30.Błąd położenia punktu wyznaczonego metodą ortogonalną:
Kwadrat błędu położenia wyznaczonego punktu wyraża zależność:
mp2=mx2+my2 gdzie: mx, my- to odpowiednio błąd średni współrzędnej ex, Y punktu sytuacyjnego. Zgodnie z prawem przenoszenia się błędów Gaussa, traktując wielkości pomierzone i współrzędne punktów osnowy jako zmienne niezależne, wyznaczono błąd położenia punktu sytuacyjnego (pikiety). Wzór uwzględnia, obok wpływu błędów pomiaru długości miary bieżącej i długości domiaru do pikiety oraz błędu wyznaczenia kąta prostego, również wpływ błędów położenia punktów osnowy sytuacyjnej (pkt. poczt. i końcowego linii pomiarowej) dowiązującej pomiar do poziomej osnowy geodezyjnej
gdzie: l- pomierzona długość miary bieżącej (odciętej) do pikiety, h- pomierzona długość domiaru(rzędnej) do pikiety, b- długość linii pomiarowej, mA-błąd położenia pkt. Początkowego linii pomiarowej, mB- błąd położenia pkt. Końcowego linii pomiarowej, ml- błąd średni pomiaru długości miary bieżącej(odciętej)pikiety, mh- błąd średni pomiaru długości domiaru (rzędnej) do pikiety, mγ- błąd średni wyznaczenia kierunku prostopadłego do linii pomiarowej
31.Jakie redukcje wprowadza się do wyników pomiarów długości taśmą mierniczą i w jakim celu?
Redukowanie wyników pomiaru ma na celu wyeliminowanie z nich warunków zew. (temp otoczenia, wiatr, krzywizna powierzchni, odchylenia od prostej) oraz warunków zew. Narzędzia lub metody (np. błąd wskazań przyrządu)
Dla wyników pomiarów taśm mierniczą wprowadza się:
a) poprawka komparacyjna: uwzględniająca wyznaczony błąd przymiaru k
Δk=dśr/Lo*δ, gdzie: dśr- długość odcinka mierzonego, L0-długość nominalna taśmy, δ-poprawka komparacyjna dla końcowej kreski taśmy
lub ΔLk=k*n, gdzie k- różnica pomiędzy wyznaczoną podczas komparacji długością przymiaru a jej wartością nominalną, n- liczba przyłożeń przymiaru
b) poprawka termiczna: eliminuje z wyniku pomiaru wpływ rozszerzalności termicznej przymiaru:
Δt=dśr.*(tp-tk)*α
gdzie: dśr=długość mierzonego odcinka, tp - temperatura pomiaru w stopniach Celsjusza (lub w Kelwinach), tk- temperatura komparacji(w Polsce tk=20°C), α- współczynnik rozszerzalności termicznej materiału równy α=0,0000115 (1/°C(K))
c) redukcja ze względu na pochylenie- eliminuje z wyników pomiaru wpływ nachylenia do poziomu odcinka mierzonego. Redukcja Δβ jest wielkością, o którą różni się mierzona po powierzchni pochylonego terenu długość AB od istotnej we wszystkich obliczeniach i pracach budowlanych odległościach AB'
Δβ=AB'-AB=AB(cosβ-1)=-2AB*sin^2(β/2)
d) redukcja ze względu na różnice wysokości:dotyczy redukowania wysokości odcinka nachylonego do terenu;
Δh= - Δh2/2dsr.
gdzie: dśr- długości pochylona, h -różnica wysokości punktów końca odcinka
e) poprawka odwzorowawcza- gdy dane pomiarowe mają służyć do kartowania mapy, teren jest odwzorowany zwykle na płaszczyzną styczną lub sieczną w stosunku do kartowanego obszaru
32.Sposoby pomiaru położenia obiektu w terenie:
1) wcięcie kątowe- polega na pomierzeniu z wybranych punktów osnowy pomiarowej dwóch kątów zawartych między bokiem osnowy a kierunkiem na wybrany punkt szczegółu sytuacyjnego
2) metoda domiarów prostokątnych- zwana ortogonalną, polega na rzutowaniu prostokątnym mierzonych szczegółów na osnowę geodezyjną. Używa się do tego celu przyrządu optycznego, węgielnicy. Szkice polowe prowadzi się w skali przybliżonej.
3) wcięcie liniowe- polega na pomierzeniu dwóch odległości od dwóch punktów osnowy pomiarowej do lokalizowanego punktu szczegółu sytuacyjnego.
4) metoda biegunowa (najpowszechniejsza)- polega na określaniu położenia szczegółów sytuacyjnych względem osnowy pomiarowej, mierząc odległości d i kąt kierunkowy γ. Zatem w punktach osnowy pomiarowej ustawia się teodolit i po zorientowaniu położenia kąta poziomego teodolitu na najbliższy punkt osnowy pomiarowej, wyznacza się współ. Biegunowe mierzonych szczegółów sytuacyjnych.
5) metoda przecięć kierunków (szczególny przypadek, gdy punkty tworzą regularny prostokąt - ramę geodezyjną)
33.Zasady niwelacji geometrycznej
Niwelacja polega na wyznaczeniu różnic wysokości między dwoma punktami przy pomocy prostej poziomej realizowanej w przestrzeni przez instrument geodezyjny, zwany niwelatorem. Zasada niwelacji geo. polega na odcinaniu prostą poziomą odcinków pionowych ponad punktami, których różnicę wysokości należy określić, a następnie wyznaczeniu różnicy wysokości Należy również przyjąć kolejność punktów, czyli kierunek pomiaru. Na punktach A i B, między którymi wyznaczamy różnicę wysokości, ustawia się pionowe, sztywne przymiary, zwane łatami niwelacyjnymi. Na tych łatach za pomoca niwelatora, odczytujemy odległości punktów od linii poziomej. Różnicę wysokości między punktami obliczamy, odejmując od łaty wstecz, łatę w przód: ΔHAB=t-p=HB-HA
34.Kolejność wykonywania czynności przy pomiarze różnicy wysokości niwelatorem ze śrubą elewacyjną:
Różnicę wysokości między dwoma punktami A i B, powinna być mierzona niwelatorem zrektyfikowanym, z zasadzie metodą „ze środka”, czyli przy ustawieniu niwelatora na symetrycznej linii łączącej punkty A i B, jak i większość pomiarów geodezyjnych, dwukrotnie. Procedura pomiaru jest następująca:
1) ustawiamy łaty pionowo na punktach A i B
2) ustawiamy niwelator na środku i poziomujemy go według libelli pudełkowej
3) ustawiamy ostrość widzenia siatki kresek przez obrót wyciągiem okularowym lunety
4) celujemy z grubsza na łatę A celownikiem na lunecie, blokujmy zaciski, ustawiamy ostrość obrazu łat przez obrót śrubą ogniskową
5) naprowadzamy leniwką kreskę pionową na środek łaty
6) doprowadzamy do koincydencji krańców pęcherzyka libelli rurkowej pokręcając śrubą elewacyjną, wykonanie odczytu t1
7) Zwalniamy zaciski, celujemy z grubsza na łatę B, blokujemy zaciski, ustawiamy ostrość obrazu
8) naprowadzamy leniwką kreskę pionową na środek łaty
9) doprowadzamy do koincydencji krańców pęcherzyka libelli rurkowej pokręcając śrubą elewacyjną, wykonanie odczytu p1
10) zmiana wysokości osi celowej niwelatora, tzw, „osadzka”, przez wciśnięcie w grunt nóg statywu bądź przez ustawienie niwelatora w innym miejscu na symetralnej odcinka AB
11) poziomujemy instrument według libelli pudełkowej
12) celujemy z grubsza na łatę B, poprawiamy ostrość obrazu
13) naprowadzamy leniwką kreski pionowej na środek łaty
14) doprowadzamy do koincydencji krańców pęcherzyka libelli rurkowej pokręcając śrubą elewacyjną, wykonanie odczytu p2
15) Zwalniamy zaciski, celujemy z grubsza na łatę A, blokujemy zaciski, ustawiamy ostrość obrazu
16) naprowadzamy leniwką kreske pionową na środek łaty
17) doprowadzamy do koincydencji krańców pęcherzyka libelli rurkowej pokręcając śrubą elewacyjną, wykonanie odczytu t2
18) obliczamy różnicę wysokości: h1=i
19) Obliczamy średnią różnicę hśr jeżeli różnica różnic odczytów h1 i h2 nie przekracza ustalonej dopuszczalenej wielkości +/- 0,002m
Różnicę wysokości liczymy według formuły:
a) Pomiar I: h1= t1-p1
b) Pomiar II: h2=t2-p2
c) Sprawdzanie warunku poprawności wyników: h1-h2<=+-2mm
d) Obliczamy różnice wysokości, jeżeli h1-h2<=+-2mm
ΔHAB=(h1+h2)/2
35.Dlaczego wykonujemy niwelacje „ze środka”
Aby wyeliminować błąd δ, w przypadku gdy instrument nie jest sprawny. Błąd δ jest to kąt α występujący pomiędzy osią celową lunety i osią libelli rurkowej, który powoduje nierównoległość tych osi względem siebie. Odczyt z laty stojącej na pkt A będzie równy: t1+ δ, a odczyt z łaty stojącej na pkt B równy p1+ δ. Różnica wysokości między pkt A i B będzie równa: ΔHAB=( t1+ δ)-(p1+ δ)=t1-p1
36.Warunki osiowe niwelatora libelowego ze śrubą elewacyjną:
W niwelatorach rozróżniamy następujące osie:
-pionowa oś obrotu
-oś libelli niwelacyjnej
-oś celowa lunety
-oś geometryczna lunety
Wzajemne położenie osi:
a) Oś libelli niwelacyjnej musi być prostopadła do pionowej osi instrumentu
b) Oś celowa lunety musi być równoległa do osi libelli niwelacyjnej
c) Nitka pozioma krzyża celowniczego- prostopadła do osi obrotu niwelatora, a nitka pionowa krzyża- prostopadła do nitki poziomej
37.Rektyfikacja niwelatora libellowego ze śrubą elewacyjną:
Wykonywane czynności na stanowisku pomiarowym po ustawieniu statywu:
a) poziomujemy niwelator ( z grubsza)- pokręcając śrubami ustawczymi
b) krzyż nitek ustawiamy do ostrości- pokręcając pokrętłem okularowym
c) celujemy na łatę i blokujemy lunetę
d) nastawiamy obraz łaty do ostrości- pokręcając śrubą ogniskową ( z boku)
e) korygujemy celowanie- śrubą leniwą
f) poziomujemy libellę główną- śrubą elewacyjną ( w przypadku niwelatora
samopoziomującego, pomijamy tę czynność
g) robimy odczyt z łaty
38.Zasady niwelacji trygonometrycznej:
Jest to jeden z rodzajów niwelacji, polega na wyznaczeniu różnicy wysokości między dwoma punktami terenowymi korzystając z zasad trygonometrii. Do wyznaczenia różnicy wysokości należy dokonać pomiaru długości poziomej między punktami terenowymi i kąta pochylenia odcinka zawartego między punktami terenowymi
Zasady: A stanowisko obserwacyjne, BC- tyczka lub łata o znanej długości, DE- mierzona wysokość obiektu, α-kąt pomiaru, AB i AD- odległości znane (pomierzone). Wysokość DE uzyskać możemy na dwa sposoby: 1) z pomiarem kąta α bez konieczności użycia tyczki: DE=AD*tgα; 2) z użyciem tyczki, bez pomiaru kąta: DE=(AD*BC)/AB
39.Wyznaczanie wysokości reperu roboczego metoda niwelacji ciągu:
Ciąg niwelacyjny zaczyna się od reperu (punktu o znanej wysokości) wyjściowego, przechodzi przez repery robocze ( punkty, których wysokości chcemy wyznaczyć) i zamyka się na reperze końcowym. Czasem ciąg niwelacyjny można zamknąć na reperze wyjściowym (ciąg zamknięty). Na każdym stanowisku mierzy się różnice wysokości między łatami metoda niwelacji ze środka podwójnie. Wysokość reperu roboczego będzie równa wysokości reperu wyjściowego powiększonej o sumę wyrównanych wysokości w ciągu od reperu wyjściowego do reperu roboczego ( przed obliczeniem wysokości reperu należy dokonać wyrównania ciągu niwelacyjnego)
51. Dokładność mapy zasadniczej:
1:500 - tereny silnie zainwestowane w dużych miastach; 1:1000- t. miejskie; 1:2000- t. wiejskie silnie zain. ; 1:5000- pozostałe tereny
52. Wielkości mierzone na mapie z dokładnością: osnowa geodezyjna - dokładność +/- 0,1 mm;granice, budynki, drogi, koleje - dokładność +/- 0,3mm; pozostałe (wody, użytki gruntowe) do +/- 0,6mm
53. Teodolit służy do pomiaru kątów poziomych i pionowych.
54. War. Osiowe teodolitu: oś lib. Sferycznej || poziomu; oś l.rurkowej ||poziomu i || osi l. sfer. ; oś główna instr. ┴ poziomu oraz ┴ oś l. sfer i rurk ; oś obrotu lunety || poziomu, ┴ do osi gł . instr ; oś celowa ┴ osi obrotu lunety; oś l. głównej || poziomu i ┴ osi gł. instr .
55. Sprawdzeniu i rektyfikacji podlegają błędy: Warunek libelli [Oś libelli alidadowej la prostopadła do osi obrotu instrumentu i (i_|_la).]; Kolimacji; [Oś celowa c prostopadła do osi obrotu lunety p (c_|_p).]; Inklinacji [Oś obrotu lunety p prostopadła do osi obrotu instrumentu i (p_|_i).] ; Błąd indeksu (miejsca zerowego) kręgu pionowego [Przy pionowej osi instrumentu i, a równocześnie poziomej osi celowej c odczyt na noniuszach kręgu pionowego wynosi 0 i 180 stopni lub 90 i 270 stopni, zaś oś libeli kręgu pionowego (kolimacyjnej) Ik jest pozioma.]
57. Kąt poziomy, kolimacja, inklinacja: Kąt poziomy- Kąt dwuścienny zawarty między 2pł prostopadłymi do poziomu które łączą się w jednej prostej- krawędzi. Błąd kolimacji: błąd nieprostopadłości osi celowej lunety (c) do osi jej obrotu (h) w teodolicie Błąd inklinacji: nieprostopadłość osi obrotu lunety do osi obrotu instrumentu. Wpływ inklinacji na odczyt koła poziomego jest zmienny dla celowych nachylonych pod różnym kątem: dla celowych poziomych inklinacja jest równa 0, dla celowych nachylonych pod dużym katem błąd inklinacji jest największy.// Podobnie jak przy kolimacji, średnia z odczytów przy dwóch położeniach lunety jest wolna od wpływu inklinacji.
58. Kąt pionowy, błąd indeksu: Kąt pionowy: kąt zawarty między prostą zawartą w pł poziomej a osią celową Błąd indeksu: przy pionowej osi instrumentu, poziomej osi celowej lunety i poziomej osi Iibelli kolimacyjnej, odczyty indeksów kół pionowych powinny wynosić 0°- 180° lub 90° -270°, zależnie od opisu podziału kół. Jeśli ten warunek nie jest spełniony, to indeksy koła pionowego nie wskażą wymienionych odczytów, lecz inne odczyty. Odchylenie każdego indeksu od poprawnego odczytu nazywamy błędem indeksu lub błędem położenia miejsca zera
59. Kolejność czynności przy pomiarze kąta poziomego. : Scentrowanie teodolitu nad stanowiskiem i jego dokładne spoziomowanie, ustawienie ostrości widzenia krzyża nitek; przy KL wycelowanie na pkt A , zaciśnięcie zacisków lunety i alidady, ustawienie siatki krzyża nitek na cel, wykonujemy odczyt a1 na skali H;ponowny odczyt a2; to samo dla pkt B; przerzucenie lunety przez zenit - KP i to samo... αl= al- bl; αp=ap-bp i z tego αśr
60. Kolejność czynności przy pomiarze kąta pionowego : scentrowanie i dokładne spoziomowanie teodolitu, ustawienie ostrości widzenia krzyża nitek; wycelowanie lunety na pkt C przy KL; zaciśnięcie zacisku alidady i lunety, ustawienie ostrości; leniwkami naprowadzamy na pkt C, poziomujemy l. rurkową koła pionowego; odczyt C1; to samo powtarzamy; przerzucamy lunetę przez zenit - KP i to samo... // KL: α= 100 - cL ; KP: α=cp-300; i liczymy z tego αśr...
1. Zasady wykonywania prac pomiarowych: wykonywane zgodnie z instrukcjami GUGiK, wykonawca przyjmuje od zamawiającego dane o reperze roboczym przeprowadza obliczenia i pomiary geodezyjne, sprawdza czy rzędne terenu określone w dokumentacji projektowej są zgodne z rzeczywistymi rzędnymi terenu, inżynier musi zaakceptować wyniki pomiarów wykonawcy. Punkty wierzchołkowe, główne trasy, pośrednie osi trasy muszą być zaopatrzenia określające wyraźnie i jednoznacznie charakterystykę i położenie tych punktów. Wykonawca jest odpowiedzialny za ochronę wszystkich punktów pomiarowych i ich oznaczeń w czasie trwania robót3. Elipsoida Ziemska - elipsoida obrotowa spłaszczona, najbardziej kształtem i rozmiarami zbliżona do rzeczywistej powierzchni Ziemi. Środek elipsoidy ziemskiej pokrywa się ze środkiem ciężkości Ziemi, a oś mała — z osią obrotu Ziemi. 4. Geoida - powierzchnia stałego potencjału siły ciężkości, pokrywająca się z powierzchnią wód otwartych, przedłużona umownie pod lądami, stanowi poziom odniesienia przy wyznaczaniu wysokości punktów geodezyjnych metodami niwelacji; 5. Odwzorowanie kartograficzne - jest to zmniejszony, uogólniony, matematycznie odwzorowany na płaszczyznę obraz określonego obszaru Ziemi, jednoznacznie orientujący w położeniu przestrzennym obiektów występujących na tym obszarze.
6. Zniekształcenia odwzorowawcze - zniekształcenia odległości, kątów lub powierzchni na mapie względem faktycznych wymiarów w terenie, będące skutkiem procesu odwzorowania kulistej powierzchni Ziemi na płaskiej powierzchni mapy. Zniekształceniom podlega zarówno siatka geograficzna jak też obraz kartograficzny danego obszaru.
7. Typy odwzorowań kartograficznych
Ze względu na występujące zniekształcenia:
- Równopolowe
- Równokątne
- Równodługościowe
Ze względu na przyjętą powierzchnię:
- walcowe
- stożkowe (powierzchnią rzutowania jest stożek)
- płaszczyznowe
Ze względu na usytułowanie powierzchni:
- normalne(biegunowe) - poprzeczne (równikowe)
- ukośne (horyzontalne)
8. Układy współrzędnych stosowane w geodezji dla oznaczenia położenia punktu w przestrzeni.
Układ kartezjański, w którym położenie punktu opisują dwie współrzędne prostokątne płaskie X i Y, czyli odległości punktu od osi układu odniesienia. W geodezyjnym układzie współrzędnych oś X skierowana jest ku północy a oś Y na wschód a cały układ jest prawoskrętny.
Układ współrzędnych biegunowych, w którym współrzędne [fi] i r oznaczają odpowiednio kąt między kierunkiem orientującym a kierunkiem do punktu, oraz odległość punktu od bieguna.
Układ wysokościowy H dla określenia położenia punktów względem powierzchni odniesienia drogą pomiarów wysokościowych.
9. Systemy informacji przestrzennej dostarczają wzajemnie powiązane dane dla realizacji zadań inżynierskich. SIP składa się z bazy danych utworzonej dla określonego obszaru oraz metod i technik systematycznego zbierania, aktualizowania, gromadzenia, przetwarzania, analizowania, wyszukiwania i prezentowania informacji.
10. GPS jest to globalny system wyznaczania pozycji, polegający na jednoczesnym pomiarze z odległości od trzech lub większej liczby satelitów o znanych współrzędnych, umożliwia wyznaczenie współrzędnych pozycji anteny odbiornika za pomocą przestrzennego liniowego wcięcia wstecz w jednolitym globalnym trójwymiarowym układzie współrzędnych prostokątnych, zwanym WGS-84 z początkiem układu w centrum Ziemi. 11. Osnowa geodezyjna - jest to usystematyzowany zbiór punktów, ciągów i sieci geodezyjnych, dla których określono matematycznie ich wzajemne położenie. Rodzaje osnów: -ze względu na sposób przedstawiania wzajemnego położenia punktów: osnowa pozioma (wzajemne położenie pkt. na powierzchni odniesienia zostało określone w przyjętym układzie współrzędnych). osnowa wysokościowa(wysokości pkt. zostały określone względem przyjętego poziomu odniesienia).
-ze względu na rolę i znaczenie dla prac geodezyjnych: osnowy podstawowe(badanie kształtu i wymiarów ziemi, nawiązanie i wyrównanie osnów szczegółowych w państwowym układzie odniesienia). osnowy szczegółowe(nawiązanie i wyrównanie osnów pomiarowych)
osnowy pomiarowe(są wyznaczane w celu oparcia pomiarów sytuacyjnych i rzeźby terenu, wyznaczania projektów na gruncie, wykonania pomiarów realizacyjnych przy obsłudze inwestycji, badania i określenia pomieszczeń obiektów budowlanych i podłoża gruntowego.) 12. Uzasadnij konieczność wykonywania pomiarów geodezyjnych w oparciu, o co najmniej dwa punkty osnowy geodezyjnej.
Pomiar geodezyjny wykonujemy w oparciu o dwa lub więcej punkty osnowy geodezyjnej, aby zwiększyć dokładność pomiarów (im więcej punktów osnowy geodezyjnej, tym dokładniejszy pomiar). 13. Podstawowe osnowy geodezyjne dla pomiarów realizacyjnych: osnowa sytuacyjna, pozioma(w której określone jest wzajemne położenie pkt na pow. O współrzędnych x i y):triangulacyjna(siatka trójkątów dużych bokach)poligonizacyjna(wielokąty i łamane)szczegółowa osnowa geodezyjna.Osnowa wysokościowa(wysokości pkt określono względem pkt odniesienia) 14. Prace geodezyjne wykonywane na potrzeby budownictwa -tyczenie budynków, tyczenie granic działek, tyczenie urządzeń infrastruktury technicznej i sieci uzbrojenia terenu, tyczenie dróg i innych obiektów inżynierskich
-wykonywanie map, rejestrów nieruchomości i uzbrojenia technicznego
-pomiary wysokościowe i sytuacyjne
-wyznaczanie pomiaru tras, pomiarów inwentaryzacyjnych urządzeń podziemnych i nadziemnych
-opracowanie i wyznaczenie w terenie elementów planu zagospodarowania przestrzennego
-inwentaryzacja architektoniczno - budowlana
-wykonanie ewidencji gruntów i budynków
-sporządzenie profilu rzeźby terenu
-projektowanie niwelety i wyznaczanie linii o stałym spadku, określenie kąta nachylenia terenu
-obliczanie pola powierzchni działki 15. Pomiar pośredni - pośrednie porównanie mierzonej jednostki ze wzorcem za pomocą przymiaru; tworzy się model i za jego pomocą mierzymy te cechy elementów które są funkcyjnie powiązane z poszukiwanymi elementami. Przykłady zastosowania w geodezji: -do wyznaczenia współrzędnych punktów za pomocą metody biegunowej, metody domiarów prostokątnych, metody wcięć liniowych i kątowych, metody przecięć kierunków oraz metody ciągu poligonowego.
-wyznaczanie długości odcinków (pomiary metodą elektromagnetyczną).
-wyznaczanie wysokości punktów - niwelacja geometryczna, trygonometryczna i hydrostatyczna.
16. Co to jest „dokładność wyników pomiarów” i czym się ją mierzy? Jest to stopień zbliżenia się do ideału. Miarą jest błąd średni. 17. Omów różnice pomiędzy pomiarem inwentaryzacyjnym a pomiarem realizacyjnym.Pomiary realizacyjne wykonywane są w czasie budowy, których celem jest wyniesienie projektu w teren, to znaczy usytuowanie budowli w terenie zgodnie z projektem.
Pomiar inwentaryzacyjny jest to pomiar po wykonaniu prac i po tym pomiarze cala prace nanosimy na mapę.
18. Kolejność rachunków w trakcie obliczenia współrzędnych w ciągu poligonowym.
1)Obliczanie azymutów nawiązania 2)Wyrównanie kątów w ciągu 3)Obliczanie azymutów boków ciągu poligonowego4 )Obliczanie długości ciągu 5)Oblicznie przyrostów współrzędnych 6)Wyrównanie przyrostów współrzędnych 7)Obliczanie współrzędnych pkt poligonowych
19.Co to jest odchyłka pomiarowa? Podaj sposoby jej likwidacji.
Odchyłka pomiarowa - różnica między wynikiem pomiaru lub obliczeń a wielkością teoretyczną lub daną. Można ją zlikwidować przy pomocy metody najmniejszych kwadratów.
20. Co to jest dokładność pomiarów i czym się ją mierzy?
Dokładność pomiarów jest to stopień przybliżenia wyniku pomiaru do wielkości prawdziwej. Dokładność pomiaru jest mierzona błędem pomiaru, im mniejszy błąd tym dokładność jest większa.
42)Sposoby pomiaru rzeźby terenu-stosuje się w celu sporządzenia mapy.METODY: Fotogrametryczna(w oparciu o zdjęcialotnicze),Tachimetria(to pomiar teodolitem metodą biegunową w jednym położeniu koła;dla każdego punktu, którego wysokość jest określana stosuję się odczyty:kierunku na kole poziomym, kąta pionowego oraz odczyty na łacie wszystkich trzech nitek),Niwelacja terenowa metodą pktów rozproszonych.
43)Metoda niwelacji pkt rozproszonych-to pomiar metodą biegunową za pomocą niwelatora posiadającego koło poziome.Polega na określeniu rzednych wysokości sytuacyjnych niwelacją geometryczną „w przód” przy równoczesnym wyznaczenie ich położenia sytuacyjnego metodą biegunową.Położenie sytuacyjne niwelowanych pktów w zależności od potrzeb może również być określone poprzez: identyfikację terenową treści istniejących map sytuacyjnych, odczytanie fotogrametrycznych zdjęć lotniczych.Niwelację pktów rozproszonych należy stosować w przypadku pomiaru wysokościowego: elementów naziemnych uzbrojenia terenu, budowli i urządzeń technicznych a konstrukcji trwałej, terenów o niewielkich spadkach i urozmaiconym ukształtowaniu, gdy rzeźba przedstawiona będzie za pomocą zasadniczego wcięcia warstwicowego o wartości 0,25.
44)Metoda niwelacji przekrojów-przy niwelacji przekroju podłużnego i poprzecznego należy zakładać wzajemne powiązane ze sobą ciągi pomiarowej osnowy sytuacyjnej i wysokościowej.Profil podłużny trasy należy założyc wzdłuż jej osi, a profile poprzeczne prostopadle do niego.Kierunek przekroju poprzecznego wyznacza się przy użyciu węgielnicy.Odległość pomiędzy profilami poprzecznymi nie powinna przekraczać 100m, a odległości miedzy sąsiednimi pikietami powinny być dostosowane do sytuacji w terenie i nie przekraczać 50m.Przedmiotem pomiaru są elementy naziemne: punkty osi trasy, hektometryczne i określające przekroje, elementy naziemnego i podziemnego uzbrojenia terenu.
45)Jakie dane gromadzone są w ewidencji gruntów i budynków, gdzie są przechowywane i udostępnione? Ewidencja obejmuje dane:-liczbowe i opisowe dotyczące gruntów, budynków i lokali,-dotyczące właścicieli nieruchomości,-użytków wieczystych gruntów,-jednostek organizacyjnych sprawujących zarząd lub trwały zarząd nieruchomościami, -państwowych osób prawnych którym Skarb Panstwa powierzył w stosunku do jego nieruchomości wykonywanie prawa własności lub innych praw rzeczowych,-organów administracji publicznej,-uzytkowników gruntów państwowych i samorządowych. Inf o gruntach prowadzi Starosta,czyli:Powiatowy Ośrodek Dokumentacji Kartograficznej i Geodezyjnej (PODKiG)-tam znajduje się dział ewidencji gruntów i działek.
46)Zakres treści mapy ewidencji gruntów:+granice:państwa, jednostek ewidencyjnych,odrebów i działek,+oznaczenia punktów granicznych,+kontury uzytków gruntowych i ich oznaczenia,+kontury klas gleboznawczych i ich oznaczenia,+kontury budynków,+numery działek ewidencyjnych,+granice rejonów statystycznych i ich oznaczenia,+dane opisowo-informacyjne, a w szczególności:-nazwy jednostek podziału terytorialnego panstwa,-oznaczenia jednostki ewidencyjnej i obrębu,-nazwy ulic,placów, uroczysk, ścieków,zbiorników wodnych,-nr dróg publicznych,-nr porządkowe i ewidencyjne budynków.
47)Atrybuty map geodezyjnych: skala,zakres,forma,dokładność,kartometryczność.
48)Mapa topograficzna:PRZEZNACZENIE:mapa średnioskalowa o treści ogólnogeograficznej ze szczególnym uwzględnieniem obiektów topograficznych.Służy przede wszystkim wojskowym i geodetom.SKALE:1:10000, 25000, 50000, 100000.ZAKRES TREŚCI:osnowa topograficzna, granice administracyjne, elementy fizjograficzne antropogeniczne(drogi,koleje,budynki,budowle),elementy fizjograficzne naturalne(wody i urządzenia towarzyszące, rzeżba terenu, szata roslinna).
49)Mapa zasadnicza:PRZEZNACZENIE:zgodnie z przepisami instrukcji K-1 jest to wielkoskalowe opracowanie kartograficzne,zawierające aktualne informacje o przestrzennym rozmieszczeniu obiektów ogólnogeograficznych oraz o elementach ewidencji gruntów i budynków,a także sieci uzbrojenia terenu:nadziemnych, naziemnych i podziemnych.Jest podstawą do wykonywania robót budowlanych.Mapa ta może być opracowana w postaci klasycznej lub numerycznej.SKALE:1:500(tereny silnie zainwestowane,duże miasta),1:1000(tereny miejskie),1:2000(tereny wiejskie),1:5000(tereny leśne i rolne).ZAKRES TRESCI:-obligatoryjna(musi być na mapie): osnowa matematyczna;granice władania i administracyjne;budynki i budowle;uzbrojenie nadziemne, naziemne i podziemne;drogi i urzadzenia towarzyszace;-fakultatywna: koleje, wody i urządzenia towarzyszące;rzeźba terenu;użytki gruntowe;obiekty małej architektury.