Technika przesłania łóżka pustego

Przed przystąpieniem do słania łóżka opiekun stawia w nogach łóżka krzesło, siedzeniem zwrócone w stronę łóżka, i odstawia stolik trzyłóżkowy.

1. Zdejmowanie koca (w przypadku, gdy występuje jako dodatkowe przykrycie)

Opiekun zdejmuje koc z łóżka chorego i kładzie go na krześle.

1. Zdejmowanie poduszek

Opiekun zdejmuje poduszkę z łóżka i kładzie ją na krześle.

1. Obluźnienie i zdejmowanie kołdry

Opiekun wyciąga od góry zwinięcia brzegów kołdry po obu stronach.

Od góry kołdrę delikatnie zsuwamy i składamy dwukrotnie wpół, odkładamy na krzesło.

1. Obluźnienie spodniej pościeli

Stojąc u góry łóżka po prawej stronie podnosi materac u wezgłowia i obluzowuje bieliznę z góry do dołu po prawej stronie, następnie przechodzi na lewą stronę łóżka – robi to samo zaczynając od góry.

1. Zdejmowanie podkładów (płócienny i gumowy)

Opiekun chwyta lewą ręką górny róg, prawą ręką środek podkładu, składa podkład wpół, zdejmuje z łóżka i kładzie na krześle.

W ten sam sposób zdejmuje się podkład gumowy.

6. Zdejmowanie prześcieradła

Opiekun wsuwa lewą ręką od prześcieradło, unosi je lekko, prawą ręka chwyta prześcieradło nad lewą ręką i płasko ściąga je z łóżka. Odkłada na krzesło.

7. Odwracanie materaca

Materac odwraca si e od nóg do wezgłowia.

8. Zasłanie spodniej bielizny

- Opiekun nabiera na ręce prześcieradło i nakłada je na łóżko. U wezgłowia marszczy prześcieradło w dłoniach i podciąga je ku górze, aby leżało równo na łóżku.

Wykonuje u góry łóżka, po prawej stronie narożnik z prześcieradła, zwisająca cześć podkłada się pod materac, na środku i u dołu łóżka. To samo po lewej stronie łóżka.

9. Nałożenie podkładów

Kolejno: gumowego i płóciennego, najpierw po prawej potem po lewej stronie łóżka. Zwisające części podwija się głęboko pod materac.

10. Zasłanie kołdry

Opiekun nabiera na ręce kołdrę z krzesła i kładzie ją na łóżko u nóg, jednym ruchem pociąga ku górze rozkładając ją na całym łóżku. Od góry, zwisające części zawija pod spód jako mankiet, to samo w dolnej części łóżka. Przechodzi na stronę lewą – wykonuje te same czynności. Na koniec jednym ruchem wygładza kołdrę.

10.Zakładanie poduszek

Opiekun bierze poduszę z krzesła strzepuje ją i kładzie wypełnieniem do dołu oraz zapięciem

do dołu.

11. Zakładanie koca

Opiekun bierze koc z krzesła i zakłada go w nogach łóżka, zwracając uwagę na jego napięcie i założenie zwisających brzegów pod materac łóżka.

Po zakończeniu wszystkich czynności, odwracamy krzesło oparciem do łóżka, przystawiamy stolik przyłóżkowy, zdejmujemy rękawiczki, myjemy ręce.

Technika przesłania łóżka choremu leżącemu

Przygotowanie:

Krzesło w nogach łóżka, siedzeniem w stronę łóżka, taca z myjką, odstawiamy stolik przyłóżkowy.

1. Zdjęcie koca;

2. Zdejmowanie poduszek

3. Obluźnienie wierzchniego przykrycia;

4. Obrócenie chorego na bok, plecami do siebie

Opiekun układa zgiętą w kolanie bliższą siebie nogę chorego na drugiej jego nodze, a rękę przekłada mu na dalszą stronę łóżka i przesuwa wierzchnie przykrycie w tym kierunku, w którym będą zwrócone plecy chorego. Podsuwa jedną rękę głęboko pod pośladki, drugą na wysokości łopatek pod plecy i lekko przesuwając chorego do siebie-obraca go na bok.

1. Wymiatanie okruchów

(podkład płócienny, podkład gumowy, prześcieradło);

Należy pamiętać, by przy tej czynności pacjent miał nakryte plecy. Opiekun obluźnia spodnią bieliznę pościelową, zaczynając od góry ku dołowi.

Nakłada na prawą rękę myjkę, wymiata dokładnie okruchy z podkładu płóciennego, następnie podkład marszczy do pleców chorego.

W taki sam sposób wymiata podkład gumowy, a na koniec prześcieradło.

Odkłada myjkę.

1. Zasłanie bielizny pościelowej

Opiekun naciąga prześcieradło ku górze i zakłada je u wezgłowia pod materac. Wykonuje narożnik. Naciąga prześcieradło wzdłuż łóżka, zwisające części napina i podkłada pod materac.

Rozkłada podkład gumowy, naciąga, wyrównuje, podkłada zwisająca część pod materac. W ten sam sposób zaścieła podkład płócienny.

Chorego obraca na wznak.

Opiekun kładzie jedną rękę na bark chorego, drugą na jego biodro, przechyla go na siebie i obraca na wznak. Przechodzi na drugą stronę łóżka.

1. Wymiatanie okruchów po drugiej stronie łóżka wg sposobu opisanego w punkcie 4,5,6.

2. Podkładanie poduszek;

3. Zasłanie wierzchniego przykrycia;

Opiekun wyrównuje wierzchnie przykrycie poprzez zawinięcie brzegów zwisającej kołdry pod jej spód, najpierw na górze potem na dole. Przechodzi na druga strone łóżka i wykonuje ta samą czynność.

1. Założenie koca.

Po zakończeniu wszystkich czynności opiekun przystawia stolik, odstawia krzesło oparciem w stronę łóżka, pyta pacjenta czy jest mu wygodnie i sprawdza wygląd łóżka.

Zdejmuje rękawiczki, myje ręce.

Temat: Zapewnienie choremu wygodnego i bezpiecznego ułożenia w łóżku.

Ułożenie chorego w łóżku musi zapewnić maksymalną wygodę i optymalne warunki w odniesieniu do danego schorzenia, często zaś wspomaga leczenie, mówi się wtedy o leczeniu ułożeniowym.

Chorzy z zachowaną pełną ruchomością i bez wskazań leczniczych dotyczących pozycji w łóżku, nie wymagają ze strony opiekuna specjalnych starań w układaniu. O ułożeniu tych chorych decyduje przyzwyczajenie. Jeśli łóżko jest odpowiednie, dobrze zasłane, chory sam wyszuka sobie najlepszą i najwygodniejsza pozycje i sam będzie ją zmieniał w zależności od potrzeby.

Ciężko chorzy, którzy sami nie mogą zmieniać pozycji, ani jej poprawiać, opiekun musi ułożyć tak, aby zapewnić wygodę i nie dopuścić do zniekształceń wynikających z powodu długotrwałego ułożenia w pozycji nieprawidłowej.

Chorym z ograniczona możliwością ruchów, opiekun powinien zmieniać pozycje sam , układając ich na przemian na wznak i na bokach.

Czasami już nieznaczne przesunięcie kończyn, barków lub głowy, przynosi im dużą ulgę. Trzeba pamiętać, że nawet najwygodniejsza pozycja w bezruchu, staje się po krótkim czasie nie do zniesienia. Częstość zmiany pozycji jest indywidualna.

U jednych chorych można ją zmieniać po godzinie, a u innych już po 15 min. Opiekun powinien kierować się potrzebą chorego i jego wygodą, często pytac pacjenta czy jest mu wygodnie, ewentualnie zmienić mu ułożenie.

Nieprawidłowe ułożenie prowadzi do zniekształceń, np. kręgosłupa, opadania stóp..itp.

Przybory i ich zastosowanie do wygodnego ułożenia chorego

1. Poduszki

Wykorzystuje się je jako podparcie górnych kończyn przy wysokim ułożeniu chorego, do podparcia pleców przy ułożeniu na boku.

Wypełnia się nimi krzywiznę lędźwiową w ułożeniu poziomym i kładzie pomiędzy kolana w pozycji bocznej.

1. Ruchome wezgłowie łóżka

Reguluje wysokość ułożenia chorego.

1. Krąg pod pośladki

Uniesienie kości ogonowej i zniesienie ucisku tej części ciała. Korzysta się z niego szczególnie przy wysokim ułożeniu chorego, kiedy największy ciężar spoczywa na pośladkach.

1. Kółka pod pięty

W celu zniesienia ucisku.

5. Lejce

Mocuje się je na ramie w nogach łóżka. Pomagają przejść choremu z pozycji leżącej do siedzącej;

1. Wałek pod uda

2. Stolik nałóżkowy

3. Podpórka pod stopy.

Pozycje chorego w łóżku

1. Pozycja pozioma na plecach

Chory leży na płasko, jedynie pod głowa może mieć mały jasiek.

Przy dłuższym leżeniu w tej pozycji, należy choremu podłożyć w okolice wygięcia lędźwiowego mały jasiek, lub mały wałek w celu podparcia kręgosłupa. Stopy trzeba oprzeć na podpórce, aby przeciwdziałać tworzeniu się „końskiej stopy”, opadaniu stóp. Górne przykrycie nad stopami chorego nie może być naprężone. Pod pięty należy dać „krążki pod pięty”. Należy zwrócić uwagę, aby barki i biodra leżały w linii symetrycznej.

1. Pozycja bezpieczna

Przy ułożeniu na lewym boku w tej pozycji, lewa kończyna górna prawie wyprostowana w stawie łokciowym, jest ułożona za plecami chorego, a prawa zgięta w stawie łokciowym leży przed chorym. Płasko ułożona dłoń może być podłożona pod policzek. Lewa kończyna dolna prawie wyprostowana spoczywa swobodnie, a prawa zgięta w stawie biodrowym i kolanowym opiera się na kończynie lewej.

Pozycja ta zapobiega opadnięciu języka, zachłyśnięciu się wydzieliną, która odpływa na zewnątrz. Po ok 2 godzinach należy zmienić pozycje choremu, układając go w ten sam sposób na drugim boku.

1. Pozycja półwysoka

Polega na wyższym uniesieniu górnej części tułowia, jest to ułożenie pośrednie pomiędzy pozycja pozioma a siedzącą. Poduszki muszą tworzyć równię pochyłą, dając podparcie lędźwiom, plecom, barkom i głowie chorego. Głowa musi być w jednej linii z kręgosłupem, tzn. nie odchylona ani do tyłu ani do przodu. Pochylenia głowy na boki muszą być krótkotrwałe.

1. Pozycja boczna

Może być prawo lub lewostronna.

Chorym leżącym na boku, np. lewym zgina się obie kończyny w stawach biodrowych i kolanowych. Między kończyny dolne zwłaszcza miedzy kolana, kładzie się miękką poduszkę. Podparcie trzeba dać także prawej kończynie górnej, spoczywającej przed chorym. Całe plecy należy podeprzeć wałkiem lub poduszką.

1. Pozycja wysoka z pochyleniem do przodu

Jest stosowana przy dużej duszności, ponieważ klatka piersiowa w tej pozycji jest wolna od ucisku.

Chory siedzi w łóżku nie opierając się o poduszki, które dają tylko dobre podparcie dla okolicy ciała od pośladków do pasa. Na plecy pacjenta narzuca się lekkie ciepłe okrycie, przed chorym dla oparcia kończyn górnych ustawia się okryty kocem stolik „przyjaciel”, na którym można położyć poduszkę. Pod pośladki podkłada się „ krąg pod pośladki”.

1. Pozycja wysoka siedząca

Ułatwia oddychanie, zmniejsza ucisk na klatkę piersiową. Poduszki układa się różnie, regulując wysokość ułożenia odpowiednim podniesieniem wezgłowia. W tym ułożeniu konieczne jest dodanie podparcia pod kończyny górne i kręgu pod pośladki, stopy należy oprzeć na podpórce i dać kółka/krążki pod pięty. W celu ustalenia pozycji chorego można dać wałek pod uda.

Temat: TOALETA JAMY USTNEJ

Pielęgnowanie jamy ustnej u ciężko chorego jest bardzo ważne . W jego diecie brak jest pokarmów twardych np. Jabłek, pieczywa, produktów, które mechanicznie oczyszczają jamę ustną, należy więc dbać o jej czystość oraz często ją kontrolować. Chory spożywa potrawy miękkie, papkowate, przetarte, które osadzają się na zębach i błonie śluzowej jamy ustnej łącznie ze złuszczającym się nabłonkiem i wydzielina gruczołów ślinowych, dając dobre podłoże dla rozwoju bakterii. Na języku tworzy się gruby biały nalot. Błona śluzowa jamy ustnej jest wyschnięta, ponieważ ciężko chory i nieprzytomny ma tendencje do oddychania przez usta. Chory odczuwa niesmak i gorycz, co upośledza już i tak mały apetyt. Z jamy ustnej wydobywa się niemiła woń, przykra dla chorego i otoczenia. Może dojść do powstania pleśniawek lub zapalenia błony śluzowej jamy ustnej, co sprawia choremu dodatkowy ból i uniemożliwia jedzenie i pogarsza stan chorego.

Należy przynajmniej raz dziennie, przy dobrym oświetleniu, obejrzeć dokładnie wnętrze jamy ustnej, język i dziąsła.

Trzeba również pamiętać, aby nie pozostawiać w jamie ustnej ciężko chorego, a tym bardziej chorego nieprzytomnego ruchomej protezy zębowej; należy ją wyjąć, dokładnie umyć, spłukać pod bieżącą wodą i przechowywać zwiniętą w czystą gazę.

Cele toalety jamy ustnej:

- utrzymanie u ciężko chorego w czystości jamy ustnej;

- przeciwdziałanie zmianom patologicznym w jamie ustnej;

- przeciwdziałanie zakażeniom szerzącym się z jamy ustnej;

-zlikwidowanie przykrego smaku i zapachu z jamy ustnej.

Ciężko chory nie może myć zębów i oczyszczać jamy ustnej poprzez szczotkowanie.

Czynność tę musi wykonać opiekun, używając:

- kwaczy zamiast szczoteczki do zębów;

- łopatki z nawiniętą gazą;

- płynów p/bakteryjnych lub p/zapalnych.

Kwacze – robi się je z waty i drewnianych pałeczek, długości 10-15 cm. Przygotowane kwacze układa się pionowo w mniejszym od nich słoiku.

Wykonanie:

- Przed wykonaniem kwaczy umyć ręce;

- Rozciągnąć płaski szczyptę waty, wielkości laskowego orzecha i podłożyć ją pod jeden koniec pałeczki. Część waty wystająca poza górny koniec pałeczki należy założyć na nią i całość ciasno nawinąć opuszkami palców na wykałaczkę. Wata musi być założona mocno, aby nie zsunęła się przy obmywaniu zębów, co mogłoby grozić zakrztuszeniem chorego.

Łopatka z nawinięta gazą

Najlepiej do tego celu służy szpatułka.

Wykonanie:

Na jeden koniec szpatułki nawija się gazę w taki sposób, aby jej wszystkie nitki były schowane. Gazę umocowuje się przylepcem do szpatułki.

Płyny stosowane do toalety jamy ustnej

Do oczyszczenia jamy ustnej stosuje się najczęściej: boraks z gliceryną.

Do płukania jamy ustnej stosuje się np. szałwie, rumianek,

Wskazówki przy toalecie j. ustnej

- wykonać toaletę przed jedzeniem lub piciem, a po jedzeniu tylko wypłukać jamę ustną.

- płukać jamę ustna odpowiednim płynem zależnie od stanu chorego;

- nie płukać jamy ustnej chorym nieprzytomnym;

- przy zmywaniu języka nie wkładać za głęboko łopatki, aby nie wywołać odruchu wymiotnego.

Technika wykonania jamy ustnej

1. Przybory na tacy:

- kwacze,

- boraks z gliceryną;

- gaziki,

- waciki;

- lignina;

-naczynie na odpadki;

- wazelina;

-płyn do płukania;

- szpatułki

- kieliszek;

- miska nerkowata;

- cienki ręcznik

Wykonanie:

- umyć ręce,

- przynieść przygotowaną tacę do łóżka chorego, postawić na stoliku pacjenta;

- nalać borax z gliceryną do kieliszka;

- ułożyć cienki ręcznik pod broda chorego;

- namoczyć kwaczyk w boraksie z gliceryną, do lewej ręki wziąć łopatkę

- odchylić łopatka dalszy policzek

- rozpocząć zmywanie od ostatniego zęba trzonowego;

- zmywanie zębów: od nasady do powierzchni zgryzowej po stronie zewnętrznej potem wewnętrznej, w taki sam sposób zmywa zęby szczęki dolnej, a na koniec błonę śluzowa całego przedsionka; powtórzyć to samo po stronie bliższej.

- w razie potrzeby odrzuca kwaczy, bierze świeży kwaczy.

- Nie moczy się nigdy tego samego kwaczyka w boraksie z gliceryną.

- Po umyciu zębów bierze łopatkę z gazę i polewa ja boraksem z gliceryną i zmywa podniebienie i język.

Jeśli pacjent może sam płukać jamę ustna, opiekun podaje płyn do płukania i miske nerkowatą.

- po wypłukaniu wyciera usta i smaruje wazeliną.

Po wykonaniu sprząta tace, wyrzuca zużyte kwaczyki i łopatki.