KOSMETYKA UPIĘKSZAJĄCA XY

Prof. ................................................

Temat pracy semestralnej:

Jak pielęgnowano urodę w różnych kulturach na przestrzeni wieków?

Historia pielęgnacji i upiększania ludzkiego ciała liczy ponad 6000 lat. W każdym okresie kulturowym kosmetyka miała szczególne znaczenie. Ludzie wykorzystywali ją m. in. w celu zdobycia władzy i pozycji społecznej.

Historia starożytna kosmetyki obejmuje okres od 3000 roku p.n.e. do 500 roku n.e. za kolebkę kosmetyki uważany jest starożytny Egipt. Mieszkańcy tej wysoko rozwiniętej cywilizacji przywiązywali dużą uwagę do pielęgnacji swego ciała. Kosmetyka była przejawem wytwornego stylu życia.

KOSMETYKA - pochodzenie tego słowa nie jest do końca znane. Jego korzenie sięgają jednak okresu starożytnego Rzymu gdzie kosmetami byli nazywani niewolnicy zajmujący się masażem w łaźniach. Określenie niewolników kosmetami zapożyczono najprawdopodobniej z greckiego, gdzie „kosmeo” oznacza upiększam. Słowo „kosmeter” oznaczało w Helladzie młodą niewolnicę, zajmującą się porządkiem i wywodzi się z greckiego „kosmeticos” co z kolei oznaczało upiększający. Starożytne kultury fascynowały się pięknem ludzkiego ciała i w nie mniejszym stopniu dbały o to by zachować jego urodę jak najdłużej. Upiększanie ludzkiego ciała stało się sztuką, rozwijano ją i uczono jej.

STAROŻYTNOŚĆ

EGIPT

Dla ochrony przed piekącym słońcem Egipcjanie osłaniali się odzieżą lekkich tkanin i kunsztownie wiązanymi na głowie chustami. Aby zabezpieczyć skórę przed wysuszaniem smarowali ją mazidłami z olejów i wosków. Do balsamów dodawano pszczeli miód i aromaty. Egipcjanie znali także maseczki. Sporządzano je z ziemi okrzemkowej, żółtka jaja, miodu i mleka. Wykonywanie zabiegów pielęgnacyjnych należało do niewolnic, które kąpały, nacierały i malowały Egipcjanki.

Przedmioty, które Egipcjanom były potrzebne za życia, wkładano do grobów zmarłych. Do dziś zachowały się kamienne misy do mycia, lustra o polerowanej powierzchni wykonanej z brązu, grzebienie z kości słoniowej, brzytwy i naczynia z gliny lub brązu do przechowywania balsamów. W czasie wykopalisk znaleziono słoiczki i podstawki na kosmetyki do makijażu wykonane z wapnia, łupka lub marmurku.

W Starożytnym Egipcie wzorem kobiecości była Nefretete, żyjąca do około 1370 roku przed Chrystusem. Jej imię w tłumaczeniu oznacza „piękna nadchodzi” Kobietę charakteryzowała smukła sylwetka, długie nogi, wąskie biodra. Słynne popiersie żony Echnatona pozwala nam poznać cechy makijażu, jakie obowiązywały w ówczesnym czasie. Kanony piękna uznawały kolor skóry w jasnej tonacji, unikano działania słońca, ponieważ opaleniznę uznawano za przejaw prostoty, dlatego kobiety pudrowały twarz jasną ochrą, malowano farbą złocistą lub bielą ołowiową, w zależności od mody, a następnie na twarzy rysowały niebieskie żyłki, aby jeszcze bardziej uwydatnić delikatność, wręcz pergaminowość skóry. Kobiety tamtych czasów malowały oczy obrysowując oczy czarną lub zieloną kredką, aby kształtem przypominały migdał. Kreska na zewnętrznym kąciku oka była zazwyczaj przedłużona do skroni. Brwi najczęściej były w całości wygolone, a następnie narysowane ołówkiem z czarnego węgla, galenitem. Usta były pomalowane na pomarańczowy lub jaskrawy czerwony kolor, zazwyczaj barwione ochrą, tłustą, cynobrową pastą, kontur dokładnie obrysowany. Henna używana była o malowania paznokci zarówno rąk jak i stóp, barwiono je na czarno, dzięki indygo. Henną malowano włosy na rudo, także paznokcie rąk i nóg na rudo. Aby uwydatnić kobiecość, sutki malowano za pomocą ochry na czerwono. Kobiety w starożytnym Egipcie ubierały się przewiewnie, nieco dłuższe z przodu chusty, wiązane na biodrach. Chodziły boso, tylko na wielkie okazje nakładały sandały. Powszechnie zażywano wonnych kąpieli, natomiast na wielki okazje pod peruki wkładano stożki tłuszczowe ze skondensowanymi pachnidłami. Do mycia ciała używano pasty, która zawierała substancje odtłuszczające oraz pieniące, w skład której wchodziła mieszanina popiołu i gliny.
Egipcjanie dbali o swoje ciało. Kobiety martwiły się zmarszczkami, mężczyźni utartą włosów. Znaleziono papirusu za szczegółowymi zapiskami, dotyczącymi pielęgnacji włosów, przyrządzania maści i kremów. Sporządzano również specjale kremy zapobiegające powstawaniu zmarszczek. Robiono je miedzy innymi z wosków, oliwy z oliwek i cyprysu. Znaleziono opis specjalnego kosmetyku zawierającego sproszkowany alabaster, który był wykorzystywany do ścierania naskórka i wygładzenia cery. Jest to prawdopodobnie jeden z pierwszych kosmetyków odpowiadających współczesnym peelingom. Egipcjanie szczególną uwagę zwracali na makijaż oczu. Związane było to zarówno z obrzędami religijnymi jaki i ze względów higienicznych. Jeżeli chodzi o aspekt religijny dotyczy on oddawanie czci najwyższemu bóstwu mianowicie bogowi Słońca Re, którego symbolem jest oko. Ze względów bardziej „użytkowych” makijaż chronił oczy przed stanami zapalnymi wywoływanymi przez kurz, słońce i owady. Rzęsy były przyciemniane i usztywniane mieszaniną sadzy, oliwy i białka.

Egipska królowa Kleopatra słynęła z urody nawet poza granicami swego królestwa. Żyła w latach od 68 do 30 roku p.n.e. urodę wykorzystywała do zdobycia władzy i osiągnięcia sukcesu.

Żydzi sąsiadujący z Egipcjanami również posiadali dużą wiedzę kosmetyczną. W księdze Estery znajdujemy opis, jak przez cały rok przygotowywano młodą Żydówkę do przedstawienia jej królowi na perskim dworze w Suzie: codziennie nacierano ją olejkiem mirrowym i innymi balsamami.

CHINY oraz JAPONIA

Informacje odnośnie kosmetyki stosowanej w Japonii i Chinach są bardzo skąpe. Jednym z powodów stanowi fakt, iż były to skrywane tajemnice, pilnie strzeżone przez kapłanów. Wiemy, że sztuka makijażu stała tam na wysokim poziomie. Gejsze wykonywały makijaż charakteryzatorski. W Japonii kobiety nakładały na twarz grupy puder nazywany oshiroi robiony z mąki ryżowej oraz ekstraktu kwiatu krokosza barwierskiego. Barwiono usta oraz policzki na czerwono. Chińczycy wymyślili lakier do włosów, tusz do rzęs, lakier po paznokci. Stworzona tam również lustro ze szkła.

GRECJA

W starożytności nie było jeszcze podziału na medycynę i kosmetykę. Nie rozgraniczano bowiem funkcji ciała od jego urody.

Słynnym starożytnym lekarzem i założycielem klasycznej medycyny był Hipokrates, żyjący w latach 460 do 377 p.n.e. opisał on szczegółowo lecznicze właściwości roślin. Stosowanie w medycynie takich ziół jak: rozmaryn, szałwia, krwawnik miało duże znaczenie w leczeniu np. dolegliwości kobiecych. Zioła stosowano w postaci świeżo wyciśniętego soku z roślin lub naparów. Hipokrates sporządził także pokaźny zbiór receptur kosmetycznych. Zioła stosowano do kąpieli, mieszano je też z olejkami i wykorzystywano je jako maści w celach kosmetycznych.

Grecy ( od 1500 do 150 roku p.n.e.) stosowali kosmetykę, aby upodobnić swoje ciało do klasycznego ideału piękna, czyli służyła ona pielęgnacji, odnowie i udoskonalaniu ludzkiego ciała. Na kształtowanie idealnej sylwetki miało wpływ uprawianie sportu i zdrowe odżywianie.” Piękno pochodzi z wnętrza” to greckie stwierdzenie ma ponad 2000 lat i jest nadal aktualne.

Grecką boginią piękna jest Afrodyta. Grecy, podobnie jak Egipcjanie, wiele czasu poświęcali zabiegom higienicznym i kosmetycznym. Podobnie jak w Egipcie ceniono sobie tam jasną, cerę, dlatego też kobiety pudrowały ciało, a także stosowały krem wybielające. Najpopularniejszą maseczką wybielającą stosowaną na noc była papka przygotowana z miąższu chleba i mleka. Greczynki cieniowały powieki na ciemno czarnym węglem, malowały usta pomadkami z wosku, policzki różowiły.

RZYM

W starożytnym Rzymie ( od 500 roku p.n.e. do 500 roku n.e.) wysoko rozwinęła się kultura kąpieli.

Wzorem kobiecości była Messalina, kobieta mądra, dojrzała, matrona, wciąż piękna i młoda. W jej czasach makijaż obejmował te części ciała, które były wystawiane na widok m.in. ramiona, które malowano na biało. Policzki i usta barwiono na czerwono, rzęsy oraz powieki na czarno. Na czoło nakładała ozdobne plastry, które kryły defekty. Na noc stosowała maseczki z chleba, a na dzień ozdobne pudry.

Higiena ciała była najważniejsza, czego dowodem jest powstanie łaźni rzymskich, zwanych termami, które były centrami higieny, a zarazem miejscami spotkań towarzyskich i podejmowania decyzji politycznych. Pozostałości łaźni możemy dziś oglądać Pompejach. Rzymskie tremy z basenami o różnej głębokości, do pływania i siedzenia, z zimnymi i gorącymi natryskami, pomieszczeniami nagrzewanymi parą i chłodzonymi można porównać do współczesnych basenów. Z tych czasów pochodzi sauna rzymska.

„Zwykłą” kąpiel w wodzie zamożne Rzymianki zastępowały często luksusową kąpielą w kozim lub oślim mleku. Uboższe zamiast mleka używały serwatki, produktu otrzymywanego przy wyrobie serów.

Rzymianie traktowali kosmetykę również jako część medycyny. Galen z Pergamonu, żyjący w latach 129 - 199 n.e. opisał, obok rozmaitych wyciągów i nalewek, sposób przygotowania tzw. koldkremu, w skład którego wchodził olej z oliwek, wosk pszczeli i woda różana.

Określenie kosmetyka upiększająca pochodzi z ówczesnego Rzymu. Łacińskiego słowa decoratio używano do określenia barwnego dekorowania, upiększania.

Ponieważ jasne włosy Germanów ( od 1500 do 500 roku n.e.) były w ówczesnych czasach ideałem piękna, Rzymianki starały się rozjaśniać swoje ciemne włosy. W tym celu godzinami przebywały na słońcu, używały henny, rumianku, żółtka jaja, aby uzyskać jasny lub rudy odcień włosów. Posypywano je także sproszkowanym złotem.

Germanie, w porównaniu do innych kultur, nie przywiązywali uwagi do pielęgnacji ciała i urody.

ŚREDNIOWIECZE

W średniowieczu ( od 500 do 1500 roku n.e.) kontynuowano rzymskie tradycje kąpieli, które nabrały w tym okresie charakteru publicznego. Budowano łaźnie. Powstał zawód cyrulika, który przygotowywał kąpiel, masował i nacierał różnymi olejami odwiedzających łaźnie. Zajmował się też leczeniem małych ran, usuwaniem odcisków, wyrywaniem zębów, goleniem i obcinaniem włosów.

Rozszerzanie się wpływów chrześcijaństwa we współczesnym średniowieczu (500 - 900 rok n.e.) doprowadziło do upadku higieny. Kościół potępił stosowanie kosmetyki i nazwał je wymysłem pogan.

Kult ciała stracił racje bytu. W średniowiecznej Europie panował głód i ubóstwo z powodu wojen. Szerzyły się choroby i epidemie. Żniwo zbierała cholera, dżuma, czarna ospa. Ludność z obawy przed zakażeniem nie odwiedzali łaźni, więc je zamykano. Zamiast kąpieli używano różnych pachnideł, przywożonych przez rycerzy z wypraw krzyżowych z obszaru morza Śródziemnego i Wschodu. Obok aromatów roślinnych, znane były zwierzęce: ambra, piżmo, cybet.

W tym czasie odkryto wiele ziół, wykorzystywanych do pielęgnacji. Czystość ciała kojarzono wówczas z czystością ducha. Z 1179 roku pochodzi przepis świętej zakonnicy Hildegardy, który brzmiał: „ skuteczna woń, jaka lico twoje od wszelkiego zła oczyści a przy tym cudowne działanie przyniesie: weź garść kwiatu lipy, rozmarynu i szałwi, co dobrze oczyszcza, też nieco kopru, co lico wygładza. A wszystko to bierz przed poranną rosą, aby sil swoich nie utraciło”.

Obszarem, który przywiązywał wagę do pielęgnacji ciała i urody były kraje wschodu. Do pielęgnacji ciała stosowano alkohol, wynalazek arabski. Kobiety arabskie stosowały specjalne maseczki odmładzające na twarz, które robiono, miedzy innymi, z cytryn, jaj, ryżu, orzechów i wielu innych roślin. Masowano nimi twarz, czego efektem było usuniecie warstwy rogowej i redukcja zmarszczek. Preparat taki nazwano tikha. Hemsia była natomiast sporządzana z migdałowego olejku i innych naturalnych składników, była delikatnie myjącym środkiem. Shnouda to krem zawierający benzoinę i jaśmin.

Farbowano również włosy na czarno lub rudo. Koran zabraniał tatuaży upiększających. Arabowie wykorzystywali wodę różaną do receptur lotionów, które zawierały jeszcze miód, gumę arabską i w tym okresie były bardzo popularne.

Czternastowieczna dama poprawiała swoją urodę, farbując usta i dziąsła korą z pnia lub korzenia orzechowca.

W średniowiecznej Polsce popularną pomadką do ust była... krew z węża, która miała za zadanie nie tylko dodawać urody niewieście, ale i znosić niemiły zapach zębów i dziąseł. Innym popularnym sposobem na pozbycie się nieprzyjemnego zapachu z ust było wkładanie pod język listka laurowego albo odrobiny muszkatu, co kobiety robiły zarówno w ciągu dnia, jak i w nocy, zwłaszcza wtedy, kiedy planowały spędzić ją z ukochanym. Aby uzyskać szlachetną bladość oblicza, damy używały kleiku z mąki owsianej wymieszanej z węglanem ołowiu. Dodatkowo wybielały twarz kadzidłem i mlekiem. Popularne stały się maseczki przeciwko zanieczyszczeniom skóry, które sporządzano z mączki fasolowej wymieszanej z miodem i żółcią wołu, z suszonych korzeni ogórka leśnego, lub po prostu ze zmiażdżonej rzodkwi zmieszanej z miodem. Maść odmładzającą robiono z miodu i jajek, zaś ze zmarszczkami walczono, stosując kąpiele parowe. Dłonie panie pielęgnowały suszoną gorczycą albo mielonymi migdałami. Jednak za najcenniejsze środki kosmetyczne uważano wodę z marcowego śniegu i pierwszą deszczówkę.

Drogi kosmetyki i medycyny rozeszły się dopiero w późnym średniowieczu, przed około 500 laty. W podręczniku medycznym z XIV wieku chorobliwe zmiany skórne są dokładnie oddzielone od zabiegów służących upiększaniu ciała. Preparaty kosmetyczne sporządzali często chemicy. Czasy średniowiecza to także czasy magii i zabobonu. Szarlatani sporządzali i sprzedawali cudowne eliksiry młodości, które miały zapewnić wiecznie młody wygląd.

Kosmetyka w czasach nowożytnych

Kosmetyka czasów nowożytnych obejmuje okres od 1500r do współczesności

RENESANS

W okresie renesansu (1450- 1600), czyli przed 400 laty, wzorowano się na antycznym modelu życia. Słowo renesans oznacza odrodzenie. Przyczyną daleko idących zmian w europie było nawiązanie do starożytności. Stosunek człowieka renesansu do higieny osobistej był jednak zupełnie inny niż u wysoko rozwiniętych kultur starożytnych. Mycie ciała wodą stosowały jedynie niższe warstwy społeczne. Ludzie eleganccy i zamożni uważali kąpiel za zbyt pospolitą. Wyobrażali sobie nawet, że woda mogłaby wniknąć do organizmu przez drobne pory w skórze i w ten sposób go zanieczyścić. Zamiast kąpieli skrapiali się perfumami i wodami zapachowymi. Intensywne aromaty miały zneutralizować nieświeżą woń niemytego ciała. Zapachami zlewano się obficie i rozwiewano się dużymi wachlarzami.

Ludzie renesansu uwielbiali sztukę, piękno i egzaltację. Misternie upinane fryzury, z wysoko zaakcentowanym czołem, odpowiadały wymogom tego okresu. To zamiłowanie osiągnęło prawdziwy rozkwit w okresie baroku.

Kobieta renesansu była pulchna, barczysta, ostentacyjne prezentowała swoje wdzięki. Powróciła idea piękna, dbania o ciało i urodę. Ważną rolę w wyglądzie kobiet odgrywały włosy. Musiały być długie, gęste oraz lśniące. Kosmetyka upiększająca rozwinęła się w szczególności na dworze francuskim, gdzie kobiety używały pomadki, róże w dużych ilościach oraz szerokiej palecie barw czerwieni, fioletu.

BAROK

Barok obejmuje lata 1600- 1720.

Kobiety baroku stosowały wyraziste barwy do makijażu oczu, a brwi podkreślały ciemnymi kolorami, na policzki nanosiły sypki róż, a usta akcentowały intensywną czerwienią. Naturalne włosy golono i zastępowano mocno perfumowanymi i fryzowanymi perukami. W okresie baroku ludzie z wyższych sfer jeszcze się nie kąpali, a tylko opuszkami palców zraszali twarz perfumowaną wodą. Na skórę twarzy obficie nanoszono puder z mąki ryżowej. Brak higieny i gruba warstwa pudru powodowały powstawanie zmian skórnych, na które kobiety naklejały ozdoby z jedwabiu. Liczyła się więc sztuczna uroda.

Barok to epoka, która szczególną troską objęła estetykę - upiększano domy ,pałace, ogrody i mieszkanie , meble i drobne przedmioty codziennego użytku. Barok stal się tez okresem wybitnego upiększania ciała. Kobiety starały się być wiecznie młode, delikatne. Ideałem były łagodne rysy twarzy, wesołe kokieteryjne i cieple spojrzenie. Twarz pokrywały emalią, a włosy srebrzystym pudrem lub nakładały peruki. Używały czerwonego różu i fioletowych szminek. Nawet dzieciom różowiono policzki. Nie dbano natomiast o higienę, nawet bardzo wytworne damy były zawszone. Modne były charakterystyczne muszki ( przyklejane pieprzyki ) niektórzy sądzą, że tuszowały one ugryzienia po owadach lub wykwity skórne związane z brakiem dbałości o higienę.

Elegancki i wątpliwie wytworny styl życia w XVII wieku prowadzono przede wszystkim na dworach francuskim i hiszpańskim. Zapotrzebowanie na pudry i rozmaite artykuły perfumowane ożywiło produkcję kosmetyków. Pałace składały się na ogół z kilku tysięcy pomieszczeń, ale z reguły nie było w nich ani jednej łazienki. Ponieważ pomieszczenia po krótkim czasie nie nadawały się do zamieszkania z powodu nieznośnego odoru i brudu, towarzystwo dworne kilka razy do roku zmieniało swoją siedzibę.

OŚWIECENIE

Oświecenie to wiek rozumu i filozofów. Niestety, jeśli chodzi o sztukę upiększania kontynuowano tradycje barakowe - nadal nie dbano o higienę. Znany jest szeroko incydent, do jakiego doszło we Francji w roku 1715. Wybuchły zamieszki, ponieważ używanie przez arystokratów mąki do pudrowania fryzur doprowadziły zdaniem ludu do niedostatku żywności. Gromadzenie maki na cele kosmetyczne zostało zakazane dopiero podczas rewolucji francuskiej.

ROKOKO

W XVIII wieku, a przede wszystkim w czasach rokoka (1720-1789), powróciła naturalność. Kobiety fikuśnie upinały naturalne włosy w loczki, albo nosiły loki luźno rozpuszczone. Stroniono od makijażu, a stosowanie pudru i perfum uchodziło za niezbyt wytworne. Ozdobne naklejki miały dodawać kobiecego wdzięku, dlatego hojnie przyozdabiano nimi twarz i dekolt.

EMPIRE, BIEDERMEIER, SECESJA

Po ponad pięciuset latach wstrzemięźliwości od kąpieli ludzie okresu empire (1800 - 1815), biedermeier (1815 - 1948) i secesji (1870 - 1900) ponownie zaprzyjaźnili się z wodą. Nowego znaczenia nadał kąpielom ksiądz Sebastian Kneipp (1821 - 1897). Zalecał on kąpiele lecznicze, polewanie wodą i owijanie kompresami, które stosowane są do dziś. Kobiety z wyższych sfer prawie ogóle nie używały kosmetyków do makijażu. Parasole chroniły je przed słońcem, ponieważ opalenizna kojarzyła się z pracą fizyczną, zatem pergaminowa, biała skóra wyróżniała osoby zamożne.

Po pierwszej wojnie światowej, w okresie złotych lat dwudziestych, nie było ścisłych reguł w kosmetyce upiększającej. Kobiety wszystkich klas społecznych malowały się według własnego gustu i trendów panujących w modzie. Z Francji, kiedy na parkietach królował charleston przyszła moda mocnego podkreślania oczu i ciemnoczerwone usta. W czasie drugiej wojny światowej zapomniano o makijażu, dopiero w okresie powojennym, tym razem za sprawą Amerykanów, kosmetyka i moda znowu nabrały znaczenia.

Preparaty kosmetyczne, aż po XX wiek, prawie zawsze wykonywano ręcznie, dlatego ich ceny były wysokie i przez to przeznaczone prawie wyłącznie dla osób zamożnych. Dopiero dzięki produkcji na skalę przemysłową pod koniec ostatniego stulecia ceny spadły i produkty kosmetyczne stały się ogólnodostępne.

WSPÓŁCZESNOŚĆ

Współczesna kosmetyka opiera się przede wszystkim na higienie całego ciała oraz kosmetyce upiększającej i medycynie estetycznej. Współczesna kosmetyka coraz bardziej zbliża się do prawdziwej medycyny. Celem kosmetyki jest zapewnienie naturalnego , młodego, zdrowego wyglądu, dobrego samopoczucia, ochrony przed niszczącym działaniem środowiska i zmianami zachodzącymi pod wpływem wieku.

Kobieta pierwszej połowy XIX wieku była naturalna i skromna. Jeśli w ogóle się malowała, to dodawała sobie jedynie świeżości i zdrowego wyglądu odrobiną różu na policzkach i lekkim przypudrowaniem noska. Szminki były używane tylko przez kurtyzany. Bardzo ważnym elementem kobiecej urody stał się dekolt, który poddawano rozmaitym zabiegom kosmetycznym, ponieważ świeżość skóry w tym miejscu była równie ważna jak ładna cera. Pudrowano go i przyciemniano oraz podkreślano żyłki, pociągając je leciutko niebieskim barwnikiem, aby skóra wyglądała na jeszcze bardziej delikatną. Damy malowały paznokcie, i to w fantazyjne monogramy, miniaturowe krajobrazy i popiersia. Służyły do tego specjalne farby, które nie zmywały się przy myciu dłoni. Jako że kupowanie gotowych kosmetyków było dość ryzykowne - nigdy bowiem nie można było mieć pewności co do ich składu - popularne stały się domowe sposoby poprawiania urody. Do zaróżowienia policzków panie sięgały po buraka, sok truskawkowy, karmin i koszenilę, które można było znaleźć w każdej kuchni. Gotowy róż w kremie kupowano w postaci zawiniętych w jedwab lub gazę małych kuleczek, na patyczku z kości słoniowej lub drewna. Zanurzało się je w wodzie bądź alkoholu i rozprowadzało na twarzy. Inne „domowe” receptury wymagały użycia takich substancji, jak alkohol, rtęć, gliceryna, boraks i środki wybielające. Również w XIX wieku zaczęto dążyć do zbliżenia sztuki kosmetycznej do zasad racjonalnej higieny. W połowie wieku w wielu francuskich domach zainstalowano pierwsze wanny, a w Anglii rozpoczęto na wielką skalę produkcję mydła, które, jak dotąd, dostępne było tylko dla zamożnych dam. Kąpiel uważano za czynność wstydliwą, dlatego też poddawano się jej w samotności. Obyczajowość tamtych czasów nakazywała nawet, aby damy rozsypywały na wodzie drewniane wióry, unikając w ten sposób pokusy oglądania swojego ciała. Jednak mimo tych przełomowych zmian, stan higieny wciąż pozostawiał wiele do życzenia.

Bibliografia:

1. http://pielegnacjaurody.blogspot.com/2009/03/troche-historii-kosmetyka-pochodzenie.html

2. Dr Imke Barbara Peters „Kosmetyka” Podręcznik do nauki zawodu. Poradnik opracowanie wersji polskiej dr inż. Jacet Arct, mgr inż. Katarzyna Pętkowska ; Warszawa 2006r.

Wiosna
Pani wiosna ma ciepły koloryt skóry, bardzo dobrze się opala, opalenizna długo się utrzymuje, miewa piegi. Kolor oczu: niebieski, zielony, turkusowy, jasno brązowy, szampański. Włosy: od bardzo jasnego blondu do jasnego brązu. Cera: brzoskwiniowa, morelowa, wydaje się przeźroczysta (niczym kość słoniowa). Oprawa oczu: delikatna, raczej jasna.

Lato
Pani lato jest typem chłodnym, skóra ma lekko błękitny odcień. Ma delikatną mleczną cerę, ale zdarza się, że również różową. Dobrze się opala, piegi mają kolor szarobrązowy. Włosy: od średniego blondu do średniego brązu, w dzieciństwie pani lato była blondynką. Oczy: szaroniebieskie, jasnoniebieskie, szare, szarozielone, niebieskozielone, piwne, jasno brązowe. Średnio nasycona oprawa oczu. Przy zmianie temperatury marmurkowieją dłonie.

Jesień
Pani jesień jest typem gorącym. Cera jasna, blada, a nawet przeźroczysta z rudymi piegami, karnacja bardziej intensywna. Koloryt cery brzoskwiniowy. Pani jesień nie najlepiej znosi kąpiele słoneczne, prawie w ogóle się nie opala. Włosy: rude, marchewkowe, miedziane, kasztanowe, złocisty blond. Oczy: intensywne, błyszczące, nasycone, jasnobłękitne, stalowe, niebieskozielone, bursztynowe, zdarzają się złociste plamki na tęczówce.

Zima
Królewna śnieżka
Jest to typ najbardziej kontrastowy. Królewna śnieżka ma porcelanową jasną twarz, ciemne włosy, w ogóle się nie opala. Oczy tylko niebieskie z ciemną oprawą. Odcień skóry: błękitny.
Cyganka
Bardzo dobrze się opala na brązowo, nie miewa piegów. Włosy: od średniego brązu do czerni. Oczy: czysty brąz, który przechodzi w czerń, tęczówka silnie oddzielona od białka.

Jeśli już odnalazłyście swój typ urody to teraz kilka rad jakich kolorów powinnyście używać w codziennym makijażu, by wyglądać perfekcyjnie:

Wiosna
Makijaż powinien być lekki, delikatny, transparentny. Podkłady: płynne, transparentne w kolorze kości słoniowej, złocistego beżu, latem - delikatnego brązu. Róż w tonacji łososiowej, latem - ciepły odcień brązu. Pomadki: łososiowe, koralowe, czerwone wpadające w pomarańcz. Cienie do powiek: niebieskie, turkusowo-niebieskie, zielono-szare, złocisto-brązowe, waniliowe, złote, we wszystkich odcieniach szarości, ciepłe brązy, oberżyna, lila, róże, oliwki, pamarańcze, miedzie. Kredka do oczu: wyklucza się czarną kredkę, brązowa, szara, zielona, błękitna. Tusz: może mieć kolor tęczówki, unikać czerni. Pani wiosna świetnie wygląda w makijażu francuskim.

Lato
Podkłady: przy bardzo jasnej karnacji należy stosować bardzo jasne podkłady, m.in. beżowe wpadające w róż. Róż: stłumiony, lekko rozbielony. Pomadka: czerwone wpadające w niebieskie, jasnofioletowa, ciemnobordowa, matowa. Cienie do powiek: pastelowe odcienie z domieszką błękitu lub szarości, dymny błękit, zieleń wchodząca w turkus, cytrynowa żółć, biel zawsze złamana z różem lub wanilią, marynarski granat, antracyt, brązy z domieszką szarego lub różowego, jasne błękity, lila, róż angielski, srebrny, złoty, lawendowy. Tusze: brązy bądź czerń (ale tylko na wieczór). Kredka: brązowa, fioletowa, bakłażan, pani lato nie powinna stosować czerni, zabroniony również ciepły brąz. Świetnie wygląda w makijażu francuskim.

Jesień
Podkład transparentny w ciepłych odcieniach beżu, nie powinien zakrywać piegów. Latem pani jesień może wyeliminować podkłady i używać jedynie samoopalaczy. Róź: ciepły róż (terrakota albo brąz). Pomadka: ciepłe stonowane czerwienie, rdza, miedź, pomarańcz, nasycony łososiowy, kolory intensywne, błyszczyk w kolorze złotym. Cienie: ciemne, rdza, pomarańcza, złoto, żółte, turkusowe, oliwki, zielenie (nie wpadające w błękit), ciepłe brązy, pani jesień powinna unikać ciemnych kolorów. Kredka: unikamy czerni. Tusz: brązowy, fioletowy, niebieski.

Zima
Najlepszymi odcieniami podkłady dla pani zimy to kolory ciepło-chłodne (np. zimne beże aż do różów), jeśli już zdecyduje się na jasne podkłady (np. jasne beże), to powinna je nakładać cienką warstwą. Róż: delikatne odcienie, czasem w ogóle może być nie używany, brązujące pudry, a nawet terrakoty. Pomadka: czerwona, różowa, fioletowa, ciężkie brązy, błyszczyki, sorbety. Cienie: srebro, złoto, wanilia, biały, czarny, brązowy, niebieski, zielony, oberżyna, bakłażan, miedź, śliwka, wszystkie szarości, oliwki, granat marynarski. Kredki: wszystkie kolory oprócz ciepłych brązów. Tusze: czarne!

Wiosna

Skóra: Twoją skórę charakteryzuje przeźroczysta bladość o delikatnym, złocistym, brzoskwiniowym odcieniu. Często bywa lekko zaróżowiona. Jeżeli masz piegi, to mają one złote zabarwienie. Łatwo się opalasz, nawet na ciepły, ciemny brąz.

Oczy: mają zazwyczaj nieco ciemniejszą od włosów oprawę. Tęczówka oka ma odcień od niebieskiego do zielonego, rzadziej złotego brązu. Źrenica często oddzielona jest od tęczówki wyraźną obwódką w kolorze złotym lub złotobrązowym.

Włosy: jako dziecko byłaś blondynką. Teraz Twoje włosy są jasne, w słomianym, żółtawym, platynowym, miodowym odcieniu. Jeżeli masz brązowe włosy, zawsze mają ciepły, złotawy lub rudawy połysk.

Lato

Skóra: masz bladą, gładką, porcelanową cerę lub skórę dobrze ukrwioną z wyraźnie przebłyskującymi, delikatnymi naczynkami o chłodnym, różowym odcieniu. Możesz też posiadać cerę o jasnym, chłodnym oliwkowym odcieniu. Jeżeli posiadasz piegi są one zawsze szare lub szarobrunatne. Jeżeli nie masz bardzo bladej jasnej cery, dobrze się opalasz na chłodny oliwkowy kolor.

Oczy: oprawa oczu wydaje się mieć często popielaty odcień, nigdy złocisty. Masz brązowe, niebieskie lub szare oczy.

Włosy: W dzieciństwie byłaś blondynką. Z wiekiem Twoje włosy ściemniały. Jeżeli jako dziecko miałaś słomiany blond, teraz ich odcień zmienił się w popielaty. Jeżeli były popielate, teraz są brązowe. Zawsze z popielatym połyskiem.

Jesień

Skóra: jest gładka, jasna. Cera ma ciepłą barwę kości słoniowej lub intensywną, złocisto-beżową, brzoskwiniową. Masz skłonność do piegów i znamion w kolorze rudym lub złocisto-brunatnym. Źle się opalasz - słońce często powoduje zaczerwienienia skóry.

Oczy: mają barwę topazu, brązu, złotego brązu, zieleni. Możesz mieć stalowo-niebieskie lub błekitne oczy ze złotawymi, ciepłymi plamkami.

Włosy: w dzieciństwie byłaś blondynką, a z wiekiem Twoje włosy ściemniały. Mają teraz kolor od blond przez czerwony blond, kasztanowy, marchewkowy do brązowego. Twoje włosy mają zawsze ciepły, złotawy połysk.

Zima

Skóra: jeżeli jesteś typem Królewny Śnieżki masz bardzo jasną porcelanową skórę, która sprawia wrażenie transparentnej i czystej. Rzadko się rumienisz, słabo opalasz - maksymalnie na delikatny oliwkowy brąz. Jeżeli prezentujesz typ południowy Twoja skóra ma chłodny odcień oliwki. Szybko się opalasz - na intensywny oliwkowy kolor.

Oczy: mają ciemną oprawę. Ze względu na kontrast między bielą gałki ocznej i tęczówki, błyszczą intensywnym blaskiem. Tęczówka może mieć zdecydowany, czysty kolor: ciemnobrązowy, zielony, ciemnoniebieski, błękitny, orzechowy.

Włosy: jeżeli w dzieciństwie byłaś blondynką, teraz na pewno masz ciemne włosy z charakterystycznym granatowym lub popielatym połyskiem. Mogą być ciemnobrązowe, czarno brązowe lub kruczoczarne.

1

---