Pozycja stojąca;

Jest to pozycja obciążająca osiowo kręgosłup. Występuje tu tendencja do pogłębiania krzywizn kręgosłupa. Pozycję tę powinno się stosować w końcowych etapach procesu korekcji postawy, gdy dziecko potrafi już przyjmować, utrzymywać i kontrolować poprawną postawę. Stanie dodatkowo obciąża stopy i z tego powodu nie jest pozycją zalecana dla dzieci z płaskostopiem. Myśląc o profilaktyce płaskostopia należy w czasie stania polecić dzieciom równoległe ułożenie stóp , podwinięcie palców bez odrywania ich od podłogi i lekkie przeniesienie ciężaru ciała na zewnętrzne krawędzie stóp. U dzieci z tendencją do płaskostopia należy unikać pozycji stojącej w rozkroku, która obciąż głównie przyśrodkowe brzegi stóp, sprzyjając obniżenie łuków podłużnych dynamicznych. W tej pozycji szczególnie istotne są ćw. Kształtujące nawyk postawy elongacyjne i antygrawitacyjne wykonywane w miejscu czy podczas marszu.

Pozycja niska Klappa;

Zapewnia odciążenie kręgosłupa od ucisku osiowego, umożliwia hiperkolerację równomiernej kifozy piersiowej i lordozy lędźwiowej , a przez zmianę kąta między tułowiem a nogami pozwala na indywidualny dobór umiejscowienia szczytu hiperkorekcji. Miedzy wyciągnięciu aktonu dolnego m. piersiowego większego.

W czasie siadów klęcznych i klęków należy zwracać uwagę na ustawienie i zbyt długie utrzymanie zgięcia podczas doprowadzania do rozciągnięcia prostownika i przykurczu m. trójgłowego łydki.

Klęk prosty- poprzez opad tułowia można wzmacniać określone mięśnie. Należy pamiętać, że podczas opadu tułowia w tył, b. łatwo dochodzi do pogłębienia lordozy lędźwiowej i przeciążenia tego odcinka, a podczas opadu tułowia w przód- ćwiczący łatwo traci stabilność. Polecając dziecku przyjęcie tej pozycji należy zwrócić szczególną uwagę na wciągnięcie brzucha , elongacje kręgosłupa, uwypukleniu klatki piersiowej, ściągnięcia łopatek i poprzeczne ustawienie głowy. Pozycja ta powinna być stosowana w końcowym okresie procesu korygowania postawy. W tej pozycji kręgosłup przybiera kształt podobny jak podczas stania, jednak istnieje tendencja do pogłębiania lordozy lędźwiowej na skutek pociągnięcia w dół miednicy przez mięśnie uda. Sytuacja ta jest korzystna w przypadku zbyt małego pochylenia miednicy.

Klęk jednonóż- zgięcie jednej nogi w stawie biodrowym i związane z tym oddalenie dalszych przyczepów mięśni pośladkowych po tej samej stronie powoduje bardziej poprawne niż w klęku obunóż ustawnie miednicy ( w sensie zmniejszenia przodopochylenia). Klęk ten powoduje jednak asymetryczne skręcenie miednicy, należy więc go stosować naprzemianstronnie.

Klęk podparty- daje jednoznaczną stabilność obu obręczy ramiennej i miedniczej. Jest pozycją korzystną do ćw. Rozluźniających kręgosłup, który jest w tej pozycji odciążony. Klęk podparty jest szczególnie polecany w przypadku pleców okrągłych, ponieważ jednocześnie koryguje kifotyczne ustawienie piersiowej części kręgosłupa i pogłębia lordozę lędźwiową poprzez bierne opadanie kręgosłupa w dół. U dzieci z nadmierną lordozą lędźwiową klęk musi być wykonywany ze skorygowaniem ustawienia miednicy poprzez napięcie mięśni brzucha i mięśni pośladkowych.

Pozycja średnia Klappa- zapewnia ona odciążenie kręgosłupa od ucisku osiowego, hiprekorekcje nadmiernej kifozy piersiowej i lordozy lędźwiowej. Ponadto zapewnia korekcję ustawienia łopatek- zbliżenia ich do kręgosłupa i przyciśnięcie do klatki piersiowej, a także sprzyja rozciągnięciu aktonu środkowego mięśnia piersiowego wielkiego.

Leżenie tyłem

U dzieci z nadmierną lordozą lędźwiową w leżeniu tyłem lordoza może się wyraźnie pogłębić w skutek pociągnięcia lędźwiowego odcinka kręgosłupa wraz z miednicą przez uciśnięcie mm biodrowo-lędźwiowe oraz proste uda. Aby tego uniknąć dziecko powinno zgiąć nogi w stawach biodrowych i kolanowych, w stopniu zapewniającym wygładzenie lordozy lędźwiowej. U dzieci ze zmniejszonym kątem pochylenia miednicy ( plecy płaskie i okrągłe) tworzenie się tunelu pod lędźwiami jest korzystne jeżeli nie wytwarza się samoistnie trzeba to wywołać przez maksymalne zgięcie podeszwowe stopy i wyprostowanie stawów kolanowych oraz rozluźnienie mm brzucha i mm pośladkowych lub przez położenie zwiniętego kocyka pod lędźwiową część kręgosłupa. W przypadku dłużej nie korygującej się w leżeniu tyłem kifozy piersiowej w pozycji tej będzie się pogłębiać lordoza szyjna, a głowa odchylać w tył należy więc podłożyć pod głowę zrolowany kocyk tak aby była ona ułożona w przedłużenie tułowia tak aby były dobre warunki oddechowe. Pozycja ta stwarza dobre warunki do wzmocnienia mm grzbietu zwłaszcza podczas wykonywania ćwiczeń antykinetycznych po przez napinanie odpowiednio ustawionymi kończynami górnymi, obręczą barkową i głową na podłoże okolic lędźwiowych, można wzmacniać mm brzucha, a także mm stabilizujących miednicę (unosząc biodra i mocno wciskając stopy w podłoże lub prostując jedną kończynę w stawach kolanowych ) Do najczęstszych błędów, w tej pozycji można zaliczyć wykonywanie tzw. ,,nożyc pionowych i poziomych” w celu zwiększenia siły mm brzucha. Ćwiczenie to mocno lordozuje odcinek lędźwiowy prowadząc do jego przeciążenia.

Leżenie przodem

Należy zwrócić uwagę aby dzieci nie opierały się na łokciach ponieważ w takiej pozycji zmniejsza się w prawdzie kifoza piersiowa ale pogłębia się lordoza lędźwiowa. Będzie to dozwolone u dzieci z plecami okrągłymi lecz i w tym przypadku należy opierać się na łokciach co powoduje wysunięcie barków ku przodowi lecz na dłoniach i przedramieniach dość wysoko rozstawionych. U dzieci z nadmierną lordozą lędźwiową wykonywanie większości ćwiczeń w pozycji leżąc przodem będzie wywoływać jej zwiększenie się przed czym można się ustrzec wkładając pod brzuch zrolowany kocyk. W tej pozycji bardzo ważne jest ustawienie głowy. Czoło należy ustawić na niewielkim podwyższeniu tak aby głowa znajdowała się w linii kręgosłupa. Umieszczenie obu rąk pod czołem , zmiana układu kończyn górnych, a przez to i rozkład napięcia mięśniowego w obrębie rąk i pasa barkowego. Błędem może być opieranie brody o podłoże co powoduje ustawienie jej w wyproście co automatycznie następuje wzrost napięcia mm okolicy lędźwiowej. W leżeniu przodem najczęściej są wykonywane ćwiczenia wzmacniające mięśnie po tylnej stronie ciała. Jednym z najpopularniejszych ćwiczeń w tym ułożeniu są przeprosty kręgosłupa czyli unoszenie tułowia ponad płaszczyznę podporu. Są to dobre ćwiczenia lordozujące odcinek lędźwiowy kręgosłupa w sytuacji gdy porządne jest wzmacnianie prostownika grzbietu należy podwyższyć płaszczyznę podporu tak by we wstępnym ułożeniu tułów znajdował się poza tą płaszczyzną w opadzie w przód a kończyny dolne były ustabilizowanie. Dopiero w takiej pozycji wyjściowej podniesienie prostownika grzbietu do poziomu odbywa się wzmacnianie mięśni.

Siad prosty – wszystkie pozycje siedzące zmniejszają lordozę lędźwiową, a w siadzie prostym na skutek pociągania miednicy ku tyłowi przez mięśnie kulszowo-goleniowe i pośladkowe, powstaje nawet tendencje do wytwarzania się kifozy w lędźwiowym odcinku kręgosłupa i w ślad za nią do kifotycznego wygięcia na całej jego długości. Jest to objaw niekorzystny w przypadków pleców okrągłych, natomiast wskazany w przypadku pleców wklęsłych. Można to zmniejszyć poprzez podparcie się na ramionach dłońmi na podłożu z tyłu tułowia, przy czym w przypadku wklęsło-wypukłych dłonie powinny znajdować się blisko tułowia, a przy plecach okrągłych raczej oddalone, tak by stworzyć możliwość zaznaczenia się lordozy lędźwiowej.

Siad na ławeczce (ze stania pobok) - w celu poprawnego ustawienia barków i uniknięcia pogłębienia się kifozy piersiowej dłonie trzymają tylną krawędź ławeczki. W przypadku pleców płaskich takie podparcie może jednak doprowadzić do wklęsłości na całej długości kręgosłupa, na co trzeba zwracać uwagę.

Siad ugięty – może być stosowany szczególnie w tym czasie kiedy dzieci nie ćwiczą (sprawdzenie obecności, objaśnienie itp.) z tym zastrzeżeniem, że miejsce oparcia dłoni o podłogę powinno być modyfikowane w sposób zależny od nieprawidłowości postawy.

Siad klęczny – jest równie dobrą pozycją wyjściową ale korekcja układu ciała w tej pozycji jest utrzymywana stosunkowo krótko. W siadzie klęcznym stopy oparte grzbietem o podłoże powinny być skierowane palcami do wewnątrz, w przeciwnym razie przyśrodkowe łuki stóp będą ulegały spłaszczeniu pod wpływem ciężaru ciała spoczywającego na piętach.

Siad okroczny (na ławeczce) – to najbardziej godna polecenia siedząca pozycja wyjściowa do ćwiczeń korekcyjnych, ponieważ zapewnia prawidłowe ustawienie miednicy, możliwość jej unieruchomienia przez ściśnięcie ławeczki udami oraz duże uniezależnienie tego ustawienia od ruchów ramion. Ponadto w siadzie okrocznym stosunkowo najłatwiej jest utrzymywać przez nieco dłuższy czas poprawne ustawienie tułowia i głowy.

Siad skulony – jest pozycją pogłębiającą wadliwe ustawienie górnej części tułowia to jest pochylenie głowy i wysunięcie barków do przodu, a także wywołującą kifotyczne wygięcie kręgosłupa na całej długości. Może być stosowany na krótkie momenty jako pokazowe pogłębienie nieprawidłowości pozycji z następowym jej skorygowaniem np. w formie zabawowej ,,kwiatek zwiędnięty, kwiatek podlany”.

Siad skrzyżny – pozycja często stosowana wćwiczeniach korekcyjnych jednak ta pozycja nie pozwala na dłuższe utrzymywanie tułowia w wyproście, podobnie jak w siadzie prostym istnieje tendencja do kifotycznego wygięcia kręgosłupa. W pozycji tej dzieci nie powinny więc zbyt długo przebywać i należy ją stale korygować. Siad skrzyżny jest szczególnie polecany w przypadku koślawości kolan i stóp.