Rękoczyn Esmarcha-potrójny

1. Odgięcia głowy do tyłu.

2. Przemieszczenia żuchwy ku przodowi lak, aby zęby żuchwy (jeśli je ratowany posiada) wysunęły się przed zęby szczęki.

3. Przyciśniecie żuchwy w uzyskanej jej nowej pozycji do szczęki przy utrzymanej pozycji odgięcia głowy.

Najczęściej stosowany u ludzi:

• bezzębnych

• z krótką szyją

• z grubą szyją

• ze zmianami usztywniającymi kręgosłup szyjny

• u osób otyłych.

Zasadniczym składnikiem tego rękoczynu jest przemieszczenie żuchwy do przodu tak, aby zęby dolne, jeśli ratowany posiada, znalazły się przed zębami górnymi. Manewr ten wykonywany jest po odgięciu głowy do tyłu, a dopiero po jego zrealizowaniu, przyciska się żuchwę do szczęki.

Po odgięciu głowy do tyłu opisanym już poprzednio sposobem ratownik oburącz ujmuje rękami żuchwę z boku za jej gałęzie, przy czym końce palców opierają się o nią na granicy kości i części miękkich od strony przyśrodkowej, a oba kciuki z przodu po obu stronach bródki.

Ujętą żuchwę odchyla się najpierw nieco ku dołowi, a następnie ruchem lekko łukowatym, którego wypukłość skierowana jest do klatki piersiowej, przemieszcza się ją jak najdalej do przodu, starając się zęby żuchwy -jeśli chory je posiada - zaczepić od przodu o zęby szczęki.

Zredukowany rękoczyn Esmarcha

U chorych z podejrzeniem urazu kręgosłupa szyjnego drogi oddechowe udrażnia się z zastosowaniem zredukowanego rękoczynu Esmarcha, czyli przemieszczenia żuchwy Icu przodowi tak, aby zęby żuchwy (jeśli je ratowany posiada) wysunęły się przed zęby szczęki i przyciśnięcie żuchwy w uzyskanej jej nowej pozycji do szczęki bez odgięcia głowy.

---