13 września 1993r. została podpisana Deklaracja zasad przez delegację izraelską i palestyńską, zwaną porozumieniem Oslo 1. Co przewidywało to porozumienie?

Porozumienia z Oslo – wzajemne uznanie Izraela i Organizacji Wyzwolenia Palestyny zawarte w 1993 w Oslo, a podpisane 13 września 1993 r. w Waszyngtonie, fundament procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie i podstawa prawna istnieniaAutonomii Palestyńskiej.

Rozmowy izraelsko-palestyńskie, które ostatecznie doprowadziły do zawarcia porozumień, mogły się rozpocząć po zakończeniu I wojny w Zatoce Perskiej w 1991. Polityczny błąd Organizacji Wyzwolenia Palestyny, która poparła wówczas Irak, doprowadził do jej kompromitacji i utraty oparcia politycznego w krajach arabskich. Następstwem tego było m.in. wydalenie palestyńskich robotników z krajów Zatoki, co pogłębiło kryzys gospodarczy na Terytoriach Okupowanych.

W 1993 J. Arafat wezwał premiera Izraela I. Rabina do zawarcia pokoju. Po długotrwałych rokowaniach w Oslo w 1993 został podpisany dokument w sprawie przejściowej Autonomii Palestyńskiej. W 1994 obaj przywódcy podpisali układ, na mocy którego wojska izraelskie opuściły okupowane od 27 lat Gazę i Jerycho. Na tym terenie Arafat utworzył rząd autonomiczny.

28 września 1995r. Izrael i OWP podpisały w Waszyngtonie tymczasowe porozumienie w sprawie Zachodniego Brzegu i Gazy, nazwane Porozumieniem Oslo II. Co on przewidywało?

W lipcu 1995 r. Peres i Arafat odbyli nową turę rozmów. Uzgodniono wówczas stopniowe wycofywanie się Izraelczyków — najpierw z du­żych miast, następnie z miasteczek, na końcu z obszarów wiejskich, Wojsko izraelskie miało pozostać w pobliżu osad żydowskich, ale generalnie zarządzanie terytoriami okupowanymi przechodziłoby w ręce władz Autonomii Palestyńskiej. To ramowe porozumienie mu miało następnie ulec sprecyzowaniu. Do najtrudniejszych kwestii nale­żała przyszłość Hebronu i Groty Patriarchów — miejsc świętych tak dla muzułmanów, jak i wyznawców judaizmu. Kontrowersje wywoływała również zasada korzystania ze źródeł wodnych, losy osób odbywa­jących wyroki za terroryzm oraz sprawa udziału Arabów ze Wschod­niej Jerozolimy w wyborach palestyńskich.

W sierpniu 1995 r. Izrael rozszerzył zakres kompetencji władz arafatowskich o kolejne dziedziny życia: handel, przemysł, rolnictwo, samorząd terytorialny, pocztę, dystrybucję paliw, ubezpieczenia spo­łeczne i statystykę. 22 września Arafat i Peres zatwierdzili liczący 314 stron dokument, określający procedurę dalszego urzeczywistnia­nia autonomii. Obszar Zachodniego Brzegu Jordanu (bez Jerycha) podzielony został na trzy kategorie. Strefa A (3 proc. terytorium za­mieszkanego przez 29 proc. populacji), obejmowała siedem dużych miast, które miały przejść w pierwszej kolejności pod kontrolę arab­ską (z wyjątkiem enklawy żydowskiej w Hebronie). W Strefie B (po­zostałe miasta i miasteczka) Izrael zachowywał odpowiedzialność za ogólne bezpieczeństwo, natomiast władze Autonomii Palestyńskiej przejmowały w swoje ręce wszystkie sfery życia cywilnego. Strefa C (74 proc. Zachodniego Brzegu Jordanu, 4 proc. populacji arabskiej) obejmowała tereny z osadami żydowskimi (około 140 tys. osadników). Uprawnienia instytucji autonomicznych ograniczone tu zostały do regulowania spraw ludności palestyńskiej, a społeczność żydowska pozostawała pod jurysdykcją i wojskową ochroną władz izraelskich. Arabsscy mieszkańcy Wschodniej Jerozolimy zostali wyłączeni z porozumienia. Układ podpisany oficjalnie w Waszyngtonie 28 września 1995 r. (tzw. Oslo II) świadczył o dobrej woli i mediacyjnych zdolnościach obu stron. Był on więc ważnym krokiem ku pokojowi, chociaż zawierał też postanowienia (głównie w kwestii osad izraelskich), stanowiące źródło wielu potencjalnych konfliktów na przyszłość. W trakcie uroczystości waszyngtońskiej Rabin wzywał Arafata do wspólnej walki z terroryzmem. Walka taka, bezsprzecznie konieczna, była już jednak mocno opóźniona, jako że w tym czasie działania ekstremistów mocno podkopały wiarę w zasadność procesu pokojowego. Likud podważał mandat gabinetu do tak daleko idących ustępstw, a jego argumenty były wysłuchiwane z coraz większą uwagą. Prasa nacjonalistyczna atakowała Rabina w sposób graniczący z histerią i nie przebierając w środkach. Wizerunki premiera w „arafatce” lub w mundurze oficera SS stawały się niemal czymś codziennym dla tej propagandy, podobnie jak telefony z pogróżkami czy demonstracyjne przebijanie nożem portretów Rabina w trakcie ulicznych demonstra­cji. Politycy Likudu i ugrupowań religijnych nie reagowali na te wy­bryki, zresztą i w Knesecie oskarżano rząd o kolaborację z terrory­stami i sprowadzenie kraju na krawędź narodowego samobójstwa. Układ „Oslo II” został przyjęty stosunkiem głosów 61 do 59 i nawet umiarkowany zwykle prezydent Weizman opowiedział za się za renegocjowaniem porozumienia.

24 czerwca 2002r. prezydent USA George W. Bush wygłosił przemówienie, w którym przedstawił plan swojej administracji w sprawie uregulowania konfliktu palestyńsko – izraelskiego. Jakie były założenia tego planu?

Mapa drogowa Busha Administracja George`a Busha przez długi okres czasu unikała zaangażowania w konflikt izraelsko – palestyński. Jednakże chciała doprowadzić do funkcjonowania dwóch państw: Izraela i Palestyny. Ponadto skupiała się na promowaniu wartości demokratycznych w regionie. W 2002r. powstała grupa madrycka (kwartet bliskowschodni), w skład której weszły: USA, Rosja, ONZ i UE. Jej celem jest rozwiązanie sytuacji na Bliskim Wschodzie. W 2003r. został opracowany plan pokojowy dla Izraela i Palestyny zwany Mapą drogową Busha. Przedstawiono go 24 czerwca 2002r. Bush powiedział wtedy: "Mapa drogowa jest punktem startowym do utworzenia dwóch państw, państwa Izrael żyjącego w poczuciu bezpieczeństwa oraz demokratycznego i spokojnego państwa Palestyna. Takie są podstawy dla osiągnięcia postępu w kierunku wypracowania trwałego pokoju i bezpieczeństwa na Bliskim Wschodzie." Celem Mapy drogowej było rozwiązanie konfliktu palestyńsko – izraelskiego do 2005r. Plan składał się z trzech etapów. Ustalono, że powstaną dwa niepodległe państwa: Izrael i Palestyna. Kwartet zakładał również bezpośrednie negocjacje, jeżeli zaszłaby taka potrzeba. Pierwszy etap przewidywał zakończenie aktów terroru i przemocy przez stronę palestyńską, wycofanie wojsk izraelskich, a także przeprowadzenie gruntownych reform w Autonomii Palestyńskiej (w tym wyborów). Z kolei Izraelczycy mieli powstrzymać się od wszelkiej przemocy skierowanej przeciwko Palestyńczykom. Stany Zjednoczone, Egipt i Jordania miały pomóc przebudować i wyszkolić palestyńskie siły bezpieczeństwa. Ponadto miały zostać odbudowane palestyńskie instytucje (m.in. przygotowanie projektu konstytucji). Faza druga zakładała zorganizowanie konferencji międzynarodowej, której celem było przede wszystkim rozpoczęcie procesu prowadzącego do utworzenia państwa palestyńskiego w dotychczasowych granicach, a także ożywienie palestyńskiej gospodarki. Ponadto negocjacje miały dotyczyć takich problemów jak: kontrola zbrojeń, uchodźcy palestyńscy, kwestia dostępu do wody pitnej i ogólnie regionalne zasoby wody. W trzeciej fazie ponownie miała odbyć się konferencja międzynarodowa, podczas której mianoby osiągnąć ostateczne porozumienia w następujących sprawach: • status Jerozolimy • uchodźcy palestyńscy • granice państwa palestyńskiego • żydowskie osiedla Państwa arabskie zaakceptują normalne stosunki z Izraelem i zapewnią bezpieczeństwo wszystkim państwom regionu w kontekście zawartego izraelsko-arabskiego pokoju.

Jakie były cele i zadania „białej rewolucji” szcha Pahlawiego?

Biała rewolucja – termin określający działania irańskiego szacha Mohammeda Rezy Pahlawiego prowadzące do modernizacji kraju na wzór zachodni, m.in. przyznanie większych praw kobietom, zmniejszenie tradycyjnych feudalnych własności ziemskich. Najważniejszy był nacisk na edukację i przemysł ciężki.

Biała rewolucja bazowała na 19 elementach, wprowadzanych stopniowo przez 15 lat. Pierwsze 6 wprowadzono w 1963 i podano do narodowego referendum 26 stycznia 1963.

Reforma rolna i powstrzymanie feudalizmu: rząd odkupił ziemię od właścicieli ziemskich i wielkich feudałów za rynkową cenę i sprzedał Irańczykom 30% poniżej wartości rynkowej, w dodatku na dogodnych warunkach: kredyt z odroczoną płatnością, rozciągnięty na 25 lat, na bardzo niskiej stopie procentowej. Dzięki temu ponad 1,5 miliona wiejskich rodzin, które były dotychczas nikim więcej jak niewolnikami, stało się właścicielami ziem, które dotychczas uprawiali do końca życia. Zakładając, że średnio rodzina irańska liczy 5 osób, reforma rolna przyniosła wolność ponad 9 milionom ludzi - 40% populacji Iranu.

Nacjonalizacja lasów i pastwisk: wprowadzona, aby ograniczyć niszczenie i degradację irańskiej przyrody, ale też aby w przyszłości móc je odpowiednio zagospodarować. Ponad 9 milionów drzew zasadzono w 26 regionach, tworząc 70.000 akrów (280 km²) "pasów zieleni" wokół miast oraz wzdłuż największych autostrad.

Prywatyzacja przedsiębiorstw państwowych: unowocześnianie fabryk poprzez sprzedaż ich akcji na wolnym rynku, a przez to ściągnięcie bądź wykreowanie inwestorów.

Udział w zyskach przeznaczony dla załóg i pracowników przedsiębiorstw prywatnych, 20%-udział w zyskach wypracowanych przez ich firmy oraz zabezpieczenia socjalne (bonusy), budżet na zwiększenie produktywności i zabezpieczenie przed bezrobociem i utratą miejsca pracy.

Rozszerzenie praw wyborczych kobiet, które uzyskały możliwość głosowania, a były dotychczas represjonowane przez islam. Ta reforma była silnie krytykowana przez islamskie środowiska religijne.

Formacja Służb Douczania: każdy, kto miał dyplom wyższej szkoły, a był zdolny do służby wojskowej, mógł zamiast poboru wojskowego zacząć zwalczać analfabetyzm i niedouczenie w prowincjach irańskich. Dotychczas 2/3 społeczeństwa było analfabetami.

Formacja Służb Zdrowia powstała, aby poszerzyć opiekę medyczną na wsi i obszarach podupadłych ekonomicznie. W przeciągu 3 lat przeszkolono 4,500 grup medycznych; dokonano dzięki temu około 10 milionów zabiegów medycznych.

Formacja Służb odbudowy i rozwoju - aby uczyć wieśniaków nowoczesnych metod upraw oraz hodowli. Produkcja rolna pomiędzy 1964 a 1970 wzrosła o 80% w tonażu i 67% pod względem wartości.

Formacja Domów Sprawiedliwości, gdzie 5 mędrców ze wsi było wybieranych do ciała kolegialnego na 3 lata, aby działać jako sędziowie w pomniejszych sprawach regionalnych i rozstrzygać spory sąsiedzkie. Do 1977 powstało 10 358 Domów Sprawiedliwości, służąc ponad 10 milionom ludzi żyjących w ponad 19 000 wsi w Iranie.

Upaństwowienie wszystkich źródeł pozyskiwania wody pitnej wprowadzenie gospodarki wodnej. Woda jest czynnikiem cennym w tym rejonie świata. Zbudowano tamy, przepompownie, szyby wydobywcze, rurociągi. Obszar ziemi z dostępem do systemu irygacyjnego wzrósł z 2 milionów akrów (8 000 km²) w 1968 do 5,6 milionów w 1977.

Odbudowa i modernizacja obszarów miejskich i wiejskich: budowa publicznych łaźni, szkół i bibliotek; instalacja pomp wodnych czy elektrowni.

Reformy dydaktyczne podniosły jakość edukacji, przestawiając i przygotowując społeczeństwo Iranu do nowoczesnego świata zachodniego.

Pracownicy uzyskali prawo posiadania udziałów w przedsiębiorstwach oraz prawo pierwokupu emitowanych akcji.

Stabilizacja cen: kampania przeciwinflacyjna (1975). Wielcy posiadacze i spółki łańcuchowe zostały wykluczone z obiegu; osoby, które uzyskały swoje majątki nielegalnie za poprzednich rządów zostały uwięzione. Uwolniono ceny, ograniczono działania spekulantów.

Darmowa i obowiązkowa edukacja oraz darmowe posiłki dla wszystkich dzieci od przedszkola aż do 8 klasy podstawówki. W 1978 25% Irańczyków zapisało się do szkół publicznych. W tym samym roku było 185 000 studentów obydwu płci studiujących na irańskich uczelniach. W odniesieniu do tego było 100 000 studentów studiujących zagranicą, z których 50 000 zostało zapisanych do szkół wyższych i uniwersytetów w Stanach Zjednoczonych.

Darmowa żywność dla potrzebujących matek oraz dla wszystkich małych dzieci do lat dwóch.

Wprowadzenie ubezpieczeń społecznych i zabezpieczeń socjalnych dla wszystkich Irańczyków. System emerytalny był tak opracowany, aby wypłacać w ramach emerytury 100% normalnych płac.

Ustabilizowane ceny kupna i wynajmu nieruchomości (1977). Położono nacisk na kontrole i ograniczenie spekulacji.

Walka z korupcją wśród biurokracji. Założono Wysoką Komisję Inspekcji, składającą się z przedstawicieli rządowych, administracji oraz organizacji pozarządowych.

Jakie znaczenie miała reforma rolna dla społeczeństwa irańskiego i systemu politycznego Iranu?

Reforma rolna w Iranie (1963) reforma rolna, nadzwyczajna zmiana w stosunkach własności ziemi wprowadzona na drodze ustawowej ze względów społecznych, narodowych, politycznych lub, rzadziej, ekonomicznych, polegająca na wywłaszczeniu wielkich posiadaczy z całości lub części ich ziemi i rozparcelowaniu jej między bezrolnych lub małorolnych chłopów z jednoczesnym nadaniem im tytułu własności. Według założeń niektórych teorii gospodarki słabo rozwiniętej, reformy te miały na celu rozładowanie przeludnienia agrarnego, gospodarcze usamodzielnienie chłopów, a także przyspieszenie akumulacji kapitału i rozwój rynku wewnętrznego; cele społeczne były realizowane częściej niż ekonomiczne, choć w niektórych krajach modernizacja wsi powodowała odwrotne efekty (np. rewolucja muzułmańska w Iranie); same reformy rolne, bez innych środków polityki gospodarczej, okazywały się jednak najczęściej niedostatecznym bodźcem do przyspieszenia rozwoju gospodarczego. Iran - reformy Po II wojnie światowej Iran miał dwóch głównych sojuszników – Stany Zjednoczone i Wielką Brytanię. Administracja waszyngtońska przysłała do imperium szacha wielotysięczna rzeszę specjalistów z zadaniem pilnowania rozlicznych amerykańskich interesów. Irańczycy odnosili niewielkie korzyści ze złóż ropy, wydając hojnie Amerykanom i Anglikom koncesje na ich eksploatację. 9 stycznia 1963 roku na Kongresie Rolników i Spółdzielców w Teheranie szach ogłosił program nazwany „białą rewolucją”, która w ciągu jednego pokolenia miała uczynić z Iranu potęgę światową. Program przewidywał reformę rolną i likwidację systemu obszarniczego, upaństwowienie lasów, zasobów wodnych i pastwisk, co miało istotne znaczenie ze względu na pustynny charakter kraju. Zamierzano także sprywatyzować zakłady państwowe, aby udział w zyskach otrzymali też robotnicy. Pomimo pewnych sukcesów w zwalczaniu analfabetyzmu, w kraju tak zróżnicowanym językowo i etnicznie praca u podstaw nie miała szans powodzenia. Podobnie działo się z reformą rolną, którą wielcy obszarnicy najzwyczajniej w świecie sabotowali, wykorzystując fakt uzależnienia od nich większość chłopów. Reforma rolna i powstrzymanie feudalizmu: rząd odkupił ziemię od właścicieli ziemskich i wielkich feudałów za rynkową cenę i sprzedał Irańczykom 30% poniżej wartości rynkowej, w dodatku na dogodnych warunkach: kredyt z odroczoną płatnością, rozciągnięty na 25 lat, na bardzo niskiej stopie procentowej. Dzięki temu ponad 1,5 miliona wiejskich rodzin, które były dotychczas nikim więcej jak niewolnikami, stało się właścicielami ziem, które dotychczas uprawiali do końca życia. Zakładając, że średnio rodzina irańska liczy 5 osób, reforma rolna przyniosła wolność ponad 9 milionom ludzi - 40% populacji Iranu.

Jakie były głównie przyczyny upadku szacha Rezy Pahlawiego?

Z upływem lat rządy szacha coraz częściej były jednak krytykowane za korupcję i brutalne praktyki założonej przez niego w 1957 tajnej policji politycznej SAVAK (takie jak np. wrzucanie ludzi do worków w których kotłowały się oszalałe z głodu dzikie kocury albo jadowite węże^[4]). Przysporzyło mu to wielu przeciwników, zwłaszcza w fundamentalistycznych środowiskach islamskich. Ruch proislamski przekształcił się z czasem w masowe protesty antyrządowe, prowadzące ostatecznie do wybuchu irańskiej rewolucji islamskiej i obalenia szacha w 1979.

Na fali olbrzymiego niezadowolenia w kręgach opozycyjnych, spowodowanego uciskiem i biedą, a także nieznajdującym społecznego poparcia zbliżeniem Iranu z Zachodem i odejściem od korzeni świata islamu Mohammad Reza Pahlawi został w 1979 zmuszony do ucieczki z kraju przez islamskich fundamentalistów pod wodzą ajatollaha Chomeiniego. W Iranie proklamowano wówczas republikę islamską. Mohammad Reza Pahlawi nie wrócił już do Iranu, zmarł na emigracji w Egipcie.

Dzięki jakim grupom społecznym było możliwe przeprowadzenie rewolucji Chomeiniego?

Głównym czynnikiem motywującym masy do działania był Chomeini. Wśród grup, które odegrały ważną rolę w czasie Rewolucji możemy wymienić: szyickie duchowieństwo - nie podobała im się westernizacja Iranu, nauczanie religii według przyjętych zasad i oficjalnie przyjętej wersji, ograniczenie ich roli, laicyzacja Iranu. Druga grupa to biedni - w Iranie pogłębiała się przepaść między bogatymi a biednymi, zysk ze sprzedaży ropy naftowej trafiał do nielicznych, ograniczano podstawowe prawa i wolności, biała rewolucja nie była udana, kraj znajdował się w coraz gorszej sytuacji ekonomicznej, mieszkańcy byli świadomi nędzy i represji. Irańscy intelektualiści - byli przeciwni niszczenia opozycji, krytykowali brak wolności słowa i prasy, ograniczanie podstawowych swobód obywatelskich

Jak przebiegał proces instytucjonalizacji władzy duchownych szyickich w Iranie w pierwszej fazie rewolucji Chomeiniego?

Jaką rolę w Iranie odgrywają takie instytucje jak Rada Strażników Konstytucji i Zgromadzenie Ekspertów?

Rada Strażników Konstytucji zwana w skrócie Radą Strażników – dwunastoosobowy organ rządowy Islamskiej Republiki Iranu.

Zgodnie z konstytucją, rada powinna składać się z sześciu islamskich prawników "świadomych bieżących potrzeb i wyzwań w dniu nominacji" przez najwyższego przywódcę, oraz sześciu prawników "wyspecjalizowanych w różnych obszarach prawa, wybranych przez Madżlis spośród kandydatów nominowanych przez szefa władzy sądowniczej" (który z kolei nominowany jest przez najwyższego przywódcę).

Zadaniem rady jest interpretacja konstytucji, nadzór nad wyborami, zatwierdzanie kandydatów na członków Zgromadzenia Ekspertów, prezydenta i członków parlamentu oraz "zapewnianie zgodności praw zatwierdzanych przez Islamskie Zgromadzenie Konsultatywne z zasadami islamu i konstytucji". Sprowadza się to do możliwości wetowania ustaw parlamentu

Zgromadzenie Ekspertów 86 osobowa grupa irańskich duchownych odpowiedzialna za wybór przywódcy duchowo-politycznego kraju, uprawniona również do kontrowania jego działań. Członkowie rady są wyłaniani w wyborach. Obecne zgromadzenie jest czwartym Zgromadzeniem Ekspertów. 

W jakim państwie i kiedy doszło do wybuchu ogólnonarodowego protestu, który zapoczątkował „Arabską Wiosnę” ? Jakie wydarzenie spowodowało wybuch tego protestu i pod jaką nazwą znany jest ten protest?

Arabska Wiosna – protesty społeczne i konflikty zbrojne w krajach arabskich trwające od 17 grudnia 2010 roku. Przyczyną ich wybuchu było niezadowolenie obywateli z warunków życiowych, bezrobocie, rosnące ceny żywności, a także korupcja i nepotyzm władz oraz ograniczanie swobód obywatelskich przez autokratyczne reżimy.

Do pierwszych wystąpień społecznych doszło w Tunezji, po tym jak 17 grudnia 2010 bezrobotny sprzedawca uliczny Mohamed Bouazizi podpalił się w proteście przeciwko brakowi perspektyw na poprawę swojej sytuacji życiowej. Z czasem demonstracje przybierały coraz gwałtowniejszą formę, prowadząc do starć ze służbami bezpieczeństwa. Protesty w Tunezji, które przerodziły się w rewolucję. Tunezyjską rewolucję nazwano Jaśminową. W ich wyniku obalony został wieloletni prezydent Zin Al-Abidin Ben Ali, a władzę w kraju do czasu planowanych demokratycznych wyborów objął rząd tymczasowy, w którym znaleźli się także przedstawiciele opozycji. 

PO wszystkich wydarzeniach 27 stycznia 2014 Tunezja przyjela nową konstytucję , udało się opracować dokument fundujący nowoczesną republikę opartą na uniwersalnych wartościach, takich jak wolność jednostki i liczne prawa, również ekologiczne. Konstytucja silnie również akcentuje równość kobiet i mężczyzn, gwarantując kobietom udział w wybieralnych organach władzy m.in., co ma ułatwić instytucja parytetu.

Po upadku prezydenta Egiptu Hosni Mubaraka Najwyższa Rada Sił Zbrojnych 13 lutego 2011r. rozwiązała obie izby parlamentu, zawiesiła konstytucję i wprowadziła stan wyjątkowy. Następnie w kwietniu 2011r. wydała deklarację konstytucyjną. Jakie znalazły się w niej ważne zapisy?

Tymczasową Deklarację Konstytucyjną, ograniczając kompetencje prezydenta. Wybory parlamentarne mogły być zorganizowane dopiero po uchwaleniu nowej konstytucji. Jednak prezydenckim dekretem z 8 lipca 2012, Muhammad Mursi przywrócił skład zdominowanego przez islamistów parlamentu.

Najwyższa Rada Sił Zbrojnych ogłosiła Tymczasową Deklarację Konstytucyjną, regulującą kwestie polityki państwa w okresie przejściowym, która ograniczała władzę prezydenta, a zwiększała kompetencje jej samej. Zgodnie z deklaracją, nowe wybory parlamentarne przeprowadzone miały zostać dopiero po uchwaleniu konstytucji, której projekt miało opracować specjalne zgromadzenie powołane przez samą radę. W ręce rady miały przejść również uprawnienia rozwiązanego parlamentu oraz kontrola nad wojskiem i resortem obrony. Rozwiązanie parlamentu i zmiany przepisów konstytucyjnych potępiło Bractwo Muzułmańskie

Najwyższa Rada Sił Zbrojnych Egiptu w środę zatwierdziła „deklarację konstytucyjną”, która tymczasowo ma zastępować ustawę zasadniczą kraju. Zgodnie z oświadczeniem Rady, „Deklaracja konstytucyjna” ma za podstawę poprawki do konstytucji z 1971 roku, które zaakceptowała większość Egipcjan podczas referendum 19 marca. Przeważnie dotyczą one procedury wysuwania kandydatur i prowadzenia wyborów prezydenta i parlamentu, a także terminu kadencji prezydenckiej. Tymczasowa konstytucja ma obowiązywać w całym okresie przejściowym do zakończenia wyborów nowego parlamentu oraz prezydenta kraju. Władze egipskie już oświadczyły o rozpisaniu wyborów do parlamentu na wrzesień 2011 roku. Dotychczasowa konstytucja została zawieszona przez wojskowych 13 lutego wkrótce po odejściu prezydenta Egiptu Hosni Mubaraka.
Najwyższa Rada Sił Zbrojnych Egiptu w środę zatwierdziła „deklarację konstytucyjną”, która tymczasowo ma zastępować ustawę zasadniczą kraju. Zgodnie z oświadczeniem Rady, „Deklaracja konstytucyjna” ma za podstawę poprawki do konstytucji z 1971 roku, które zaakceptowała większość Egipcjan podczas referendum 19 marca. Przeważnie dotyczą one procedury wysuwania kandydatur i prowadzenia wyborów prezydenta i parlamentu, a także terminu kadencji prezydenckiej. Tymczasowa konstytucja ma obowiązywać w całym okresie przejściowym do zakończenia wyborów nowego parlamentu oraz prezydenta kraju. Władze egipskie już oświadczyły o rozpisaniu wyborów do parlamentu na wrzesień 2011 roku. Dotychczasowa konstytucja została zawieszona przez wojskowych 13 lutego wkrótce po odejściu prezydenta Egiptu Hosni Mubaraka.

Jakie były podstawowe przyczyny społecznych protestów w krajach arabskich w trakcie tzw. Arabskiej Wiosny?

Przyczyny Arabskiej Wiosny

• Społeczeństwo zaczęło protestować chcąc zmian, przede wszystkim politycznych. Prezydenci i dyktatorzy swoje funkcje sprawowali przez bardzo długi okres czasu. Często pozbywali się swoich przeciwników politycznych, ograniczali pluralizm polityczny do minimum, np. w Libii opozycja nie funkcjonowała przez okres 40 lat. Z konstytucji tych państw znikały zapisy o ograniczonej reelekcji. Ponadto władcy ograniczali w znaczący sposób prawa i wolności obywatelskie. Powszechny był nepotyzm. Władcy najważniejsze funkcje w państwie powierzali swojej rodzinie i najbliższym współpracownikom. Rządzący zaniechali również wielu reform. Kraje te notowały wzrost gospodarczy, ale był on nierównomierny. • W krajach tego regionu utrzymuje się bardzo wysokie bezrobocie, a także bieda, które dotyczą przede wszystkim młodych ludzi. Kraje arabskie charakteryzują się młodym społeczeństwem, z bardzo wysokim wskaźnikiem przyrostu naturalnego. Często zmusza ich to do emigracji zarobkowej, do takich państw jak np. Francja czy Niemcy. Dyktatorzy starali się zapewnić określone warunki życia obywatelom państw regionu, ale pozostawiały one wiele do życzenia.

• Czynniki ekonomiczne: wspomniane już wcześniej zaniechanie refom gospodarczych, nierówny wzrost gospodarczy w tych państwach (najlepiej rozwinięte regiony, to te, które są atrakcyjne turystycznie), przestarzałe zarządzanie gospodarką, powszechna korupcja, niedoinwestowanie gospodarki, zaniechanie dywersyfikacji gospodarki, największe fundusze przeznaczane na wojsko. i trzeba zaznaczyć, że nie wszystkie kraje są zasobne w ropę naftową, a jeżeli już są, to jest tam słabo rozwinięty przemysł przetwórczy

• Nie wszystkie państwa regionu są zasobne w surowce naturalne, które mają istotny wpływ na rozwój gospodarczy. Podstawowym surowcem występującym w regionie Bliskiego Wschodu jest ropa naftowa. Co prawda znaczna część państw regionu, np. Arabia Saudyjska czy Kuwejt znajdują się na czele najbogatszych państw regionu i kontynentu azjatyckiego, jednakże zaniechano rozwojowi przemysłu przetwórczego, więc eksportowany jest głównie sam surowiec, a nie jego pochodne