1. Ścinanie w gruncie polega na przesunięciu (przemieszczeniu) jednej części ośrodka gruntowego względem pozostałej w wyniku przekroczenia oporu gruntu na ścinanie (τ_f) przez składową styczną (ścinającą) działającego naprężenia τ: |τ| ≥ τ_f

Jeżeli τ = τ_f to występuje stan graniczny ścinania w gruncie

Jeżeli τ < τ_f to mamy do czynienia ze stanem równowagi quasi sprężystej w gruncie

1. Wytrzymałością gruntu na ścinanie τ_f nazywa się największy (graniczny) opór, jaki stawia grunt składowym stycznym (ścinającym) naprężenia, w rozpatrywanym punkcie ośrodka gruntowego.

2. Znajomość wytrzymałości gruntu na ścinanie jest nieodzowna przy rozpatrywaniu zagadnień związanych z bezpiecznym (czyli w zakresie równowagi quasi sprężystej) posada wianiem obiektów budowlanych, formowaniem zboczy gruntowych o bezpiecznym nachyleniu (np. w nasypach drogowych czy kolejowych).

3. Wzór Coulomba:

• Grunty sypkie: τ_f = σ*tgɸ

• Grunty spoiste: τ_f = σ*tgɸ+c

gdzie: σ – składowa normalna działającego naprężenia

ɸ - kąt tarcia wew.

tgɸ - współczynnik tarcia wewnętrznego

c – spójność

1. Równanie Coulomba – Mohra:

• Grunty sypkie: σ₁ – σ₃ = (σ₁ + σ₃)sinɸ

• Grunty spoiste: σ₁ – σ₃ = (σ₁ + σ₃)sinɸ + 2c cosɸ

1. Pojęcia:

• c – spójność (kohezja), czyli opór gruntu stawiany siłom zew., wywołany wzajemnym przyciąganiem cząstek gruntu. Spójność jest to wytrzymałość gruntu na ścinanie przy braku naprężeń normalnych (dla σ=0 mamy τ_f = c)

• kąt tarcia wew. – jest wyznaczony poprzez nachylenie prostej do poziomu (wykres zależności σ-τ dla gruntów sypkich lub spoistych)

1. Interpretacja graficzna wyników badania

• w aparacie skrzynkowym:

• w aparacie trójosiowego ściskania:

1. DOPISAĆ METODY OZNACZANIA KATA WEW I SPOJNOSCI Z NORMY.