GENEZA WIKINGÓW

Mianem wikingów określano mieszkańców dzisiejszej Szwecji, Danii, Norwegii i Islandii, czyli 'ludzi północy'. W ciągu niespełna 300 lat, od VIII do XI w., przemierzyli oni całą Europę, dotarli do Bagdadu, Konstantynopola i Jerozolimy, założyli pierwsze europejskie osady w Ameryce Północnej. Odcisnęli swoje piętno na kartach historii Anglii, Irlandii, Rosji i Francji. Według sag islandzkich bardów z XII i XII w., również polski Wolin, pod nazwą Jumne, miał być przez pewien czas zasiedlony przez wikingów (warownia Jomsborg).

Wikingowie byli jedyną grupą etniczną w IX w. w zachodniej Europie, która grabiła kościoły i paliła miasta, przy czym jako niechrześcijanom przypisywano też im wiele zbrodni przez nich nie popełnionych. Pierwszy odnotowany przez kroniki najazd wikingów miał miejsce w roku 793, a jego ofiarą padło opactwo Lindisfarne (wschodnie wybrzeże Anglii w pobliżu granicy ze Szkocją). Gwałtowność wikińskich najazdów szybko stała się legendarna. Mnich ze splądrowanej Irlandii opisał ich jako krwiożerczy, gniewny, całkowicie pogański lud. W końcu jednak i oni przyjęli chrześcijaństwo: Dania w X w., Norwegia na początku XI w., Szwecja pod koniec XI w.

Świat poznał wikingów jednak nie tylko jako najeźdźców i łupieżców. Byli świetnymi nawigatorami i budowniczymi okrętów (w 1893 r. replika łodzi z Gokstad przebyła szlak z Norwegii do Ameryki w ciągu 28 dni, rozwijając prędkość od 10 do 11 węzłów). Przede wszystkim byli też doświadczonymi kupcami i biegłymi rzemieślnikami (broń, biżuteria, szkutnictwo, szkło). Do wikińskich ośrodków handlowych należały m.in. Birka (Szwecja), Kaupang (Norwegia), Hedeby (Dania), Jorvik (Anglia), Kijów (Ukraina).

Źródło: http://www.zielarze.pl/wikingowie_codzienne.htm