Dopisane – chemia kliniczna, ćwiczenie drugie

Metody wykorzystywane w chemii klinicznej:

1. Metody spektroskopowe

• Spektrofotometria absorpcyjna

  • VIS (kolorymetryczna)

  • W nadfiolecie

  • W podczerwieni

• Turbidymetria

1. Metody elektrochemiczne

• Potencjometria

• Konduktometria

1. Metody rozdzielcze

• Wirowanie

• Elektroforeza

• Chromatografia

1. Metody immunologiczne – będą na nowotworach

Metody analityczne stosowane do oznaczania elektrolitów

1. Emisyjna fotometria płomieniowa (fotometria płomieniowo – emisyjna)

2. Absorpcyjna spektrometria atomowa – spektrometria atomowa – absorpcyjna

3. Potencjometria – elektrody jonoselektywne

4. Kolorymetria – stosowana tylko do badań naukowych!

Metody potencjometryczne, układ składający się z dwóch części:

• para elektrod tworzących z roztworów badanych ogniwo pomiarowe

• przyrząd pomiarowy pozwalający zmierzyć siłę elektromotoryczną ogniwa

ELEKTRODY:

• wskaźnikowa – elektroda odniesienia, w zależności od stanu skupienia membrany wyróżniamy:

  • do oznaczania jonów sodu – elektroda szklana wrażliwa na sód

  • do oznaczania potasu – elektroda ciekła z antybiotykiem walinomycyną

  • do odznaczania chloru – membranowa stała wysycona AgCl

• porównawcza – elektroda odniesienia

Metody oznaczania Na i K

1. potencjometria z użyciem elektrod jonoselektywnych, oznacza się aktywność wolnych cząsteczek elektrolitu (jonu) w wodzie surowicy

2. fotometria płomieniowo –emisyjna – oznacza się stężenie całkowite elektrolitu w surowicy

3. metoda kolorymetryczna do oznaczania jonów sodu z uracylooctanem magnezu i kwasem tioglikolowym – sód jest wytrącany uracylooctanem magnezu, jony uranylu (UO₂²⁺) pozostające w zawiesinie tworzą żółto – brązowy kompleks z kwasem tioglikolowym, różnica pomiędzy ABS próby ślepej (bez wytrącania sodu), a ABS próby badanej jest proporcjonalna do stężenia sodu, dł. Fali 360-410 nm

Podział metod miareczkowych:

• kompleksometria

  • kompleksonometria – stosuje się kompleksony (Ca, Mg) odczynniki organiczne tworzące związki chelatowe – EDTA, GEDTA, EGTA

  • merkurometria – miareczkowanie solami Hg

• precypitometria – metody wytrąceniowe

  • argentometria – miareczkowanie solami srebra

• alkacymetria

• redoksymetria

Oznaczanie chlorków

1. metoda potencjometryczna z odpowiednią elektrodą

2. metoda enzymatyczna z alfa – amylazą zależną od chloru – na analizatorach

3. merkurometria

   1. z rodankiem rtęci i jonami żelaza

   2. z azotanem rtęci i difenylokarbazolem

   3. metoda z kompleksem rtęci i TPTZ oraz jonami Fe

   4. z chloranilem rtęci

4. metody argentometryczne – miareczkowanie solami srebra

5. metoda z kwasem metanosulfonowym

Metoda merkurometryczna z rodankiem rtęci i jonami żelaza – jony chlorkowe reagują z jonami rtęci pochodzącymi z rodanku rtęci, powstaje chlorek rtęci. Uwolniony rodanek reaguje z jonami Fe²⁺ tworząc czerwony kompleks rodanku żelaza (lub pomarańczowy – na ćwiczeniach). Intensywność powstałego zabarwienia 470nm (460-480), intensywność jest proporcjonalna do stężenia chlorków.

Metoda merkurometryczna z kompleksem rtęci i TPTZ oraz jonami żelaza – jony chlorkowe reagują z kompleksem rtęci (II) i TPTZ tworząc chlorek rtęci. Uwolniony TPTZ reaguje z jonami żelaza II tworząc kompleks o zabarwieniu niebieskim. Intensywność zabarwienia 590 nm (560 -600nm) proporcjonalna do stężenia chlorków w próbie.