Skaterzy uważani są powszechnie za kontrkulturę, obejmującą modę, styl życia i muzykę oraz skatecore. Pierwotnie wizerunek skatera był buntowniczy i nonkonformistyczny, taki wizerunek propagował m.in. założony w 1981 magazyn "Thrasher". Zdecydowanie łagodniejszy image skaterów prezentowany był w konkurencyjnym magazynie "TRANSWORLD SKATEboarding" (założonym w 1983). Polskim odpowiednikiem tych produkcji jest [INFO magazyn], który prezentuje głównie polskich skaterów. Kultura skate prezentowana była m.in. w rozlicznych wideoklipach muzycznych (NOFX, Suicidal Tendencies, Unsane, Sonic Youth) i filmach (Dishdogz, Ultimate X). W Polsce ta subkultura jest mylnie kojarzona z subkulturą Hip-hop czy nurtem obecnie rozpowszechnionym wśród nastolatków - Emo.
Rastaman - w ścisłym znaczeniu jest to kolokwialna nazwa osoby idącej drogą Rastafari i w różnym stopniu przestrzegającej jej nakazów i zakazów. W znaczeniu bardziej ogólnym, członek subkultury fanów ortodoksyjnego nurtu muzyki reggae, którego charakterystycznymi cechami wyglądu i zachowania są:
noszenie dredów - tj. w dość specjalny sposób uplecionych (właściwie sfilcowanych) włosów
grupowe palenie marihuany zwanej w tym środowisku ganją(czyt. gandzia), KLAC-em w celach relaksacyjnych i religijnych.
słuchanie różnych rodzajów muzyki wywodzącej się z Jamajki i nie tylko, m. in. reggae, raga, dub, ska, raggajungle, dancehall
specjalny dresscode w ubiorze mający pokazywać innym szacunek dla filozofii rasta. Ubranie rastamana czasem zawiera tzw. trzy kolory rasta, są to barwy licząc od góry: zielona, żółta, czerwona - prezentowane na znaczkach, plakatach, ubiorach, naszywkach itd.
prawdziwi rastamani nie palą tytoniu i chemicznej marihuany, nie piją alkoholu oraz nie jedzą mięsa (są wegetarianami)
Subkultura gotycka – subkultura powstała na przełomie lat 70. i lat 80. XX wieku z ruchu post punk. Jest związana z muzyką gotycką wywodzącą się z nurtu cold wave, ponadto Goci słuchają gothic metalu, doom metalu, metalu progresywnego, oraz metalu symfonicznego, a także, zwłaszcza ostatnio, muzyki industrialnej oraz industrialno-elektronicznej. Często wśród gotów ukazuje się zainteresowanie okultyzmem, literaturą, sztuką, wampiryzmem, mitologią nordycką czy – zwłaszcza w krajach słowiańskich – mitologią słowiańską. Są jednak także goci interesujący się tematami (mistyczno-) chrześcijańskimi oraz gnostycznymi. Goci interesują się poezją, literaturą, zwykle są to osoby dość inteligentne lub za takowe się uważające. Z drugiej strony nie ma żadnego wyznacznika zainteresowań, które łączą członków tego ruchu. Subkultura gotycka jest postrzegana, jako "mroczna" i dla osób z zewnątrz często niezrozumiała. W powszechnej opinii króluje stereotyp wiecznie zasmuconego, samo okaleczającego się gota. Ponadto, wielu ludzi błędnie utożsamia subkulturę gotycką z satanizmem. W rzeczywistości goci mimo swej fascynacji mrokiem, nie mają nic wspólnego z kultem szatana. Gotyk jest dość trudny do scharakteryzowania, członków tej subkultury cechuje pewien dystans do świata, werbalne uwielbienie śmierci, namiętna czasem i romantyczna postawa życiowa. Bardzo długo wyznacznikiem wyglądu osób z nim związanych była wszechobecna czerń w ubiorze i dodatkach, obecnie mieszana z innymi kolorami takimi jak np. czerwień czy fiolet. Za typowe stroje gotów można uznać możliwie szykowne ubrania w stylu retro wzorowane na XIX-wiecznej arystokracji, czarne płaszcze i ciemne okulary, jak i niezwykle krzykliwe czarno-kolorowe futurystyczne kreacje graniczące z zagranicznymi stylami techno – oraz wszelkie ich kombinacje. Szczególną rolę w konsolidacji subkultury gotów w Polsce miały audycje w Programie Trzecim Polskiego Radia prowadzone przez Tomasza Beksińskiego. Miejscem integrującym tę społeczność dzisiaj, po śmierci Beksińskiego, jest przede wszystkim festiwal Castle Party organizowany rokrocznie w Bolkowie. Istnieje także ogromny (co się tyczy liczby widzów) festiwal w niemieckim Lipsku: Wave-Gotik-Treffen. Subkultura ta jest jednak niejednorodna ze względu na wpływy muzyki elektronicznej, punka, death metalu, black metalu, neofolku, industrialu oraz innych nurtów, dzięki czemu wewnątrz niej istnieją spory o określenie tego, czym jest gotyk.
Mods – subkultura młodzieżowa powstała w Wielkiej Brytanii z końcem lat 50. XX wieku. Modsi wywodzili się głównie ze środowisk robotniczych, jednakże początki ruchu wywodzą się z londyńskiego Soho. Charakteryzowali się pedantycznym sposobem ubioru, nienawiścią do edukacji, zainteresowaniem najnowszymi trendami mody oraz muzyką eksperymentalną. Często nosili bujne włosy – bądź to ścięte na sposób "studencki", bądź też ułożone w ekstrawaganckie fryzury. Lubili szokować pełnym jaskrawych barw, krzykliwym i prowokującym wyglądem. Chętnie opowiadali się za hasłami związanymi z seksualną. gusta muzyczne modsów oscylowały między rock and rollem, ska, rythm and bluesem, modern jazzem, beatem, popem a hard rockiem. Modsi stworzyli ciekawą mieszankę nowoczesnych nurtów w muzyce i elementów muzyki starego pokolenia. Entuzjastycznie przyjmowali dziwactwa sztuki awangardowej. Głównym zespołem kojarzonym z subkulturą mods jest The Who. Inne chętnie słuchane grupy i wykonawcy to: The Kinks, The Small Faces, Yardbirds, T. Rex, Marmalade, Julie Driscoll, Brian Auger & Trinity, Shocking Blue, David Bowie & The Lower Third.Modsi w latach 60. Prowadzili regularne walki z rockersami (m.in. "druga bitwa pod Hastings", starcia w Brighton). Często kojarzy się ich również z ulicznymi rozbojami oraz tworzeniem gangów. Poruszali się głównie na skuterach (najczęściej na lambrettach i vespach) i nosili ubrania typowo angielskich marek jak Merc, Fred Perry, Ben Sherman oraz charakterystyczne zielone parki (wojskowe płaszcze z kapturami), do których najczęściej przyszywali naszywki z motywami brytyjskimi takimi jak Union Jack czy symbol RAF-u. Uważa się, że subkultura modsów była prekursorska względem ruchu skinhead. Filmem uznanym za kultowy dla subkultury mods jest "Quadrophenia" Franca Roddama z 1979. Film opowiada o grupie przyjaciół utożsamiających się z kulturą mods i ich starciach z rockersami. Akcja toczy się w Londynie i Brighton w 1965, na ścieżkę dźwiękową składają się utwory The Who, a jedną z ról zagrał Sting.