Instytucja europejskiego nakazu aresztowania funkcjonuje w polskim porządku prawnym od momentu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej 1 maja 2004 roku. 27 kwietnia 2005roku Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 607t § 1 kodeksu postępowania karnego, zezwalający na przekazanie obywatela polskiego do państwa członkowskiego Unii Europejskiej w ramach europejskiego nakazu aresztowania, był niezgodny z art. 55 ust. 1 Konstytucji RP, mającym w tamtym czasie treść: Ekstradycja obywatela polskiego jest zakazana. Trybunał uznał zatem, że ENA nie różni się w sposób istotny od ekstradycji^[1].

Wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dniem 5 listopada 2006 art. 607t § 1 utracił moc obowiązującą w zakresie umożliwiającym wydanie obywatela polskiego, który dopuścił się przestępstwa poza granicami Polski. W następstwie wyroku 8 września 2006 Parlament uchwalił zmianę Konstytucji RP, która od 6 listopada 2006 dopuszcza wydanie obywatela polskiego na wniosek innego państwa lub międzynarodowego organu sądowego, o ile możliwość taka wynika z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy międzynarodowej lub ustawy stanowiącej wykonanie aktu prawa stanowionego przez organizację międzynarodową, której Rzeczpospolita Polska jest członkiem oraz pod warunkiem, że czyn popełniony poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej stanowi przestępstwo także w rozumieniu jej prawa (zasada podwójnej karalności). Warunek podwójnej karalności nie musi być spełniony w przypadku zbrodni ludobójstwa, zbrodni przeciwko ludzkości, zbrodni wojennej lub zbrodni agresji.