Buławinka jest workowcem, jej cykl rozwojowy przebiega w dwóch fazach: pasożytniczej i saprofitycznej. W fazie pasożytniczej grzybnia buławinki rozwija się na zalążniach słupków kwiatowych różnych traw, zwłaszcza żyta. Początkowo grzybnia buławinki wytwarza liczne, elipsoidalne, białawe zarodniki konidialne, wraz ze słodką cieczą tzw. rosą miodową, co przywabia owady i ułatwia rozprzestrzenianie się pasożyta na dalsze kwiaty traw. Potem grzybnia stopniowo niszczy tkankę słupka, formując w jego miejscu twardy, purpowofioletowy lub fioletowoczarny słupek do 2cm długi, zwany sklerotą. Sklerota buławinki czerwonej, wysuwająca się spomiędzy plewek kłasa, zwana jest popularnie sporyszem lub diabelskim żytem. Stanowi ona organ przetrwalnikowy grzyba - dojrzawszy, opada na glebę, gdzie rozpoczyna drugą, saprofityczna fazę cyklu życiowego buławinki czerwonej. Tu, po przezimowaniu, na sklerocie wytwarzane są wiosną, nowe organy - różowe, buławkowate podkładki. Na podkładkach formuje się szereg otoczni z workami w środku. W każdym takim worku siedzi 8 długich, nitkowatych zarodników, które roznoszone wiatrem infekują nowe kwiatostany trwa i cykl się zamyka.

Kustrzebkowce (Pezizales J. Schröt.) – rząd grzybów należący do gromady kustrzebniaków (Pezizomycetes).

Charakterystyka

Kustrzebkowce owocniki mają w formie krążkowatej, miseczkowatej lub pucharkowej. Nie mają trzona, lub jest on bardzo krótki. Worki są cylindryczne, najczęściej z ośmioma elipsodalnymi lub kulistymi zarodnikami