Szybkie czytanie

Czytanie jest bardzo złożonym, psychofizycznym procesem, który umownie podzielić można na trzy etapy: 
1) Czytanie zawartej w tekście informacji - oczy czytającego człowieka w ciągu godziny przez około 56 minut są w bezruchu, podczas którego następuje spostrzeganie drukowanej informacji i przekazanie jej do mózgu.
2) Zrozumienie informacji - obejmuje zrozumienia poszczególnych słów, połączeń wyrazowych i zdań.
3) Zapamiętanie informacji – następuje w wyniku przeniesienia informacji z pamięci krótkoczasowej (operacyjnej) do pamięci długoczasowej (trwałej).
Czynnikami spowolniającymi szybkość czytania są:
1) Fonetyzacja (artykulacja) polega na powtarzaniu spostrzeganych słów. Rozróżnia się dwie formy fonetyzacji: zewnętrzną - polega na głośnym wypowiadaniu słów lub ich szeptaniu, co hamuje wskutek ruchów ust, języka i gardła szybkość czytania oraz wewnętrzną - polega na powtarzaniu widzianych słów "głośno" w myśli, niejako w sobie.
2) Małe pole (kąt) widzenia - odcinek tekstu mierzony liczbą znaków lub słów spostrzeganych przez oko w momencie zatrzymania. Podczas tradycyjnego, wolnego czytania na jeden wiersz prozy przypada 10-15 zatrzymań, z których każde trwa 0,20-0,45 sekundy. Tymczasem oko doświadczonego czytelnika zatrzymuje się na tej samej linii wiersza tylko 2-3 razy.
3) Regresja - wsteczne ruchy oczu lub wsteczne fiksacje (przerwy regresyjne) następujące po pierwszej fiksacji na początku wiersza drukowanego tekstu. Regresja pojawia się najczęściej jako następstwo roztargnienia czy też niedostatecznej koncentracji uwagi.
Podstawowe warunki skutecznego opanowania umiejętności szybkiego czytania. 
•Systematyczne i nieprzerwane ćwiczenia - codzienne treningi po 30-45 minut, przeprowadzanych o jednakowej godzinie
•Starajmy się o sprzyjające zewnętrzne warunki treningu - ciche pomieszczenie, dobre światło. Dbajmy o oczy. 
•Czytajmy bez artykulacji, która jest głównym "wrogiem" szybkiego czytania; wykorzystujmy jedynie kanał wzrokowy 
•Czytajmy bez regresji, stale w jednym kierunku. Dopiero po ukończeniu czytania i uświadomieniu sobie zawartości przeczytanego tekstu, możemy do niego powrócić, o ile zajdzie taka potrzeba. 
•Czytajmy z maksymalnym wykorzystaniem bocznego widzenia, starając się prowadzić wzrok po stronicy pionowo z góry w dół, po wyobrażonej linii. 
•Czytajmy ze zmienną szybkością w zależności od trudności tekstu i celu lektury. Szybkość czytania nie powinna być jednak celem samym w sobie. Równolegle uwzględniajmyrozumienie i zapamiętywanie. 

Skuteczne zapamiętywanie

Dobra pamięć jest podstawą sukcesu w każdej dziedzinie. Już Platon zwykł mawiać, że wiedza to nic innego jak pamięć.
Mnemotechniki to ogólna nazwa sposobów ułatwiających zapamiętanie, przechowywanie i przypominanie sobie informacji - ważnym ich elementem są tzw. haki określane jako specyficzne obiekty ułatwiające kojarzenie i zapamiętywanie informacji.
Przykłady metod pamięciowych:
• Łańcuchowa Metoda Zapamiętywania - połączenie ze sobą ciąg rzeczy, wydarzeń lub wyrazów, które chcesz zapamiętać. Układasz historyjkę z każdym z elementów, łącząc każdy z kolejnym. W ten sposób wystarczy że zapamiętasz pierwszy – skojarzony z elementem bazowym, a reszta przypomni się automatycznie.
• Rzymski Pokój - wytworzenie skojarzeń, pomiędzy dobrze znanymi ci elementami (haki pamięciowe), a nowymi informacjami
• Metoda Alfabetyczna - stworzenie systemu zakładek (obrazków), do każdej z liter alfabetu. Jest niezwykle łatwa w opanowaniu, bo pierwszą literą każdej zakładki, będzie litera alfabetu. Korzystanie z tej metody jest dokładnie takie samo, jak z pozostałych technik zakładkowych. Kolejne informacje „wieszasz” na hakach, tworząc żywe, pełne dynamiki, niezwykłe skojarzenia.
• Zamienniki Cyfr - metoda obrazkowa oparta o zamianę cyfr w kształty, metoda rymowa oparta o dobieranie zamienników, które brzmią podobnie, jak wymawiane cyfry.
• Główny System Pamięciowy -podstawą systemu jest stworzenie alfabetu poprzez podporządkowanie kolejnym cyfrom spółgłosek. Następnym krokiem jest stworzenie listy haków pamięciowych, za pomocą powyższego alfabetu.
Sposobem na przeciwdziałanie zapominaniu informacji, z których rzadko korzystamy, jest powtarzanie. W roku 1885 Hermann Ebbinghaus opublikował wyniki swoich badań nad ludzką pamięcią, obejmujące tzw. krzywą zapominania. Z wykresu tego wynika, że: 
• nabyta wiedza, bez jej powtarzania, wraz z upływem czasu sukcesywnie zmniejsza się;
• powtarzanie wiedzy powoduje jej odtwarzanie i w konsekwencji zostaje zapamiętany istotny jej fragment. 
Badania dowiodły, że średnio zapamiętujemy tylko około:
• 10% z tego, co przeczytamy; 
• 20% z tego, co usłyszymy; 
• 30% z tego, co zobaczymy. 
Jeśli jednak poznając coś, użyjemy do tego kilku naszych zmysłów, procent zapamiętanych wiadomości wzrasta – patrząc i słuchając zapamiętamy już około 50% danych wiadomości, kiedy sami przekazujemy jakieś informacje, zapamiętywanie ich wzrasta do około 70%, a kiedy dodajemy nasze własne działanie, mamy szansę zapamiętać aż około 90% informa

Cytowanie vs plagiaty

W wykonywanych podczas studiów wszelkiego rodzaju opracowaniach (zadaniach domowych, projektach przejściowych, pracach dyplomowych, itp.) obowiązkowe jest cytowanie piśmiennictwa, tzn. przytaczania w tekście cudzych wywodów.
Stosowane są trzy systemy cytowań:
§System tradycyjny - polega na podawaniu przypisów bibliograficznych. Tekst główny łączy się z przypisami za pomocą odnośników (odsyłaczy). Przypis zawiera podstawowy opis bibliograficzny dokumentów z których pochodzą cytaty lub informacje. Przypisy zamieszczane są u dołu strony i oddzielone są od tekstu głównego odstępem.
§System harwardzki (ang. Harvard System) - funkcję przypisów pełni bibliografia załącznikowa. Odwołania w tekście głównym kończą się podaniem nazwiska autora i daty publikacji dokumentu oraz strony publikacji źródłowej. 
§System vancouverski (ang. Vancouver System) - w tekście podstawowym powołanie na informacje obecne w źródle kończy się numerem w nawiasie okrągłym lub kwadratowym – są to odwołania do publikacji, zamieszczonych na końcu pracy w formie pełnej bibliografii, w kolejności powoływania się w tekście. 
Przeciwieństwem cytowania piśmiennictwa jest plagiat - skopiowanie cudzych pomysłów i tekstów, cudzej pracy/pomysłu (lub jej części) i przedstawienie pod własnym nazwiskiem. Splagiatowaną pracą może być np. wiersz, publikacja naukowa, praca dyplomowa. Plagiat jest szczególnie niechlubnym przestępstwem, dyskwalifikującym całkowicie autora, dotyczy zarówno studentów, jak i pracowników naukowych. 
Wyróżnia się dwa rodzaje plagiatu:
•Plagiat jawny - polega na przejęciu całości lub fragmentu cudzego utworu i opatrzeniu go własnym nazwiskiem.
•Plagiat ukryty - występuje wtedy, gdy autor przejmuje fragmenty z cudzego utworu bez podania źródła i pierwotnego autora, a następnie wplata je do własnych wywodów. 
Plagiat to obecnie bardzo często efekt nieświadomości internautów, którzy kopiują informacje zawarte na różnych stronach, bez podawania źródła, tych informacji.
Zgodnie z „Ustawą o prawie autorskim”: kto popełnia plagiat podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3. Za popełnienie plagiatu może nastąpić takżeunieważnienie przyznanego tytułu zawodowego lub stopnia naukowego.
Można bez zgody autora przytaczać w utworach stanowiących samoistną całość urywki rozpowszechnionych utworów lub drobne utwory w całości, lecz trzeba podać autora i dzieło. Jest to tzw. prawo cytatu.
Autoplagiat to dzieło będące powtórzeniem wcześniejszych utworów (lub ich znaczących fragmentów) tego samego twórcy, są różne standardy mówiące, ile powtórzeń jest dopuszczalnych, najbardziej liberalne mówią o 20%. 
Źródła: http://pl.wikipedia.org/wiki/Prawo_autorskie h

Pisanie referatu

Referat, to pisemne opracowanie jakiegoś zagadnienia celem przedstawienia go większemu zespołowi osób. Referat powinien:
- realizować wyznaczone cele;
- odznaczać się wewnętrzną zgodnością, tzn. tworzyć logiczną całość;
- wiązać zagadnienia teoretyczne z praktycznym zastosowaniem, z problemami, których rozwiązanie nastręcza trudności;
- naświetlać szczegółowo wybrane problemy i adresować do różnych uczestników prezentacji;
- budzić zainteresowanie i przeżycie estetyczne.

Technika przygotowania referatu

Po sprecyzowaniu tematu i ustaleniu, dla kogo będzie wygłoszony, przystępujemy do zbierania materiału. Po zebraniu materiału przystępujemy do jego uporządkowania, wyboru problemów, które wymagają zaakcentowania, szerszego przedstawienia. Dalsze prace dotyczą ustalenia tez referatu, gromadzenia argumentacji, przykładów, doboru języka.
Ostateczna forma referatu zależy od doświadczenia prelegenta. Jeśli nie ma on większej wprawy, pisze referat posługując się ułożonymi tezami, a następnie czyta go kilka razy na głos. Ułatwia to „odrywanie” się od tekstu w czasie wygłaszania referatu, utrzymywanie wzrokowego kontaktu ze słuchającymi i szybkie odnajdywanie odpowiedniego akapitu w tekście.
Forma referatu powinna być jasna i zwięzła. 
Oprócz tekstu referatu należy przygotować prezentację komputerową, przeźrocza, plansze albo pozostać przy tradycyjnej tablicy i kredzie.

Przygotowanie prezentacji

Projektowanie prezentacji należy rozpocząć na papierze, korzystajac z przygotowanej treści referatu, zaleca się więc "Start analog, not digital". Nie jest zalecane uruchamianie Powerpointa dopóki nie ma się już przemyślanej prezentacji i treści slajdów. Używanie Powerpointa w fazie tworzenia znacznie ogranicza nasze myślenie. Często tracimy czas na bawienie się z szablonami i czcionką, zamiast pracować nad treścią. Dlatego na początku należy spisać na papierze to, co chce się zamieścić na slajdach, naszkicować sobie układ całej prezentacji i układ każdegoslajdu zanim usiądzie się przed komputerem. 
Zaleca się stosować jeden slajd na jedną myśl czy na każdą kwestię, co pozwala także na ich podkreślenie zdjęciem czy grafiką.. Nie należy umieszczać za dużo informacji na jednym slajdzie.Wynikiem jest częsta zmiana slajdów, co pozytywnie wpływa na dodanie dynamiki i utrzymanie uwagi słuchaczy. 
Slajd nie powinien mieć więcej niż 6 linijek, każda po 6 słów, po to, aby to wciąż były hasła, a nie zdania . Prezentacja ma wspierać referowanie, niedopuszczalnym jest wymaganie od słuchaczy, by sami czytali treść prezentacji. 
W treści prezentacji należy używać konkretów, ponieważ one do nas przemawiają i zostają w pamięci na długo:
liczby – umiemy sobie łatwiej wyobrazić konkretne ilości (mogą to być przykładowe ilości), czy porównania wielkości do znanych nam pojęć.
pieniądze – co ile kosztuje, przykładowe koszty. Każdy z nas łatwo wyobrazi sobie koszty, które np. odnoszą się do częstych, codziennych wydatków. 
opowieści, tzn. przedstawiienie informacji w kontekście działania.
Na slajdach powinny byc podane źródła wszystkich cytowanych informacji. 
Rekomenduje się także opracować handout - materiały pomocnicze w formie ulotki, rozdawane słuchaczom przd rozpoczęciem referowania w celu ułatwienia zrozumienia i zapamiętania treści wystąpienia. Handout może zawierać: kopie slajdów, kopie dokumentów, tabele danych, schematy, ilustracje, a także może zawierać streszczenie wystąpienia - najczęściej w punktach. Właściwie zredagowany ułatwia przyswojenie treści, a także może zastąpić notatki z wystąpienia.

Wygłaszanie referatów

Na początku wystapienia upewniamy się, czy mikrofon jest włączony. Tytułowy slajd powinien byc wyświetalny na tyle długo, aby kazdy go spokojnie przeczytał.
O wartości referatu decyduje przede wszystkim treść, nie bez znaczenia jednak pozostaje sposób jego wygłoszenia. Prelegent dąży do skoncentrowania uwagi słuchających. W referatach ważną rolę spełniają: początek i zakończenie. Pierwszych kilka zdań powinno zainteresować audytorium, zachęcić do słuchania dalszych fragmentów. 
W referacie nie należy używać obcojęzycznych (czasem niezrozumiałych) słow, jeżeli istnieją odpowiednie słowa polskie. Podczas wystąpienia nawiązujemy kontakt wzrokowy z publicznością. 
Wygłaszając referat staramy się mówić krótkimi zdaniami, wyraźnie akcentować ważniejsze problemy, używając do tego tonu, gestu, mimiki. Nie mówimy, zbyt głośno, ani zbyt cicho. 
Nie mówimy też zbyt szybko, bo to utrudnia uchwycenie głównych myśli i sporządzanie notatek. Wielką wadą jest mówienie jednym tchem, bez przerw - w ten sposób wygłoszony referat prowadzi do monotonii, która wywołuje nudę, obniża zainteresowanie wypowiedzią. Nie do przyjęcia jest korzystanie z notatek, ale wykorzystując przygotowane obrazy z rzutnika lub slajdy z komputera. 

Referowanie nie może trwać dłużej niż 20 minut w jednym ciągu, bo nie uda się na dłużej przyciągnąć uwagi publiczności. Po 20 minutach warto ożywić czymś prezentację, np. zapytaj o opinię słuchaczy czy też przeprowadź 1 minutową dyskusję.
Bardzo ważne jest wygłoszenie referatu w przydzielonym czasie. Pomaga to osiągnąć zaplanowanie czasu wyświetlania i omawiania przygotowanych slajdów oraz kontrolowanie tego z wykorzystaniem animowanych gifów -> przykład
Przed referowaniem należy przygotować kilka potencjalnych pytań, które mogą Ci słuchacze zadać oraz udzielać odpowiedzi w 3 krokach: 
1) Podziękuj - doceń tak zadane pytanie. Świadczy to o tym, że słuchacz jest zainteresowany tematem. 
2) Powtórz pytanie - upewnisz się, że dobrze zrozumiałeś pytanie. Powtórzenie będzie też przydatne dla publiczności, która mogła nie dosłyszeć pytania. Równocześnie uzyskasz czas na przemyślenie odpowiedzi. 
3) Odpowiedz - może się zdarzyć, że nie jesteś w stanie podać odpowiedzi, w takim przypadku odpowiedz, że zajmiesz się tą kwestią po spotkaniu i że odpowiesz pytającemu osobiście. Zapisz sobie pytanie i poproś osobę o podanie Ci kontaktu po spotkaniu, aby wysłać odpowiedź. 
Zbyt swobodne zachowanie się podczas wygłaszania referatu, jak np. trzymanie rąk w kieszeni, trzymanie ramion z tyłu, trzymanie rąk na biodrach i stanie w rozkroku, niedbały ubiór - wywołują wrażenie lekceważenia uczestników konferencji. Wykładający z reguły nie ma takiego zamiaru, ale czasami nie zdaje sobie z tego sprawy. Referujący student nie powinien zwracać się do profesorów per pani/panie, tzn. bez używania stopnia czy tytułu naukowego. 

Prace dyplomowe

Praca dyplomowa to pisemna praca, której napisanie i obronienie jest z reguły konieczne do zdobycia przez studenta, dyplomu ukończenia uczelni oraz tytułu zawodowego. 
Rodzaje prac dyplomowych, podział ze względu na rodzaj studiów:
1) praca licencjacka – pisana na koniec studiów I stopnia licencjackich. Obronienie pracy upoważnia do posługiwania się tytułem licencjata.
2) praca inżynierska – pisana na koniec studiów I stopnia inżynierskich. Obronienie pracy, oraz zaliczenie egzaminu inżynierskiego upoważnia do posługiwania się tytułem inżyniera.
3) praca magisterska – pisana na koniec studiów II stopnia lub jednolitych magisterskich. Obronienie pracy upoważnia do posługiwania się tytułem magistra. Wyjątki to kierunek lekarski, lekarsko-dentystyczny oraz weterynaria – absolwenci studiów na tych kierunkach nie piszą prac magisterskich.
W zależności od rodzaju i kierunku studiów formułowane są różne wymagania w stosunku do prac dyplomowych. 
Praca dyplomowa przyjmuje postać dzieła liczącego zwykle od kilkudziesięciu stron, podzielonego na rozdziały i podrozdziały. 
Prace dyplomowe pisane są pod kontrolą i z pomocą promotora, zwanego także kierownikiem pracy (na niektórych uczelniach, np. na Uniwersytecie Jagiellońskim, formalnie nazywanego "opiekunem pracy magisterskiej").
Przydział studentów do promotorów przeprowadzany jest przez Dziekana Wydziału po zakończeniu semestru poprzedzającego rozpoczęcie seminarium dyplomowego zgodnie z wybraną przez studenta specjalnością. Efektem dokonanego przypisania studentów jest utworzenie grup seminaryjnych prowadzonych przez promotorów.
Warunkiem przyjęcia pracy w dziekanacie jest wcześniejsze uzyskanie absolutorium (zaliczenie wszystkich przedmiotów objętych programem studiów) oraz dostarczenie kompletu dokumentów ustalonych w Regulaminie studiów. Na wszystkich egzemplarzach pracy (lub co najmniej na jednym) konieczny jest zwykle podpis promotora z sentencją „pracę przyjąłem” i datą. Wraz z ustaloną liczbą egzemplarzy w postaci papierowej z reguły wymagana jest wersja elektroniczna napisana w edytorze Word, zapisana na płytce CD.
Obrona pracy dyplomowej poprzedzona jest zazwyczaj wystawieniem jej recenzji przez recenzenta, konieczne jest uzyskanie recenzji pozytywnej. 
Obrona pracy dyplomowej, zwana także egzaminem dyplomowym przebiega przed komisją dyplomową według zasad ustalonych w Regulaminie studiów i zależnym od rodzaju studiów. 
Jest to zazwyczaj egzamin ustny zakresem obejmujący materiał zawarty w pracy oraz poznany podczas studiów. Ocena ukończenia studiów wystawiana jest na postawie średniej ważonej uzyskanych ocen, oceny pracy dyplomowej wystawionej przez promotora i recenzenta oraz oceny egzaminu dyplomowego.