Wykład 10 – Choroby układu moczowego. Układ płciowy męski.

16 marca 2012 dr Pyziak

Aparat przykłębuszkowy:

Jest to struktura, która jest związana z czynnością wewnątrzwydzielniczą. Aparat przykłębuszkowy jest strukturą zbudowaną z kilku elementów:

1. komórki ziarniste: cewka kreta II rzędu, która wraca do ciałka nerkowego, z którego rozpoczął się nefron, tętniczka doprowadzająca i wyprowadzająca na biegunie naczyniowy ciałka nerkowego. Komórki ziarniste leżą w ścianie warstwy środkowej tętniczki doprowadzającej. Nad głową powinny występować komórki mięśniowe gładkie. Komórki mięśniowe gładkie czynnościowo zmieniają swój kształt przybierając kształt komórek bardziej kulistych. Aparat kurczliwy jest w nich coraz słabiej wykształcony, natomiast pojawiają się w nim ultrastrukturalne cechy, które wskazują na czynność wewnątrzwydzielniczą. Otóż pojawia się szorstka siateczka śródplazmatyczna i komórki te zmieniają się w komórki nabłonkowe o charakterze wydzielniczym, na komórki gruczołowe, które syntetyzują i wydzielają reninę. Takie komórki znajduję się, ostatnie doniesienia o tym świadczą, też w ścianie tętniczki odprowadzającej, ale jest ich znacznie mniej. Komórki ziarniste w podręcznikach są nazywane też komórkami przykłębuszkowymi albo komórkami mioepitelialnymi. Nazwa pochodzi stąd, że są to komórki mięśniowe gładkie pochodzące z mezenychymy. Natomiast stają się komórkami nabłonkowymi o charakterze wydzielniczym.

2. komórki plamki gęstej. Cechą charakterystyczną dla kanalika krętego II rzędu jest to, że wysłany jest komórkami sześciennymi z kulistymi jadrami, centralnie położonymi. Komórki te posiadają mikrokosmki na powierzchni wolnej oraz prążkowanie przypodstawne, co świadczy o tym, że komórki są zaangażowane w wymianę jonów. Natomiast
   w miejscu, gdzie kanalik ten przylega, w takim kącie czy trójkącie miedzy tętniczka doprowadzającą a odprowadzającą, komórki te zmieniają się
   w komórki wysokie, walcowate. Tracą zarówno prążkowanie przypodstawne jak i mikrokosmki na powierzchni wolnej. Te komórki uważa się za osmoreceptory, czyli komórki rejestrujące stężenie moczu przepływającego w kanaliku krętym II rzędu.
   Przypomnienie: mocz z kanalika krętego II rzędu przechodzi do pierwszych odcinków wyprowadzających mocz, które nie stanowią ciała nefronu, czyli do kanalików zbiorczych.

3. komórki mezangium. Wyróżniamy dwa rodzaje mezangium. Są to komórki mezangium zewnętrznego - komórkami siatki. Są to komórki w tym trójkącie miedzy plamką gęstą a ścianą tętniczki odprowadzającej i tętniczki doprowadzającej. Te komórki przekazują sygnał o zmianie ciśnienia do komórek ziarnistych – jest to ich bardzo ważna czynność. Maja one charakter wewnątrzwydzielniczy, ponieważ produkują erytropoetynę.

Trzeci rodzaj, tutaj należałoby się spodziewać ciałka nerkowego .. Są to mezangium okołonaczyniowe (mezangium wewnętrzne, komórki okołonaczyniowe), przylegają też znacznie głębiej pomiędzy naczyniami włosowatymi tworzącymi kłębuszek naczyniowy. Mają dużo kropel lipidowych w swojej cytoplazmie, ale przypuszcza się, że należą do komórek układu APUD. W niektórych podręcznikach te komórki nie są włączone w aparat przykłębuszkowy, ale nowsze dane na to wskazują. Aparat przykłębuszkowy ma charakter wewnątrzwydzielniczy, to ma swoją zależność z hormonami.

Angiotensynogen (alfa-2-globulina) produkowany jest w komórkach wątroby, ale nie może być tu magazynowany. Wyprodukowany zostaje od razu wydzielony do krwi. Pod wpływem reniny, wydzielonej przez komórki przykłębuszkowe (położone w ścianie tętniczej, inaczej zwane komórkami mioidalnymi), odcinany jest dekapeptyd – angiotensyna I, która jest nieaktywna biologiczne. Następnie pod wpływem konwertazy w płucach zostaje odcięty oktapeptyd – angiotensyna II - już aktywna biologicznie. Angiotensyna II pobudza korę nadnerczy do wydzielania aldosteronu (przez komórki warstwy kłębuszkowatej kory nadnerczy). Aldosteron działa na aparat przykłębuszkowy i zatrzymuje jony Na i wodę oraz powoduje wydzielanie jonów K, a tym samym wzrasta objętość, a za tym wzrasta ciśnienie krwi. Angiotensyna II nazywana jest czynnikiem podnoszącym ciśnienie krwi.

Kanaliki zbiorcze położone są nie tylko w promieniach rdzennych, ale również w piramidach rdzennych. Cewki zbiorcze wysłane są komórkami sześciennymi (duże, kuliste jadra, zaciemnienie cytoplazmy na powierzchni wolniej – jest to rąbek prążkowany w mikroskopie świetlnym, a w mikroskopie elektronowym strukturę te nazywamy rąbkiem szczoteczkowym).
Zagęszczanie składu ostatecznego moczu odbywa się w ramach trzech czynności:

1. polega na zwrotnym wchłanianiu (obligatoryjnym) w kanaliku I rzędu pewnych substancji, natomiast w dalszych odcinkach, częściowo już
   w ramionach pętli Henlego, a dalej w kanaliku II rzędu, resorpcja uwarunkowana, czyli zwrotne wchłanianie zależne od stanu gospodarki wodno-elektrolitowej, a jeżeli jest zależne to musi być nadrzędnie kierowane przez inne komórki. Dominującym hormonem, jeżeli chodzi
   o zwrotne wchłanianie wody jest wazopresyna występująca jako hormon antydiuretyczny. Hormon antydiuretuczny działa również w cewkach i kanalikach zbiorczych - pierwszych odcinkach (śródnerkowych) dróg wyprowadzających mocz, który nie ma jeszcze stanu ostatecznego, pod wpływem hormonu antydiuretycznego zachodzi zwrotne wchłanianie wody.

W błonie podstawnej kanalika widoczny w mikroskopie elektronowym jest silnie rozbudowany aparat Golgiego, liczne mitochondria, co świadczy o tym, że przez część przypodstawną (są to cechy komórek pompujących jony), dalej błonę podstawną do naczyń krwionośnych, które leżą w tkance łącznej tzw. śródmiąższowej, położonej między nefronami i ocinkami wyprowadzającymi, zachodzi przekazywanie jonów wodorowych i wodorowęglanowych do dalszych odcinków.

Drogi wyprowadzające mocz:

Kielichy nerkowe >> miedniczka nerkowa > moczowód > pęcherz moczowy > cewka moczowa

W tych drogach mocz płynie o stałym składzie, nie zachodzi już zwrotne wchłanianie wody ani żadnych jonów. Rozpoczyna się to w poprzez miedniczkę nerkową, natomiast poczynając od moczowodu rozpoczynają się drogi pozanerkowe wyprowadzające mocz i są to moczowody, które uchodzą do pęcherza moczowego – tu mocz jest również magazynowany i przez cewkę moczową zostaje wydalony na zewnątrz. W tych drogach skład moczu jest stały.

Moczowód i pęcherz moczowy maja bardzo podobna budowę histologiczną. W ścianach tych struktur wyróżniamy:

- błonę śluzową

- błonę podśluzową:

brak jej w trójkącie pęcherza moczowego i wg podręcznika w moczowodzie (Moczowód ma 3 warstwy: błonę śluzową, błonę mięśniową i błonę zewnętrzną), natomiast w pęcherzu moczowym pod błoną śluzową leży błona podśluzowa za wyjątkiem trójkąta pęcherza moczowego.

Dlaczego z tym są problemy i jedni autorzy podręczników mówią o obecności błony podśluzowej, a inni w ogóle jej nie zauważają. Pośród układów wewnętrznych tylko w układzie pokarmowym błona śluzowa jest oddzielona od błony podśluzowej blaszką mięśniową, co jest cechą charakterystyczną dla układu pokarmowego. Natomiast w każdym innym układzie, nawet jeżeli komórki mięśniowe gładkie miejscami występują to nie stanowią one oddzielnej warstwy, czyli w innych układach błona śluzowa przechodzi bardzo swobodnie w błonę podśluzową i można ją odróżnić tylko po utkaniu tkanki łącznej tworzącej zrąb błony śluzowej i podśluzowej. W błonie podśluzowej mogą pojawiać się gruczoły. Jednak w drogach wyprowadzających mocz gruczołów nie ma.

- trójwarstwowa błona mięśniowa

Teoretycznie możemy mówić, że w pęcherzu moczowym podobnie jak i w moczowodzie wyróżnia się 3 warstwy mięśniowe: podłużną, okrężną i znów podłużną.

O ile w moczowodzie te warstwy są dość dobrze widoczne, choć już tu pojawiają się pasma tkanki łącznej dzielące mięśnie na taśmy, to w pęcherzu moczowym ten układ trójwarstwowy jest bardzo słabo widoczny, ponieważ warstwa okrężna tworzy zwieracz, a do warstw podłużnych wnika tkanka łączna z przydanki i dzieli te warstwy na charakterystyczne taśmy mięśniówki.

Omówienie zdjęcia - moczowód w barwieniu metoda Mallorego:

Charakterystyczne pofałdowane światło z grubym nabłonkiem. Na niebiesko tkanka łączna – blaszka właściwa błony śluzowej - widzimy, że jest cienka, nie ma tutaj błony podśluzowej, a dalej widać układ mięśni z silnie rozbudowana przydanka, bardzo dużo komórek tłuszczowych, pojawiają się naczynia naczyń, czyli zarówno tętnice jak i żyły.

W mięśniówce pęcherza moczowego po pierwsze widać, ze błona śluzowa jest szersza, czyli oprócz blaszki właściwej zupełnie bez odcięcia przechodzi w błonę podśluzowa z naczyniami krwionośnymi, brak jest gruczołów i bardzo silnie jest rozwinięta mięśniówka. Tkanka łączna, która wnika miedzy mięśnie i dzieli je na taśmy, czego aż tak wyraźnie nie widać w moczowodzie.

Charakterystyczny dla dróg wyprowadzających mocz jest nabłonek przejściowy, zarówno dla dróg śródnerkowych i pozanerkowych. Już w kielichach i miedniczce nerkowej jest widoczny.

Nabłonek przejściowy:

Jest to nabłonek wielowarstwowy sześcienny (przypomnienie z prelekcji) o nietypowej budowie. W pęcherzu opróżnionym powierzchnia/ ściana jest silnie pofałdowana.

Jądra tworzą wiele pokładów. Komórki położone powierzchniowo są to komórki baldaszkowate, czyli rozpłaszczające się na powierzchni innych komórek. Cechą charakterystyczną jest to, że te komórki wszystkie (i baldaszkowate i położone niżej) mają długie, cienkie wypustki, którymi opierają się o błonę podstawna, dlatego przez długi okres czasu nabłonek ten był zaliczany do nabłonków wielorzędowych.

Przypomnienie: Nabłonek wielorzędowy jest rodzajem nabłonka jednowarstwowego, ale musi spełniać podstawowy warunek - każda z komórek musi dotykać do błony podstawnej. Skoro te wszystkie komórki maja długie wypustki opierające się na błonę podstawną, to praktycznie ten warunek zostaje spełniony. Dzisiaj dowiedziono, że jednak mogą pojawiać się pokłady komórek nie dochodzących do błony podstawnej. Zdecydowano, ze nabłonek przejściowy będzie to nabłonek wielowarstwowy, ale o bardzo charakterystycznej dla siebie budowie.

Charakterystyczne zaciemnienie cytoplazmy – widoczne pod większym powiększeniem - jest to zagęszczony glikokaliks, który znajduje się na powierzchni nabłonka przejściowego – inaczej nazywamy to rąbkiem oskórkowy. Zagęszczony glikokaliks częściowo wypełnia nawet szczytowe części komórek, a częściowo pokrywa nabłonek. Zapobiega przechodzeniu składników moczu przez komórki nabłonka do tkanki łącznej, blaszki właściwej i do naczyń krwionośnych, co jest dość istotne, gdyż w moczu znajdują się substancje trujące, które z organizmu powinny być usunięte. Dlatego ten zagęszczony glikokaliks jest tak szeroko, bogato rozłożony na powierzchni komórek nabłonka przejściowego.

Zdjęcia porównujące preparaty wykonane z pęcherza moczowego wypełnionego moczem i opróżnionego

W momencie wypełnienia pęcherza cała śluzówka się rozciąga i te komórki wyżej leżące przelewają swoja zawartość, wciskają ją między komórki niżej leżące. I z 5-6 pokładów komórek tworzą się 2-3 pokłady komórek. Widoczna staje się różnica w szerokości nabłonków w odmiennych stanach wypełnienia pęcherza.

Podocyty są to komórki tworzące blaszkę trzewną torebki ciałka nerkowego, która jest dwuwarstwowa.

Opis zdjęcia:

Pokazana jest błona podstawna, podocyty do światła naczynia z tejże z kłębuszka naczyniowego i wypustki podocytów. W podręczniku jest wypisane jakie dokładnie przeponki występują między wypustkami, jak regulują wchłanianie zwrotne, najpierw składników z krwi czy tworzenie się tzw. moczu pierwotnego.

Zespół nerczycowy u dzieci:

W zespole nerczycowym u dzieci, w którym przede wszystkim pojawia się białko, a jest to spowodowane przede wszystkim nieprawidłową budową podocytów. Wypustki podocytów grubieją, poszerzają się pod wpływem stanu zapalnego. Komórki stają się wiotkie, a och wypustki przylegając do siebie, dotykają błony podstawnej bezpośrednio i bardzo utrudnione staje się wychwytywanie składników moczu pierwotnego.

Choroba kłębków nerkowych – zapalenie:

Występuje znaczne pogrubienie błony podstawnej. Staje się ona szeroka i jest w znacznie mniejszym stopniu przepuszczalna. Zmiany te są związane ze zmianami w układzie immunologicznym, w wyniku odkładania się kompleksu antygen-przeciwciało, czyli jest to choroba związana z układem immunologicznym.

Nieprawidłowości śródbłonka kłębka naczyniowego, co jest spowodowane zwężeniem światła naczyń, a pomiędzy naczyniami jest dużo wolnej przestrzeni. Komórki śródbłonka grubieją, są znacznie większe, zmniejszają światło naczyń włosowatych, przez co utrudniają przepływ krwi i te komórki śródbłonka blokują przepływ filtratów z krwi do torebki ciałka nerkowego, która jest poszerzona.

Niewydolność nerek:

Niewydolność nerek spowodowana jest uszkodzeniem kanalików.

To jest kanalik I rzędu, mało komórek wyścielających z rodzaju. Tkanka śródmiąższowa. W cytoplazmie pojawiają się bardzo liczne drobne pęcherzyki. Zanika rąbek szczoteczkowy. W jednych komórkach rąbek jest, a w innych zanika. Prowadzi to do uszkodzenia kanalików. Kanalik jest ważnym element nefronu, bo zachodzi tu resorpcja obowiązkowa.

Resorpcja obowiązkowa obejmuje do 80% wody, wszystkie aminokwasy, wszystkie cukry proste, białka niskocząsteczkowe powinny przejść do moczu pierwotnego z krwi, a te składniki muszą być zwrotnie wchłonięte do naczyń kwrionośnych, gdyż są one organizmowi potrzebne.

Stany zapalne związane z mezangium.

Występują pod wpływem czynników immunologicznych. Komórki mezangium produkują w bardzo dużej ilości istotę podstawową - międzykomórkową. Z tej istoty tworzą się takie kule, węzły, szczególnie w cukrzycy jest to dobrze widoczne. Nadmiar istoty międzykomórkowej tworzy charakterystyczne skupienia – węzły Kimmelstiela – Wilsona.

Układ płciowy męski

obejmuje gonady męskie parzyste (jądra, są gruczołem wydzielania zewnętrznego, ponieważ wytwarzają męskie komórki rozrodcze, ale są też gruczołem wydzielania wewnętrznego - produkują hormony płciowe męski), przewody wyprowadzające nasienie oraz gruczoły dodatkowe.

Jądra:

otoczone jest bezpośrednio osłonką jadra lub tzw. torebką jadra ( = błona biaława). Błona biaława jest grubą, szeroką warstwą składającą się dwóch struktur: z warstwy zewnętrznej zbudowanej z tkanki łącznej włóknistej z bardzo dużą ilością włókien i gęsto upakowanych komórek i warstwy wewnętrznej – naczyniowej, której zrąb tworzy tkanka łączna luźna posiadająca naczynia krwionośne. W warstwie zewnętrznej naczyń krwionośnych nie ma, podobnie jak w błonie białawej jajnika. Warstwy tkanki łącznej z warstwy wewnętrznej wnikają do miąższu jadra i tworząc śródjądrze dzieli jądro na płaciki. Od śródjądrza wnikają delikatnie cieńsze pasma tkanki łącznej do płacików i otaczają kanaliki nasienne.

Kanaliki nasienne otoczone są błoną własną, a pasma tkanki łącznej, które znajdują się między kanalikami stanowią tkankę śródmiąższową jadra. Od strony światła kanalik jest wysłany szerokim nabłonkiem płciowym albo plemnikotwórczym.

Szereg komórek rozrodczych stanowiących nabłonek płciowy przechodzi proces spermatogenezy. Spermatogeneza jest to proces powstawania komórek rozrodczych męskich. Na nią składają się spermatocytogeneza i spermiogeneza.

ZDJĘCIE: Widać komórki szeregu spermatocytogenezy. W warstwie najbardziej przypodstawnej znajdują się spermatogonie, które różnicujemy na spermatogonie typu A, Ad – maja dobrze zaznaczonej jąderko, są to komórki rezerwowe bądź dzielącej się mitotycznie stale. Drugi typ spermatogonii Ap mają słabo zaznaczone jąderko, przechodzą kariokinezę w podziale mitotycznym i mogą przechodzić pełną bądź niepełną cytokinezę. Część spermatogonii Ap przekształca się w spermatogonie typu B.

Spermatogonie typu B poprzez wzrost (!!!) przekształcają się w spermatocyty
I rzędu.(podobno często o to pytają na egzaminie lub kolokwium – Uwaga pani doktor)

Spermatocyty I rzędu są największymi komórkami, w których już rozpoczyna się mejoza, ale są to komórki diploidalne. Przechodzą I podział mejozy. Z każdego spermatocytu I rzędu powstają 2 spermatocyty II rzędu. Spermatocyt II rzędu jest już komórką haploidalną, ponieważ powstał na skutek procesu redukcyjnego. Spermatocyty II rzędu przechodzą II podział mejotyczny – wyrównawczy i powstają spermatydy. Stanowią one powierzchniową warstwę komórek nabłonkowych nabłonka plemnikotwórczego.

Tutaj widzą Państwo komórkę przegrodową, ona jest też nazwana komórką Sertolego bądź podporową, ale o nich później.

Dalszy proces przekształcania się spermatyd nazywany jest spermiogenezą. Spermiogeneza jest to proces przekształcania spermatyd w plemniki.

Proces spermatocytogenezy obejmuje głównie zmiany w jądrze komórkowym, w mniejszym stopniu w cytoplazmie. Te komórki są tylko mniejsze. Proces spermiogenezy to jest proces, który obejmuje różnicowanie się spermatydy, tutaj zmiany w materiale genetycznym nie zachodzą absolutnie żadne. Zmienia się jedynie morfologia komórki – kształt, wygląd, zachodzą zmiany w cytoplazmie komórki, większość organelli zostaje wyrzucona na zewnątrz i strawiona przez komórki podporowe. Komórka ta przyjmuje zupełnie inny kształt niż spermatyda, przekształca się w plemnik z witką, o aktywnej zdolności poruszania się.

Tutaj maja państwo pokazane kanlik nasienny z nabłoniekm plemnikotworczym czyli różnicowanie się plemnikow. Teraz kanaliki kręte przechodzą w kanaliki proste. Kanaliki proste są bardzo krótkie do 1cm, tworzą tzw. sieć jądra. Zmienia się nabłonek z nabłonka jednowarstwowego cylindrycznego w kanalikach prostych do 2/3 ??? sieci jądra, kanaliki łączą się ze sobą tworząc nabłonek jednowarstwowy sześcienny. Kanaliki proste dalej po wyjściu z jądra tworzą, jako przewodziki odprowadzające jądra, głowę najądrza.

Czynność wewnątrzwydzielnicza:

Opis zdjęcia: komórki podporowe – wysokie, stanowią tak jakby cała szerokość nabłonka plemnikotwórczego. Natomiast to są komórki, które stanowią części nabłonka plemnikotwórczego. Nieczynne, niedojrzałe spermatogonie przekształcają się w spermatydy poprzez spermatocyty. Dalej te spermatydy w wyniku spermiogenezy różnicują się w plemniki.

W tkance śródmiąższowej leżą komórki Leydiga, tzw. kom śródmiąższowe, które syntetyzują i wydzielają androgeny, a spośród nich w największej ilości testosteron. Czynność tych komórek kontrolowana jest przez hormon LH, czyli hormon luteinizujący. Te komórki bardzo słabo barwią się w obrazie, nazywane są dlatego komórkami jasnymi, bo wywodzą się one z grzebieni nerwowych czyli są pochodzenia neuroektodermalnego. Maja dużo lipidów w cytoplazmie oraz białkowe kryształy tzw. kryształy Reinkego oraz dobrze rozbudowany aparat Golgiego.

Komórki, które syntetyzują hormony sterydowe, czyli komórki wydzielające hormony płciowe i komórki kory nadnercza mają charakterystyczne cechy ultrastrukturalne, czyli rozbudowana siateczka śródplazmatyczna gładka, szorstka też się pojawia i rozbudowany aparat Golgiego, grzebienie kanalikowe, obecność dużej liczby kropel lipidowych. Jednym z substratów do syntezy hormonów steroidowych jest cholesterol. Znaczenie w syntezie hormonów ma też dobrze rozbudowana siateczka śródplazmatyczna. Przemiany substancji tłuszczowych zachodzą w siateczce śródplazmatycznej gładkiej.

Główna czynność komórek śródmiąższowych to synteza hormonów – androgenów. Androgeny z kolei wpływają na rozwój drugorzędnych cech płciowych męskich. Wpływają również na relaksynę, która pobudza angiogenezę, szczególnie w okresie życia płodowego, a w życiu pozapłodowym działa rozszerzająco na naczynia krwionośne, czyli pośrednio wpływa na ciśnienie krwi.

Komórki podporowe (Sertolego) – stanowią podporę dla komórek nabłonka płciowego. Występują zazwyczaj grupkami. Mają bardzo dużo połączeń międzykomórkowych, czyli są ściśle zespolone, ale również otaczają swoimi wypustkami komórki szeregu spermatocytogenezy. Otaczają przede wszystkim spermatocyty I rzędu i spermatocyty II rzędu, ale także spermatydy, co nie pozwala kontaktować się tym komórkom z różnymi antygenami znajdującymi się w tkance łącznej. Komórki podporowe chronią w ten sposób komórki przed reakcją autoimummonologiczną. Chłopcy nabierają pełnej aktywności immunologicznej w okresie dojrzewania, wtedy rozwija się ich układ immunologiczny. Czyli zachodzi to w tym samym momencie, kiedy zaczynają się silnie rozwijać procesy spermatogenezy.

To, co jest błędne pojawia się w świetle kanalika krętego, czyli w wyniku tzw. spermiacji - strawienie organelli komórkowych wydalonych przez spermatydy przez komórki Sertolego (fagocytoza). Komórki te wydzielają szereg substancji, m.in. substancję, która wiąże androgeny (ABP). Mają też na swojej powierzchni receptory dla wyżej wymienionego białka ABP, FSH i testosteronu.

Hormon FSH (folikulotropowy) reguluje proces spermatogenezy. Natomiast LH wpływa na syntezę i wydzielanie androgenów.

Komórki Sertolego produkują również estrogeny w niewielkiej ilości.

Bariera krew-jądro:

Komórki Sertolego zabezpieczają komórki szeregu spermatogenezy przed kontaktowaniem się z krwią. Główny udział mają tutaj połączenia typu occludens między komórkami Sertolego.

Gruczoł krokowy:

jest gruczołem złożony, składającym się z mniejszych jednostek wydzielniczych (30-50) w zależności od położenia wyróżnia się śluzówkowe, podśluzówkowe i główne. Nabłonek wyścielający różne odcinki, one też są zróżnicowany na małe, większe i średnie, może być może różny od jednowarstwowego walcowatego, przez j-w sześcienny, a w kanalikach wydzielniczych dwurzędowy.

W świetle kanalików pojawia się stopniowo wydzielina, mamy kamyki sterczowe, które z wiekiem wapnieją, zamykają światło.

Najądrze

Anatomicznie składa się z głowy, trzonu i ogona. Natomiast histologicznie głowa najądrza zbudowana jest z przewodzików odprowadzających, wyścielonych nabłonkiem dwurzędowym, ale zbudowanym z trzech rodzajów komórek, obok wysokich komórek walcowatych z kinetocyliami, występują komórki niższe (sześcienne) z mikrokosmkami, komórki podstawne – przez całe życie zachowują aktywność mitotyczna.

Przewodziki odprowadzające jądra łączą się w przewód najądrza, który wysłany jest również nabłonkiem dwurzędowym. Jednak ten zbudowany jest z dwóch rodzajów komórek - wysokich mających na swojej wolnej powierzchni stereocylia, czyli długie, cienkie mikrokosmki, a komórki podstawne są komórkami zachowującymi aktywność mitotyczną.

Zrąb najądrza stanowi tkanka łączna wiotka, w której pojawiają się podocyty. Błona zbudowana z warstwy ciągłej

[Niestety od tego momentu już prawie nic nie słychać..]

Nasieniowód

ma szerokie błonę śluzową, nabłonek jednowarstwowy walcowaty

Pęcherzyki nasienne jako twory dodatkowe

zbudowane z błony śluzowej