KAZUS
Pan Mikołaj K. pracownik Ministerstwa T. na podstawie art. 268a k.p.a. został upoważniony przez Ministra T. do wydania decyzji w sprawie Pana K.K. Decyzję wydaną przez Pana Mikołaja K. doręczono Panu K.K. 2 lutego 2012 r. Pan K.K. wniósł skargę na przedmiotową decyzję 5 marca 2012 r. W odpowiedzi na skargę Pan Mikołaj K. podniósł, że skarga została wniesiona po terminie i w związku z tym zażądał jej odrzucenia.
Jednak ku zaskoczeniu Pana Mikołaja K. sporządzoną przez niego odpowiedź na skargę pozostawiono bez rozpoznania. Uzasadnieniem dla tego stanowiska było to, że upoważnienie pracownika na podstawie art. 268a k.p.a. dotyczy wyłącznie postępowania administracyjnego. Jednocześnie podkreślono, że z art. 35 § 2 p.p.s.a. nie wynika, aby Mikołaj K. mógł być pełnomocnikiem strony – Ministra T., gdyż nie jest pracownikiem wymienionej strony, a jedynie kierowanej przez nią jednostki organizacyjnej czyli ministerstwa.
Pytania:
1. Czy Pan K.K. wniósł skargę w terminie?
2. Kto i w jakiej formie rozstrzyga o pozostawieniu odpowiedzi na skargę bez rozpoznania?
3. Czy Mikołajowi K. przysługuje jakiś środek prawny?
4. Oceń stanowisko WSA w tej sprawie.
Ad. 1
Na podstawie art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi1 Pan K.K. może wnieść skargę w terminie 30 dni od doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. W tym przypadku Pan K.K. spóźnił się kilka dni.
Ad. 2
Pozostawienie odpowiedzi na skargę bez rozpoznania następuje w drodze zarządzenia sędziego przewodniczącego wojewódzkiego sądu administracyjnego. Na zarządzenie przysługuje zażalenie. Podstawą wydania tego zarządzenia jest art. 49 § 2 P.p.s.a.
Ad. 3
Mikołaj K mógłby wnieść zażalenie do NSA, jeżeli w regulaminie organizacyjnym Ministerstwa T. zakres przedmiotowy upoważnienia pracownika urzędu rozszerzony byłby o uprawnienie do reprezentowanie Ministra T. w postępowaniu sądowoadministracyjnym.2 Na pewno Minister T. może wnieść zażalenie do NSA na zarządzenie o pozostawieniu skargi bez rozpoznania, domagając się jego uchylenia w całości. Podstawą prawną mógłby być art. 35 § 2 P.p.s.a., zgodnie z którym pełnomocnik państwowej i samorządowej jednostki organizacyjnej może być również pracownikiem tej jednostki.
Ad. 4
Stanowisko WSA nie jest do końca poprawne. Rzeczywiście, art. 268 Kodeksu postępowania administarcyjnego3 stanowi, że organ administracji publicznej może w formie pisemnej upoważnić pracowników kierowanej jednostki organizacyjnej do załatwienia spraw w jego imieniu, a w szczególności wydawać decyzje administracyjne, postanowienia i zaświadczenia. Oznacza to, że organ może upoważniać pracowników kierowanej jednostki organizacyjnej do załatwiania spraw w jego imieniu, a upoważnienie wywiera ten skutek, iż zmienia się osoba wykonująca kompetencję organu w prawnych formach. Upoważniony pracownik nie staje się jednak przez to organem administracyjnym - nosicielem kompetencji, lecz pełni - w granicach określonych w upoważnieniu - jedynie funkcję tego organu.
„Każdy organ administracji publicznej ma swoją formę organizacyjną – stanowi to dekoncentrację wewnętrzną. Minister wykonuje swoje zadania przy pomocy sekretarza i podsekretarzy stanu oraz gabinetu politycznego, a do obsługi ministra tworzone są ministerstwa. To minister ustala w drodze zarządzenia regulamin organizacyjny ministerstwa, określający zakres zadań i tryb pracy komórek organizacyjnych ministerstwa oraz jednostek organizacyjnych podległych i nadzorowanych przez ministra. Minister może w określonych sprawach upoważnić dyrektorów komórek organizacyjnych i innych pracowników Ministerstwa do podejmowania czynności w jego imieniu, np. podpisywanie decyzji administracyjnych, (…) czy zastępstwo w postępowaniu sądowoadministarcyjnym.”4 Jeżeli w regulaminie organizacyjnym Ministerstwa T. wynika, że pracownik Ministerstwa może być upoważniony do podpisywania decyzji administracyjnych lub zastępuje Ministra w postępowaniu sądowoadministracyjnym to Mikołaj K może w imieniu organu m.in. odpowiadać na skargę i pisma procesowe kierowane do sądów administracyjnych. Musi to być jednak wyraźnie wymienione i określone w statucie Ministerstwa. W przypadku braku takiego zapisu nie domniemywa się „rozszerzonego” zakresu upoważnienia z możliwością uczestnictwa w postępowaniu sądowoadministracyjnym.