Spoiwa

1-5 skany

6) Stałość objętości, ciepło hydratacji, czas wiązania, wytrzymałość, i szybkość jej narastania w czasie, odporność na agresję chemiczna.

7) Informacja ważna w praktyce budowlanej, gdyż cementy o długim czasie wiązania są dłużej urabialne, co jest istotne gdy musimy dostarczyc beton na dalekie odległości, planować postój betonowozów lub prowadzić prace budowlane np. latem.

8) 32,5N; 32,5R; 42,5 N; 42,5 R; 52,5N; 52,5R.

9) wytrzymałość wczesna(2 i 7 dzień) oraz normowa( 28 dzień).

10) Beton zwykły, komórkowy, wysokowytrzymałościowy, zaprawa murarska, tynkarska

16) Cement o niskim cieple hydratacji - LH

Cement o wysokiej odporności na siarczany - HSR

Cement o niskiej zawartości alkaliów - NA

17) znajomość ciepła hydratacji jest istotna przy wykonywaniu dużych masywów betonowych. Powstające

na skutek różnicy temperatur pomiędzy rdzeniem betonu, a jego powierzchnią naprężenia, mogą być

powodem spękań lub zarysowań, obniżając tym samym trwałość betonu.

18) Zazwyczaj betony zawierające cementy o długim czasie wiązania są dłużej

urabialne, co jest istotne, kiedy musimy dostarczyć beton na dalekie odle-

głości, planować postój beton wozów w korkach ulicznych lub prowadzić

prace budowlane w podwyższonej temperaturze (latem).

19) od czasu narastania wytrzymałości w czasie zależy (możliwość rozformowania elementów

prefabrykowanych, rotacja form, wytrzymałość transportowa) i wytrzymałość

normowa (po 28 dniach).

20) 1350g pisaku 450 cemuent 225 wody mieszamy w mieszrce wg normy nalewamy do formy jedna warstwe

i 60 wsztrasow na wstrzasarce, potem druga warstwe i tez 60 wstrasow.

wyrównowujemy powierzchnie. belki zostaja w formie przez 24 h po rozformowaniu przechowywujemy w wodzie

21)Do oznaczania czasu wiązania stosujemy zaczyn cementowy, o sprawdzonej normalnej konsystencji, który wraz z pierścieniem ustawia się na podstawie przyrządu Vicata wyposażonego w igłę o przekroju poprzecznym 1 [mm²]. Po wymieszaniu składników zaczyn należy przenieść do pierścienia Vicata, ustawionego na szklanej płytce. Górną warstwę zaczynu wyrównujemy nożem i umieszczamy na podstawie aparatu Vicata tak aby koniec igły dotykał powierzchnię zaczynu. Po upływie 4 minut od rozpoczęcia mieszania należy zwolnić igłę i pozwolić jej na swobodne wniknięcie w zaczyn. Igłę należy zanurzyć swobodnie w różnych miejscach zaczynu co 10 minut.

Początek wiązania jest to czas liczonych od chwili wymieszania cementu z wodą, do chwili, gdy igła zanurzona w zaczynie zatrzyma się w odległości 4 ± 1 [mm] nad powierzchnią płytki.

22)Oznaczenie to przeprowadzamy przy użyciu aparatu Vicata z trzonem o powierzchni przekroju 1 cm². Aby wykonać oznaczenie należy wcześniej przygotować zaczyn cementowy składający się z 500 [g] cementu oraz wstępnie przewidywalnej ilości wody w mieszarce normowej. Po wymieszaniu składników zaczyn należy przenieść do pierścienia Vicata, ustawionego na szklanej płytce. Pierścień wraz z płytką należy przetrzeć cienką warstwą oleju. Górną warstwę zaczynu wyrównujemy nożem i umieszczamy na podstawie aparatu Vicata tak aby koniec trzonu dotykał powierzchnię zaczynu. Po upływie 4 minut od rozpoczęcia mieszania należy zwolnić trzon i pozwolić mu na swobodne wniknięcie w zaczyn. Badany zaczyn ma normalną konsystencję wtedy, gdy po upływie 30 s od zwolnienia trzonu, zagłębił się on na odległość 6 + 1 [mm]. W przeciwnym wypadku oznaczenie należy powtórzyć zmieniając proporcje wody do cementu.

23)W jakim badaniu jest używany pierścień Le Chateliera ? (krótko opisać badanie i podać co jest jego wynikiem)

W kolbie Le Chateliera bada się gęstość. Materiał kamienny należy rozdrobnić w młynku kulowym lub w moździerzu. Wysuszyć sproszkowany materiał do stałej masy w temperaturze (70 ± 5)oC i odważyć masę me ok. 50 g. Objętościomierz Le Chateliera napełnić wodą dejonizowaną do poziomu 0. Następnie dodać zważoną sproszkowaną próbkę o masie me do kolby w pięciu porcjach po 10 g każda. Należy upewnić się, że każda porcja zanurzyła się w cieczy. Po wprowadzeniu wszystkich porcji całość wymieszać w celu dyspersji sproszkowanej próbki w cieczy. Z podziałki należy odczytać objętość Vs cieczy wypartej przez masę me sproszkowanej próbki w mililitrach z dokładnością do 0,1 ml. Gęstość (ciężar właściwy) ρr badanego materiału kamiennego wyraża się jako stosunek masy sproszkowanej suchej próbki me do objętości cieczy wypartej przez tę masę me, zgodnie ze wzorem:

gdzie: me - masa sproszkowanej suchej próbki, wysuszonej do stałej masy, g;

Vs - objętość próbki wsypanej odpowiadająca objętości wypartej przez nią cieczy (odczyt na kolbie), cm3;

ρrh - gęstość wody w temperaturze badania, g/cm3.

Norma nakazuje wykonanie dwóch oznaczeń. Za wynik ostateczny przyjmuje się średnią

arytmetyczną gęstości (ciężarów właściwych) materiału kamiennego obliczoną dla obu próbek.

24)

25)Obliczanie wyników badań wytrzymałościowych beleczek z zaprawy cementowej:

Wytrzymałość na ściskanie:

gdzie:

A – pole ściskanej powierzchni = 1600 [mm²]

Fc – siła niszcząca beleczkę [N]

Jako końcowy wynik oznaczenia przyjmuje się średnią arytmetyczną wyni­ków sześciu oznaczeń, podawaną z dokładnością do 0,1 MPa. Jeżeli jeden z wyników różni się od średniej o więcej niż 10 %, odrzucić go i ponownie obliczyć średnią z pięciu pozostałych wyników.

Wytrzymałość na zginanie:

w aparacie Michaelisa:

gdzie:

a - masa naczynia ze śrutem, kg;

1,17 - współczynnik przeliczeniowy

w prasie hydraulicznej:

gdzie:

Ff - siła niszcząca, N;

l - odległość między podporami, mm;

b - długość boczna przekroju beleczki, mm.

Z trzech otrzymanych wyników pomiarów (niezależnie od metody badania) należy obliczyć średnią arytmetyczną z dokładnością do 0,1 MPa.

Kruszywa

21) Gęstość pozorna – jest to masa jednostki objętości materiału, wraz z porami w stanie naturalnym:

gęstość nasypowa - masa jednostki objętości luźno usypanego materiału uziarnionego

22) Nasiąkliwość kruszywa jest to maksymalna wilgotność, jaką może uzyskać kruszywo przy pełnym nasyceniu wodą porów i pokryciu powierzchni błonką wody. Nasiąkliwość decyduje o mrozoodporności kruszywa

23) badanie polega na rozdzieleniu materiału za pomocą zestawu sit na kilka frakcji ziarnowych klasyfikowanych według zmiejszających się wymiarów. Wymiary otworów i liczbę sit dobiera się w zależności od rodzaju próbki i wymaganej dokładności.

Metoda polega na przesiewaniu na mokro lub sucho.

24. Masa próbki zależy od maksymalnego wymiaru kruszywa.

25. wyróżniamy dwie metody na mokro i na sucho. Gdy przemywanie może zmieniać fizyczne właściwości kruszyw lekkich należy zastosować przesiewanie na sucho, nie powinno wtedy stosować się przemywania.

Uwaga! Metoda alternatywną, która może być stosowana w przypadku kruszyw nie zawierających ziarn zbrylonych, jest suche przesiewanie. W przypadkach wątpliwych metodą preferowana jest przesiewanie na mokro.

26) Przesiew - czynność w analizie sitowej, która następuje przez mechaniczne ( lub przez wstrząsarkę) potrząsanie  całego kompletu sił. Przesiewanie należy rozpoczynać od sita o największym wymiarze oczek. Komplet sil powinien być zamknięty od dołu denkiem.
    Udział - jest to procentowy wkład pozostałości  znajdujących się na danym sicie, w stosunku do całkowitej ilości pyłu przesiewanego przez to sito.

27) Proces przesiewania może być uznany za zakończony, gdy masa zatrzymywanego materiału nie zmienia się więcej niż o 1,0 % po 1 min przesiewania.

28) Przesiewanie należy powtórzyć gdy suma mas wszystkich frakcji (a1 + a2 + … + a(n−1)) różni się od masy próbki analitycznej o więcej niż 1 % badanie należy powtórzyć.

29) Wskaźnik kształtu ziarna oznacza procentową zawartości ziarna o stosunek wymiarów L/E większym niż 3(długości do jego grubości) do całkowitej suchej masy badanego ziarna. Jednostka to %.

30) Pojedyncze ziarna są klasyfikowane na podstawie stosunku ich wymiaru długości L do grubości E, zmierzonych przyrządem do pomiaru liniowego.