PRZEBIEG DZIAŁANIA LEKU W CZASIE

Minimalne stężenie skuteczne-to najniższe stężenie leku które powoduje wywołanie efektu farmakologicznego od momentu podania leku od czasu t₀. Rozpoczyna się etap uwalniania leku i wchłaniania leku- stężenie leku stopniowo rośnie aż do momentu kiedy osiąga minimalne stężenie skuteczne co dzieje się w czasie t_1.

Latencja-czas który mija od chwili wprowadzenia leku do organizmu do momentu osiągnięcia minimalnego stężenia skutecznego t₀ do t_1. Po upływie czasu t₁ stężenie leku we krwi w dalszym ciągu rośnie bowiem ciągle jeszcze następuje wchłanianie substancji leczniczej aż do osiągnięcia czasu t₂ czyli maxymalnego stężenia leku we krwi.

Maksymalne stężenie leku –to moment który odpowiada maksymalnemu stężeniu leku we krwi a jest to najczęściej równoznaczne z maksymalną siłą działania leku. Po przekroczeniu tego stężenia od tego momentu zaczynają przeważać procesy metabolizmu – eliminacji i stężenie leku stopniowo spada aż do osiągnięcia wartości odpowiadającej ponownie minimalnemu stężeniu skutecznemu co dzieje się w czasie t₃.

Zależności czasowe w poszczególnych fazach działania.

Ze względu na to że szybkość wchłaniania leku oraz szybkość jego eliminacji może być różna dlatego też wchłanianie ramion krzywej obrazującej te obszary –etapy oddziaływ. leku mogą się różnić. najczęściej okres latencji jest stosunkowo krótki w porównaniu z czasem eliminacji. Jeśli lek ma działać szybko t okres latencji powinien być jak najkrótszy. Z kolei jeżeli lek ma działać długo to okres jego eliminacji też powinien być jak najdłuższy zapewniający jego stopniową eliminacje leku.

Możliwość modyfikacji tych dwóch etapów oddziaływania leku w czasie przyczyniło się do powstania leku o przedłużonym działaniu. Potrzeba ta wynikała z faktu, że zwiększenie dawki leku w praktyce tylko nieznacznie przedłuża czas jego działania a jednocześnie może spowodować nasilenie wystąpienia działań niepożądanych lub toksycznych.

Opracowanie leków o przedłużonym działaniu miało na celu przedłużenie okresu jego wchłaniania a także zwolnienie procesów metabolizmu i eliminacji. Niezależnie od tego wprowadzono też leki które działają dłużej w związku z silnymi wiązaniem z białkami w surowicy krwi. A wiec modyfikacja czasu działania może też obejmować fazę dystrybucji leku.

Wielokrotne podanie leku.

W trakcie terapii bardzo często się zdarza że chory przyjmuje lek regularnie przez kilka dni lub tygodni czy miesięcy, dlatego też opracowanie każdego leku musi uwzględniać fakt, że każda kolejna dawka leku powoduje jego wzrost stężenia we krwi a czas miedzy kolejnymi dawkami powoduje zmniejszenie stężenia. Dlatego też przebieg stężenia na wykresie będzie miał kształt zygzakowaty w którym szczyty będą opow. maksym. Stężeniom zaś zagłębienia na krzywej minimalnym stężeniom a wiec w momencie przed podaniem kolejnej dawki leku.

Wzrost stężenia leku przy długotrwałym podawaniu nie jest nieograniczony bowiem po pewnym czasie szybkość eliminacji stanie się równa średniej szybkości wchłaniania leku i ustali się stan w którym kolejne szczyty i zagłębienia na krzywej będą miały tę samą wartość osiągamy w ten sposób tzw. stan stacjonarny.

Stan stacjonarny to stan w którym kolejne dawki leku nie prowadzą do zmiany średniego stężenia leku.

Aby działanie leku farm. W dłuższym czasie dawało efekt to średnie stężenie leku musi utrzymać się przez cały czas terapii w obszarze między minimalnym stężeniem skutecznym a maksymalnym stężeniem skutecznym leku. Im większy jest ten przedział tym większe jest bezpieczeństwo stosowania leku. To

Rozpiętość terapeutyczna leku- wartość określająca przedział między minimalną a maksymalną granicą stężeń.

Lek o dużej rozpiętości terapeut.-stos. Gdzie stos. Jego jest bezpieczne to penicylina – antybiotyk, stęzenia we krwi chorego mogą bez wystąpienia objawów wielokrotnie przekraczć minimalne stęż. Terapeut.

Lek o małej rozpiętości terapeut. –np. glikozydy nasercowe a także leki antyalergiczne. Przyjmowanie tego leku wymaga precyzyjnego otrzymywania stężenia stężenia leku między minimalną a maksymalna granicą dopuszczalnego stężenia. Stosow ich wiąże się z niebezpiecz. gdy przekroczy się stęż. Maks. Lub brakiem efektu farm. W przypadku leków o małej rozpiętości terapeut. Niezwykle ważne jest aby precyzyjnie dawkować kolejne dawki leku.

Kumulacja leku- nagromadzenie leku w tkankach w przypadku kolejnej dawki może pojawić się efekt przedawkowania (kumulacja lub złe dawkowanie), dotyczy to zwłaszcza takich leków których stan stacjonarny ustala się po bardzo długim czasie a dodatkowo jest on powoli eliminowany z organizmu, pacjenci zażywający długotrwale leki o przedłużonym działaniu muszą być pod obserwacją pod kątem działań niepożądanych.

PRZEBIEG DZIAŁANIA LEKU W CZASIE

Minimalne stężenie skuteczne-to najniższe stężenie leku które powoduje wywołanie efektu farmakologicznego od momentu podania leku od czasu t₀. Rozpoczyna się etap uwalniania leku i wchłaniania leku- stężenie leku stopniowo rośnie aż do momentu kiedy osiąga minimalne stężenie skuteczne co dzieje się w czasie t_1.

Latencja-czas który mija od chwili wprowadzenia leku do organizmu do momentu osiągnięcia minimalnego stężenia skutecznego t₀ do t_1. Po upływie czasu t₁ stężenie leku we krwi w dalszym ciągu rośnie bowiem ciągle jeszcze następuje wchłanianie substancji leczniczej aż do osiągnięcia czasu t₂ czyli maxymalnego stężenia leku we krwi.

Maksymalne stężenie leku –to moment który odpowiada maksymalnemu stężeniu leku we krwi a jest to najczęściej równoznaczne z maksymalną siłą działania leku. Po przekroczeniu tego stężenia od tego momentu zaczynają przeważać procesy metabolizmu – eliminacji i stężenie leku stopniowo spada aż do osiągnięcia wartości odpowiadającej ponownie minimalnemu stężeniu skutecznemu co dzieje się w czasie t₃.

Zależności czasowe w poszczególnych fazach działania.

Ze względu na to że szybkość wchłaniania leku oraz szybkość jego eliminacji może być różna dlatego też wchłanianie ramion krzywej obrazującej te obszary –etapy oddziaływ. leku mogą się różnić. najczęściej okres latencji jest stosunkowo krótki w porównaniu z czasem eliminacji. Jeśli lek ma działać szybko t okres latencji powinien być jak najkrótszy. Z kolei jeżeli lek ma działać długo to okres jego eliminacji też powinien być jak najdłuższy zapewniający jego stopniową eliminacje leku.

Możliwość modyfikacji tych dwóch etapów oddziaływania leku w czasie przyczyniło się do powstania leku o przedłużonym działaniu. Potrzeba ta wynikała z faktu, że zwiększenie dawki leku w praktyce tylko nieznacznie przedłuża czas jego działania a jednocześnie może spowodować nasilenie wystąpienia działań niepożądanych lub toksycznych.

Opracowanie leków o przedłużonym działaniu miało na celu przedłużenie okresu jego wchłaniania a także zwolnienie procesów metabolizmu i eliminacji. Niezależnie od tego wprowadzono też leki które działają dłużej w związku z silnymi wiązaniem z białkami w surowicy krwi. A wiec modyfikacja czasu działania może też obejmować fazę dystrybucji leku.

Wielokrotne podanie leku.

W trakcie terapii bardzo często się zdarza że chory przyjmuje lek regularnie przez kilka dni lub tygodni czy miesięcy, dlatego też opracowanie każdego leku musi uwzględniać fakt, że każda kolejna dawka leku powoduje jego wzrost stężenia we krwi a czas miedzy kolejnymi dawkami powoduje zmniejszenie stężenia. Dlatego też przebieg stężenia na wykresie będzie miał kształt zygzakowaty w którym szczyty będą opow. maksym. Stężeniom zaś zagłębienia na krzywej minimalnym stężeniom a wiec w momencie przed podaniem kolejnej dawki leku.

Wzrost stężenia leku przy długotrwałym podawaniu nie jest nieograniczony bowiem po pewnym czasie szybkość eliminacji stanie się równa średniej szybkości wchłaniania leku i ustali się stan w którym kolejne szczyty i zagłębienia na krzywej będą miały tę samą wartość osiągamy w ten sposób tzw. stan stacjonarny.

Stan stacjonarny to stan w którym kolejne dawki leku nie prowadzą do zmiany średniego stężenia leku.

Aby działanie leku farm. W dłuższym czasie dawało efekt to średnie stężenie leku musi utrzymać się przez cały czas terapii w obszarze między minimalnym stężeniem skutecznym a maksymalnym stężeniem skutecznym leku. Im większy jest ten przedział tym większe jest bezpieczeństwo stosowania leku. To

Rozpiętość terapeutyczna leku- wartość określająca przedział między minimalną a maksymalną granicą stężeń.

Lek o dużej rozpiętości terapeut.-stos. Gdzie stos. Jego jest bezpieczne to penicylina – antybiotyk, stęzenia we krwi chorego mogą bez wystąpienia objawów wielokrotnie przekraczć minimalne stęż. Terapeut.

Lek o małej rozpiętości terapeut. –np. glikozydy nasercowe a także leki antyalergiczne. Przyjmowanie tego leku wymaga precyzyjnego otrzymywania stężenia stężenia leku między minimalną a maksymalna granicą dopuszczalnego stężenia. Stosow ich wiąże się z niebezpiecz. gdy przekroczy się stęż. Maks. Lub brakiem efektu farm. W przypadku leków o małej rozpiętości terapeut. Niezwykle ważne jest aby precyzyjnie dawkować kolejne dawki leku.

Kumulacja leku- nagromadzenie leku w tkankach w przypadku kolejnej dawki może pojawić się efekt przedawkowania (kumulacja lub złe dawkowanie), dotyczy to zwłaszcza takich leków których stan stacjonarny ustala się po bardzo długim czasie a dodatkowo jest on powoli eliminowany z organizmu, pacjenci zażywający długotrwale leki o przedłużonym działaniu muszą być pod obserwacją pod kątem działań niepożądanych.