LAMENT TYTANA [ Między nami 2'40 ] 14. 08. 1997 r.

kap. III próg muz. i sł. J. Kaczmarski

e. Więc jest na szczycie ! Wreszcie na szczycie !

C. e. W końcu doczekał się chwały !

e. Łeb nurza w niewyczerpanym błękicie,

C. e. Pod stopą głazów zawały.

G. D. Własnym pomnikiem stał się za życia

a. e. Już nieoddzielny od skały.

C. G⁰ Więc skąd z ust jego nieludzkie wycie

H. H⁷. e. Któremu świat jest za mały?

e. W mglistych dolinach ludzkie siedliska

C. e. Jasny żar grzeje i krzepi.

e. To z jego żagwi błysły ogniska,

C. e. To on tych ludzi ulepił.

G. D. Tak ich niedola była mu bliska,

a. e. Że dla nich Bogów zaczepił

C. G⁰ I teraz piorun nocą mu błyska,

H. H⁷. e. A ci - na los jego - ślepi !

C. e. W ludzkich siedliskach kowadła dźwięczą

C. e. I ogień pod miechem huczy;

C. e. To on im przecież narzędzia wręczył,

C. H⁷. e. On ich do kunsztu przyuczył.

C. e. Tak ich ukochał - swój twór niewdzięczny,

C. e. Tak ich wolnością obruszył,

C. G⁰. Że kiedy wyciem jego wiatr jęczy -

H. H⁷. e. Wciągają czapki na uszy.

e. Wspomną go jeszcze snując swe mity

C. e. ( Tak, jakby dawno już nie żył ) -

e. Że do kaukaskich szczytów przybity,

C. e. Lecz przecież kto w to uwierzy ?

G. D. Że go zastąpi w męce banity

a. e. Jakiś pół - człowiek, pół - zwierzę,

C. G⁰ Któremu, w życiu marzeń wyzbytym,

H. H⁷. e. Na niczym już nie zależy.

C. e. Tak sobie świat tłumaczą naprędce

C. e. Zlepieni z mułu i gliny,

C. G⁰. Przy ogniu grzejąc bezczynne ręce,

H. H⁷. e. Wolni - od długu i winy.

C. e. Tak sobie świat tłumaczą naprędce

C. e. Zlepieni z mułu i gliny,

C. G⁰. Przy ogniu grzejąc bezczynne ręce,

H. H⁷. e. Wolni - od długu i winy.

---