Metody prowadzenia zajęć lekcji WF
Metody wychowania fizycznego to sposoby stawiania uczniów w sytuacjach zadaniowych, w których uczniowie pod kierunkiem nauczyciela dokonują zmian w strukturze własnego ciała i jego funkcjach, zdobywają wiadomości, umiejętności i nawyki w zakresie kultury fizycznej oraz kształtują pozytywną postawę wobec niej.
Naśladowcza- ścisła
Zadaniowa- ścisła
Zabawowo- naśladowcza
Opowieści ruchowej
Zabawowa klasyczna
Bezpośredniej celowości ruchu
Ekspresji twórczej
Karla Orffa
Problemowa
Metoda naśladowcza ścisła
Jest to sposób prowadzenia zajęć, w którym nauczyciel narzuca schemat wykonania ruchu, posługując się w tym celu pokazem, a przy ćwiczeniach znanych wydaje polecenie ustne. Polega na ścisłym odwzorowaniu ćwiczenia demonstrowanego przez nauczyciela. Stosowanie tej metody w młodszych klasach powinno być sporadyczne, np. przy ćwiczeniach korygujących postawę lub przy krótkich ćwiczeniach porządkowo dyscyplinujących.
Metoda zadaniowa ścisła
Nauczyciel stawia uczniów w sytuacji zadaniowej ścisłej, to znaczy w takiej, w której uczniowie odczuwają wewnętrzną potrzebę osiągnięcia ściśle określonego przez nauczyciela celu. Metodę tą najczęściej stosuje się przy realizacji zadań z techniki ruchu lub ćwiczeniach korektywnych wzmacniających gorset mięśniowy.
Przykłady:
Podpór przodem, ugięcia i wyprosty RR- 3 razy (siła RR)
Z rozbiegu, z odbicia jednonóż, przeskok przez jedną część skrzyni, lądowanie na nogę wymachową i przebiegnięcie (siła dynamiczna)
Przebiegnięcie 3 okrążeń boiska z ciągu 3 minuty (wytrzymałość)
Metoda zabawowo –naśladowcza
Zabawy, w której uczniowie naśladują ruchem zachowania ludzi, zwierząt, pracę mechanizmów, zjawiska przyrody… Ruchy dziecka nie muszą być dokładnym i ścisłym odtworzeniem czynności.
Przykłady:
Skoki żabki (siła dynamiczna NN)
Leżenie przodem „lot szybowca” siła mm grzbietu
Siad skrzyżny, RR w górę „drzewa na wietrze” gibkość
Metoda zabawowa klasyczna :
Polega na postawieniu dzieci w sytuacji zadaniowej poprzez podanie przez nauczyciela fabuły zabawy lub przepisów gry. W tej sytuacji zachowanie uczniów jest swobodne i samodzielne. Jedynym ograniczeniem są fabuła i przepisy. Reguły zabawy są zazwyczaj proste. Nauczyciel bawi się razem z dziećmi lub jedynie czuwa nad przebiegiem zabawy, nie ingerując w sposób wykonywania zadań.
Przykład:
„Lawina” (szybkość)
„Bocian i żabki” (siłą dynamiczna nóg)
„Przeciąganie liny” (siła)
Berek (zwinność)
Metoda bezpośredniej celowości ruchu
Polega na stworzeniu sytuacji, w której nauczyciel poleca uczniom wykonywanie prostego zadania w odpowiednio dobranej pozycji wyjściowej. Celem bezpośrednim dla uczniów jest wykonanie zadania. Właściwy cel jest znany nauczycielowi.
Przykład:
Postawa, RR w przód krążkiem trzymanym oburącz „dotknij na przemian prawym i lewym kolanem krążka” (ćw. NN)
„kto potrafi w leżeniu przodem utrzymać się dłużej na piłce lekarskiej (siła mięśni grzbietu )
Siad prosty, piłka między stopami” dotnij piłką podłogi za głową” (siła mięśni brzucha)
Metoda ekspresji twórczej (R. Labana)
Nauczyciel stawia uczniów w sytuacji zadaniowej, którą uczniowie powinni samodzielnie, twórczo rozwiązać, przy czym, każde rozwiązanie zademonstrowane przez ucznia uważa się jako poprawne. Zadania polegają na inscenizowaniu ruchem określonych tematów ruchem i mimiką. W metodzie tej można łączyć ruch z muzyką, z rytmem, można wprowadzić taniec, zabawy i ćwiczenia muzyczno- ruchowe, opowieść ruchową itp. Możliwość tworzenia, eksperymentowania, gromadzenia doświadczeń ruchowych, a przy tym kształtowanie poczucia estetyki, współpracy z partnerem i grupą jak również utrzymywanie wysokiej intensywności lekcji – to ważne atuty tej metody.
Przebieg zajęcia:
Wstęp :
Adaptacja ruchów partnera do ruchów grupy – „Przywitanie”.
Dzisiaj zapraszam was do Krainy Pani Jesieni. Na początku przywitamy się z partnerem. Dzieci dotykają się czołem, nosem, policzkiem, łokciem, palcami, kolanami, stopami.
Wyczucie własnego ciała.
Teraz poznajecie własne ciało- dotykamy nos z kolanem, czoło z kolanem, palec u nogi z nosem, łokieć z czołem, kto potrafi, to czoło z podłogą.
Część główna :
Wyczucie przestrzeni i czasu. „Szukanie Pani Jesieni”
Popatrzcie za okno. Przyszła do nas Pani Jesień. Gdy usłyszycie dźwięki wysokie- szukamy jej wysoko – ciało wyciąga się aż do wyskoku. Na dźwięki średnie- przechodzimy do przysiadu, na dźwięki niskie- do czołgania się.
Wyczucie przestrzeni „Liście opadają”
Teraz jesteście liśćmi, które tańczą na wietrze, a na przerwę w muzyce opadają na ziemię – Kady liść tańczy inaczej
Rozwijanie wyczucia płynności ruchów „Malowanie liści” Rozdanie wstążek. W czasie muzyki wstążką jak pędzlem malujemy drzewa w lesie.
Wyczucie własnego ciała „Silny wiatr” dalej wstążki. Nagle zerwał się silny wiatr, drzewa i krzewy pochylają się ,uginają się lub falują na wietrze.
Wyczucie przestrzeni i ciężaru ciała „Spadające kasztany”. Naśladujemy spadające kasztany, podskok w górę lądowanie i wolne przejście do leżenia- dzieci zwinięte w kłębki.
Wyczucie ciężaru ciała; „Grad kasztanów” – szybkie tępo. Podskoki w biegu, wyskoki i przejście do leżenia.
Kształtowanie umiejętności współdziałania z partnerem „owoce jarzębiny”. Zobaczyliśmy w lesie drzewo jarzębiny. W rozsypce biegamy po Sali- jesteśmy koralikami jarzębiny. Na sygnał tworzymy „sznur” korali trzymając się za barki i poruszamy się do przodu.
Wyczucie czadu i przestrzeni. Nagle na naszej drodze napotkaliśmy gniazdo os. Podkradamy się wolno, ostrożnie na palcach. Ale osy wyleciały z gniazda i gonią nas. Uciekamy opędzając się rękami. Padamy na ziemię, tarzamy się, wymachujemy rękami i nogami.
„Rzuć do kosza” – ćwiczenia rzutu. Idziemy dalej. W lesie w lesie jest dużo szyszek
(piłeczki) ,poszukajcie każdej jednej i spróbujcie je wrzucić do kosza.
Ćwiczenie z elementem podskoku- „Radość”. Każdemu udało się trafić do kosza. Wszyscy cieszą się i skaczą z radości.
Zakończenie:
Ćwiczenie przeciw płaskiej stopie „Przesuń szyszki”. Musimy teraz odpocząć, ponieważ zaraz wracamy do przedszkola. Usiądźcie i spróbujcie stopą obracać szyszkę, raz jedną raz drugą nogą.
Adaptacja ruchów partnera do grupy „Pożegnanie”. Na zakończenie niech każdy z was pożegna gości. Panią Jesień za oknem. Każdy spróbuje w inny sposób.
Metoda opowieści ruchowej (J.Thulina)
Polega na inspirowaniu dzieci do wykonania ćwiczeń przez opowiadanie. Nauczyciel staje się animatorem aktywności ruchowej uczniów, poprzez opowiadanie (może to być bajka, legenda, fragment tekstu literackiego, opowieści prawdziwa lub wymyślona) angażuje emocjonalnie dzieci, pobudza ich wyobraźnię, a one ilustrują fabułę ruchem. Metoda opowieści ruchowej najbardziej odpowiada dzieciom w wieku 5-8 lat.