzięki stosunkom interpersonalnym, interakcji i interkomunikacji. Przyswajanie wiedzy i umiejętności odbywa się pod wpływem uczestnictwa w grupie.

Funkcje pracy grupowej w procesie kształcenia:

Motywacyjna, aktywizująca i wychowawcza.

integruje uczniów, uspołecznia, przezwycięża egoizm, rozwija postawy społeczno-moralne, uczy współpracy.

Organizacja pracy grupowej

Jednym z podstawowych warunków jest dobór jej uczestników. Nauczyciel czuwa nad tym, aby grupy były zróżnicowane pod względem umysłowym. Takie grupy mogą pomóc słabszym uczniom w uzyskaniu lepszych wyników, jest jednak jedna wada – taka praca może hamować tempo uczenia się uczniów lepszych. Najsprawniej pracują grupy 3-5 osobowe.

Sprawne organizowanie pracy w zespołach obejmuje:

-dokładne określenie zadania

- wskazanie lub dostarczenie zadania

- wskazanie lub dostarczenie materiałów

- kierowanie i sprawdzanie wyników grup

Formy pracy w grupach:

- Jednolity – jeżeli treść problemów, poleceń jest jednakowa dla wszystkich grup

- zróżnicowany – dla każdej z grup problem jest inny

Podstawową metodą pracy grupowej jest dyskusja nad wspólnie rozwiązywanymi zagadnieniami. Przed rozpoczęciem współpracy każdy analizuje problem indywidualnie, z kolei potem w dyskusji konfrontuje się wyniki i ustala wynik końcowy.

Nauka domowa uczniów

Nauka domowa uzupełnia i wzbogaca pracę uczniów na lekcji. Rozpowszechniło się określanie tej pracy, jako praca domowa, co nie jest zbyt trafne , gdyż uczeń oprócz pracy umysłowej związanej ze szkołą wykonuje w domu inne prace, np. gospodarcze. Formę tą określa się również jako nauka domowa, zajęcia domowe, zadanie domowe, nauka własna. Autor książki opowiada się za pojęciem pracy domowej, jako najbardziej trafnym.

Nauka domowa budzi wiele kontrowersji wywołanych przez trudności, które podczas niej spotykają uczniowie. Nie jest jednak wskazane ani możliwe zniesienie nauki domowej. W literaturze dydaktycznej podkreśla się jej rolę w stymulowaniu wielostronnej aktywności uczniów.

Funkcje nauki domowej:

- opanowanie określonych wiadomości związanych z nową lekcją

- utrwalenie, pogłębienie wiedzy lekcyjnej

- kształtowanie określonych umiejętności i sprawności

- rozwijanie samodzielności w myśleniu i posługiwanie się wiedzą w praktyce

- rozwijanie istniejących i budzenie nowych indywidualnych zachowań

- rozwijanie twórczości

- rozwijanie umiejętności kształcenia

- kształcenie nawyku systematycznego wykonywania zadań

- budzenie wiary we własne możliwości

Nauka domowa spełnia swoje zadania tylko, gdy:

- łączy się ściśle z pracą lekcyjną

- jest właściwie zadana

- stosuje się odpowiednie rodzaje zadań

- nie przeciąża ucznia nadmierną ilością zadań domowych

- nie przekracza możliwości uczniów

- systematycznie się ją kontroluje i ocenia

Rodzaje zadań domowych i ich zróżnicowanie

Podział zadań domowych ze względu na zachodzące relacje między lekcjami szkolnymi a pracami domowymi:

- prace polekcyjne – utrwalające opracowany materiał i uczenie praktycznego wykorzystania wiedzy

- prace uzupełniające – rozszerzające przerobiony na lekcji materiał i rozwijające zdolności poznawcze, np. wykonywanie albumu, pomocy naukowych, pisanie referatu, czytanie lektury.

- prace przedlekcyjne – przygotowujące do nowej lekcji, np. badania i wywiady środowiska przyrodniczego lub społecznego, przygotowanie potrzebnych na nowej lekcji pomocy naukowych.

Problemem zadań domowych jest pytanie, jak je różnicować przyjmując za normalne zjawisko zróżnicowanie klasy szkolnej? Jednym z możliwych sposobów rozwiązania tego problemu jest np. podzielenie uczniów na dwie grupy. Uczniowie zdolni wykonują trudne zadania, a słabsi nadrabiają braki.

Sposoby zadawania

Zadawanie pracy domowej pełni ważną rolę w przygotowaniu uczniów do jej wykonania, stąd też musi być starannie przemyślane z punktu widzenia nie tylko budżetu czasu nauki domowej, ale i merytorycznej konieczności.

W praktyce szkolnej występują różne sposoby zadawania:

- zadawanie mechaniczne (polega na zdawkowym podaniu tematu, zadania, bez wskazania źródeł i sposobów wykonania)

- zadawanie z objaśnieniem, z instrukcją wykonawczą

- zadawanie w postaci ćwiczeń wdrażających ucznia do wykonania pracy

Nauczyciel powinien systematycznie sprawdzać i oceniać pracę domową. Ma to bowiem wartość kontroli – pozwala w porę usunąć braki uczniów.

Ważną funkcją sprawdzania jest też uczenie uczniów samokontroli, którym celem jest przed sprawdzeniem pracy przez nauczyciela, samodzielne sprawdzenie wyników własne pracy.

Dydaktyczne zajęcia pozalekcyjne

Zadania zajęć pozalekcyjnych

Zajęcia pozalekcyjne to zajęcia organizowane przez szkołę, przy czynnym udziale uczniów, wybrane przez nich dla spędzenia wolnego czasu, dające rozrywkę i wypoczynek oraz doskonalące. Mają charakter dobrowolny.

Rodzaje zajęć pozalekcyjnych

Dwie formy realizacji:

Praca masowa – polega na organizowaniu zbiorowych zajęć kulturalnych, imprez, rozrywek itp. Np. referaty, pogadanki, odczyty, referaty, wieczorki dyskusyjne itp.

:

Praca w kołach zainteresowań – polega na organizowaniu uczniów w kilkuosobowe zespoły do prowadzenia z nimi zajęć przez dłuższy okres wg określonego planu

Koła przedmiotowe – grupują zespoły uczniów zainteresowanych jakimś przedmiotem szkolnym

Koła techniczne – mają na celu zdobycie przez uczniów praktycznych umiejętności i sprawności, zaznajomienie z różnymi dziedzinami techniki oraz budzenie zainteresowań naukowo-technicznych.

Koła artystyczne – skupiają młodzież, która dysponuje pewnymi umiejętnościami w określonej dziedzinie i pragnie je doskonalić przez rożne rodzaje twórczości artystycznej, np. koła dramatyczne, muzyki, malarstwa, tańca, rzeźby.

Koła sportowe – mają na celu rozwój fizyczny młodzieży oraz podniesienie jej zdrowotności, np. koło lekkoatletyki, siatkówki, żeglarstwa.

Praca indywidualna: może sprowadzać się do wykonywania albumów, opracowywaniu referatu, konstruowaniu modeli, wykonywania pomocy naukowych, dekoracji itp.

Wycieczki szkolne

Wycieczka to szczególna forma kształcenia. Polega na wyprowadzaniu uczniów poza klasę szkolną w celu bezpośredniego zetknięcia się z rzeczami, zjawiskami i procesami w ich naturalnym otoczeniu.

Wycieczki szkolne zaspokajają potrzebę dociekliwości poznawczej uczniów poprzez odkrywanie otaczającej rzeczywistości, poznawania osobliwości zjawisk przyrodniczych i społecznych. Ma to duże znaczenie, ponieważ rozwija się zainteresowanie przedmiotem nauki szkolnej, ułatwia zdobycie dokładnych wyobrażeń o życiu przyrody i ludzi.

Dobrze przygotowane wycieczki pomagają uczniom w przyswajaniu i zrozumieniu określonych treści nauczania, w ich przeżywaniu, jak też są nowym źródłem wiedzy, sposobem utrwalenia przyswojonym wiadomości i czynnikiem jej pogłębiania, sprawdzania wiedzy w praktyce, drogą uzyskiwania operatywności wiedzy.

Udział w wycieczkach szkolnych staje się nieodzownym warunkiem kształtowania wśród uczniów wrażliwości estetycznej, przeżywania piękna. Aby móc przeżyć, trzeba poznać rzeczy i zjawiska w naturalnej ich postaci i środowisku, co nie jest w pełni możliwe na lekcjach z zastosowaniem reprodukcji, filmów itp.

Każdą wycieczkę powinno poprzedzać jej gruntowne przygotowanie, tj. dokładne określenie celu i opracowanie planu wycieczki. Nauczyciel musi wcześniej zaznajomić się z miejscem wycieczki i zebrać potrzebne informacje, aby ustalić jej przebieg, zadania uczniów, pytania itp. Przed wycieczką uczniowie powinni dokładnie zapoznać się z planem oraz zadaniami związanymi z przygotowaniem się do wycieczki. Uczniowie nie tylko mają oglądać, ale też muszą wiedzieć „na co” i „po co” mają patrzeć.

Dlatego najlepiej przydzielić jest poszczególnym grupom zadania, ułatwi to właściwe omówienie wycieczki i daje gwarancję, ze wszystkie najważniejsze problemy zostaną przez uczniów zauważone.

Podstawową metodą stosowaną na wycieczce jest obserwacja kierowana. Polecenia i pytania nauczyciela powinny być krótkie i jasne, wyraźnie określające plan czynności. Można też stosować metodę wywiadu, gdy mamy do czynienia z człowiekiem, z jego działalnością zawodową lub społeczną.

W czasie wycieczki uczniowie realizują wyznaczone zadania, pracując indywidualnie, grupowo lub zbiorowo. Wycieczka spełni wówczas cel, gdy jej wyniki zostaną omówione i usystematyzowane. Nauczyciel sprawdza wykonanie zadań (notatki, szkice, obrazy itp. ) , zbiera i porządkuje spostrzeżenia oraz wspólnie z uczniami wyciąga wnioski. Odpowiednia organizacja i przeprowadzenie wycieczki zapewnia ścisłe powiązanie z materiałem nauczania oraz wyzyskanie możliwości dydaktycznych.

AUTORSKIE PROGRAMY KSZTAŁCENIA

1. Co to jest program nauczania?
Przez program nauczania najczęściej rozumiemy listę celów, hasła z zakresu materiału nauczania(które są uzupełnione różnymi uwagami) i orientacyjnie określony przydział godzin.  Współcześnie program nauczania jest rozumiany jako czynności, które ma opanować uczeń pod kierunkiem nauczyciela. 
Natomiast podstawa programowa jest to zakres treści nauczania ustanowiony przez Ministerstwo Edukacji Narodowej, obowiązujący w danym przedmiocie szkolnym na danym szczeblu kształcenia. Każdy program nauczania powinien obejmować obok treści oryginalnej dla danego programu, odpowiednią podstawę programową.

2. Co to jest autorski program nauczania (własny program nauczania)? 
Oryginalny program nauczania pod względem szczegółowych celów kształcenia, układu materiału nauczania, oczekiwanych osiągnięć, strategii i metod nauczania oraz środków, opracowany przez nauczyciela lub grupę nauczycieli najczęściej dla uczniów danej szkoły.

3. Powstanie autorskich programów kształcenia w Polsce:
W Polsce w związku z reformą edukacji rozpoczętej 1 września 1999r. powstała możliwość opracowywania programów kształcenia przez nauczycieli. Przyjęto że program nie musi, choć może być, konstruowany od początku do końca przez nauczycieli. Wszyscy nauczyciela powinni uzyskać odpowiednie przygotowanie do tego zadania w ramach doskonalenia zawodowego. Szczególnie pomocne może być studiowanie dydaktyki ogólnej.

4. Czym jest wzorzec programu( zwany inaczej organizacją programu)?
Na wzorzec programu składają się takie elementy jak:

- praca nad programem

- planowanie 

- i jego organizacja (uporządkowanie elementów programu w całość)

Wybór wzorca programu podyktowany jest orientacją filozoficzną konstruktora programu oraz jego podejściem do programu.

5. Elementy wzorca programu.
Wzorzec programu składa się z 4 elementów:

- ideały, zadania, cele;

- materiał nauczania; 

- sytuacje dydaktyczne (przeżycia, doświadczenia, z których składa się proces uczenia się);

- sposoby oceniania. 

Wzorce programu nauczania zawierają wszystkie te elementy, lecz w różnych proporcjach.

6. Źródła wzorca programu.
Tworząc autorski program kształcenia źródłem wzorca programowego jest:

społeczeństwo

uczeń

wiedza

duchowość

Nigdy jednak nie jest tak, że sięga się tylko do jednego źródła a świadomie pomija inne.

7. Dwa wymiary wzorca programu.
Organizację programu możemy opisywać w wymiarze pionowym lub poziomym. Pionowy wymiar dotyczy kolejności i ciągłości, czyli organizacji zawartości programu wzdłuż linii czasu (rozłożenie materiału w danym czasie). Poziomy wymiar odnosi się do zakresu i integracji, czyli równoległego układu zawartości programu (rozłożenie materiału na zajęcia).

 8. Cechy konstrukcyjne wzorca programu:

ZAKRES to ilość i szczegółowość materiału w programie. W praktyce często spotykamy się z tym, że w ustalaniu zasad brana jest pod uwagę dziedzina poznawcza wyników kształcenia, a pomijana emocjonalna i psychoruchowa.

INTEGRACJA, czyli powiązanie rodzajów wiedzy i doświadczeń, które planujemy włączyć do programu. Dzięki integracji uczeń zyskuje spójny obraz wiedzy i lepiej rozumie materiał.

KOLEJNOŚĆ oznacza ułożenie elementów programu. W układaniu programu kształcenia bierze się pod uwagę treść. Mogą być stosowane cztery metody uczenia się: -uczenie się od prostego do złożonego; -zachowanie warunków dostępnych uczenia się danego materiału; -przechodzenie od ogółu do szczegółu; -zachowanie chronologii czyli historii.

CIĄGŁOŚĆ, czyli powracanie w programie do określonych ważnych pojęć i umiejętności, które powinny być opanowane w sposób dokładniejszy.

WYRAZISTOŚĆ, to znaczy powiązania pionowe i poziome między różnymi elementami i cechami programu. Wyrazistość pionowa to ułożenie treści w sekwencje obejmujące kolejne klasy, a wyrazistość pozioma to powiązanie kursu literatury z kursem historii w danej klasie programy zintegrowane charakteryzują się poziomą wyrazistością. Program kształcenia powinien być dopasowany do poziomu klasy. Wiadomości podmiotowe powinny się ze sobą wiązać.

RÓWNOWAGA, czyli każdy element i cechę wzorca programu należy wziąć pod uwagę w odpowiedniej proporcji i czasie. Równowagi należy szukać między ześrodkowaniem programu na dziecku i na przedmiotach, miedzy potrzebami jednostki i społeczeństwa, zadaniami kształcenia powszechnego i przystosowanego do danych uczniów, poszerzaniem i pogłębianiem treści, treścią tradycyjną i nowoczesną, zadaniami związanymi z różnymi stylami uczenia się różnych grup uczniowskich, różnymi metodami nauczania i sytuacjami dydaktycznymi, pracą i zabawą i między wpływami edukacyjnymi społeczności i szkoły.

9. Trzy główne typy wzorca
W opracowaniu autorskich programów szkolnych należy uwzględnić typowe wzorce programu. Dużo z nich stanowi połączenie trzech głównych typów wzorca:

a) Wzorce ześrodkowane na materiale:
 - są najczęściej spotykane, dlatego, że wiedza jest podstawowym składnikiem programu i większość materiałów dydaktycznych ma strukturę zgodną ze strukturą wiedzy. - zalicza się do nich wzorce: przedmiotowy, ześrodkowany na dziedzinie nauki, pól treściowych, pól korelacyjnych, procesualne.

b) Wzorce ześrodkowane na uczniu:
- stawiają ucznia w centralnym miejscu programu szkolnego;
Wzorce takie spotyka się najczęściej w szkołach podstawowych w klasach I-III  gdzie nauczyciel patrzy na ucznia całościowo, najczęściej to jeden nauczyciel uczy klasę. - zalicza się do nich wzorce: ześrodkowane na dziecku, ześrodkowane na doświadczeniu, romantyczne(radykalne), humanistyczne.

c) Wzorce ześrodkowane na problemach:
- ukierunkowane na treści i rozwój uczniów;
- treść dobiera się pod względem problemów, możliwości, zainteresowań i potrzeb uczniów;
- zalicza się do nich wzorce: ześrodkowane na sytuacjach życiowych, problemów rdzeniowych, ześrodkowane na problemach społecznych i rekonstrukcjonistycznych.

10. Kreowanie programu
Opiera się na zasadach technicznej, naukowej natury i składa się z działań o charakterze humanistycznym i artystycznym dzięki temu szkoły mogą realizować określone zadania. Większość z modeli kreowania programu można podzielić na kategorie:

*  TECHNICZNO-SCJENTYSTYCZNE:

- behawiorystyczne

- menadżerskie

- akademickie

Zwolennikami tej kategorii są programiści opierający się na wzorcu ześrodkowanym na materiale.  Podejście techniczno-scjentyczne jest to pewien sposób myślenia. Tworząc program robi się szkic lub plan. Program to złożona całość tak łącząca elementy żeby służyły wspólnemu zadaniu, czyli edukowaniu człowieka. Stosowany jest tutaj schemat środek-cel chodzi o to, że im bardziej skupimy się na środkach tym szybciej uzyskamy cel.

*  NIETECHNICZNE i NIESCJENTYSTYCZNE:

- humanistyczne

- rekonceptualistyczne

Zwolennikami tej kategorii są programiści opierający się na wzorcu ześrodkowanym na uczniu. Podejście nietechnicznie i niescjentystyczne dominuje w nim subiektywizm i indywidualność. Ważny jest uczeń i jego aktywność w procesie kształcenia. Prace programowe nie skupiają się na treści, ale na uczniu. Program rozwija się i narasta w miarę realizacji, dokładne planowanie programu nie ma więc sensu. W tym podejściu ważne jest jak uczeń postrzega siebie i swoje preferencje, jak ocenia swoje potrzeby, jak dąży do zintegrowania psychiki. To wszystko stanowi dane, na podstawie, których kreuje się program. Prace programowe nie są skupione na treści, ale na uczniu. Materiał nauczania ma stać się okazją do refleksji nad wiedzą i jej krytyki, a wszystko to dzięki temu, że uczeń czynnie uczestniczy w nadawaniu znaczeń wiadomością. Nauczyciel staje się partnerem ucznia zaangażowanym w proces uczenia się i rozmowę na tematy interesujące obie strony.

11. Konstruowanie autorskiego programu nauczania ma trzy etapy:

1) Etap diagnozy 

2) Etap projektowania a w nim: kompetencje instruktora określenie koncepcji programu formułowanie celów dobór i układ materiału nauczania ustalenie wymagań programowych (standardy) obudowę programu warunki wdrażania programu

3) Etap ewaluacji a w nim: fazy ewaluacji typy ewaluacji metody ewaluacji

12. Co powinien zawierać autorski program nauczania?  

1. Jakiego przedmiotu lub bloku przedmiotowego dotyczy;

2. Dla jakiego etapu nauczania;

3. Ile godzina na realizację;

4. Dla jakiego typu kursu;

5. Dla kogo jest (cechy, możliwości umysłowe, zainteresowania itp.);

6. Przygotowanie nauczycieli i wyposażenie szkoły;

7. Kto przygotował, jakie jest doświadczenie zawodowe tej osoby i do kogo należą prawa autorskie;

PROGRAM I KRYTERIA DOBORU TREŚCI KSZTAŁCENIA

1.Program i treści kształcenia
a) Program nauczania:
- odpowiednio przez specjalistów uporządkowany zbiór tematów z wybranych dziedzin wiedzy i życia przydatny dla nauczania
Program nauczania według:
K. Kruszewski - to wszystkie dokumenty, które normują prace szkół i nauczycieli
W. Okoń - proponuje użycie terminu ,,program nauczania" lub ,,program kształcenia", który wyznacza czynności ucznia i nauczyciela.
b) Treści kształcenia w ujęciu :

Tradycyjnego rozumienia W. Okonia F. Bereźnickiego J. Półturzyckiego
Całokształt podstawowych wiadomości i umiejętności z dziedziny nauki, techniki, kultury, sztuki oraz praktyki społecznej , przewidziany do opanowania przez uczniów podczas ich pobytu w szkole Treść kształcenia – curriculum , odpowiednio uporządkowany zasób informacji i czynności, których opanowanie ma umożliwić bądź ułatwić człowiekowi ukształtowanie jego stosunków ze światem go otaczającym Treściami kształcenia określa się system wzajemnie ze sobą powiązanych wiadomości, umiejętności, nawyków i doświadczeń Zasób faktów, pojęć, wiadomości, prawidłowych związków i teorii przekazywanych przez nauczycieli w procesie kształcenia

  

Curriculum – łaciński odpowiednik pojęcia programu, po łacinie oznacza „ tor wyścigu rydwanów”  , zakłada więc cel, drogę do celu i środek realizacji celu. 

2. Funkcje, modele, ujęcia i rodzaje  programów

Funkcje programów:

społeczna - program kształcenia może zapewniać reprodukcję kulturową lub zmianę społeczną

pedagogiczna - dobór treści kształcenia pod kątem wspomagania indywidualnego rozwoju dziecka

Modele programów kształcenia według H. Komorowskiej

1. model analityczny

2. model hermeneutyczny

3. model krytyczny

Podział programów:

- programy oparte na filozofii programów:

- ze względu na typ wykształcenia:

- ze względu na treść nauczania:

- ze względu na układ treści:

- Syllabus - broszura zawierająca program kształcenia

 budowa syllabus:1) przedmioty nauczania w rodzaju matematyki 2) zagadnienia i ścieżki     międzyprzedmiotowe, np. rozwój myślenia 3) metody kształcenia np. opowiadania.

Ujęcia programów:

1.Program jako wykaz treści nauczania - obejmuje zestaw podstawowych treści nauczania, stanowi wykaz, spis tematów.

2. Program jako zestaw planowanych czynności pedagogicznych - kompletny zestaw planowanych czynności pedagogicznych (zakres nauczania, układ treści, propozycje działów treści, interpretacje treści, metody i techniki nauczania)

3. Program jako zestaw zamierzonych efektów pedagogicznych - wykaz rezultatów jakie chcemy osiągnąć w danym procesie edukacyjnym (wiadomości, umiejętności, kompetencje)

4. Program jako zestaw pojęć i zadań do wykonania - wykaz jednostkowych zadań czy też działań przeznaczonych do wykonania w celu wyrobienia nawyków czynnościowych.

5. Program jako rejestr doświadczeń - wiąże się z całością odbieranych przez ucznia doświadczeń edukacyjnych.

3.Podstawy programów kształcenia.

1. Filozoficzne:

2. Psychologiczne:

Główne teorie uczenia się:

3. Społeczne - relacje między społeczeństwem, oświatą i kształceniem, ważne są także teorie rozwoju społecznego.

4. Kryteria i teorie doboru treści do programów  kształcenia.

Kryteria doboru układu treści według W. Okonia:

1. Rozwijający się człowiek - Okoń podkreśla konieczność dostosowania programu do możliwości uczniów.

2. Zmieniające się społeczeństwo - treści maja kształtować właściwy stosunek do: ojczyzny i narodu, pracy zawodowej, rodziny, życia społeczno - obywatelskiego kraju.

3. Rozwój kultury - czynności związane z poznawaniem wybranych dóbr kultury\ wytwarzaniem prze młodzież różnych wartości, przeżywaniem wartości kulturalnych.

Kryteria doboru materiału nauczania - Konarzewski:

1. Filozofia programu szkolnego

2. Kryterium interesu - materiał nauczania odzwierciedla interesy grup i instytucji, kryterium to zwraca uwagę na "właściciela" szkoły i jego powiązania ze społeczeństwem.

3. Kryterium merytoryczne - ciężar odpowiedzialności przejmują specjaliści z dziedzin, z których pochodzi materiał nauczania.

4. Kryterium skuteczności dydaktycznej - zobowiązuje do tego, żeby układ materiału nauczania sprzyjał skutecznemu uczeniu się.

Kryterium doboru treści w ujęciu Półturzyckiego: kryterium społeczno - polityczne, tradycje kultury, rozwój psychofizyczny, kryterium aksjologiczno - teleologiczne.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Teor pod ped wczesnoszkolnej jak chwalić dziecko
geod teor
AUE tem teor
przedklasyczne i klasyczne teor Nieznany
Glosario de teoría de categorías
Materiały narzędziowe zakres teor pyt 1,2,3
mech teor w 23,02,2012
TESTDO, Pedagogika doradztwo społeczne, teoretyczne podstawy kształcenia, Teor podst kszt
Mat teor ETP2 kap
teor 76, Studia, Pracownie, I pracownia
GRUNTY TEOR ZAL SCIAGA, Studia, Sem 5, SEM 5 (wersja 1), Mechanika Gruntów i Fundamentowanie II, gru
CZĘŚĆ TESTOWA teor podst informatyki
cw4-R tafela, teor, CHEMIA FIZYCZNA
10 Teor wzg
34R WymCiepMasy Teor Zadania (Kontrolne) # W49 PDF#

więcej podobnych podstron