Narodziny Huraganu str. 74 ćwiczenie B.Powstanie huraganu Katrina zależało od kombinacji wielu różnych okoliczności. Ciepłe i wilgotne powietrze poruszało się do góry w kierunku nieba znad cieplego oceanu w pobliżu Bahamów. Ponieważ powietrze unosiło się, niskie powietrze oceaniczne zaimowało jego miejsce. Cykl ciągle poruszającego się powietrza został rozpoczęty. Skraplanie spowodowało powstanie deszczu i zwiększanie ocieplania już ciepłego powietrza.
Burze z piorunami powstały w wyższych partiach i zaczęły wirować wokół centrum nowej burzy. Ponieważ burza poruszała się powoli w kierunku ciepłych wód zatoki meksykańskiej, została naładowana jeszcze większą energią. Gdy jej wiatry osiągnęły 73 kilometry na godzinę, Katrina mogła zostać nazwana burzą tropikalną.
Zanim Katrina uderzyła w Stany Zjednoczone, została zakwalifikowana jak huragan 4 kategorii. Dwa miejsca które były najbardziej narażone na potężne wiatry to stany Luizjana i Mississippi. W tych dwóch stanach, zniszczenia były powszechne.
Cwiczenie A str 68Holendrzy przyzwyczaili się do mieszkania w kraju, który ciągle jest narażony na śmiertelne niebezpieczeństwo powodzi. Państwo, którego połowa jego lądu znajduje się poniżej powierzchni morza, nie może pozwolić sobie na ignorowanie podnoszącego się poziomu morza i dlatego Holandia która już ma zainwestowanych w ochronę przeciwpowodziową 2.5 miliarda dolarów amerykańskich, planuje zainwestować podobnie jak Stany Zjednoczone, 25 miliardów dolarów więcej w przyszył stuleciu. Zycie w tak wymagających okolicznościach zainspirowało Holendrów do rozwinięcia wielu doskonałych metod w zwalczaniu powodzi. W rzeczywistości podczas powodzi w Nowym Orleanie, maleńki kraj jakim jest Holandia wysłał sprzęt przeciwpowodziowy i maszyny które zostały rozdane wśród odważnych ludzi, którzy walczyli z wysokimi wodami. Dzięki umiejętnościom holenderskich inżynierów, rzadko się zdarza aby powodzie były powszechne , a są umiejscowione w pewnych sektorach kraju. Dwa takie obszary to dolina Rhine i dolina rzeki Meuse. Pomimo olbrzymich zapór wodnych, te rzeki regularnie zalewają okoliczne obszary. Podczas okresów suchych, jednak, te obszary są postrzegane jako atrakcyjne do osiedlania się. Jednym rozwiązaniem jest rozwijanie pewnego rodzaju domu, który wydaje się być zwyczajny po każdym względem, poza tym iż w czasie wysokiej wody potrafi unosić się na wodzie i nie tonie pod falami jakby to było ze zwyczajnymi domami. Grupy domów tworzyłyby unoszące się sąsiedztwo w których ludzie mogliby mieszkać razem podczas gdy wody osiągałyby wysoki poziom, i czasowo poruszaliby się łodzią aż do końca powodzi.
Cwiczenie A – str. 73Tornado jest kolumną szybko wirującego powietrza który sięga od chmur do ziemi. Podobnie jak ich większe siostry, tropikalne cyklony, tornada powstają z poruszającego się ku górze, ciepłego i wilgotnego powietrza. Również jak tropikalne cyklony, tornada wytwarzają silne wiatry które wirują wokół centrum z niskim cisnieniem. Choć tornada są o wiele mniejsze niż tropikalne cyklony – największy o rozmiarach 4 kilometrów – ich wiatry mogą osiągać prędkość do 480 kilometrów na godzinę.
Nie zawsze można zobaczyć tornado, ale staje się przerażająco czarny gdy wciąga kurz z powierzchni ziemi. Siła tornada mierzy się w skali od F0 do F5. F0 z wiatrami osiągającymi prędkośc 110 kilometrów na godzinę może zniszczyć znaki, podczas gdy tornado F5 z wiatrem o prędkości 420 -480 kilometrów na godzinę może zdmuchnąć domy.
Wiele tornad rozwija się z niebezpiecznych, długotrwałych burz zwanymi supercell które zajmują powierzchnię od 10 do 16 kilometrów. Te komórki supercells mogą tworzyć tornada jedno za drugim w powtarzającym się cyklu, w którym nowe tornado się tworzy gdzie poprzednie się kończy.
W Stanach Zjednoczonych obwiniane są za powodowanie wielu ofiar śmiertelnych każdego roku, czasami liczba tych ofiar sięga setek. Narodowe Centrum Pogody próbuje przewidzieć tornada i ostrzegać ludzi gdy zaczynają się tworzyć. Ludziom doradza się aby zostali w piwnicach, komórkach, czy tez łazienkach. Jednakże profesjonalni badacze burz czasami podchodzą na odległość kilku metrów do tornado aby zebrać informacje używając kombinacji metod w skład których wchodzą komputery, kamery wideo oraz ich własne obserwacje. Film Twister z 1996 opowiada właśnie o takich badaczach.
Narodziny huraganu
O godzinie 6: 10 rano, w poniedziałek, 29 sierpnia, huragan 4 kategorii nazwany Katrina dotarł do wybrzeża Luizjany niszcząc prawie wszystko na swojej drodze. Jakie były okoliczności, które doprowadziły do tego katastroficznego sztormu?
5 dni przed, 24 sierpnia, temperatura na wybrzeżu Bahamów wyniosła prawie 30 stopni Celsjusza. Wilgotne powietrze uniosło się znad ciepłych wód oceanu. Ponieważ ciepłe, wilgotne powietrze podniosło się, zgęstniało i wytworzyło zespół burz z piorunami. Ta kondensacja uwalnia ciepło, które ogrzewa chłodne powietrze atmosferyczne, powodując jego unoszenie się. Ponieważ powietrze podnosi się, więcej ciepłego powietrza znad oceanu zajmuje jego miejsce. To powoduje cykl który ciągle przesuwa ciepło znad oceanu do atmosfery. Ruch ten wytwarza schemat wiatru który zaczyna wirować i tworzyć środek. Czasami, takie rotacyjne koło burz nabiera siły, czerpiąc energię z z wilgoci ciepła. Kiedy wiatry znad tropikalnej depresji 12 osiągnęły prawie 63 kilometry na godzinę, tropikalna burza Katrina się narodziła.
Bardziej ekstremalne tropikalne burze zdarzają się na otwartym morzu, gdzie wyrządzają niewiele szkód. Niektóre, jak Katrina, nadciągają nad ląd. Katrina przesuwała się powoli, czasami tak wolno, że prędkość jej wynosiła 9 kilometrów na godzinę, jednocześnie rosnąc w siłę i zmierzając w kierunku Florydy.
Katrina została zakwalifikowana do kategorii 1 huraganów gdy nadeszła nad wybrzeże Florydy i przeszła nad zatokę meksykańską. W zatoce, woda osiągnęła bardzo wysoką temperaturę 30 stopni. Te ciepłe wody spowodowały, że Katrina stała się mocniejsza i bardziej pełna energii.
Po trzech dniach poruszania się nad ciepłymi wodami zatoki, Katrina urosła do kategorii 5 huraganów, z wiatrami osiągającymi prędkość ponad 250 kilometrów na godzinę. Przed nadejściem nad ląd, Katrina mieściła się w kategorii 4 huraganów, ale wciąż pozostawała bardzo silna. Z silnymi wiatrami i olbrzymia falą czy też wodami zalewowymi osiągającymi wysokość ponad 6 metrów, Katrina była wciąż najbardziej niszczycielską burzą, która uderzyła w ten obszar od 36 lat. Niebezpieczeństwo nie mogło być zignorowane. Gdy była już nad lądem, stany Luisiana i Mississippi zostały wystawione na niszczycielskie wiatry Katriny. W tym samym czasie, gdy już była z dala od ciepłych wód zatoki, burza zaczęła słabnąć. Dwanaście godzin od momentu, gdy nadeszła nad ląd, Katrina z wiatrami o prędkości 100 kilometrów na godzinę, nie była już huraganem.
Tropikalne cyklony
Nazywamy je słodko-brzmiącymi imionami jak: Firingo czy Katrina, ale są one olbrzymimi wirującymi burzami o szerokości od 200 do 2000 kilometrów z wiatrami, które wieją z prędkością większą niż 100 kilometrów na godzinę. Eksperci od pogody czy meteorolodzy znają je, jako cyklony tropikalne, ale są one nazywane huraganami na morzu karaibskim, tajfunami na oceanie spokojnym oraz cyklonami na oceanie indyjskim. Pojawiają się zarówno na północnej jak i południowej półkuli. Te olbrzymie niszczą miasta zabijając setki tysięcy ludzi.
Narodziny giganta
Wiemy, że cyklony tropikalne mają początek nad wodą, która jest cieplejsza niż 27 stopni Celsjusza (80st. Farenheita) trochę na północy lub południu równika. Ciepłe, wilgotne powietrze przepełnione parą wodną unosi się. Obrót ziemi powoduje, że para wodna zagęszcza się zmieniając się w ciecz uwalniając ciepło. Ciepło przyciąga więcej powietrza i wodę do góry tworząc wir, ponieważ powietrze i para wodna unosi się i skroplona woda opada. Wir rozpędza się aż do momentu, gdy wiatr osiągna 118 kilometrów na godzinę, burzę kwalifikuje się jako cyklon tropikalny.
Zalew sztormowy
Większość ofiar spowodowanych przez cyklony tropikalne spowodowane są przez zalew sztormowy. Jest to podwyższenie poziomu morza, czasami siedem metrów lub więcej, spowodowany przez sztorm, który napiera na powierzchnię oceanu. Zalew sztormowy obwiniany za zalanie Nowego Orleanu w 2005 roku. Zalew sztormowy cyklonu Nargis w 2008 w Myanmar wcisnął wody morskie na 40 metrów w głąb lądu powodując wiele ofiar śmiertelnych.
Trudny do przewidzenia
Celem jest dowiedzenie się, kiedy i gdzie powstanie nowy cyklon. „Jeszcze nie możemy zrobić tego jeszcze” mówi David Nolan, badacz pogody z uniwersytetu Miami. Kierunek i siła tropikalnych cyklonów są również trudne do przewidzenia, nawet przy pomocy komputera. Trzydniowe prognozy są wciąż nie do przewidzenia średnio na obszarze 280 kilometrów. Synoptycy jednak wiedzą, że burze są ładowane energią w miejscach gdzie wody oceaniczne są głębokie i ciepłe, że wysokie fale zazwyczaj redukują ich siłę i że gdy cyklony znajdą się nad lądem, zaczynają zanikać.
Długoterminowe prognozy są nieprecyzyjne; małe różnice w kombinacji czynników pogodowych prowadzą do bardzo różnych burz. Bardziej precyzyjne przepowiadanie pogody mogłoby pomóc ludziom zdecydować o ewakuacji, gdy burza się zbliża. „Ludzie często wracają po ewakuacji, aby przekonać się, że nic tak naprawdę się nie stało” mówi badacz burz Sharan Majumdar. „ Rozwiązaniem jest poprawa przepowiadania pogody poprzez lepsze wykorzystanie nauki. To jedyny sposób, aby przekonać ludzi do wiary w ostrzeżenia.
Łowcy tornad
W Stanach Zjednoczonych tornada są odpowiedzialne za 80 ofiar śmiertelnych i ponad 1,500 uszkodzeń ciał każdego roku. Choć, pojawiają się bardzo często, tornada są trudne do przewidzenia. Dlaczego? Tornada rozwijają się z burz, ale tylko niektóre burze mają potencjał aby stać się tornadami. Meterologowie nie wiedzą gdzie i kiedy burza zetknie się z ziemią i przekształci się w tornado. Obecnie, czas na ostrzeżenie przed tornadem wynosi tylko 13 minut.
Tim Samaras jest łowcą burz. Jego praca polega na znajdowaniu tornad i podąrzaniu za nimi. Gdy zbliży się do tornada, kładzie specjalne urządzenie zwane „turtle probe” na ziemi. To urządzenie mierzy takie rzeczy jak temperaturę Traby powietrznej, wilgotność i prędkość wiatru. Za pomocą tych informacji Samaras może dowiedzieć się o tym co powoduje rozwój tornad. Jeśli meteorolodzy zrozumieją to, będą mogli ostrzec ludzi o trąbach powietrznych i ratować życie.
Jak Samaras poluje na tornada? To nie jest łatwe. Po pierwsze, on musi jakieś znaleźć. Tornada są zbyt małe, aby je wypatrzeć używając sprzętu satelitarnego. Również, Samaras nie może polegać na tych urządzeniach, aby znaleźć trąbę powietrzną. Zamiast tego, Samaras wyczekuje on na powstanie tornada każdego maja i czerwca. Wówczas Samaras przemierza około 40.000 kilometrów (25.000 mil) na obszarze zwanym „Aleją Tornad” mając nadzieję na wypatrzenie trąby powietrznej.
Gdy już Samaras zobaczy już tornado, rozpoczyna się pogoń. Ale trudno podążać za tornadem . Niektóre tornada zmieniają kierunek kilkakrotnie np. przesuwając się na wschód, na zachód i znów na wschód. Gdy już Samaras, w końcu dostanie się w pobliże tornada, kładzie „turtle probe” na ziemi. Przebywanie w pobliżu trąby powietrznej jest przerażające. Śmieci latają w powietrzu. Wiatr wieje z dużą prędkością. Smaras musi uciekać szybko.
Zajęcie jest ryzykowne, nawet dla wprawionego łowcy jak Samaras. Ale niebezpieczeństwo nie powstrzyma go od polowania na idealną burzę.
Zatopiony Orlean
Huragan Katrina, który uderzył w wybrzeże zatoki Stanów Zjednoczonych w sierpniu 2005, był jednym z najdroższych katastrof naturalnych w historii Stanów Zjednoczonych – zarówno pod względem ekonomicznym, jak i pod względem ofiar śmiertelnych. Zniszczenie miasta Nowego Orleanu zostało oszacowane na ponad 22 miliardy dolarów.
Burza Przybywa
Dzień przed huraganem Katrina przeszedł blisko Nowego Orleanu, mieszkańcom nakazano opuszczenie miasta. Niestety, dziesiątki tysięcy ludzi zignorowali nakaz bądź nie byli w stanie wyjechać. Gdy huragan Katrina uderzył, woda przedarła się system wałów oraz kurtyn przeciwpowodziowych skonstruowanych przez specjalistów rządowych. Wielu ludzi na niżej położonych terenach miasta zostali zmuszeni do przejścia na dachy domów przez wody powodziowe, gdzie czekali na nadejście pomocy przez łodzie lub helikoptery.
Chaos w mieście
Wydarzenia wkrótce uległ y pogorszeniu. Nawet policja nie została w mieście, więc ludzie nie tylko byli zagrożeni niebezpiecznymi wodami powodziowymi, ale również rozprzestrzeniającymi się przestępstwami. „Większość naszych ludzi skupiła się na ściąganiu ludzi z dachów i wyciąganiu z wody.” powiedział policjant. „Nie było wystarczająco dużo ludzi w mieście, aby ratować i rozwozić jedzenie i wodę do tych, którzy potrzebowali pomocy.”
Rabowanie sklepów stało się powszechne. „Ja rabuję” powiedział Matthew, 35. „Ale tylko aby utrzymać przy życiu moją rodzinę i siebie samego. Zostawili nas tutaj na wiele dni bez jedzenia i wody, tak jakbyśmy mieli umrzeć. Więc musieliśmy rabować lub umrzeć.”
Oczekiwanie na pomoc
Pożyczona zasłona hotelowa zwisała nad znakami ulicznymi zapewniając schronienie dla dużej rodziny. „Zacząłem myśleć, że to zamierza być nasz dom na zawsze.” Powiedział Kenneth 47. „Mówili nam każdego dnia, że autobusy przyjadą aby nas zabrać do schronisk.”
Ludzie mieszkali bez bieżącej wody i toalet, gdy oczekiwali na pomoc. Martwe ciała zostały pozostawione na ulicach. Rządowi zajęło to kilka dni, aby odzyskać kontrolę nad miastem a pozostali ludzie zostali zabrani w bezpieczne miejsce.
Czy Nowy Orlean powinien być odbudowany?
Niektórzy eksperci wierzą, że przebudowa Nowego Orleanu nie jest dobrym pomysłem. Obecnie nawet huragan o średniej sile mogłaby spowodować ponowną powódź w mieście. Co roku globalne ocieplenie podnosi poziom morza i co gorsza ląd pod Nowym Orleanem osiada w skali do 2.5 centymetrów na rok. Jednak, pomimo ryzyka, dwie trzecie ludzi, którzy wyjechali, powracają, aby pomóc w odbudowie miasta, które kochają.