LA
Pojęcie legislacji administracyjnej
Organy administracji publicznej, niektóre organizacje społeczne, zakłady administracyjne, przedsiębiorcy i inne jednostki organizacyjne mają powierzone przez prawo zadania publiczne. - podmioty administracji publicznej
Zadania te związane są ze stałą i planową organizacją życia publicznego, podejmowaną dla osiągnięcia dobra wspólnego
Zadania publiczne realizowane przez podmioty publiczne są realizowane w imieniu państwa lub jednostek samorządu terytorialnego.
Mogą mieć charakter władczy (przymus państwowy) i niewładczy (administracja świadcząca).
Niezależnie od powyższych działań każde zadanie wykonywane w imieniu państwa i jednostek samorządu terytorialnego powinno mieć podstawę prawną i być realizowane w granicach prawa (art. 7 Konstytucji) i musi być wykonywane w prawnie przyjętej formie.
Prawne formy działania administracji publicznej
Władcze i niewładcze,
Indywidualne zewnętrzne, np. decyzje administracyjne, postanowienia,
Wewnętrzne, np. polecenia służbowe, czynności techniczno-wykonawcze,
Generalne (normatywne o charakterze powszechnym i wewnętrznym - wiążącym wyłącznie podmioty administracji publicznej),
Czynności materialno-techniczne,
Umowy i porozumienia administracyjne,
Przyrzeczenia administracyjne i inne.
Pojęcie
Akty generalne - to prawotwórcza działalność podmiotów administracji publicznej, nazywa się ją legislacją administracyjną.
Przez to pojęcie należy rozumieć prawotwórstwo podmiotów administracji publicznej w obszarach zarówno prawa powszechnego jak i wewnętrznego.
Produktem tak rozumianej legislacji administracyjnej w krajowym porządku prawnym są akty o charakterze podstawowym:
Rozporządzenia (wydawane przez organy wskazane w Konstytucji),
Akty prawa miejscowego (normatywne uchwały, zarządzenia organów jednostek samorządu terytorialnego, rozporządzenia wojewody oraz rozporządzenia i zarządzenia terenowych organów rządowej administracji niezespolonej).
Uchwały Rady Ministrów oraz zarządzenia Prezesa Rady Ministrów i ministrów,
Akty kierownictwa wewnętrznego, np. wytyczne (akty pozakonstytucyjne, regulujące wewnętrzną organizację struktur administracji publicznej)
Legislacja w powyższym znaczeniu to:
Zasady
Formy
Techniki
Tryb tworzenia i ogłaszania aktów prawnych przez podmioty administracji
Partycypacja podmiotów przy tworzeniu prawa.
Czyli legislacja to nie tylko sam akt prawny umocowany przez podmiot prawa ustanawiający prawo, ale również zespół czynności zmierzających do sporządzenia aktu generalnego i projektowanie aktu.
Redagowanie aktu o charakterze generalnym:
Zbiorem dyrektyw do projektowania aktu jest Rozporządzenie ZTP - Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej” (Dz. U. nr 100, poz. 908)
Skierowane jest do organów administracji publicznej wyposażonych w kompetencje prawotwórcze
Współdziałanie organów administracji publicznej przy tworzeniu aktu prawnego poprzez wyrażenie:
opinii,
uzgadnianie i
zatwierdzanie projektów aktów prawnych.
Stanowienie prawa przez podmioty administracji publicznej musi być zgodne z prawem. Czyli musi być przestrzegana zasada art. 7 konstytucji.
Art. 7. Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa.
Sądowa kontrola sprawowana przez sądy administracyjne oraz Trybunał Konstytucyjny jest integralną częścią legislacji administracyjnej.
Legislacji administracyjna
Legislacja legislatio - wnoszenie lub stanowienie prawa, kształtowanie, tworzenie aktów prawnych, ustanawianie praw, prawodawstwo, ustawodawstwo obecnie-wszelkie formy prawa stanowionego w formie tekstów prawnych
Administracja, Minister, ministrare, administrare, wykonwawca, kierowanie i działalnie celowe. Działalność i organizacja powołana w celu realizacji zadań wymagających wspólnego działania
Akt prawny
Pojęcie aktów prawnych rozumiane jest dwojako - szeroko i wąsko
Szerokie znaczenie to zarówno akty o charakterze generalnym, jak i akty indywidualne, które są źródłem norm prawnych.
Sensu stricto to wyłącznie akty stosowania prawa o charakterze konkretnym i indywidualnym. Są to m.in. decyzje administracyjne czy też orzeczenia sądów.
Akt normatywny -
trzeba rozumieć „pisany tekst, który formułuje w języku prawnym w postaci przepisów prawnych normy prawne”. Normy te muszą jednak mieć charakter generalno-abstrakcyjny, umożliwiający zastosowanie ich w konkretnych, indywidualnych sytuacjach. Muszą być one także wydane przez kompetentny organ państwowy lub inny organ publiczny wyraźnie umocowany przez państwo do stanowienia tego typu aktów.
Źródła prawa w Polsce
Polski system źródeł prawa powszechnie obowiązującego ma w założeniu ustrojodawcy charakter zamknięty.
Dotyczy to dwóch sfer: przedmiotowej i podmiotowej.
W aspekcie przedmiotowym chodzi o stworzenie zamkniętego katalogu źródeł prawa, mających walor powszechnie obowiązujący. Jednocześnie źródła te mają ściśle ustaloną hierarchię, która jest wyznaczana przez moc prawną danego aktu, a więc jego miejsce w systemie prawa
Oznacza to, że istnieje system zależności pomiędzy poszczególnymi aktami prawnymi, które wynikają z ich wzajemnego powiązania treściowego, a w przypadku braku takich powiązań dopuszczają możliwość usunięcia z systemu prawa norm sprzecznych z normami zajmującymi nadrzędne miejsce w hierarchii źródeł prawa.
Nie może to jednak nastąpić w sposób automatyczny, lecz musi tego dokonać kompetentny organ, jakim jest w Polsce Trybunał Konstytucyjny.
Konsekwencją takiej budowy systemu źródeł prawa jest :
zapewnienie spójności systemu prawa, co ogranicza ryzyko istnienia w systemie norm wewnętrznie sprzecznych, uniemożliwiających realne ich stosowanie, a
wykluczenie ryzyka multicentryczności systemu prawa, które może rodzić problemy dotyczące stosunku norm zawartych w różnych systemach prawnych
W sferze podmiotowej wiąże się on z wyraźnym konstytucyjnym określeniem podmiotów, które stają się uprawnione do wydawania aktów prawa powszechnie obowiązującego.
Pozostałe podmioty, niewskazane wyraźnie, nie mają prawa do stanowienia takich aktów, co wynika z generalnego zakazu subdelegaci, a więc upoważnienia innego podmiotu przez podmiot uprawniony do wydania danego aktu w jego imieniu.
PROBLEM związany z aktami prawa miejscowego, których stanowienie wynika z ustaw szczególnych. Wydanie takiego aktu wymaga wyraźnego umocowania ustawowego, a tym samym nie można mówić o naruszeniu zasady podmiotowego zamknięcia systemu, gdyż pomimo wielości podmiotów uprawnionych do wydawania aktów prawa miejscowego są one jednak wyraźnie określone, choć nie na poziomie konstytucyjnym, a ustawowym.
Multicentryczność systemu źródeł prawa
Możliwości jednoczesnego wypełniania tej samej przestrzeni prawnej przez normy prawne, interpretacje tych norm oraz orzecznictwo różnych centrów decyzyjnych, wolnych od hierarchicznej zależności.
Innymi słowy, ten sam obszar stosunków społecznych jest reglamentowany przez normy, interpretacje i orzeczenia pochodzące od różnych: krajowych, europejskich i międzynarodowych - ośrodków normodawczych, interpretacyjnych oraz orzekających niezależnie od siebie sądów i trybunałów
Źródła prawa w Polsce
Konstytucja,
ratyfikowane umowy międzynarodowe,
ustawy,
rozporządzenia,
akty prawa miejscowego.
rozporządzenia z mocą ustawy, które mogą być wydawane w szczególnych przypadkach w czasie trwania stanu wojennego,
inne źródła prawa międzynarodowego, o czym przesądza art. 9 Konstytucji,
zwyczaj międzynarodowy i ogólne zasady prawa międzynarodowego,
akty prawne stanowione przez organy UE.
Konstytucja
Konstytucja, stanowi ustawę zasadniczą RP, jest podstawą całego porządku prawnego państwa.
To generuje jej cechy:
Konstytucja, stanowiąca ustawę zasadniczą RP, a więc akt będący podstawą całego porządku prawnego państwa.
Obowiązek zgodności z jej treścią wszystkich innych tworzonych aktów prawnych.
Nakaz wydania aktów normatywnych przewidzianych w Konstytucji.
Obowiązek stworzenia spójnego systemu prawa, wertykalna zgodność norm prawnych z Konstytucją oraz horyzontalnym (koherentność systemu źródeł prawa).
Konstytucja zawiera istotne postanowienia związane z legislacją.
Chodzi o określenie podmiotów właściwych do wydawania poszczególnych aktów normatywnych, a także wskazanie zasadniczych elementów procedury ich stanowienia.
W dużej mierze regulacja tych kwestii, w szczególności w odniesieniu do aktów stanowionych przez organy samorządowe oraz terenową administrację rządową, odbywa się w innych, z reguły ustawowych, aktach prawnych.
Umowy międzynarodowe
art. 91 ust. 3 Konstytucji stanowi, że „jeżeli wynika to z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy konstytuującej organizację międzynarodową, prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami".
Tym samym określone zostało również miejsce aktów tak zwanego wtórnego prawa UE, a więc rozporządzeń, dyrektyw i decyzji wydawanych przez Radę UE
Zasadą jest bowiem, że tylko rozporządzenia UE rodzą bezpośrednie skutki na gruncie systemu prawa krajowego, co wynika z konieczności ich stosowania. Co więcej, obowiązują one na terenie wszystkich państw członkowskich, wiążąc w pełni te państwa, zarówno pod względem celów, jakie mają być osiągnięte, jak i środków, które mają służyć realizacji tych celów.
Decyzje, których kształt zbliża je do decyzji administracyjnych są one kierowane do konkretnych adresatów i to oni związani są treścią takich aktów.
Dyrektywy wskazują jedynie cele, jakie mają zostać osiągnięte, pozostawiając państwom członkowskim swobodę określenia środków, za pomocą których owe cele zostaną zrealizowane.
Konieczne staje się podjęcie działalności prawotwórczej na poziomie krajowym w celu implementacji norm zawartych w dyrektywach. Niewykonanie treści dyrektywy stwarza możliwość nie tylko wszczęcia postępowania przeciwko państwu niedokonującemu implementacji, ale też może stać się podstawą odpowiedzialności odszkodowawczej państwa, o ile normy dyrektywy przewidują taką możliwość.
Ustawy oraz umowy międzynarodowe
w przypadku kolizji pomiędzy nimi
pierwszeństwo mają te ostatnie.
Dotyczy wyłącznie umów międzynarodowych, których ratyfikacja została dokonana za zgodą wyrażoną w formie ustawy (względnie referendum).
Pozostałe umowy międzynarodowe, mają już moc prawną niższą od ustaw, pierwszeństwo w stosunku do rozporządzeń i innych przepisów wykonujących ustawy.
Zgodnie z Konstytucją mamy trzy kategorie umów międzynarodowych:
umowy, które przekazują organizacji międzynarodowej lub organowi międzynarodowemu kompetencje organów władzy państwowej w niektórych sprawach,
umowy, których ratyfikacja również wymaga wcześniejszego wyrażenia zgody w formie ustawowej,
umowy, które nie wymagają już uprzedniej zgody parlamentu dla ich ratyfikacji, jednakże Sejm jest zawiadamiany przez Prezesa Rady Ministrów o zamiarze przedłożenia ich Prezydentowi do ratyfikacji
Ustawa
Ustawa, zgodnie z zasadą priorytetu ustawy jest podstawowym aktem normatywnym rozwijającym postanowienia Konstytucji.
Oznacza to, że wszystkie kwestie, chociażby tylko zasygnalizowane w ustawie zasadniczej, wymagają rozwinięcia w ustawach.
Podkreśla się, że ustawa jest jedynym aktem, obok Konstytucji, uchwalanym przez organy przedstawicielskie, czyli Sejm i Senat, jako wyraz woli powszechnej.
Samo uchwalenie ustawy dokonywane jest w skomplikowanej, wieloetapowej procedurze, która w założeniu ma prowadzić do uchwalania prawa jak najwyższej jakości, nie tylko pod względem formalnym, związanym z poprawnością tworzenia poszczególnych norm, ale także merytorycznym, zapewniającym spójność poszczególnych ustaw występujących w porządku prawnym.
Normy ustawowe - powinny one mieć generalny i abstrakcyjny charakter, choć, co trzeba zauważyć, występują ustawy mające charakter konkret-no-indywidualny (ustawy budżetowe czy ustawy tworzące państwowe uczelnie wyższe lub zmieniające nazwy takich uczelni).
Rozporządzenie z mocą ustawy
Na równi z ustawą znajduje się rozporządzenie z mocą ustawy.
Zgodnie z art. 234 Konstytucji ma ono incydentalny charakter, ograniczony wyłącznie do czasu trwania stanu wojennego, a niezbędnym warunkiem jego ustanowienia jest brak możliwości zebrania się sejmu na posiedzenie.
Rozporządzenia z mocą ustawy wydaje Prezydent, jednakże może on to uczynić wyłącznie na wniosek Rady Ministrów.
Dodatkowo rozporządzenie takie musi zostać zatwierdzone przez Sejm na najbliższym posiedzeniu, które będzie miało miejsce po wydaniu rozporządzenia.
Konstytucja wprowadziła istotne ograniczenia w zakresie obszarów, które mogą być normowane rozporządzeniem z mocą ustawy28. Dotyczy to zakazu zmian Konstytucji, ordynacji wyborczych do Sejmu, Senatu i organów samorządu terytorialnego, ustawy o wyborze Prezydenta oraz ustawy o stanach nadzwyczajnych.
Rozporządzenie wykonawcze
Podstawowym aktem wykonawczym w stosunku do aktów ustawodawczych w Polsce jest rozporządzenie wykonawcze.
Jest to jedyny akt wykonawczy o charakterze powszechnie obowiązującym, wydawany przez naczelne organy szeroko rozumianej administracji państwowej.
Jego celem jest rozwinięcie regulacji prawnych, których normowanie ustawowe wydaje się niewłaściwe (przepisy o charakterze technicznym czy specjalistycznym, często o znacznym stopniu szczegółowości, a także o przepisy, których zmiana me powinna angażować parlamentu).
Rozporządzenie nie ma charakteru samoistnego, gdyż jego egzystencja warunkowana jest istnieniem ustawy, którą ono wykonuje.
Krąg podmiotów wydających rozporządzenia w RP, jest szeroki. Zgodnie z Konstytucją mogą to być: Prezydent RP, Rada Ministrów, Prezes Rady Ministrów, ministrowie kierujący działami administracji rządowej oraz Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji.
Katalog podmiotów uprawnionych do wydawania rozporządzeń obejmuje organy o charakterze indywidualnym, jak i kolegialnym, co rzutuje na sposób wydawania tych aktów prawa. Wydanie rozporządzenia przez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji oraz Radę Ministrów będzie wymagało podjęcia stosownej uchwały w tej sprawie.
Aby rozporządzenie mogło zostać wydane, musi istnieć podstawa prawna stanowiąca upoważnienie ustawowe wskazujące na związek pomiędzy rozporządzeniem a ustawą, której przepisy mają zostać wykonane poprzez wydanie tego rozporządzenia.
Upoważnienie ustawowe to zawarte w ustawie umocowanie ściśle określonego organu do wydania aktu wykonawczego, przy czym organ ten musi posiadać konstytucyjną kompetencję do jego stanowienia. Istotą upoważnienia ustawowego jest bezwzględny zakaz jego subdelegacji.
Upoważnienie musi zawierać zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu, determinujące treść rozporządzenia.
Wytyczne te mogą mieć zarówno charakter negatywny (określenie rozwiązań niepożądanych przez ustawodawcę), jak i pozytywny (określenie celów, których realizacja ma zostać osiągnięta właśnie dzięki sposobowi ich ujęcia w akcie wykonawczym).
Utrata mocy obowiązującej (derogacja) rozporządzenia następuje :
Gdy akt wykonawczy jest uchylany przez nowe, regulujące analogiczną materię i wydane w oparciu o tożsame upoważnienie rozporządzenie.
Gdy utraci moc obowiązującą ustawa, która była podstawą wydania rozporządzenia, a także wówczas, gdy uchylenie dotyczy samego przepisu ustawowego zawierającego upoważnienie. Derogacja rozporządzenia następuje w takim przypadku z chwilą utraty mocy obowiązującej przez ustawę bądź jej stosowny przepis, o ile przepisy przejściowe nie stanowią inaczej.
W wyniku orzeczenia TK stwierdzającego jego niezgodność z przepisami wyższego rzędu. W tym przypadku derogacja następuje albo wraz z dniem publikacji orzeczenia w Dzienniku Ustaw, albo w terminie późniejszym, wskazanym przez TK, nieprzekraczającym jednak dwunastu miesięcy.
Akty prawa miejscowego
Obszar ich obowiązywania został zawężony - wyłącznie do części terytorium kraju, nad którym sprawuje nadzór organ stanowiący takie akty.
Do wydawania aktów prawa miejscowego zostały umocowane dwie kategorie organów - organy samorządu terytorialnego oraz organy terenowej administracji rządowej, i to zarówno administracji zespolonej, jak i administracji niezespolonej.
Konstytucja nie precyzuje jednak (co zresztą byłoby bezcelowe), jakie konkretne organy są uprawnione do stanowienia poszczególnych aktów zaliczanych do kategorii prawa miejscowego, tym bardziej że większość tych organów w ogólne nie została ujęta w przepisach Konstytucji.
Adresatem norm zawartych w aktach prawa miejscowego stają się wszystkie osoby przebywające, chociażby czasowo, na obszarze podlegającym nadzorowi organu, który wydał dany akt prawa miejscowego (wyjątki podatki opłaty lokalne).
Akty prawa miejscowego nie mają charakteru samoistnego, gdyż są one wydawane, podobnie jak rozporządzenia, na podstawie upoważnienia zawartego w ustawie i w jego granicach.
Upoważnienie ustawowe do wydania aktów prawa miejscowego musi być bardziej ogólne niż upoważnienie do wydania rozporządzenia. Przede wszystkim nie ma potrzeby, aby zawierało ono wytyczne do treści prawa miejscowego.
Konstytucja nie wskazuje kształtu, jaki powinno przyjmować upoważnienie do wydania aktu prawa miejscowego.
W odróżnieniu od rozporządzeń zakres treściowy aktów prawa miejscowego nie musi, a wręcz nawet nie powinien być jednolity, z uwagi na konieczność uwzględniania lokalnej specyfiki.
W różnych rejonach Polski tożsame kwestie mogą być normowane w sposób odmienny przez organy uprawnione do wydania aktu prawa miejscowego, co w żadnym wypadku nie będzie powodowało sprzeczności poszczególnych regulacji (z uwagi na ową odrębność terytorialną).
Akty prawa miejscowego - zakresu podmiotów
samorząd terytorialny- uprawnienia takie mają samorządowe organy stanowiące i wykonawcze. Na szczeblu gminy prawo miejscowe (rada gminy (miasta) oraz wójt (burmistrz, prezydent miasta), na szczeblu powiatu - rada powiatu oraz zarząd powiatu, a na szczeblu województwa - wyłącznie przez sejmik województwa).
organy związków komunalnych oraz związków powiatów, jednak wyłącznie w zakresie przekazanych im kompetencji. Taka możliwość jest wynikiem braku konstytucyjnego zakazu subdelegacji kompetencji normatywnych na gruncie prawa miejscowego, co często uzasadniane jest respektowaniem w tym wypadku treści zasady pomocniczości.
organy terenowej administracji rządowej - organy administracji zespolonej - jedynym właściwym podmiotem jest wojewoda, choć inspiracja legislacyjna może pochodzić od organów mu podległych; organy administracji niezespolonej - ustawy nie zawsze umocowują wszystkie organy (dyrektor urzędu morskiego, RZGW)
Akty prawa miejscowego - nazewnictwo
Nomenklatura w tym zakresie nie jest jednolita.
Zależy w dużej mierze od podmiotu stanowiącego akty prawa miejscowego.
Przykładowo, akty stanowione przez organy samorządowe nazywane są uchwałami bądź zarządzeniami, w zależności od tego, jaki organ je uchwala. Dodać jednak trzeba, że nie każda uchwała czy zarządzenie mogą być traktowane jako akt prawa miejscowego, gdyż - jak wcześniej wspomniano - konieczne jest ich ustanowienie w oparciu o upoważnienie ustawowe.
Akty wojewody najczęściej nazywane są rozporządzeniami, a pozostałe organy administracji rządowej nazywane są zarządzeniami, względnie zarządzeniami porządkowymi, w zależności od tego, co jest podstawą ich wydania. Czasami wykorzystują one jednak również termin „rozporządzenie„.
Akty prawa miejscowego nie mają jednolitego charakteru.
Podstawowym ich podziałem jest podział na akty wykonawcze oraz przepisy porządkowe