Amplituda – odległość najdalej położonych punktów w fali świetlnej.

Częstotliwość – tempo, w jakim fale świetlne przesuwają się obok danego punktu.

Długość fali – czas pomiędzy osiągnięciem kolejnych szczytowych punktów fali światła; krótsze fale odpowiadają wyższej częstotliwości.

Transdukcja – proces, poprzez który energia fizyczna jest przetwarzana przez neuron czuciowy na impulsy neuronowe.

OKO

Źrenica – otwór w tęczówce oka, przez który wpada światło.

Tęczówka – okrągły mięsień, który dostosowuje wielkość źrenicy do ilości światła.

Rogówka – przeźroczysta błona pokrywająca oko, której zadaniem jest skupianie światła w tylnej części oka.

Akomodacja – występuje wówczas, gdy mięśnie dostosowują kształt soczewki tak, że skupia ona na siatkówce światło z przedmiotów znajdujących się w różnych odległościach.

Siatkówka – warstwa tkanki w tylnej części oka zawierająca komórki przetwarzające światło na impulsy neuronowe.

Dołek środkowy – niewielki obszar centralny siatkówki o najwyższej gęstości czopków i najwyższej rozdzielności.

Przetwarzanie światła na impulsy nerwowe: pręciki i czopki.

Pręciki – komórki siatkówki bardzo wrażliwe na światło, lecz rejestrujące jedynie odcienie szarego.

Czopki – komórki siatkówki, które najsilniej reagują na jedną z trzech długości fal i odgrywają kluczową rolę w widzeniu barw.

Nerw wzrokowy – duża wiązka włókien nerwowych przenosząca impulsy z siatkówki do mózgu.

Adaptacja do ciemności – przystosowanie się oka do widzenia w ciemności

Zachowanie okołodobowe – zachowanie, które jest zgodne z całodobowym wzorcem światła

Trójchromatyczna teoria widzenia barw – teoria głosząca, że widzenie barw wynika z kombinacji impulsów neuronowych pochodzących od trzech różnych rodzajów receptorów, z których każdy reaguje najsilniej na różną długość fali.

Teoria widzenia barwnego oparta na procesach przeciwstawnych – teoria głosząca, że jeśli barwa występuje, to powoduje ona, że komórki ją rejestrujące hamują spostrzeganie barwy komplementarnej (takiej jak czerwona do zielonej).

Powidok – obraz pozostawiony przez poprzednie spostrzeżenie.

Komórki przeciwstawne – komórki, które przeciwstawiają barwy w parach, zwłaszcza niebieską versus żółtej lub czerwoną versus zielonej.

Ślepota na barwy – niezdolność albo nabyta (w wyniku urazu mózgu), albo odziedziczona do spostrzegania barwy.

Nabyta achromatopsja – utracenie zdolności do widzenia odcieni na skutek np. wypadku

Figura – w spostrzeganiu zbiór cech charakterystycznych [takich jak kształt, kolor, faktura], które odpowiadają przedmiotowi.

Tło – w spostrzeganiu, drugi plan, który musi być odróżniony by wyodrębnić figury

Prawa organizacji psychologii postaci – zbiór zasad opisujących okoliczności, w jakich znaki będą pogrupowane w jednostki spostrzeżeniowe, takie jak bliskość, dobra kontynuacja, podobieństwo, zamykanie i dobra forma.

Stałość spostrzeżeń – spostrzeganie charakterystycznych cech, jakie występuje wówczas, gdy przedmiot lub cecha (taka jak kształt lub kolor) wygląda tak samo, chociaż informacja czuciowa odbierana przez oko nie ulega zmianie

Stałość wielkości – widzenie przedmiotu jako posiadającego tę samą wielkość przy patrzeniu na niego z różnych odległości

Stałość kształtu – widzenie przedmiotu jako posiadającego tę samą wielkość przy patrzeniu na niego z różnych odległości

Stałość barwy – widzenie przedmiotów jako posiadających tę samą barwę, kiedy patrzymy na nie w różnych sytuacjach.

Wskazówki dwuoczne – wskazówki dotyczące odległości przedmiotu pochodzące od obojga oczu pracujących wspólnie

Różnica siatkówkowa (zwana również różnicą dwuoczną) – różnica pomiędzy obrazami na siatkówkach obojga oczu

Widzenie przestrzenne (stereopsja) – proces rejestrowania głębi na podstawie różnicy siatkówkowej

Wskazówki jednooczne (statyczne) – informacje określające odległość przedmiotu, które mogą być dostrzeżone jednym okiem bez poruszania się przedmiotu lub oka

Gradient struktury powierzchni – zmiany progresywne w strukturze powierzchni, które sygnalizują odległość

Wskazówki ruchu – informacje, które określają odległość przedmiotu na podstawie jego ruchu.

Przetwarzanie „dół-góra” – przetwarzanie inicjowane przez informacje napływające od bodźca

Przetwarzanie „góra-dół” – przetwarzanie kierowane wiedzą, oczekiwaniami lub przekonaniami

Nastawienie spostrzeżeniowe – suma zdarzeń i przekonań, które prowadzą do oczekiwania spostrzegania pewnych przedmiotów lub cech charakterystycznych w określonych kontekstach

Wysokość dźwięku – jak wysoki lub niski wydaje się dźwięk;

Głośność – siła dźwięku; fale powietrza o większej amplitudzie wywołują doświadczenie głośniejszego dźwięku

Komórki włoskowe – komórki zaopatrzone w sztywne włoski, znajdujące się wzdłuż błony podstawowej ucha wewnętrznego, które w momencie gdy są poruszone, wytwarzają impulsy nerwowe wysyłane do mózgu. Komórki te są słuchowym odpowiednikiem pręcików i czopków.

Teoria częstotliwości – teoria głosząca, że wyższe częstotliwości powodują większe tempo pobudzania neuronów.

Teoria miejsca – teoria głosząca, że różne częstotliwości aktywują różne miejsca wzdłuż błony podstawowej.

Istnieją dwie główne teorie dotyczące sposobu przetwarzania fal powietrza przez błonę podstawową: teoria częstotliwości, teoria miejsca.

Częstotliwość, czyli cecha fizyczna fal powietrza na poziomie wrażenia odbierana jest jako wysokość dźwięku (czyli jego cecha psychiczna).

Organizacja tonotopiczna – wykorzystanie odległości wzdłuż pasma kory do przestawienia różnic w wysokości dźwięku

Głuchota neuronowa – odmiana głuchoty, która zwykle występuje, gdy komórki włoskowe zostają zniszczone przez wysokie dźwięki

Szum uszny – rodzaj upośledzenia słuchu, objawiający się nieustannym dzwonieniem lub hałasem w uszach

Głuchota przewodzeniowa – odmiana głuchoty spowodowana fizycznym upośledzeniem ucha zewnętrznego lub środkowego

ELEMENTY UCHA ŚRODKOWEGO: młoteczek, kowadełko, strzemiączko, błona bębenkowa, okienko owalne

Problem segmentacji mowy – problem w organizacji ciągłego strumienia mowy w oddzielne części, które odpowiadają pojedynczym słowom

Spostrzeganie kategorialne – identyfikowanie dźwięków jako należących do odrębnych kategorii odpowiadających podstawowym jednostkom mowy

Słuchanie dychotyczne – procedura, w której uczestnicy słyszą bodźce wysyłane oddzielnie do każdego z uszu [przez słuchawki] i są proszeni o słuchanie dźwięków wysyłanych tylko do jednego ucha

Słuch absolutny – zdolność do identyfikowania określonego tonu samego w sobie, a nie w relacji z innymi tonami

Zmysły chemiczne – zmysł smaku i węchu, które bazują na wyczuwaniu obecności określonych substancji chemicznych.

Feromony – substancje chemiczne, które działają jak hormony, ale są uwalniane poza organizmem (w moczu i pocie)

Kubki smakowe – mikroskopijne struktury na guzkach na powierzchni języka, w tylnej części gardła i po wewnętrznej stronie policzków. Cztery rodzaje kubków smakowych odznaczają się wrażliwością na smaki: słodki, kwaśny, słony i gorzki.

Zmysły somatyczne – dotyczą spostrzegania ciała i jego położenia w przestrzeni – zwłaszcza zmysł kinestetyczny, zmysł równowagi, dotyku, wrażliwości na temperaturę, zmysł bólu i prawdopodobnie zmysł magnetyczny.

Zmysł kinestetyczny – zmysł, który rejestruje ruch i położenie kończyn

Zmysł równowagi – zmysł dostarczający informacji na temat orientacji ciała względem siły ciążenia

Paradoksalne odczuwanie zimna – występuje wówczas, gdy stymulacja nerwów za pomocą gorąca wytwarza wrażenie zimna. Skóra dysponuje odrębnymi układami rejestrującymi ciepło i zimno. Jeśli pobudzimy miejsce służące do rejestrowania zimna, to poczujemy wrażenie zimna, nawet jeśli bodziec jest czymś ciepłym.

Podwójny ból – wrażenie, które występuje, gdy zranienie powoduje najpierw ostry ból, a następnie tępy. Oba rodzaje bólu pochodzą z różnych włókien, wysyłających informacje z różną prędkością.

Endorfiny – substancje uśmierzające ból, wytwarzane naturalnie w mózgu

Kontrola wrót bólu – odgórne blokowanie neuronów kojarzących, które regulują napływ sygnałów bólowych do mózgu.

Spostrzeganie pozazmysłowe – zdolność do spostrzegania i poznawania rzeczy bez posługiwania się zwykłymi zmysłami.