Aerotriangulacja to kameralne zagęszczenie osnowy fotogrametrycznej połączone z wyznaczeniem orientacji zewnętrznej każdego zdjęcia. Celem jest dostarczenie współrzędnych fotopunktów potrzebnych do orientacji bezwzględnej każdego modelu lub orientacji zewnętrznej zdjęć dla potrzeb tworzenia ortofotomapy. Aerotriangulacja cyfrowa wykorzystuje korelację obrazów (automatyczne odnajdywanie na zdjęciu fragmentów, które mają największy stopień podobieństwa do przyjętego wzorca).Obecnie stosowane są dwie metody aerotriangulacji cyfrowej:1. Metoda półautomatyczna, gdzie operator interaktywnie wybiera jeden punkt wiążący w pobliżu nominalnego położenia w pasie pokrycia podłużnego lub poprzecznego zdjęć lotniczych. Punkt ten transferowany jest metodą korelacji obrazów na wszystkie zdjęcia, na których występuje. W przypadku nie osiągnięcia założonych dokładności operator wybiera inny punkt 2. Metoda automatyczna, gdzie punkty wiążące są automatycznie wybierane, transferowane i mierzone (na wszystkich zdjęciach, na których występują) w dziewięciu nominalnie rozmieszczonych rejonach (oknach). Pomiar odbywa się nie w jednym punkcie, ale w grupie punktów znajdujących się w tych rejonach.

Ciąg poligonowy – w geodezji, zbiór punktów osnowy geodezyjnej połączonych odcinkami, w którym pomierzone zostały wszystkie długości boków oraz kąty wierzchołkowe i który stanowi szczególny rodzaj sieci kątowo-liniowej. Pomiar kątów oraz długości pozwala na obliczenie współrzędnych prostokątnych punktów załamania ciągu. Długość ciągu poligonowego osnowy pomiarowej nie powinna przekraczać 3000 metrów

Wcięcia, stosowane powszechnie do zagęszczania osnów poziomych, są podstawowymi zadaniami geodezyjnymi, polegającymi na określeniu położenia sytuacyjnego (poprzez obliczenie współrzędnych X, Y) pojedynczych punktów wyznaczanych (wciętych). Rzadziej dotyczy to dwóch punktów (np. w zadaniach Hansena i Maroka) lub sporadycznie grupy kilku punktów. Obliczenie współrzędnych punktów wcinanych jest możliwe dzięki ich geometrycznemu powiązaniu z punktami znanymi za pomocą mierzonych w konstrukcji wcięcia tzw. elementów wyznaczających; kątów poziomych i (lub) długości boków. Wcięciu pojedyncze, nazywane także zwykłymi lub elementarnymi, są zadaniami jednoznacznie wyznaczalnymi, a więc zawierającymi tylko tyle spostrzeżeń o, ile jest niezbędnych do określenia u niewiadomych (n=u), którymi w tym przypadku są współrzędne X, Y punktów szukanych. Jeden punkt wcinany dostarcza dwóch niewiadomych, toteż w konstrukcji wcięcia pojedynczego konieczny jest pomiar dwóch elementów geometrycznych. Wcięcia pojedyncze nie zawierają spostrzeżeń nadliczbowych, a więc nie występuje podczas ich obliczenia problem wyrównania.W odróżnieniu od wcięć pojedynczych wcięcia wielokrotne zawierają więcej spostrzeżeń niż niewiadomych (n>u), a więc poszukiwane współrzędne punktów wciętych uzyskujemy jako niewiadome w rezultacie wyrównania obserwacji.